moederverdriet (kleinkind in de couveuse)
Onze oudste dochter verwacht haar eerste kindje. Eind vorige week braken de vliezen (eerst niet onderkend) en ze ligt in een academisch ziekenhuis. Begin deze week was ze 24 weken zwanger.
Moeilijke beslissingen zijn genomen door de ouders, door hun tranen heen en in grote verbondenheid.
Het kindje leeft nog, maar nu zijn er weeën.
Het is zo ontzettend veel te klein, zo onrijp.
Vorige week, de nacht voordat ze in het ziekenhuis belandde, droomde ik over een catalogus met kleertjes voor kindjes die niet meer in leven zijn, met vermelding 30-33 cm. Ik zei tegen degene met wie ik dat blad bekeek: hoezo zouden kinderen die niet meer leven andere kleertjes aan moeten dan levende baby's? Rare droom he. En bij het ontwaken vertelde mijn man me dat dochter in het ziekenhuis was beland.
Ik maakte me al een paar weken zorgen over haar zwangerschap, ze had kwaaltjes die ik me totaal niet herinnerde van mijn eigen zwangere tijden.
Straks ga ik naar haar toe. Als de ontstekingswaarden laag zijn (ze waren vanochtend weer gedaald) krijgt ze opnieuw weeënremmers. Maar ja, waar moet je op hopen?
Dochter werkt al vele jaren bij mensen met een beperking en weet uit ervaring hoe verschillend de levens van deze mensen zijn in de praktijk; de zorg, de bezuinigingen, geluk en ongeluk.
Ik wilde dit even met jullie delen. De zorgen van moederschap (en de vreugde niet te vergeten!!) duren een leven lang.
transport werd van uur tot uur uitgesteld
en nu in de stortregen zijn ze net vertrokken. Dochter appte: 'ze ging heel hard huilen, en ik toen ook...' Kindje in de ambulance, ouders samen in hun eigen auto.
Nou straks maar weer tijd nemen om te troosten. Ze horen bij elkaar 
och arm!
Haar eerste ervaring met de buitenwereld... Eigenlijk zou je het kunnen zien als een nieuwe geboorte. Ook dan huilen ze hard (als het goed is).
Wat een emoties!
nah
Ook stom dat niet 1 van de ouders mee mag in de ambulance hoor. Maar heel hard huilen voor zo'n pukkie klinkt mij als muziek in de oren 
Wat een zorgen en wat een wonderkind. Ik leef (meestal in stilte) volop mee. Blij dat je ons op de hoogte houdt Tonny!
Ach minimeisje toch
Zomaar in de grote boze buitenwereld. Hopelijk krijgen haar ouders nu iets meer tijd omdat ze dichterbij komt. En het eigen kamertje krijgt al vorm thuis. Mijlpaaltjes!
Spannend.
Het intussen vertrouwde ziekenhuis, vertrouwde zorg inruilen voor een plek dichterbij. Spannende dag. Jeetje, 1600 gram alweer, wat gaat dat hard!
tjee tonny,
dichterbij huis, al 1600 gram, wat fijn!!
Fijn
Tonny, ik lees dit draadje nu pas. Allereerst gefelicitieerd met je kleindochter!
Ik ben blij dat ik nu in een keer kon lezen dat het zo goed gaat met minimeisje. Wat een spannende tijd hebben jullie achter de rug en nog steeds natuurlijk.
Ik hoop dat alles zo goed blijft gaan en dat jij en de ouders steeds meer kunnen genieten van haar en (af en toe) iets meer kunnen ontspannen.
Wat een mijlpaal
De intensieve zorg achter je kunnen laten, meer dan 3 pond, wat een mijpaal. Wat doet ze het goed! Geweldig.
Tsjor
Zo!
1600 gram alweer, dat gaat als een trein met je kleindochter! Mijn neefje is geboren met 2200 gram (bij 37 weken), dus daar zit ze niet ver meer vanaf.
Wonder baby
Wauww ten eerste van hartelijk gefeliciteerd met je klein dochter wat een sterke meisje ik ben nu nog de meldingen van iedereen aan het lezen zo mooi vind ik het van iedereen die elkaar steunt en natuurlijk jullie zware tijd en dan toch zo sterk voor elkaar
Ben super blij dat het nu met iedereen goed gaat in een woord fantastische
O wat fijn
dat zijn echt goede berichten Tonny!
Nog even en kleindochter mag naar huis. Zo te horen wordt alles er al voor in orde gebracht.
Ik kan mij van jongste nog herinneren dat ik het heel eng en spannend vond dat hij naar het regionale ziekenhuis kwam. Na een paar dagen was ik erg blij dat hij er was en hij maakte vanaf toen ook zoveel vorderingen. Laat hun genieten van de mooie momenten. Voor ze het weten komt kleintje naar huis!
