Moeder is als het moet klaar met haar leven
Ik durf haast niet te posten als ik de draadjes hierboven lees. Ik lees al weken mee maar wil nu toch graag m'n verdriet kwijt.
Mijn vader is een paar jaar geleden na een lang ziekbed overleden. De zorg voor mijn vader heeft mijn moeder lichamelijk en geestelijk afgemat. Na zijn overlijden viel ze in een enorm zwart gat. Ik heb geprobeerd haar op te vangen maar kon/kan weinig voor haar betekenen. Ze wil het zelf doen en weert mij vaak af. Dit geeft vaak wrijving/onbegrip/misverstanden. We hebben een soms moeizame verhouding maar houden als moeder en dochter veel van elkaar.
Nu moet mijn moeder voor onderzoek. De kans dat ze een kwaadaardige ziekte heeft is aanwezig.En gezien de symptomen best groot. Ze heeft dit niemand verteld maar mij uiteindelijk in vertrouwen genomnen. Ik maak me natuurlijk zorgen om haar. Nu heb ik vanmiddag een lang/emotioneel gesprek met haar gehad. En wat ze zei wist ik in m'n hart wel ; als er sprake is van een kwaadaardige ziekte wil ze geen behandeling. Ze grijpt de kans om dood te gaan. Naar haar ouders en mijn vader zoals ze zegt. Ik zie dat het leven erg zwaar voor haar is. Te zwaar. Ik ben ook bang dat ze haar leven zonder mijn vader niet op de rails krijgt. Dat ze deze keus maakt kan ik wel (met verdriet en moeite)respecteren. Maar waar ben ik in het hele verhaal? Waar zijn onze kinderen? Ik vind het zo moeilijk dat we niet genoemd worden. Alsof we er niet toe doen. Dat doet zo ontzettend zeer.
Ze is nog jong (58) en ik heb altijd de hoop gehad dat de tijd in haar voordeel zou gaan werken. Dat haar leven toch nog weer enigszins plezierig zou gaan worden. Maar ook dat haar kinderen en kleinkinderen een reden zouden zijn om er weer wat van te maken.
Het is misschien egoistisch dat ik zo'n verdriet heb om het feit dat ik geen rol lijk te spelen.
Misschien vallen de onderzoeken nog mee. Maar dan nog voel ik mij gekwetst.
Spuugzat
Heftig
Lieve Spuugzat,
Heel veel sterkte toegewenst. Ik kan me goed voorstellen dat je gehoopt had je nog vrij jonge moeder nu weer aandacht en vreugde zou beleven aan de familie die ze nog overhad.
Nee, ik zie het niet als egoïsme dat je jou en je gezin als een 'gepasseerd station ziet'. Wel mooi dat de liefde van jouw moeder voor jouw vader zo bijzonder is geweest!
Jesse
Met alle respect
Ik heb geloof ik soms de neiging om me wat driest uit te drukken, dat is niet de bedoeling, maar als ik lees dat je moeder nog maar 58 is en het nu al opgegeven heeft door het verlies van je vader is ze daarvoor wel eens bij de huisarts geweest? Het klinkt mij in de oren als een flinke depressie en een depressie is in veel gevallen wel te verlichten door medicijnen en misschien gesprekken met een professioneel 'luisterend oor'.
Als iemand echt op is in lichamelijk opzicht, allerlei functies worden minder, leeftijdsgenoten zijn schaars, eenzaamheid, dan kan ik me best voorstellen dat er een zekere levensmoeheid optreedt, maar je moeder is er naar mijn idee nog veel te jong voor. Ik ben maar tien jaar jonger dan je moeder en kan me niet voorstellen dat ik het over 10 jaar zat ben.
Mijn ouders zijn veel ouder, 20 jaar ouder. Zij hebben nu langzamerhand de leeftijd waarop je vrede kunt hebben met hun dood. Maar stel dat mijn oudste zus, maar iets jonger dan jouw moeder, zich zo zou voelen en uitlaten als jouw moeder dan zou ik geloof ik de neiging hebben om haar naar een psychiater te slepen.
Je zal gelijk hebben nikus
ik wil ook niet op tenen trappen. Ik, vanuit mijn beleving dus, kan me geen voorstelling maken van de wens om afscheid te nemen op zo'n jonge leeftijd. Zeker niet als je nog redelijk gezond bent. De moeder van Spuugzat weet nog niet zeker of ze ziek is. Ik zou in die positie eerder kiezen voor 'ze krijgen me niet klein' dan voor 'mooi, kom me maar halen'. Ik zou die houding moeilijk te begrijpen vinden. Ik wil zo lang mogelijk blijven om te zien hoe het mijn kinderen vergaat, maar ook voor mezelf. Maar ik kan me voorstellen dat dat laatste op een gegeven moment niet meer genoeg is.
