Niet gecondoleerd

Rouw boosheid

wat ik bij mezelf merkte was dat je in het rouwproces ook een stuk boosheid hebt en die richt je vaak ergens op, op iemand (of meer mensen) of op die rottige rotdeur.. of dat ellendige..of..nou ja, je kent het wel

Ik denk niet dat mensen niet meeleven, ik denk vooral dat mensen niet goed weten wat ze moeten zeggen (al werd ik ook wel weer eens simpel van de zoveelste ´ik heb er geen woorden voor´.. )

Mijn oplossing was dat ik het zelf benoemde (ik ben nog best verdrietig...), of mezelf voorhield dat ze gewoon lief/aardig voor me waren en dat dat eigenlijk net zoveel zei als dat (stomme- vind ik dan..) woord ´gecondoleerd´.

Sterkte met het verdriet om je moeder, er komt een tijd dat alles niet meer zo rauw voelt (al heb je daar misschien nu niet zoveel aan)

Moeilijk hè

Ik ken jouw gevoel. Vaak zijn het mensen die zelf nog nooit iets dergelijks hebben meegemaakt en er niet mee om weten te gaan. Je zou een volgende keer bijv kunnen zeggen: " misschien weet je het nog niet.....mijn moeder is overleden". Op een lieve (niet verwijtende) toon, Dan geef je ze een opening. Als ze dan nog niets zeggen,zijn het echte horken.

Sterkte met het verwerken!!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het maakt de pijn nog erger...

Weet ik uit ervaring... Ze hoeven alleen maar te zeggen: ik weet niet wat ik moet zeggen maar heel veel sterkte! Iedere keer als je deze mensen ziet is de pijn heftig. Ik denk dat je er vroeg of laat toch iets van zegt, want het wordt anders een opeenstapeling van pijn en verdriet..l of je het dan nog lief kan zeggen, zoals een van de voorgangers schrijft dat weet ik niet.... Meestal durven mensen die niks zeggen het gewoon niet aan te zwengelen omdat ze bang zijn voor jouw verdrietige reactie... Heel veel sterkte met het verlies van je moeder.

Durf er toch niet meer over te beginnen

Heel erg voor jullie reacties en begrip.

Mien, je schrijft dat ik ook gewoon er aan kan denken dat ze lief/aardg voor me zijn en dat ze vast wel meeleven maar niet weten hoe dit te laten merken. Maar het nare vind ik juist dat ik nu voel dat ze helemaal niet lief of aardig zijn, ze zijn helemaal niks. Wel kan het kloppen dat ik de boosheid die ik voel nu maar op hun richt in mezelf. Want eigenlijk denk ik ook, waarom wil ik dit van hun, mensen die me veel meer lief zijn leven wel met me mee. Ik heb ook heel veel meeleven ervaren en daar wil ik ook dankbaar voor zijn. Het zijn, net als je zegt Suus, mensen die volgens mij nog nooit zo'n verlies hebben meegemaakt, ze kunnen zich er waarschijnlijk niks bij voorstellen. Ik heb overigens wel iets tegen die moeder van dat vriendje gezegd. Onze kinderen wilden met elkaar spelen en dan nog met twee jongens erbij, de vraag was of dat bij ons kon. Ik vroeg toen aan haar of het ook bij hun kon omdat ik op het moment (het was een week na de begrafenis) me niet zo goed voelde en erachteraan: mijn moeder is overleden, wist je dat? Haar antwoord was: ja dat heb ik gehoord, maar het kan wel bij ons. PUNT, en op totaal neutrale toon Sindsdien nooit enig woord van hoe gaat het met je of wat dan ook. De buurvrouw kwam gisteren jubelend haar bij ons afgeleverde pakketje ophalen: ooooo, spannend, daar zit ons trouwalbum in! Ze waren op huwelijksreis toen mijn moeder overleed. Overigens hebben wij voor hun trouwen nog een leuke felicitatie gestuurd. Toen ze terugkwamen heb ik aan buurman gevraagd naar hun huwelijksreis waar hij enthousiast over vertelde en toen ook verteld dat mijn moeder was overleden: o dat is niet zo leuk zei hij, nou dag! En buurvrouw heeft vervolgens dus nooit iets laten merken, gezegd of gevraagd hierover. Tonny en Lottie, ik ben toch te bang voor een totaal onbegrip als ik er nog iets over ga zeggen, ik durf het denk ik toch niet.

Maar ik vind het al fijn om het van me af te schrijven en meelevende reacties te krijgen, dankjulliewel!

