Moeder wil dood
Mijn moeder heeft sinds anderhalf jaar de diagnose terminale kanker. Ze werd wel behandeld maar dat was om de pijn te bestrijden en de tumoren minder snel te laten groeien. De bedoeling van die behandelingen was dat ze wat langer zou leven en nog wat zou kunnen ondernemen. Ik ging bijvoorbeeld graag met haar winkelen en ijsjes eten op een terras, met mijn vader ging ze graag toeren en uit eten.
Een tijd geleden kreeg mijn moeder een maagsonde. Die ondersteuning heeft ze ook echt nodig omdat ze bijna niet meer eet en drinkt. Ze heeft geen trek, geen dorst en ook al voor de sonde, veel last van haar keel. Dat slangetje van de sonde irriteert haar nogal, ze heeft er last van en ze heeft het al vaker er over gehad dat ze die sonde er uit wil.
Sinds 2 weken is ze in een hospice omdat de verzorging thuis te zwaar werd ondanks de thuiszorg. In het hospice is ze best achteruit gegaan. Ze is al 2x gevallen omdat ze geen kracht meer in de benen heeft en ook soms niet het besef van wat ze doet. In het hospice houden ze haar nu voor de veiligheid de hele dag in bed en heeft ze incontinentie materiaal. Thuis liep ze nog een beetje maar ook daar is ze al een aantal keer gevallen dus dat was eigenlijk niet verantwoord.
Op zich zou ze nog zeker een aantal maanden kunnen leven. In bed met de hele dag naar de tv kijken, dat wel. Er komt geregeld bezoek, elke dag minstens 2 mensen dus ze ligt niet alleen te verkommeren. Ook wordt ze goed verzorgd door het personeel van het hospice.
Maar nu heeft ze de huisarts laten komen en hem gevraagd om de neussonde er uit te laten halen. Omdat dat betekent dat ze dan zal verhongeren en uitdrogen heeft die gezegd dat 'ie eerst nog met de familie wil spreken. Dat gaan we maandag doen.
Maar ik wil dat niet. Ik wil mijn moeder nog niet missen. Ik weet heel goed dat het haar keus is en die respecteer ik. Maar ik ben nog niet zover en eigenlijk wil ik ook nooit zover komen. Ik wil dit gewoon niet. Ik wil mijn moeder terug. En ik wil niet weer iemand verliezen.
Het is haar keus en ik begrijp die heel goed. Ik zou dit ook niet willen. Maar het is zo moeilijk om haar te laten gaan. Om te weten dat ze er over een paar weken niet meer is. Ze is pas 66, dat is geen leeftijd om dood te gaan. En wat moet ik nou zonder moeder. Wie moet ik dan bellen als ik ergens mee zit of iets wil weten? Het is gewoon niet eerlijk.
Voor haar is het fijn, ze heeft rust dan en dat gun ik haar zo. Maar ik moet al zoveel geliefden missen en nu ook nog mijn moeder. Dat is niet te verteren.
Nou ja, geen vraag ofzo. Alleen even van me afschrijven. Morgen ga ik wandelen, even wat heel anders. Maar ik zie erg tegen maandag en de tijd daarna op.
Je kunt je moeder niet missen
Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat mijn ouders er niet meer zijn. Ook na een paar jaar mis ik ze nog steeds. Ik denk soms nog steeds: o, even bellen. Sommige vriendinnen hebben hun oude soms zeer oude ouders nog, ja, het is niet eerlijk.
Hopelijk helpt het om het even van je af te schrijven. Het is niet anders maar ik kan me de emoties wel voorstellen.
http://www.venvn.nl/LinkClick.aspx?fileticket=DZN2W_cOG90%3d&tabid=1454
Het verbaast me eigenlijk dat hongeren en dorsten toch vrij regelmatig voorkomt. Ik heb zelf meegemaakt dat iemand er erg onder leed, veel pijn en jeuk en dorst kreeg en uiteindelijk is er toch gekozen voor een vorm van actieve euthanasie. Ik lees in de brochure dat in 8% van de gevallen dat het geval is dat het lijden moeilijk wordt.