Ik hoop het
voor Spuugzat.
Begrip
Spuugzat, ik begrijp je helemaal. Op het moment dat je kinderen krijgt ga je een soort verplichting aan: hier ga ik voor zorgen en ik zal er altijd voor ze zijn. Dat geldt natuurlijk vooral in de kinderjaren, maar toch ook nog daarna. Zo voel ik me in ieder geval naar mijn kinderen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zelfs een beetje egoïstisch vind van haar om dit uitgerekend met JOU te bespreken. Hiermee had ze beter naar de huisarts kunnen gaan, en wie weet had die er iets aan kunnen doen. Ik ben een leek, maar dit klinkt alsof ze zelf niet door het verdriet heenkomt. Als het echt een depressie is dan kun jij er helemaal niets aan veranderen, dat praat je niet weg. Daar is echt medische hulp bij nodig.
Naar mijn mening doet haar leeftijd er wel degelijk wat toe, ze is veel te jong om de handdoek in de ring te gooien. Ze kan nog tientallen jaren een hele leuke, actieve oma zijn. Ik begrijp goed dat jij je zeer gekwetst voelt.
De grens
Nikus, ik weet niet waar dé grens ligt. Ik weet wel dat dit er, wat mij betreft, ver voor ligt.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik vind het ontzettend erg voor de moeder van Spuugzat. Ik denk alleen wel dat er, als je 58 bent, nog veel te winnen valt. Er zijn nog zoveel goede jaren mogelijk. Daarom is het zo wrang als iemand het "zo snel" op lijkt te geven. Ik vind dat een goede reden om met de huisarts te gaan praten en kijken of er, naast het enorme verlise, een medische oorzaak is voor die somberheid.
Ik ben het met je eens dat het egocentrisch is om koste wat kost je ouders te willen behouden. Maar ik vind het zorgwekkend als iemand van 58 aangeeft niet meer te willen leven. Daar tegen ingaan heeft niets te maken met koste wat kost, alleen voor je eigen belang, iemand in leven willen houden.
Wat moet ik ervan zeggen
Dank jullie wel voor jullie reacties.Het houdt mij continu bezig. Ik wil er behalve met mijn man met niemand over praten vanwege de privacy van m'n moeder.Ik merk dat ik maar blijf malen.
Laat ik voorop stellen dat als blijkt dat ze ernstig ziek is ik niet zou willen dat ze levensverlengende behandelingen zou aan gaan. Ik heb de lijdensweg van m'n vader gezien en dat wens je niemand toe. Er is ook geen sprake van "behandelen" om langer bj ons te blijven.
Het meest gruwelijke scenario is wel dat de arts straks zegt;"mevrouw, u heeft een kwaadaardige tumor maar gelukkig is het relatief goed te behandelen met grote overlevingskans". Ja, en dan? Ik vind het zo moeilijk dat ze dan waarschijnlijk de natuur z'n gang laat gaan.
Nikus , jij vind het dapper en een moeilijke weg. Ik ervaar het juist als de weg van de minste weerstand en vind het sterker om moeilijke dingen in je leven het hoofd te bieden. Ik zie echter wel dat het haar ongelooflijk moeilijk afgaat.
Ik denk wel dat ze depressief is, al jaren. Maar als ze zelf geen hulp wil houdt het op. Naar de dokter slepen is geen sprake van met een volwassene.
Ze wil ook wel graag naar m'n vader en naar haar ouders. Zegt steeds dat ze zulke geweldige ouders had, dat het zo fijn geweest is voor hen te zorgen. Dat m'n vader zo geweldig goed voor haar geweest is. Dit alles is waar. En ik denk dan ; ik zou ook zo graag nog tot op hoge leeftijd een geweldige moeder hebben.
Verder wil ze een begrafenis in stilte. Geen poespas, zo min mogelijk mensen, geen toespraken. Mijn vader had een mooie , warme uitvaart waar ze veel steun aan gehad heeft. De dvd heeft ze het eerste jaar dagelijks gezien. Ik vind het zo moeilijk dat ze mij dit ontneemt. Het komt geloof ik niet eens in haar op dat ik daar steun aan kan hebben. Jee, waar praten we over. Misschien is het iets onschuldigs en heeft het nu allemaal zoveel gevolgen. Ik weet het echt allemaal niet meer.
Tegenover mijn moeder heb ik niets gezegd. Ja en amen geknikt. Doodsbang dat ik iets verkeerd zeg. Ik wil er voor haar zijn.Met haar meegaan. Maar het vraagt zoveel van me. Ik wil niet egoistisch zijn maar weet echt niet wat ik ermee aan moet.
Spuugzat (negatieve nick die ik weinig gebruikt heb maar om herkenning te voorkomen gebruik ik niet m'n gewon OO-nick)
Wat ik denk......
