Omgaan met verlies en verdriet van anderen
De laatste tijd heb ik zowel privé als op werk (als professional) te maken met dood en kanker. Op de momenten van gesprekken kan ik daar tamelijk goed mee omgaan. Ik kan mijn ervaringen inzetten om anderen verder te helpen.
Maar ik trek het me teveel aan, ik ben achteraf teveel van slag en het verdriet van anderen raakt verstrikt met mijn eigen verdriet.
Met wat googlen vind ik allerlei praktijken voor verliesverwerking/ rouwtherapeuten. Maar dat vind ik nu niet echt passend, ik zoek nu geen hulp voor mijn eigen verdriet. Ook vind ik cursussen hoe je anderen kunt begeleiden bij verlies en verdriet. Maar dat begeleiden kan ik eigenlijk best goed.
Ik kom in de knoei omdat het verdriet van anderen te sterk appelleert aan mijn eigen verlies. Kun je leren dat los te koppelen? Wat moet ik daarvoor doen? Heeft hier iemand daar ervaring mee?
"los koppelen"
Je bent zo goed in het bijstaan van die mensen omdat je hun verdriet kan meevoelen door eigen ervaring. Dat zullen ze ook voelen, dat er echt begrip is door herkenning. Daar heb ik wel ervaring mee. Ook dat ik daarna 2 nachten wakker lig en mijn eigen verdriet weer een plek moet geven. En dan bied ik geen hulp op professionele basis, puur in de privè sfeer.
Mijn eigen verdriet op zijn heftigst is al wat langer geleden en ik merk dat dit verschil maakt. Ik ben al ver in het rouwproces, jij zit er waarschijnlijk nog middenin.
Wat je kunt doen? Zelf je eigen verhaal kwijt kunnen bij een derde. Iemand die er weer voor jou is. Misschien kan dat wel iemand zijn van rouw-/en verliesverwerking? Een psycholoog of maatschappelijk werker?
Dat je begaan bent met anderen die verdriet hebben is prachtig, maar je zinkt er te veel in weg omdat je eigen verdriet nog geen plekje heeft.
Ik merk dat dat overigens nooit helemaal lukt, het loskoppelen. Maar dat hoeft ook niet.
Visualiseren
Wat bij mij werkt is dat ik denkbeeldig een tuin heb met plek voor mijn besognes. Hieruit kan ik putten wanneer dat nodig is. Wanneer iemand mijn hulp nodig heeft maak ik een hele hoge ondoordringbare muur om mijn tuin waardoor ik als het ware wel de lusten kan delen met de ander maar die ander niet in mijn tuin kan komen.
Van heel andere orde maar als voorbeeld, als kind helemaal dol en agressief wordt maak ik snel die muur. Zijn woede raakt me dan niet maar ik kan wel putten uit de goede dingen van mijn imaginaire tuin. Sterker nog, ik ben niet emotioneel of overstuur na zo'n bui van hem.
Rosa van der Zanden
Verhip
Daar zeg je zoiets Wil: "Zelf je eigen verhaal kwijt kunnen bij een derde." Dat is inderdaad wat ik verschrikkelijk mis, ik had het alleen nog niet zo bedacht. Dat is ook het nadeel van invalleerkracht zijn, als heb ik de klas vaak meerdere dagen per week, in de organisatie bungel ik er een beetje bij.
En voor Rosa, ik ben helaas niet zo visueel ingesteld, maar ik begrijp wat je bedoelt, en ook dat kan helpend zijn.
Bedankt, ik weet nu weer even waar ik het wel zoeken kan, in plaats van het spoor verder kwijt te raken.
K.heksenvet
Goed voor een ander zijn is prachtig, maar het is zeker zo belangrijk om goed voor jezelf te zijn.
Dankjewel wil
Ik zie nu je laatste reactie. Goed om weer even te horen, je hebt helemaal gelijk, maar ja hè, het toepassen staat de laatste tijd inderdaad op een te laag pitje. En dan kachel ik dus langzamerhand onderuit. Dankjewel!
