Moeder is als het moet klaar met haar leven
Ik durf haast niet te posten als ik de draadjes hierboven lees. Ik lees al weken mee maar wil nu toch graag m'n verdriet kwijt.
Mijn vader is een paar jaar geleden na een lang ziekbed overleden. De zorg voor mijn vader heeft mijn moeder lichamelijk en geestelijk afgemat. Na zijn overlijden viel ze in een enorm zwart gat. Ik heb geprobeerd haar op te vangen maar kon/kan weinig voor haar betekenen. Ze wil het zelf doen en weert mij vaak af. Dit geeft vaak wrijving/onbegrip/misverstanden. We hebben een soms moeizame verhouding maar houden als moeder en dochter veel van elkaar.
Nu moet mijn moeder voor onderzoek. De kans dat ze een kwaadaardige ziekte heeft is aanwezig.En gezien de symptomen best groot. Ze heeft dit niemand verteld maar mij uiteindelijk in vertrouwen genomnen. Ik maak me natuurlijk zorgen om haar. Nu heb ik vanmiddag een lang/emotioneel gesprek met haar gehad. En wat ze zei wist ik in m'n hart wel ; als er sprake is van een kwaadaardige ziekte wil ze geen behandeling. Ze grijpt de kans om dood te gaan. Naar haar ouders en mijn vader zoals ze zegt. Ik zie dat het leven erg zwaar voor haar is. Te zwaar. Ik ben ook bang dat ze haar leven zonder mijn vader niet op de rails krijgt. Dat ze deze keus maakt kan ik wel (met verdriet en moeite)respecteren. Maar waar ben ik in het hele verhaal? Waar zijn onze kinderen? Ik vind het zo moeilijk dat we niet genoemd worden. Alsof we er niet toe doen. Dat doet zo ontzettend zeer.
Ze is nog jong (58) en ik heb altijd de hoop gehad dat de tijd in haar voordeel zou gaan werken. Dat haar leven toch nog weer enigszins plezierig zou gaan worden. Maar ook dat haar kinderen en kleinkinderen een reden zouden zijn om er weer wat van te maken.
Het is misschien egoistisch dat ik zo'n verdriet heb om het feit dat ik geen rol lijk te spelen.
Misschien vallen de onderzoeken nog mee. Maar dan nog voel ik mij gekwetst.
Spuugzat
Vraag voor nikus
"Ik weet vrij veel van dit onderwerp dus kijk maar ogf je er gebruik van wil maken." schrijf je. Maar welk onderwerp bedoel je nu?
Volgens mij is de situatie van Spuugzat en jou namelijk totaal anders.
Jouw moeder was niet depressief, maar doodziek. Spuugzats moeder is misschien ziek (dat weten ze nog niet zeker), maar *lijkt* daarnaast ook wel depressief.
Mickey
Wat maakt het nou uit?
Spuugzat en Nikus komen er best samen uit hoor 
Gr. Anouk
Anouk
Dat neemt niet weg dat ik ook een mening en ervaring heb en dat ik Nikus best een vraag mag stellen. Daar is het een forum voor. En Nikus is best in staat om daar zelf op te antwoorden hoor 
Nee hoor, dat is geen antwoord
Ik vroeg namelijk van wélk onderwerp je nou zoveel verstand zegt te hebben, en daar heb ik geen antwoord op gekregen.
Dat je niet meer loslaat dan je wilt, is logisch, doe ik ook.
Maar om welk onderwerp gaat het nu? Depressiviteit? Zieke moeders? Dode moeders? Over die laatste twee kan ik minstens evenveel vertellen denk ik.
P.s.
Dit is waarschijnlijk ook niet wat jij wilde horen, maar hier moet je het mee doen
Respecteren en accepteren
Respecteren is denk ik wat je al doet. Ondanks dat je haar standpunt niet kan en wil accepteren, er toch proberen er voor haar te zijn. Ik vind dat je best mag zeggen wat JIJ voelt. Ze deelt iets heel intiems (en heel moeilijks) met je en dat roept bij jou ook allerlei emoties op. Daar is toch niets verkeerd aan. Ik denk dat Nikus vooral bedoelt dat je door wat je zegt haar tot een keuze dwingt die eigenlijk niet de hare is. Je geeft zelf aan dat de pijn zo overweldigend voor haar is. Dat het gemis te groot voor haar is. Denk je echt dat ze niet om je geeft ? of om haar kleinkinderen ? Door het gesprek uit de weg te gaan kom je ook niet verder. Je moeder heeft je dit vertelt en dus mag je daarop toch reageren. Ik vind het eerlijk gezegd ook moedig dat je moeder dit vertelt heeft. Het zegt in mijn ogen ook heel veel over haar vertrouwen in jou en haar liefde voor jou. De weg van de minste weerstand ? Alles behalve, zou ik zeggen. Ze weet best dat ze met de keuze om een eventuele ernstige ziekte niet te behandelen jullie heel veel pijn doet. Als je inderdaad twijfelt of het om een depressie gaat, zou je daar toch met haar over moeten praten. Misschien kunnen jullie zo toe werken naar acceptatie of eventueel een behandeling tegen depressie. Zou je je er wel bij neer kunnen leggen als je weet dat het voor haar echt gewoon op is ? Ze klaar is met het leven ?
sterkte, liefs Dropke
Spuugzat
Ik heb net alle berichtjes gelezen maar kom terug op jouw eerste posting...