.......ik denk dat de moeder van spuugzat al lang voelt dat het helemaal niet goed zit met haar.
Mijn moeder is 2 jaar terug geopereerd aan een tumor op haar dikke darm. Ondanks de 3 maandelijkse controles die iedere keer "vertelden" dat het allemaal goed zat zag mijn moeder het ook allemaal niet meer zitten. Niemand drong meer tot haar door. 2 jaar laten was DIE tumor dus toch uitgezaaid. Ze zou geopereerd worden aan haar galblaas, en bij het openmaken van haar lichaam ontdekten de doktoren de uitzaaiingen in haar buik. 3 dagen voor ze stierf hebben we nog heel goed met haar kunnen praten, ook wat haar laatste wensen waren etc. maar toen vertelde mijn moeder dat ze al 2 jaar lang wist dat het niet goed zou komen.
Overigens is dit mijn verhaal hoor...........en ik hoop dat de moeder van spuugzat te horen krijgt dat alles goed is 
Sterkte spuugzat !!!!!!!!!
Spuugzat
Jij schrijft:
"Ik denk wel dat ze depressief is, al jaren. Maar als ze zelf geen hulp wil houdt het op. Naar de dokter slepen is geen sprake van met een volwassene"
-----------------
Soms moet je voor andere mensen beslissen en aktie ondernemen. Hou oud ze ook zijn.
Och jeetje spuugzat,
Wat kan ik het me vorstellen dat je je gepasseerd voelt. Ik zou precies hetzelfde hebben. Maar idd, wat Nikus zegt daar kan ik helemaal in komen. Als het leven je zo vaak laat zitten, maakt leeftijd niet meer uit blijkbaar. Hoewel ik met mijn eigen ogen heb gezien dat mijn moeder, medisch gezien een dik dossier, nooit haar hoofd heeft laten hangen naar de dood... Ze heeft gezondheidstechnisch een zwaar leven gehad, maar ze kon het leven niet loslaten oa doordat ze ons zo liefhad...
Mensen gaan verschillend met vergelijkbare situaties om. Dat blijkt wel weer!
Probeer er voor je moeder te zijn en wees er van overtuigd dat ze ook met jou het beste voor heeft!
Heel veel sterkte!
Moeilijk
Maar ik zou de vraag van Nikus juist de andere kant op willen trekken. Stel dat je moeder 40 zou zijn en haar man verloren was, na een lang en zwaar ziekbed. Zou je het dan ook kunnen of willen accepteren?
Of zou je dan zeggen: dit is een depressie en we gaan je helpen om uit die depressie te komen. Om alle hulp te bieden, wellicht zelfs tegen haar zin in om eruit te komen?
Het gaat niet over klaar zijn met leven: het gaat over iemand met een depressie mede als gevolg van de dood van haar geliefde.
Als je alles hebt geprobeerd om die depressie te verhelpen en het lukt niet, tja, dan valt er weinig meer dan proberen het te accepteren. Ik kan me overigens wel heel goed voorstellen dat je als dochterzijnde daar enorm door geraakt wordt.
Het vervelende is dat je moeder vermoedelijk de levenslust mist omdat ze depressief is, maar tegelijkertijd juist vanwege de depressie geen zin heeft om daar genezing voor te zoeken. Een vicieuze cirkel.
Als ik jou was zou ik contact opnemen met haar en je eigen huisarts. Om te praten. Om te vertellen wat je hier vertelt. En wellicht nog veel meer. Want ongeacht de vraag of ze wel of geen tumor heeft: ze heeft geen levenslust meer en zoekt blijkbaar naar een methode om er een einde aan te laten komen. Dat lijkt mij meer dan genoeg reden om te gaan praten met een arts.
Spuugzat,
"En ik denk dan ; ik zou ook zo graag nog tot op hoge leeftijd een geweldige moeder hebben."
En toch denk ik dat je bovenstaande tegen je moeder kunt zeggen. Ik wilde schrijven "moeten", maar dat klinkt zo dwingend en ik vind het moeilijk de juiste woorden te vinden
Mijn schoonmoeder heeft kanker en heeft gezegd dat als ze chemo zou moeten ze dat niet wil, want dan zien haar kleinkinderen haar met een kaal hoofd. Ik heb toen gezegd dat de kinderen daar doorheen zien, dat ze nog jong is en nog heel lang van haar kleinkinderen kan genieten (daar gaan we maar even vanuit, niks is te voorspellen). Uiteraard kunnen wij niet voor haar beslissen (dat heb ik ook tegen haar gezegd), maar ik ben niet met haar mee gaan praten.
