Moeders zonder moeders
Het draadje is weg, jammer.. vandaar een nieuwe. . Mijn moeder is er nu al vijf maanden niet meer. En ik ben nog steeds niet aan het idee gewend. Nog een paar keer per dag denk ik 'jee, ze is er niet meer.. dat kan toch gewoon niet'. En dan komen de beelden weer in mijn hoofd van hoe ze levenloos in dat ziekenhuisbed lag... Huilen doe ik niet vaak, maar het verdriet is er steeds...
Mln,
Dit zal altijd bij je blijven. Moeilijk om zo'n gebeurtenis een plekje te geven. Dat heb je wel gedaan, je hebt de draad weer opgepakt, maar nu komt het iedere keer even terug. Het is niet eerlijk dat jij al zo jong je moeder moest verliezen!
Gemis blijft
Allereerst iedereen sterkte die dat nu kan gebruiken.
Genis van een moeder blijftaltijd wel in sommige situaties.
Ik ben herstellende van een grote heftige (spoed)buikoperatie. Ik bleek een grote cyste op mijn linker eierstok te hebben, zowel cyste als eierstok zijn verwijderd. Ben vandaag precies een week uit het ziekenhuis. Mijn man doet alles voor me, kinderen doen ook veel ondanks jonge leeftijd (4 en 6.) Van hulp buiten mijn gezin heb ik ook niets te klagen, iedereen is bereid iets te doen.
Maar toch mis ik nu mijn moeder, de zelfgemaakte kippesoep/ bouillonen hete bliksem als we ziek waren, de lieve woorden en zorgen. En ook al is in mei dit jaar mijn moeder alweer 27 jaar dood, in dit soort situatiesblijf ik haar missen.
Gr Sjillie
Iedereen
Dank voor de lieve woorden en de knuffels.
Vanochtend opgestaan met hoofdpijn. Nu 6 paracetamols verder sluimert er een migraine-achtige hoofdpijn. Vandaag gewerkt en mijn collega's uitgelegd dat ik vandaag niet lekker in mijn vel zit. Was er ook echt niet bij met mijn kop, heb wel mijn best gedaan maar op de één of andere manier lukte het gewoon niet. 16 jaar later en nog zo'n impact...... En het ene jaar gaat het beter dan het andere. Dit jaar dus niet.
En Sjillie, idd met die kleine dingetjes mis je haar het meest. Die gewone dagelijkse, maar o zo belangrijke dingetjes....
Sjillie en anderen
Ja, het gemis blijft, en wordt misschien nog wel een beetje erger naarmate je zelf ouder wordt. Mijn moeder is in maart '83 overleden, ik was toen 22. Nu ben ik net zo oud als zij toen ze overleed.. mijn man en kinderen heeft ze nooit gekend. Ik zou haar nu hele andere vragen willen stellen dan ik deed toen ik 22 was. Veel liefs en sterkte voor iedereen!
Gemis blijft zeker
Dat gevoel heb ik ook, iedere dag flitst ze nog voorbij, ik hecht nog heel erg aan foto's persoonlijke dingen van haar, ondanks dat het al 3,5 jaar geleden is. Iedereen gaat verder, mijn vader heeft een nieuwe vriendin. Mijn moeder is voor veel mensen al niet meer belangrijk, ik noem het maar: "ze is een doosje op zolder geworden". Maar voor mij niet, dat is soms zo alleen (ik ben enig kind), tuurlijk snapt mijn man mij heus... maar ja het is toch mijn moeder hè. Zeker nu ik kinderen heb, is het gemis sterker, behoefte om steun en raad, en de trotse blik natuurlijk.
Het overlijden van mijn moeder heeft absoluut gat geslagen in mijn hart en leven, hoe zwaar dat ook klinkt, maar zo voel ik het wel, zelfs na bijna vier jaar.
Sterkte allemaal, vind het heel troostend dat ik niet de enige ben!
Lisa
