Oma wil niet meer

Vic

Allereerst sterkte, want het valt ook niet mee om dit te moeten aanzien zonder iets te kunnen. Maar wat je ermee moet? Haar de rust gunnen om dood te gaan. Ze vindt zelf blijkbaar dat ze klaar is met leven, ze wil niet meer. Ze wil niet nog een paar jaar. Wees lief, laat merken hoe je haar waardeert en laat haar haar keuze, hoe moeilijk dat voor jou en je dierbaren ook is. Misschien helpt het als je aan het verplegende personeel vraagt hoe zij dat handelen?

Sterkte

Zeggen dat je van haar houdt, en dat je respect hebt voor haar keuze. Wat ze doet is zo dapper.
En hee......met 87 jaar mag je toch een keer klaar zijn met dit leven?
Wel naar en wreed dat ze zichzelf moet doodhongeren.

Sterkte.

Vic

Oh misschien kan ze nog een paar jaar "mee". ik heb nog wel meegemaakt dat dergelijke mensen een sonde kregen, op verzoek van de familie. Maar hoe zou zij dat vinden? Hoe zou jij dat vinden,als je zelf vindt dat het mooi is geweest? Je moet ook mogen sterven.....ze wil niet meer, ze is op, ze is klaar. Veel sterkte de komende tijd.

Vic

Mijn oma hield niet echt op met eten, maar het werd minder en minder en minder tot het bij wijze van spreken niet meer de moeite waard was.
Jaren had ze ingeleverd zonder klagen. Niet meer op de erker klimmen om de ramen te doen (toen ze in de 70 was) niet meer fietsen (eind 70) niet meer haken (eind 80) steeds minder kunnen lezen (begin 90).
Op een dag is ze in bed gestapt zo van... klaar. En dat was het binnen een ruime week. Ze was niet ziek, had alleen heel af en toe een plaspil maar ze was op, versleten en de lol was eraf.

Ik zou haar nu nog willen hebben, want ze was mijn maatje. Meer moeder dan mijn eigen, meer vriendin dan de meeste vriendinnen.
Maar ik ben zo blij dat ik gezegd heb dat het goed was... dat ze mocht gaan, dat ik haar zou missen maar nooooit minder van haar zou houden.

Volgens de verpleging zou het nog wel een paar weken duren, maar ze ging nadat ik met haar gesproken had binnen een paar uur. (toeval?)

Ze had al het geld voor onze verjaardagen (eind augustus en september) al aan ons gegeven eind juli .. ze was er niet vanaf te praten. De begrafenis was tussen onze verjaardagen in.

Voor wie achterblijft is het natuurlijk moeilijk, maar dat blijft, zeker als iemand niet ziek (lijkt) te zijn ('op' is in mijn ogen ook een beetje als ziek).

Heel veel sterkte!!

Tja

Jullie zeggen niets anders dan ik in mijn omgeving ook hoor, en wat ik ook tegen mijn oma heb gezegd. Het is goed zo. Maar ik vraag me echt af of ik dan de enige ben die er van binnen over twijfelt. En nog niet eens echt, want eerlijk gezegd moet ik er zelf ook niet aan denken dat ik nog jaren in een stoel moet wachten tot mijn hart ermee stopt ofzo. Het ziet ernaar uit dat het een rare maand gaat worden. Volgende week wordt mijn vader 65 en viert het groot. Van mijn oma moet dat ook gewoon door gaan, maar dat wordt dan wel een heel rare situatie. En in de opvolgende weken is dan ook nog oma jarig, en ikzelf. Pffff

Vic

Maar het vált ook niet mee! Natuurlijk heb je soms het gevoel dat wat wij zeggen, fraaie theorie is, maar dat jij toch immers weet dat... En toch, die echte acceptatie van haar besluit is het mooiste afscheidsgeschenk dat je haar kunt geven. En bovendien ook aan jezelf, het feit dat je er vrede mee kunt hebben dat zij zelf heeft besloten om zo uit het leven te gaan. Nogmaals sterkte.

Gaan in vrede

Heel veel oude mensen hebben dat gevoel; het hoeft niet meer, het is mooi geweest, geen zin meer, klaar.

Mijn eigen moeder heeft dat gevoel ook.
Het besluit dat jouw oma nam is nog niet gevallen, ik denk dat dat niet zo bij haar persoonlijkheid past. Maar ik kan het me zo goed indenken. Je groeit het leven uit, beetje bij beetje. Het is mooi geweest...

Maar ja, er zijn ook hoogbejaarden die zeggen'zo lang je er bent, moet je je best doen'. Het is maar net hoe je in elkaar zit.

Veel sterkte. Het is moeilijk allemaal.

Of ik mijn verhaal lees

Gisteren was de begrafenis van mijn moeder. Ze is (net) 87 jaar geworden. Zij kwam na een val in het verpleeghuis terecht en heeft vanaf dat moment nauwelijks meer gegeten.
De verpleging heeft er van alles aan gedaan, om haar tot eten te bewegen, maar ze wilde gewoon niet.
Wij, familie en personeel, hebben dit gerespecteerd. Ze had al zo weinig regie meer over haar leven, dit is het enige wat ze zélf kon doen. Nadat ze ook vocht ging weigeren, viel ze steeds vaker in slaap, waarna ze op een gegeven moment niet meer wakker werd en vervolgens overleed.
Ik heb ook nog steeds moeite met het feit, dat het niet 'nodig' was geweest. Misschien gaat dat nog slijten. Ze is heel rustig overleden, ik was erbij, en dat geeft ook troost.
Vic, ik leef heel erg met je mee, sterkte!

Hanny

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.

De regie verliezen

en alleen maar steeds meer verliezen, het is het moeilijkste wat er is. Beseffen dat je alleen maar steeds verder terugvalt, dat het nooit meer beter wordt. Dat doet zo'n pijn, ik denk dat 'wij nog redelijk jonge en veelal gezonde mensen' ons daarvan geen voorstelling kunnen maken. Dat kleurt meteen de machteloosheid van de situatie.
Besluiten steeds minder te gaan eten en drinken, 't is het enige wat nog eigen keus kan zijn in zo'n situatie. En zwaar is die keus beslist, want eten en drinken zijn zulke sterkte basisbehoeften.