Jouw moeder ziet het niet meer zitten en voor haar hoeft dan een grote begrafenis niet. Als jullie samen praten en dit komt weer ter sprake zou ik het wel benoemen. Dit is te belangrijk om onuitgesproken te blijven. Ik weet het, ik heb makkelijk praten.......maar ik voel dat ik dit moet schrijven
Lieve Spuugzat, ik wens je veel sterkte toe in de mallemolen van het denken, dat het blijft malen is natuurlijk logisch. Ik hoop dat de uitslag positief zal zijn.
Lieve spuugzat
Ik weet niet of je er wat aan hebt maar toen mijn moeder een hersentumor kreeg, geopereerd was en daarna alleen nog bestraling, voor levensverlenging, kreeg aangeboden, weigerde ze dat resoluut. En ik? Ik was boos, verdrietig teleurgesteld, dat ze de 'makkelijkste' weg koos. In mijn ogen liet ze ons in de steek, vond ik haar niet bereid om te vechten voor ons. Maar ik had geen keus, het was haar keus en met de jaren en de ervaringen kwam ook het begrip. Mijn moeder zag het niet zitten om 5 dagen per week naar het ziekenhuis te moeten, ze koos voor een hele korte intensieve periode thuis, om daar afscheid te nemen en te sterven.
Ook wilde mijn moeder in stilte gecremeerd worden, wij hebben toen gezegd dat ze andere mensen niet de kans mocht ontnemen om afscheid van haar te nemen en ons te ondersteunen bij het loodzware laatste afscheid. Zo had ze het nog niet bekeken en zei dat we moesten doen zoals wij dachten dat het het beste was. Er was een crematie met héél veel bloemen, héél veel mensen en het heeft ons ontzettend gesterkt om het verlies te dragen.
Ik wens je heel veel kracht, wijsheid en sterkte bij deze moeilijke situatie!
Herkennig
Hallo spuugzat
Ik herken je probleem.Wij hebben in ongeveer dezelfde situatie gezeten.Alweer bijna 10 jaar geleden besloot onze moeder dat ze na een hersenbloeding niet meer verder wilde leven. Ze was welliswaar grotendeels verlamd, kon niet meer lopen, was incontinent, en kon nog maar een arm gebruiken, maar haar verstand was nog 100% en ze kon ook nog gewoon praten. Juist de dingen die voor het contact met anderen het belangrijkste waren waren dus nog intact gebleven. Maar zij besloot, dat het nu genoeg was. En zes weken na haar herseninfarct is ze dmv euthanasie overleden.
Voor ons veel te snel,maar het was duidelijk haar keuze,en ja dan blijft er maar een ding over respecteren en accepteren, ook al gaat het tegen je eigen gevoelens (en geloofsovertuiging) in.
Door het te respecteren, zijn het wel goede laatste weken geweest, en is de relatie tot het eind goed en waardevol gebleven.
Daarom denk ik ook, dat je het voor zowel je moeder als jezelf moet respecteren, hoe moeilijk het ook is. Wij hadden overigens ook een goede band, maar zelfs de vreugde die wij en onze knderen haar gaven, wogen op een gegeven moment voor haar niet meer op tegen alle pijn en verdriet.
Voordat zij is gestorven, is er trouwens wel 2 keer een psychiater langs geweest, om te kijken of ze neit depressief was, dat moest volgens de euthanasieprocedure van het ziekenhuis Tenminste in dit soort gevallen, dus wanneer iemand euthanasie wilde die niet in het laatste levenstadium was.
Sterkte
Wat je leest, nikus
spuugzat schreef:
'Ik denk wel dat ze depressief is, al jaren. '
Niemand hier weet of het een depressie is. Spuugzat denkt van wel. Ik weet niet waarom jij zo boos reageert. "Even een pil er in douwen en klaar zijn we? "
Wie heeft het hier over 'een pil erindouwen'? Ik niet.
Ik heb het over gaan praten met een huisarts. Vandaar mijn vraag: zou je dit ook doen als ze 40 was? of 20? Iemand van 20 met een depressie heeft ook zelfbeschikkingsrecht. Moet je dan ook zeggen 'ze is klaar met leven?'.
Ik zal nooit iemands recht betwisten om zelfmoord/euthanasie te plegen, maar tegelijkertijd zal ik wel mijn uiterste best doen om de juiste hulp te vinden. Pas als de juiste hulp niet mag of kan baten, dan zal ik loslaten.
Gaan praten met een huisarts over zoiets moeilijks lijkt mij nog steeds de aangewezen weg. Dit is te complex. Veel sterkte, spuugzat
Respecteren en accepteren...