Tonny
Hoe is het nu met Miniemeisje, haar ouders en grootouders?
Hebben jullie een fijne week weg gehad?
Aagje
minimeisje doet zo haar best!!
We zijn inderdaad een fijn weekje weg geweest, gisteravond Minimeisje gezien via de videoverbinding met het ziekenhuis waar ze sinds anderhalve week ligt.
Vandaag zou ze 34 weken in haar moeders buik hebben gezeten, maar ze is er al bijna 10 weken uit. Ze weegt nu net iets maar dan 4 pond, en is vorige week begonnen met zelf drinken. Aan de borst oefenen als haar moeder er is, anders uit de fles. Ze is heel geïnteresseerd.
Ze heeft nog wat zuurstofondersteuning en een sonde, natuurlijk, maar het gaat heel goed.
Haar kamertje is zo goed als klaar en haar ouders kijken uit naar haar thuiskomst. De foto's van de eerste fase, van dat ongelooflijk kwetsbare uit het nest gevallen vogeltje, komen haast onwezenlijk voor. Dat het zo was, zo spannend, zo kwetsbaar...
Het is echt gebeurd, we zullen het nooit vergeten!!!
wat een fijn bericht Tonny
10 weken alweer, t lijkt nog maar zo kort geleden. En wat een levenskracht heeft Minimeisje. T blijft vast nog steeds spannend, maar ik hoop dat voor jullie nu steeds meer het genieten van dit mensje de overhand gaat krijgen boven het zorgen maken.
Wat fijn
Wat fijn dat het zo goed gaat! Wat een verschil met 10 weken geleden. Alweer 4 pond, dat gaat nu ook vlot. Ik hoop dat ze snel naar huis mag en dat jullie deze bijzondere start echt achter jullie kunnen laten, natuurlijk zónder het te vergeten.
Fijn!
Wat heerlijk om te lezen, goede berichten.
Geweldig
Echt fijn om te lezen, deze berichtjes! Kan me voorstellen dat die eerste, ongelooflijk kwetsbare tijd nú al onwerkelijk lijkt.
Prachtig zeg
Het is gewoon fijn om hier af en toe te komen lezen hoe geweldig minimeisje zich door het leven slaat. Wat een krachtig dametje. En wat ontzettend fijn voor jullie allemaal dat het zo goed met haar gaat!
Groet,
Jo Hanna
Fijn Tonny!
Heel fijn om te lezen
Tonny
Wat een bemoedigend bericht. Wat fijn voor jullie allemaal! Ik kijk vaak even om het hoekje om te zien of er nieuws is van Miniemeisje. Ik word blij van de goede berichten.
Aagje
Ontroerd
terwijl ik het lees Tonny, ik ben zo vreselijk blij voor jullie allemaal. En inderdaad, je beschrijving is spot on. Die hele minibabietjes zie ik ook altijd als van die kleine, naaktje, hulploze vogeltjes net uit hun ei...
Wat een vechtstertje en doorzettertje. Tegen alle verwachtingen in, eigenlijk, als ik je eerste berichtjes lees. Wonderlijk, die levenskracht.
en weer
twee weken verder. Ik hoop dat ze in die twee weken weer sprongetjes heeft gemaakt en dat de ouders steeds meer vertrouwen krijgen in haar en in de zorg die haar wordt gegeven.
Ja, ook benieuwd.
Hoe gaat het met je kleindochter Tonny?
ik ben ook benieuwd?
Is ze misschien al thuis of nog in het ziekenhuis?
Ze is nog in het ziekenhuis
Morgen 36 weken. het gaat heel goed, afgelopen week is de zuurstofondersteuning eraf gegaan, en er zijn geen of heel weinig incidenten. Aandacht ligt nu bij zelf drinken, dat kost nog veel energie dus de sonde zit er nog. Ze weegt ruim vijf pond en het is nu echt een schattig babymeisje dat maat 50 past
Haar oogjes zien er goed uit zover de oogarts het kan beoordelen.
Zo'n wonder, wie had dat 13 weken geleden durven dromen, toen was dit scenario nog volslagen wensdenken.
Wat fijn!!
Om wat van je te lezen! Inderdaad een wonderdametje!!
Oh wat doe ze het goed!
En hoe gaat het met de papa en de mama en de oma's en de opa's?
O Tonny
Wat een fijn nieuws! Zo fijn om te lezen!
Wat ongelofelijk fijn, Tonny
Ik vind jouw verhalen over Miniemeisje iedere keer ontroerend om te lezen.
Ik hoop dat het ook goed gaat met haar ouders, grootouders en alle anderen!
Liefs,
Aagje
Wat een mijlpalen
36 weken, zuurstof eraf, 5 pond, wat een mijlpalen. Ik ben blij voor je Tonny en voor haar ouders.
Tsjor