Dus dat zou ik je nog willen meegeven om maandag te bespreken. Maar in het overgrote deel van de gevallen lijkt het dus wel een acceptabele manier te kunnen zijn mits er goede verzorging bij komt voor de optredende lichamelijke oncomfortabelheden.
Veel sterkte gewenst met een hele intensieve en emotionele tijd. Hopelijk ook een goede tijd. De laatste tijd samen met je moeder.
Tjee
Wat knap dat je dit zo eerlijk benoemd. Ik las de eerste helft van je verhaal als kankerpatiënt (gelukkig niet terminaal maar tis geen makkelijk traject) en de tweede helft als dochter. Mijn moeder is aan kanker overleden toen ze 54 was. Het is heel snel gegaan, geen behandeling om tijd te rekken. Toen mijn moeder hoorde dat ze zou sterven heeft ze er niet over willen praten. Ik heb dat geaccepteerd en gerespecteerd maar mijn hemel wat deed en doet dat pijn en mis ik haar. Mijn vader is ook overleden en ik ben dus niemands kind meer.
Daarom snap ik heel goed wat je schrijft. Je verzet. Maar wat je wilt kan niet. Je moeder is al niet meer wie ze was. En dat is allesbehalve haar keuze.
Ik denk /hoop dat je deze fase nog kunt gebruiken om het contact met je moeder in deze context een nieuwe dimensie te geven. Een nieuw hoofdstuk -hoe kort ook- asn het boek van jullie relatie toe te voegen. Wat je had neemt niemand je meer af en komt niet terug. Daar mag je heel verdrietig over zijn. Maar sta je moeder wel toe om dit op haar manier te doen. Ik denk dat je daarmee haar en jezelf een groot cadeau geeft. En dat hoeft niet door praten.
Ik zeg dit ook omdat ikzelf het moeilijkste aan kanker vind dat ik de regie krijt ben over mijn leven. Voor jouw moeder is dat nog miljoenen keer erger want voor mij is er nog hoop.
Ik wil je verdriet niet wegpraten, integendeel. Maar dat zal je ook hebben als het over een paar maanden gebeurd. Nu ze dit signaal heeft gegeven kun je het gebruiken om je contact een nieuwe dimensie te geven.
Mij is het destijds gelukt met mijn moeder. Met haar heb ik een diepere relatie gekregen op haar sterfbed. Met mijn vader helaas niet echt. Maar wat ik destijds met mijn moeder heb gevoeld ben ik nog elke dag dankbaar voor.
Heel veel sterkte.
Afscheid nemen
Goed van je om dit van je af te schrijven. Wat naar allemaal... Ik begrijp heel goed dat je je moeder nog niet kwijt wilt maar ik begrijp ook heel goed dat je moeder dit lijden niet onnodig wilt rekken. Dat ze dit "leven" zat is en dat ze op haar manier en op haar tijd dit leven wilt verlaten. Nog een paar maanden zo wegkwijnen in een bed met een ellendige sonde zou ook niet mijn keuze zijn. Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat het tijd is om haar los te laten en te laten gaan. Soms is de grootste daad van liefde loslaten... En zie die laatste dagen als een geschenk om op een goede en waardige manier afscheid van elkaar te kunnen nemen. Hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, veel geliefden krijgen die kans niet. Dat je nog even kan praten, elkaar vasthouden en afscheid nemen is zo waardevol...
Mijn moeder is al wel wat ouder maar het gaat al een tijdje niet zo goed met haar. Zij heeft al de nodige voorbereidingen getroffen waaronder een testament, een niet-reanimeren verklaring en ze is lid geworden van de Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. Zij heeft jarenlang in verzorgingstehuizen gewerkt en wil absoluut niet dat ze de laatste tijd van haar leven in een bed ligt weg te kwijnen, al dan niet als een kasplantje. Ze is altijd heel actief geweest, zelfstandig, pragmatisch en onafhankelijk en ze wil ook als ze voor die beslissing kan komen te staan op haar manier en haar tijd sterven. Zonder onnodig, mensonwaardig lijden. Niet alleen voor haarzelf, ook voor ons, haar kinderen, en de kleinkinderen. En hoe moeilijk het ook is, wij respecteren dit. Hoe kunnen we anders? Het is haar leven, haar dood, haar beslissing.