Dat iemand van wie je veel houdt dood wil, 'hoef' je volgens mij nooit te accepteren. Je kunt iemands doodswens wel réspecteren, maar dat kan naar mijn idee ook in de vorm van 'laten weten dat jij heel graag helpen wilt en het de moeite waard vindt als jouw geliefde blijft leven'. Iemands doodswens kan trouwens ook een roep om hulp zijn, of diepe angst die 'spreekt', in onmacht, in niet weten hoe het wellicht óók kan. Ik weet het niet hoor, hoe het zit bij de moeder van Spuugzat. Maar praten met elkaar, met de huisarts, met een professional (zeker als al naar het ziekenhuis gegaan wordt een redelijk eenvoudige stap, lijkt mij), kijken wat dat oplevert, is iets wat Spuugzat wat mij betreft 'moet' doen. Voor zichzelf in ieder gevál. Omdat zoals ik al zei iemands doodswens gerespecteerd kan worden, maar niet geaccepteerd hoeft te worden. Groeten van Moes.
Spuugzat
Wat een moeilijke situatie. Mijn eerste reactie is wel om haar toch te zeggen hoe erg je het zou vinden als ze sterft en hoeveel verdriet je daarom zou hebben. Je schreef dat je er nu niet tegenin ging omdat je bang was iets verkeerds te zeggen. Maar aan de andere kant, als jij iemand verteld dat je niet meer verder wilt leven, dan is misschien ook wel juist 'fijn' als diegene laat blijken dat erg te vinden. Weten dat je gemist gaat worden is ook weten dat er nu mensen zijn die je graag zien.
De begrafenis in stilte, zou dat geen onzekerheid kunnen zijn? Angst dat er niemand gaat komen? Misschien gerelateerd aan haar depressie?
Ik vind dat je zo'n wens kunt respecteren, maar niet voordat je alle andere mogelijkheden hebt benut. Ik zou me er niet zomaar bij neer kunnen en willen leggen, toch het gevoel willen hebben alles geprobeerd te hebben. Stap 1 daarbij zou een gesprek met haar huisarts zijn.
Roos
Spuugzat
Ik kwam een briefje tegen van mezelf tijdens het opruimen van ons kantoortje. Het was een briefje wat ik had geschreven in 2006. Ik heb een chronische ziekte die toen verslechterde.
‘Laat wat er moet gebeuren alsjeblieft nú gebeuren. Deze angst kan ik niet meer aan. Ik ben op deze manier toch een waardeloze moeder en waardeloze vrouw’ stond er in.
Ik heb dit briefje aan niemand gestuurd. Ik denk dat het aan ‘God’ was. Gelukkig heeft mijn man en mijn kinderen deze boodschap niet gehad en ook niet ‘gerespecteerd’.
Ik wou en wil helemaal niet dat ‘nu gebeurt wat moet gaan gebeuren’. Ik wil hier nog heel lang zijn. Maar depressie en extreme angst kan je er toe bewegen de dood te omarmen. Dan ben je tenminste van die angst en verdriet af.
Het is juist goed dat jij laat merken hoe verschrikkelijk je het vindt dat je moeder dit standpunt inneemt, Spuugzat! Dat je laat merken hoe erg ze gemist zou worden door jullie.
Jouw gevoel mag, nee moet ook een plaatsje krijgen. Juist zodat je moeder alles tegen elkaar kan afwegen en niet alleen vanuit haar eigen wanhoop en verdriet definitief voor de dood kiest.
Ook door te laten merken dat je geschokt, verdrietig, zelfs boos bent respecteer jij je moeder en wat nog belangrijker is: laat je zien hoe ontzettend je van haar houdt.
veel sterkte,
Zofia
Zofia
En dat is precies hoe ik het bedoel. Met 'respecteren' bedoel ik 'serieus nemen', met 'niet accepteren' bedoel ik 'praat, schreeuw, huil, toon wat het met je doet, beweeg haar naar een arts te gaan'. Ik ben 'blij' dat jij het zo concreet kan zeggen, vanuit eigen ervaring notabene. Dat maakt het hopelijk voor Spuugzat helderder. Groeten van Moes.
Waarom?
En gisteravond ben ik nij haar geweest, hebben Paul de Leeuw gekeken en het nergens over gehad.Wel even over de onderzoeken e.d. maar verder niet. Van mij hoefde het ook even niet. Ik voel me vleugellam geloof ik.Ik weet niet waar ik goed aan doe maar wil het zo graag "goed" doen. Jullie reakties laten mij andere invalshoeken zien. Dat ik er wat mee moet is duidelijk. Opnieuw met m'n moeder in gesprek gaan. De huisarts misschien op termijn. Maar dat heb ik jaren geleden al eens gedaan en m'n moeder wilde geen hulp.(hij wilde haar opnemen voor sondevoeding-sterk vermagerd is ze- en om aan te sterken) Henriette 123; jouw moeder was lichamelijk zo beperkt. Mijn moeder zou volop aan het leven deel kunnen nemen. Ze doet ook haar best met werk/vrijwilligerswerk/sociale contacten. Dat heeft ze het laatste jaar geprobeerd allemaal weer op te pakken. Ze wordt ook enorm gewaardeerd door haar omgeving. Mensen zeggen ook tegen mij dat ze zo blij zijn dat ze de draad weer oppakt en dat het beter met haar gaat. Ze moesten eens weten denk ik dan. Ze heeft 2 gezichten. Dit laatste klinkt negatief en dat bedoel ik niet maar is voor mij wel verwarrend.Het lukt haar niet om te genieten van momenten. Het is de dag doorkomen en om 18.00 blij zijn dat de dag weer voorbij is. Pyama aan, gordijnen dicht en naar bed. Ik zie echt wel dat het haar vreselijk zwaar valt. De tijd dat ze aan zelfmoord dacht is (denk ik) voorbij. Dus m.i. toch een klein stapje vooruit. Het gaat langzaam maar ze is nog zo jong.