Waar het om draait is volgens mij JOUW verdriet... en de miskenning van dat verdriet door je moeder.
Zij is niet alleen haar man verloren... jij hebt afscheid moeten nemen van je vader en tegelijkertijd ook van wie je moeder was. In het gemis om haar man en haar ouders lijkt je moeder geen oog/ruimte te hebben voor jouw verdriet. Ik krijg uit je latere posting de indruk dat je haar niet te veel wilt zijn... dat je het zo graag goed wilt doen - voor haar. Je doet jezelf en haar tekort door niet open en eerlijk uit te komen voor hoe JIJ je voelt. Vertel haar wat het effect van haar uitspraken zijn op jou. Hoe kan ze dat weten als jij het haar niet zegt? Als je het niet durft te zeggen... schrijf haar een brief.
Jij mag respecteren wat zij wil - dat ze geen behandeling wil als er sprake zou zijn van een kwaadaardige ziekte. Maar inderdaad... waar sta jij?
Als ik jouw moeder was en onderstaande te lezen kreeg... Duidelijker kan het niet... Mijn advies; deel met haar wat je hier met ons deelt....
"Maar waar ben ik in het hele verhaal? Waar zijn onze kinderen? Ik vind het zo moeilijk dat we niet genoemd worden. Alsof we er niet toe doen. Dat doet zo ontzettend zeer. Ze is nog jong (58) en ik heb altijd de hoop gehad dat de tijd in haar voordeel zou gaan werken. Dat haar leven toch nog weer enigszins plezierig zou gaan worden. Maar ook dat haar kinderen en kleinkinderen een reden zouden zijn om er weer wat van te maken. Het is misschien egoistisch dat ik zo'n verdriet heb om het feit dat ik geen rol lijk te spelen. Misschien vallen de onderzoeken nog mee. Maar dan nog voel ik mij gekwetst."
Jullie gaa nu niet met elkaar in gesprek. Jij laat je moeder praten en luistert - en cijfert jezelf weg. Deel je verdriet met haar. Jij hebt haar net zo hard nodig als zij jou!
Sterkte,
Mariska
Erkenning
Als ik in jouw situatie zou zijn, Spuugzat, zou ik denk ik het meest boos zijn over het feit dat het LIJKT alsof je moeder jou niet meeneemt in haar beslissingen. Ze noemt jullie niet. Ik denk dat ik er wel vrede mee zou kunnen hebben als uitgesproken zou zijn dat ondanks alle liefde voor mij en de mijnen mijn moeder toch liever zou overlijden. Dat is dan uiteindelijk haar wens, en aan mijn wens om 'erkend' te worden is dan ook voldaan. Blijft het natuurlijk heel moeilijk om daar mee verder te leven. Maar misschien is het voor je moeder wel zo vanzelfsprekend dat het niet uitgesproken hoeft te worden. Ik zou het zeker zelf ter sprake brengen. Net als de uitvaart.
Eventuele depressiviteit heb ik hier buiten gelaten, daar heb ik te weinig verstand van. Lijkt me ter beoordeling van de artsen.
Rosa
Ik moet het allemaal even laten bezinken. Behalve tijdens m'n hardloopuurtje draait m'n hoofd de hele dag volle toeren. Ik draai in m'n gedachten rond. Fijn dat jullie meedenken. Ja, Rosa en Mariska daar draait het denk ik om.Dat ik me niet gekend voel. En inderdaad als mijn moeder uitspreekt dat ze ondanks alle liefde voor ons en de kleinkinderen niet meer verder wil voelt het anders voor mij. Dat het leven haar te zwaar is zie ik wel en dat ze niet in staat is de draad echt op te pakken ontgaat mij niet. Ik zou er dan ook mee kunnen leven. Ook al zou ik het vreselijk vinden.
Ik zie ook wel dat ik met haar zalmoeten praten. Maar wat is dat moeilijk merk ik nu.Ik denk dat ik van huis uit gewend ben om moeilijke dingen vooral zelf op te lossen. Dat maakt het niet makkelijker. Pff, ik moet er nog maar even over nadenken.
Het verbaast mij dat er zoveel mensen zijn die in een soortgelijke situatie gezeten hebben. Ik kijk momenteel ook niet verder dan m'n neus lang is en denk werkelijk dat ik de enige ben.
