Onmacht om verbroken contact (klein)kinderen
Verlies en verdriet van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik heb als kind heel veel meegemaakt en het contact met mijn ouders heb ik verbroken toen ik zelf kinderen kreeg. Ik wilde niet dat mijn ouders mijn kinderen net zoveel pijn zouden doen als ze mij hadden gedaan. Ik had me ook stelllig voorgenomen dat ik het veel beter zou doen. Voor mijn gevoel heb ik daar ook alles aan gedaan. En toch hebben mijn kinderen het contact, onafhankelijk van elkaar, met mij verbroken en mag ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Het voelt als een amputatie. Ze willen niet met me praten en ook niet vertellen waarom. het is zo frustrerend, zo verdrietig.
Mijn omgeving vindt het erg, als advies krijg ik dat ik het los moet laten. Maar het lukt me niet, het maakt me zo kapot, ik kan het niet accepteren. Wie heeft hier ook ervaring mee. En hoe kan je hiermee omgaan zonder dat het je hele leven beheerst? Ik doe genoeg andere dingen, heb een eigen bedrijf, ik heb vrienden genoeg, maar toch voel ik me hier enorm eenzaam in.
Een uiterst verdrietige Omama.
Ach wat verdrietig
Lieve omama,
ik heb er gelukkig geen ervaring mee (mijn eigen kinderen zijn nog jong), maar ik vind het heel verdrietig voor je.
Ik kan niets anders doen dan je heel veel sterkte te wensen !
Hallo omama
Ik herken het gevoel van amputatie. Ook ik ben zo’n ‘geamputeerde’moeder. Twee van mijn drie kinderen zijn gelukkig nog thuis. Hopelijk zullen ze nooit de stap nemen die mijn oudste dochter genomen heeft. Die van de defiitieve breuk.
In ons geval heb ik een stap genomen die mijn dochter me nooit zal vergeven. Al zo lang als de relatie van mijn dochter en haar man duurt, zijn er heftige ruzie’s. Niet alleen met woorden, maar ook met geweld. Dit geweld vindt ook plaats waar de twee kindjes bij zijn.
Wij wonen ver van ze vandaan, alle ellende kregen wij telefonisch te horen, en de sporadische keren dat we samen waren. Mijn dochter vecht niet alleen met haar man, ook mijn man en ik kregen er steevast van langs(ook niet alleen verbaal). Mijn dochter belde mij meerdere keren per week met weer een gruwelijk relaas van de laatste (vaak nog bezig zijnde) vreselijke ruzie.
Ik heb (omdat ze beiden mijn advies en hulp vroegen, niet ongevraagd) van alles voorgesteld om de situatie te verbeteren: therapie, hulp van de stichting ‘op eigen kracht’, camera’s die ze zelf aan konden zetten wanneer het uit de hand liep, een noodtelefoon waarop iemand altijd bereikbaar voor ze zou zijn. Zowiezo was ik altijd voor ze bereikbaar. Dag en nacht. Maar al deze ideen en adviezen hebben ze naast zich neergelegd.
De laatste keer dat ik haar heb gezien was ze hier met haar twee jongetjes. In 3 dagen heeft ze 5x een extreme woedeuitbarsting gehad, met de kinderen er bij. De laatste keer heeft ze mij daarbij geslagen, gestompt en gekrabd. Alles voor de ogen van mijn kleinzoontjes.
Ik heb toen de allermoeilijkste beslissing van mijn leven genomen, ik heb de kinderbescherming ingeschakeld. Zij schatten de situatie in als ernstig en hebben een onderzoek ingesteld. Mijn dochter en schoonzoon zijn hierop nog woedender geworden dan ze al waren. Niet omdat het zo verschrikkelijk is voor de kinderen, nee, alleen omdat de buurt ‘er’ nu achter zou gaan komen.
Ik kan er geen woorden voor vinden om uit te leggen hoe verschrikkelijk het is om je kind en kleinkinderen te moeten missen op zo’n manier. Het inmense verdriet om het gemis is onbeschrijvelijk, maar minstens zo pijnlijk is het om afgedankt te worden als moeder en oma.