Respecteren en accepteren kan ik niet zoveel mee geloof ik. Accepteren zal ik elk besluit toch moeten.Het is haar leven ,haar lijf en haar immens verdriet. Ik ben het stadium van moed inpraten, "overhalen" allang voorbij. Ik heb toch geen andere keus dan accepteren? Respecteren- wat houdt dat in in de praktijk. Natuurlijk blijf ik bij haar, probeer ik haar te begrijpen(wat niet gaat lukken omdat mijn eigen verdriet en gevoel er zo tussen in staat), ga ik praktisch mee. Ik kan en wil haar niet overhalen(als dat al zou kunnen) door te leven om ons. Wij kunnen haar niet gelukkig maken, dat is al bewezen. De kracht zal uit haarzelf moeten komen.(ik geloof in God en denk dat ik daar de kracht zou kunnen halen- m'n moeder gelooft niet dus kan daar niets mee)
Dit alles zie ik denk ik toch best vrij helder? Desondanks voel ik mij verscheurd door verdriet. Aan te zien dat ze zo lijdt terwijl het in mijn beleving zo anders zou kunnen. Ik zal haar zo missen, de kleinkinderen opnieuw zo'n enorm verdriet. Misschien kan ik ooit berusten dat het "beter"was zo voor haar. Maar voor nu kan ik er niets mee.
Superpeet schreef "m'n moederkon het leven niet loslaten o.a. doordat ze ons zo liefhad" Dan ben ik jaloers. Ik wilde dat het hier zo was. Krijg ook gelijk zoveel vragen; houdt ze niet genoeg van mij? Kan ze de kleinkinderen loslaten? Waarom geeft het haar geen plezier met ons/kleinkinderen op te trekken? Wat doe ik fout? Waarom, waarom waarom?
Spuugzat
Nikus
Ik wil toch ook persoonlijk op jou reageren. Ik vind je postings zo moeilijk. Je komt op mij zo agressief over. Je zucht omdat je denkt dat ik jou (en misschien het hele leven) niet begrijp?
Ik begrijp dat je vanuit jouw werkelijkheid reageert. Een moeilijk leven.Leven met het grootste verdriet denk ik wat er is ; het overlijden van Daan. Nu natuurlijk zo in het hele sterfproces van je moeder. Misschien maakt het je zo stellig; ik weet het niet. Maar juist jouw posting over het feit dat je moeder er niet meer is om over Daan te praten raakte mij zo. Dat geeft je toch zoveel verdriet? Dat verdriet ga ik dus ook tegemoet als mijn moeder de handdoek in de ring gooit? Daar mag ik toch heel verdrietig en verward om zijn? Is dat egoistisch? Ik weet het niet.
Je vertelde dat je moeder zo lusteloos was, niks wilde. Zelfs dat jullie zeiden ; kom op mam ...schouders eronder, je bent depressief.En helaas bleek ze zo ernstig ziek te zijn. Waarom heb je haar niet depressief in bed laten liggen? Je neergelegd bij haar lusteloosheid? Je trok haar uit bed het leven weer in. Volkomen begrijpelijk, heb ik ook zo vaak geprobeerd. Maar ik begrijp niet waarom je dat deed en nu zo stellig bent over het zelfbeschikkingsrecht van mijn moeder.
Het ligt lastig en zo op papier kan ik misschien niet goed nuanceren. Het is niet de bedoeling je aan te vallen ofzo maar je bent zo fel in je reacties. Als ik zeg dat ik denk dat mijn moeder al jaren depressief is heb ik het er niet over om een pil erin te douwen en haar niet serieus te nemen. Misschien verklaart het wel haar gedrag .
Begrijp je het als ik je postings zo stellig en fel vind? Is het de situatie, vind je dat ik niet goed naar je luister of wat is het? Ik heb er vannacht over nagedacht maar weet het niet. Ik waardeer een ieder die de moeite neemt m'n zorgen te lezen maar ik weet niet goed hoe ik jouw postings moet interpreteren.