Spuugzat
Nikus
Wat ik ervan begrepen heb is dat de moeder van spuugzat klaar is met het leven zonder haar man (en ouders)... Ze kan vastzitten in haar rouwproces (depressie) en gebaat zijn bij hulp hierbij. Oke, dat is niet hetgeen waarom de moeder van spuugzat zelf vraagt. Zover is duidelijk. Maar hoeveel mensen hebben niet een 'verkapte hulpvraag'? Ben het met je eens dat je haar serieus moet nemen maar tevens ook samen met haar bekijken wat de mogelijkheden zijn die nog onbenut zijn om iets te doen aan de voor haar uitzichtsloze situatie. Ik moet op de 1 of andere manier denken aan de moeder van Bart de Graaf. Hoe klaar was zij niet na het leven van haar zoon? Ik heb wel eens een interview gelezen met de dochter/zus - hoe zij zich in de steek gelaten voelde door haar moeder die niet omkeek naar haar (klein)kind. Die moeder zat ZO vol verdriet. Laatst zag ik ze samen bij DWDD ivm een docufilm over Bart. Hoe moeizaam ook, het leven had wel meer kleur en glans gekregen voor haar - ze kon nu ook van haar (klein)kind genieten. Ik zou wensen dat de moeder van spuugzat alle hulp zou kunnen krijgen en omarmen die er voor haar is. Gewoon omdat ze dat nog niet geprobeerd heeft.
Spuugzat
"Ik zie ook wel dat ik met haar zal moeten praten. Maar wat is dat moeilijk merk ik nu. Ik denk dat ik van huis uit gewend ben om moeilijke dingen vooral zelf op te lossen. Dat maakt het niet makkelijker. Pff, ik moet er nog maar even over nadenken."
Hoeveel mensen vinden het niet moeilijk om naakt voor de spiegel te gaan staan? Daar kun je het denk ik mee vergelijken.
Het is denk ik belangrijk om eerst na te gaan waar je weerstand op gebaseerd is.
Wat is ervoor nodig om je emoties te kunnen delen met je moeder? Waar ben je bang voor?
Ik denk dat het je kan helpen om het op te schrijven. Juist omdat je het hier allemaal heel goed kan verwoorden. Als ik je moeder was zou ik willen weten wat jouw gevoelens en gedachten waren hierover. Door dit niet te delen met haar sta je misschien verder van haar af als jij en zij zou willen...
Nikus
Nou dan is dat duidelijk. Ook daarover lees ik hier trouwens meer verhalen.
Dropke en mariska
Mooi verwoord allebei en veel herkenbaars ook.
Mijn vader wílde helemaal niet praten hierover, daar kun je natuurlijk ook tegenaan lopen... maar voor mezelf voelt het goed dat ik het toch wel gezegd heb. Gaf toch iets meer het gevoel dat het niet aan mij lag dat hij eigenlijk niet verder wilde.
Spuugzat
Hoe gaat het met je? Kun je het een beetje loslaten voor jezelf? Misschien is dat wel nodig/nuttig voordat je met je moeder in gesprek kunt? Althans, ik kan me voorstellen dat je 'in paniek' en als je je nog zo gekwetst voelt een moeilijkere opening vindt, en misschien ook niet komt waar je zijn wilt? Ach, ik weet het ook niet; vind het heel wat voor je, en ben dus gewoon benieuwd hoe het met je gaat. Groeten van Moes.
Ja ik kan het iets loslaten. Helaas omdat er wat anders ingrijpends in onze vriendenkring gebeurd is wat ons emotioneel/praktisch bezig houdt.
Maar ook doordat er even niets "gebeurt". Dat moeilijke gesprek is geweest , heeft veel bij mij losgemaakt maar we zijn er allebei niet meer op terug gekomen. Volgende week is er nog een laatste onderzoek en een aantal dagen later is de uitslag. Ik wil graag mee naar het ziekenhuis , het is zo'n 130 km rijden en dat lijkt me niet prettig voor haar. Is ook afgeraden door het ziekenhuis. Maar m'n moeder weet 't nog niet. We moeten het maar zien , ze heeft er nog niet over nagedacht en heeft er ook nog geen zin in geloof ik om over na te denken. Zowel m'n zus als ik moeten wat regelen voor de kinderen als 1 van ons mee gaat. Ik heb het zojuist nog duidelijk gezegd/aangeboden. Maar ik ga me niet meer opdringen. Zal 't de dag ervoor nog een keer vragen(handig op 't laatste moment oppas regelen) en als het geen duidelijk ja is dan maar niet. Maar ik voel me dan toch bezwaard dat ze dan zelf rijdt en zich misschien akelig voelt.
Als er een opening komt komende week zal ik zeggen hoe ik mij voel. Dat ik haar missen zal en dat ik het moeilijk vind dat ze ons niet lijkt mee te nemen in haar besluiten. Daarbij dat ik haar niet over wil halen maar dat ik er graag(nou ja graag..) over praten wil.Denk ik tenminste dat ik dat dan maar doen moet. Brrrr, moeilijk, moeilijk.
Spuugzat
Spuugzat
Is het wellicht in dit geval handiger om je gevoelens op te schrijven in een brief? Zeker als er nog meer ingrijpends speelt, kan het best zijn dat je in een gesprek jezelf opwindt of er dingen uitflapt die je niet had willen zeggen. In een brief kun je her- en her-formuleren tot er staat wat je werkelijk bedoelt.
Sterkte.