Heel onverschillig

Eerlijk gezegd vind ik het vaak moeilijk om te reageren als een bekende zo'n verdriet heeft. Bij vrienden en familie gaat dat makkelijker maar dan ben je ook bereid om álles te delen. Bij bekenden ben ik vaak bang dat ik te confronterend ben, of op het verkeerde moment. Wat als ze ineens gaan huilen? Ik had daar zelf eerlijk gezegd ook niet zo'n behoefte aan toen ik verdriet had.
In jouw geval ben je er zelf over begonnen. En hun reacties vind ik wel érg bot. Ik kan me haast niet voorstellen dat het ze echt niets uitmaakt, maar daar lijkt het wel een beetje op.
Ik zou er niet over beginnen. Kost jou veel energie en je krijgt er waarschijnlijk niet veel voor terug. Maar loslaten is ook zo moeilijk....
Ik baalde er zelf destijds van dat ik met kleinigheidjes bezig was terwijl ik eigenlijk met het Grote Rouwen bezig moest zijn. Maar ondanks die kleinigheidjes ben ik, achteraf gezien, verder gekomen.
Heel veel sterkte met het verlies van je moeder. Kwaad zijn, op wie dan ook, hoort daar blijkbaar gewoon bij.

Yelcho,

Soms is het verdriet zo immens, dat je niet anders kúnt dan je druk maken om kleinigheidjes. Omdat het Grote Rouwen je anders overweldigt. Jammer dat je daar van baalde. Misschien was het wel jouw methode. Het was in ieder geval de mijne. Ik heb het verdriet maar heel voorzichtig en gedoseerd toegelaten. Anders was ik er aan onderdoor gegaan.

Ik heb een keer

een stagiaire gehad op mijn werk met wie ik een leuke band had. Ik werkte met haar nadat ik een week afwezig was geweest i.v.m. het overlijden van mijn moeder.
Niets zei ze erover. En ik voelde de spanning stijgen, vond het steeds moeilijker gewoon te doen. Ik voelde me net zo miskent als jij.
Op een bepaald moment heb ik haar apart genomen en haar rechtsstreeks gevraagd waaom ze me niet condoleerde of even vroeg hoe het met me ging. Het zat haar ook dwars. Ze wist niet wat ze moest. Er is toen een goed gesprek, een boel tranen en een prettige werksfeer met een verstevigde band uit voort gekomen.

En trouwens...

sterkte verder! Het kan best even duren voor je zonder erg verdrietig te worden, aan je moeder terug kan denken.

Ten eerste

gecondoleerd. Het lijkt me vreselijk om zo abrupt je moeder te moeten verliezen. Wij hebben dit jaar twee situaties gehad waarin ons gezin dit had kunnen meemaken en ik kan er nog naar van worden als ik er te lang bij stilsta.
Wat je vraag betreft. Het klinkt gek misschien, maar weet je absoluut zeker dat je buren ervan weten? Onze relatie met onze buren is ook heel afstandelijk. Dag en hallo. Stel dat ik over een x-aantal jaren alleen in dit huis zou wonen, of mijn man, dan is het niet denkbeeldig dat wij een paar dagen dood in huis liggen voor iemand het opmerkt. De buren zeker niet. Als ze de streekkrant niet lezen tenminste. Onze dochter is in mei afgevoerd met een ambulance. De ambulance stond voor de voordeur van de buren (twee onder 1 kap met aan hun kant parkeerplaatsen). Later kwam ik buurvrouw met een van hun kinderen tegen bij de ingang van het ziekenhuis, met mijn dochter in een (tijdelijke) rolstoel. Buurvrouw keek zeer verbaasd, maar ze zal niet vragen hoe het er mee is. Ook niet toen ze bij ons aanbelde met de vraag of we tijdens hun vakantie op verdachte geluiden wilden letten. Misschien omdat ze niet weet wat ze moet doen bij zo'n afstandelijk contact.
De moeder van het vriendje weet het waarschijnlijk wel. Ik snap ook niet waarom ze nooit iets gezegd heeft, maar ik ken mensen die zich in dat soort situaties geen raad weten. Dus zeggen ze eerst niets en dan duurt het te lang om alsnog iets te zeggen en weten ze niet of het raar staat om er nog op terug te komen en dan... tja.. wordt het heel erg ingewikkeld. Het kan dus zijn dat het geen onwil is maar 'onkunde'.

Zoiets ja

wat Kaaskopje schrijft: 'Dus zeggen ze eerst niets en dan duurt het te lang om alsnog iets te zeggen en weten ze niet of het raar staat om er nog op terug te komen en dan... tja.. wordt het heel erg ingewikkeld.'

Dus áls je op een dag moed vat om er iets mee te willen (snap het helemaal als je denkt: nou dan maar niet) , dan is toch de enige manier die persoon een op een te zeggen hoe of wat. Anders blijft het tot in lengte van dagen in de lucht hangen.

Die buren op huwelijksreis zaten in een compleet andere wereld. Zo gaat dat in het leven, helaas. Kan me ook wat dat betreft heel stomme incidenten herinneren.

Veel sterkte!!