Spuugzat
Spuugzat
Ohh, spuugzat, je moet van iemand zijn postings niet wakker liggen hoor. Dat is het toch allemaal niet waard. Alleen de meningen liggen nu eenmaal niet gelijk.....uit de postings moet je gewoon de dingen halen waar je iets mee kunt. De andere dingen/meningen moet je gewoon naast je neerleggen, of proberen om het naast je neer te leggen. Het is niemands bedoeling om iemand te kwetsen.
(((((knuffel)))))
Hoi spuugzat
Hoi Spuugzat,
Je schrijft op een gegeven moment: 'waar hebben we het over? Miscchien is het iets onschuldigs en loopt het goed af'.
Juist dan zou dat een hele goede reden zijn om je gevoelens naar je moeder te uiten. Het zou goed zijn als jullie die kans zouden krijgen.
Ik kan me erg goed voorstellen dat je behalve verdriet ook irritatie en boosheid voelt om de houding van je moeder.
Het is niet uit egoisme dat je zo voelt. Of uit slechtigheid. Of wat dan ook. Het is een heel begrijpelijke emotie.
Ik denk dat het pas echt goed zou aflopen als je je moeder vertelt wat je voelt. Juist wanneer het (nog) niet zo ver is dat jullie afscheid van elkaar zouden moeten nemen. Zonder je moeder te willen overtuigen of veranderen.
Als je al over het moeilijke begrip respect spreekt, dan is het naar mijn idee respectvoller wanneer je moeder zich zou kunnen inleven in wat dit met jou doet, maar ze zal hiertoe beter kans krijgen wanneer jij haar betrekt in jouw gevoelswereld.
Zofia
Och spuugzat
Ik herken het zo! Toen mijn moeder overleed, ruim 8½ jaar geleden, dacht mijn vader net zo (hij was toen 68, wat ouder dus dan jouw moeder). Voor hem hoefde het allemaal niet meer. Hij was al niet gezond, dat komt er dan wel bij. Toen hij een aantal jaren eerder moest kiezen voor een bepaalde behandeling (zonder dat zou hij doodgegaan zijn), wilde hij eigenlijk ook al de handdoek in de ring gooien, het leven mét die behandeling leek hem geen leven. Ik denk dat hij in die tijd ook best depressief was. Hij heeft uiteindelijk gekozen om het wél te doen, maar met tegenzin. Gelukkig bleek er nog een redelijk actief leven mogelijk en natuurlijk was mijn moeder er toen nog.
En toen overleed dus mijn moeder. Dat was een enorme klap. Ruim 4 jaar later werd mijn vader vrij plotseling zieker. Ik ben toen bij een gesprek geweest dat hij met de artsen had, en die maakten duidelijk dat ze het niet zeker wisten, maar dat ze vermoedden dat er ergens een tumor zat. Er zou nog verder onderzoek nodig zijn om daar achter te komen.
En toen zag ik, net als jij bij je moeder, die glimp in zijn ogen: há... dáár is mijn ontsnappingsmogelijkheid.
En het gekke was: ik kon aan de ene kant wel gillen (net als jij: hee!! doen wij, je kinderen en kleinkinderen, er dan helemaal niet toe in dit verhaal?!?!), maar aan de andere kant snapte ik dat zo volkomen. Hij wilde al 4 jaar niks anders dan naar haar toe, ook al had hij, net als jouw moeder, voor de buitenwereld de boel best weer aardig op de rit, 'de draad opgepakt' zoals dat heet. Paar leuke contacten met goede vrienden, hij schreef wat artikelen voor een tijdschrift, enzovoorts. Maar diep in zijn hart hoefde het voor hem dus allemaal niet meer zo. Ik denk dat de enige die dat écht begreep, misschien wel mijn tante was, zijn zus, die jaren eerder zelf jong weduwe werd en regelmatig met hem kwam praten. Die staat trouwens heel anders in het leven dan mijn vader deed, maar dat zal er ook aan liggen dat zij gezond is en mijn vader was dat niet.
Overigens wist hij wel degelijk hoe zijn kinderen erover dachten, daar is meer dan eens over gepraat. Dat hij door zijn kinderen en kleinkinderen enorm gemist zou worden, ze hadden immers ook al geen oma meer (en in mijn gezin ook al geen andere opa meer). Toch maakte dat alles niet heel veel indruk. Bij de geboorte van mijn zoon (anderhalf jaar na de dood van mijn moeder) kwam hij kijken en was wel blij, maar tegelijk ook verdrietig want 'hier hoort een oma bij...' Maar goed, hij wíst het in elk geval wel en dat zal hem ook wel een klein beetje gesteund hebben. Hoop ik.