Mijn vader is vier jaar geleden overleden toen hij 69 was aan de gevolgen van longkanker. Het ging allemaal heel snel van diagnose tot het einde. Hij heeft in het ziekenhuis ook zijn moment gekozen om te sterven want hij was het zat. Er was geen uitzicht om beter te worden; alleen maar slechter. Als actieve man had hij al geen leven meer die laatste tijd. Voor ons heeft hij nog even volgehouden maar toen wij tegen hem zeiden dat het ok was en hij mocht gaan, was het afgelopen. En het was goed. We hebben afscheid kunnen nemen en hij is heel vredig en zonder pijn heen gegaan. Natuurlijk missen we hem; ik denk nog bijna elke dag aan hem maar het is gewoon goed zo.
Ik wens je veel sterkte, moed en wijsheid toe.
Vreselijk
Wat vreselijk voor je. Maar ook goed dat je moeder nog zelf kan kiezen. Mijn moeder kan niet meer kiezen, zij heeft Alzheimer en het gaat redelijk met haar. Ze zit in een verpleeghuis. Is er van overtuigt dat haar ouders en haar man (mijn vader) nog leven. Mij herkent ze nog wel maar hoelang nog. Alzheimer patiënten mogen niet zelf kiezen als ze een einde willen maken aan hun leven. Al zijn ze er nog zo rot aan toe. Ik kan mijn moeder ook niet missen maar hoewel zij er lichamelijk nog is, is ze geestelijk mijn moeder niet meer. Ik snap je gevoel wel, ik kan me nog herinneren dat mijn oma kanker had en ik zo bang was dat ze te vroeg zou sterven. Ik dacht dat er misschien wel snel een medicijn zou komen om haar te helpen. Helaas, 30 jaar later is dat er nog steeds niet. Sterkte de komende tijd, mijn moeder is 76 en ik hoop eerlijk gezegd dat zij niet al te lang meer leeft. Dood is beter dan iemand zo te zien lijden en zichzelf niet meer kunnen zijn. Probeer zoveel mogelijk tijd met je moeder door te brengen, lees haar voor. Zorg ervoor dat ze nog vriendinnen kan zien waar je blij van wordt. En als ze dan sterft dan heb je er misschien vrede mee. *knuffel*
Dochter
Wij zitten momenteel in een vergelijkbare situatie met mijn schoonmoeder. Mijn schoonmoeder is echt heel erg ziek en heeft alles tegelijk. Ze kiest niet voor euthanasie, daar is te gelovig voor, maar ze laat zich niet meer behandelen. Het is een verschrikkelijk zielige situatie. Het is maar de vraag of ze nog naar huis kan om te sterven en dat wil ze nou juist zo graag. Ze wil bij mijn schoonvader zijn, maar dat kan niet. Hij kan die zorg niet aan en professionele zorg is te intensief nodig om thuis te krijgen. Pas als duidelijk is dat ze echt haar laatste dagen in gaat kan ze eventueel naar huis, omdat er dan wel zorg beschikbaar is.
Ze is in een half jaar tijd een schim van zichzelf geworden. Ze was al slechthorend, maar kan door een herseninfarct nu ook niet meer zeggen wat ze wil en zit opgesloten in een wereld waar ze nog helemaal niet wil zijn. En alleen daarom gun ik haar dat deze tijd maar zo kort mogelijk mag duren. Het is erg om haar zo te zien lijden.
Ik snap heel goed dat jij je moeder nog niet wilt loslaten, maar ik haal uit je woorden dat je weet dat je dat moet accepteren. Probeer nog even sterk te zijn voor je moeder, hoe moeilijk dat ook is. Het mooiste cadeau wat je je moeder nu kan geven is denk ik jouw geruststelling dat het goed is.
Ik had jou een langere tijd met je moeder gegund en ik vind het erg voor je dat je haar al zo vroeg zult moeten missen. Heel veel sterkte.
kaaskopje offtopic
palliatieve zorg, dan kan het wel. Dan moet je schoonmoeder wel een verklaring van een arts hebben dat ze terminaal is (en aangezien dat soms nogal een breed begrip is, sommige mensen leven dan nog 1-2 jaar).