Zoals uit hun enige reactie achteraf bleek, was mijn beslissing om de kinderbescherming in te schakelen eigenlijk alleen maar de druppel. Ik ben kennelijk al altijd een waardeloze moeder geweest. Wat ik dan zo vreselijk verkeerd heb gedaan, zal ik nooit weten. Daar zijn ze verder niet op in gegaan. En het is waar: ik heb de laatste 10 jaar(zolang hun relatie duurt) op eieren gelopen. Ben meermaals uitgekotst. Het was dus alleen maar de druppel.
Ik schrijf op een ander forum waar één van de mensen ineens haar man verloren is. Aan de dood. Ze heeft rouw, intens verdriet en heel veel medeleven van alle mensen om haar heen die haar proberen te troosten. Ik heb geen rouw; mijn kind leeft nog. En ik heb geen medeleven, want ik schaam me zo erg dat ik bijna niemand kan vertellen wat er is gebeurd.
Sorry omama voor mijn egoverhaal. Ik zou er alles voor over hebben om je een goed advies te kunnen geven. Dan zou ik namelijk ook een medicijn hebben voor mijn eigen onpeilbaar diepe wond.
Misschien heb je er wat aan om te weten dat iemand hier net zo’n vreselijk verdriet moet dragen als jij. Ik kan je alleen maar een virtuele knuffel geven en hopen dat voor jou op een dag je kinderen en kleinkinderen bij je terugkeren.
Veel sterkte van een verdrietige oma.
Lieve omama's
Jullie verhalen doen me denken aan mijn ex-schoonouders. Vandaar dat ik reageer..
Mijn ex-schoonouders zijn goede mensen, die geprobeerd hebben hun 3 kinderen met liefde op te voeden. Ze zullen ook hun fouten gemaakt hebben, maar nooit zo erg als hun oudste zoon (waarmee ik > 20 jaar getrouwd was) beweerde. In de loop van ons huwelijk bleek pas hoe psychisch ziek hij was, waar hij iedereen de schuld van gaf. Vooral ook zijn ouders. Ik heb dat nooit begrepen, ik kon prima met ze overweg.
Uiteindelijk is ons huwelijk na zoveel jaren alsnog spaak gelopen als gevolg van zijn psychiatrische aandoening. Zijn ouders wilden zijn ziekte niet erkennen, vooral ook omdat hij zelf beweerde deze niet te hebben. Maar uiteindelijk is zijn moeizame verhouding met hen, ondanks al hun dappere pogingen, ook spaak gelopen (hij kan geen relaties onderhouden). Met als triest resultaat dat ze hun kleinkinderen al heel lang niet meer hadden gezien.
Toen hun tweede kind, de zus van mijn ex, vorig jaar overleed ben ik naar de begrafenis geweest en daar heb ik ze weer getroffen. Schoonmoeder viel me om de nek; ze mistte mij en de kinderen zo.. Mijn verhouding met hen is altijd goed geweest en daarom zag ik geen reden deze niet voort te zetten, voor de kinderen. Sindsdien spreken/zien we elkaar regelmatig en zorg ik er ook voor dat ze betrokken blijven bij het leven van hun kleinkinderen.
Ik heb zo'n medelijden met die mensen. Ze verliezen hun dochter aan kanker en hun zoon heeft alle contact verbroken, ondanks alle moeite die ze hebben gedaan om de relatie met hem aan te houden. Ik kan althans nog iets van hun pijn verzachten door contact met hun kleinkinderen mogelijk te maken. En daarnaast is het goed voor mijn kinderen om contact met hun papa's familie te blijven houden.
Kortom, we zijn blij met elkaar. Zo kan het dus ook. Misschien dat er voor jullie weer ook weer zo'n lichtpuntje kan komen, uit onverwachte hoek. Tot dan, heel veel sterkte gewenst.
Wat een pijn
Wat een pijn spreekt er uit jullie woorden. Hierboven staan kaarsjes voor jullie te branden.
Liefs Geerke