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/levenseinde-en-euthanasie/palliatieve-zorg?utm_campaign=sea-t-gezondheid_en_zorg-a-levenseinde_en_euthanasie_levenseinde&utm_term=palliatieve%20zorg&gclid=CPLdxNfrqMACFYzHtAodgUMA4g
Mijn schoonmoeder moest een eigen bijdrage betalen, maar had 24-uurs zorg. Er was steeds 3 dagen een vast verpleegkundige in huis, 3 keer 24 uur dus en dan kwam de volgende.
Dank allemaal voor jullie reacties. De afgelopen weken vielen niet mee. De neussonde is er uit en ze eet en drinkt wel beetjes. Ze heeft een hardnekkige blaasontsteking met bloed in de urine en de antibiotica slaat niet echt aan. Ook had ze veel pijn maar nu de vaste medicatie is aangepast gaat dat wel weer. Het hospice belde laatst dat ik moest komen. Mijn moeder lag met de deken hoog opgetrokken te trillen van de angst in bed. Ze had de hele nacht de verschrikkelijkste dingen gezien en was helemaal overstuur. Ze wilde geen medicatie omdat ze dacht dat de verpleging haar wilde vergiftigen. Toen ik binnenkwam begon ze zo verschrikkelijk te huilen. Dat soort dingen snijden door je ziel. Gelukkig werd ze na een tijdje weer rustiger en toen ik weg ging was de situatie weer normaal. En zo hobbelen we door.
Voor degenen die in dezelfde situatie zitten/zaten, jullie heel veel sterkte.
daarnaast
Daarnaast heb je toch ook van die huizen dichtbij waar je naar toe kunt bij terminale zorg? Dat duurt soms ook nog maanden?
Astrid o.t.
We zijn vandaag geweest omdat ze 'bediend' ging worden. Bij binnenkomst zei mijn schoonvader meteen dat het geen maanden meer gaat duren, maar weken. Onze verwachting is dat het zelfs deze week wel eens afgelopen kan zijn. Of mijn schoonvader haar nu toch nog naar huis wil halen weet ik nog niet, maar palliatieve zorg is inderdaad wel mogelijk. Ik heb ook al even bij een paar instanties gekeken wat dat inhoudt.
kaaskopje
Ach, lees ik dit draadje nu. Heel veel sterkte, voor jou en je man. En 'dochter' ook.
Snel
Soms kan het ineens snel gaan. Heel veel sterkte Kaaskopje.
En soms kan het ook onverwacht langer duren. Gaf ik van de week geen 5 cent meer voor de levensduur van mijn moeder, zat ze vandaag heel fit en fris erbij. Echt, soms.... 
Dochter
Dank je wel.
Fijn dat je moeder toch weer is opgeknapt.
Rust
Ik zit in een soortgelijke situatie. Ik vind overigens de situatie met mijn moeder zodanig mensonterend,dat ik inmiddels geestelijk zover ben dat de drang om haar rust te gunnen groter is dan het verdriet om haar te verliezen. Wat overigens ook weer voor dubbele gevoelens zorgt omdat het nu net lijkt dat ik mijn moeder dood wens.
Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd...
Dochter, hoe gaat het nu?
Ben benieuwd hoe het nu met je is. Overigens is mjn moeder in oktober ingeslapen. Hoe gek het ook klinkt, toch een opluchting. Nu kunnend we rouwen.
Overleden
Sorry, hele draad compleet vergeten.
Mijn moeder is toch nog onverwacht snel, begin oktober gestorven. Binnen een paar dagen werd het slechter maar zo snel hadden we toch niet verwacht.
En nu. Het is wat het is. Klote maar ook ergens een opluchting. En verdrietig. Niet voor haar want ze had pijn, kon niks meer en was geestelijk enorm achteruit gegaan. Maar ik heb verdriet om mezelf. Ook al ben je 45, je wil toch je moeder bij je hebben. En zorgen om mijn vader waar het niet zo best mee gaat.
Sterkte Rateltje en Kaaskopje.