Overhalen, overtuigen, zal inderdaad niet lukken, maar ik denk dat je je moeder best mag vertellen hoe het voor jou voelt, a) dat ze zo denkt en b) als ze er niet meer zou zijn. Misschien heeft ze het van die kant nog helemaal niet zo bekeken (mijn vader had dat in elk geval ook niet). Dito over die begrafenis, ze staat er misschien helemaal niet bij stil wat een steun het voor jou en je familie kan zijn als het niet in stilte hoeft te gebeuren.
Ik denk dat dat inderdaad van respect getuigt. Ik ben het eens met Zofia, Moes en nog meer mensen die dat zeiden.
En met je huisarts praten is ook een idee, je kunt dan in elk geval je verhaal eens kwijt, misschien heeft hij nog tips, kan het verhaal met je op een rijtje krijgen of kan het in een gesprek met je moeder eens langs zijn neus weg aankaarten. En je moeders privacy is dan ook niet in het geding.
Mijn vader was trouwens ook gelovig, maar juist in die tijd bood dat hem totaal geen steun, hij was alleen maar boos op die God die zulke ontzettende rotdingen liet gebeuren in zijn leven. Dus dat werkte ook niet echt mee zeg maar.
Je bent geen egoïst en je doet niks fout, jij houdt van je moeder en je wilt haar niet kwijt, dat is alles, en dat is zoooo logisch...
Ik wens je heel veel sterkte lieve Spuugzat, en spui hier maar! Er is altijd wel een luisterend oog op OO.
Liefs en een knuffel,
Mickey
Begrip
Dames, Nikus heeft net haar moeder verloren! Ik kan me voorstellen dat ze even de capaciteit om in te voelen kwijt is. Als haar reacties niet zo genuanceerd zijn lees daar dan overheen.
Ik heb in het verleden ook wel eens met verbazing en afkeur gekeken naar verdrietige mensen wat met een botte bijl hakken. Toen ik na een paar miskramen zelf in de put zat merkte ik dat ik hetzelfde deed. Het ging ook weer over, maar pas toen het verdriet wat gesleten was.
Spuugzat, ik kan je niet echt helpen, maar ga asjeblieft niet wakker liggen van wat anderen zeggen. Het is al moeilijk genoeg. Sterkte!
José
Och ja
Ik zie niet echt verschil José, met vroegere draadjes waarin reacties van Nikus staan. Kan me ook niet herinneren dat ik vlak na het verlies van mijn moeder en de miskraam die daar direct op volgde, zo reageerde. Althans niet op van die hevig verdrietige draadjes als dit. Wel op triviale dingen hoor, maar dat is iets heel anders vind ik.
En dan nog... Geschreven tekst kun je nog eens overlezen en eventueel uitwissen voordat je op verzenden klikt...
Nikus
Nog even 1 keer lezen..
Ik waardeer het dat je m'n berichtje voor jou serieus neemt en dat je niet gelijk in de contramine gaat. Was ook niet mijn bedoeling maar op paper is het zo moeilijk aan te geven hoe je iets bedoelt.
Ik heb een heel herkenbaar email adres en moet er even over nadenken. Misschien mail ik je liever wat onherkenbaarder maar dan moet manlief eraan te pas komen want ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat moet realiseren.(enigszins onnozel). Manlief is een paar dagen weg dus het kan even duren. In elk geval bedankt voor je aanbod,
Spuugzat
Ach spuugzat
Natuurlijk heb ik met mijn reactie niet bedoeld jou het gevoel te geven dat je moeder dus niet genoeg van jou houdt... Ik kan je vertellen dat het laatste weekend dat mijn moeder geleefd heeft afschuwelijk was. Ze was zeer onrustig, steeds wakker, schrikkerig, schokkerig en ze wilde iets zeggen (althans, dat denken wij...), maar wij konden haar niet meer verstaan... Toen wij 's maandags aan de arts vroegen wat die onrust was zei hij heel stellig dat ze het leven niet kon loslaten... De hang naar haar gezin, naar het leven was nog te groot...
Toe ik me dat realiseerde was ik zo verdrietig, wat een eenzaam weekend moet ze gehad hebben (hoewel ze zich daar waarschijnlijk niet bewust van was...)...
Ik had denk ik toch graag gezien dat ze zich eerder aan het onvermijdelijke had kunnen overgeven. Dan hadden wij, en zijzelf natuurlijk, dat laatste stukje, supermoeilijke weg niet hoeven gaan... maar goed, het loopt zoals het loopt en dat zal een reden hebben...
Ik kan zo moeilijk iets zeggen over je moeder spuugzat. Wie kan in haar hoofd kijken, wie weet wat er werkelijk in haar omgaat? Kun je met je moeder daarover praten. Kun je haar voorstellen eens met een dokter te gaan praten?
Misschien ziet je moeder dat het goed gaat met haar kinderen, dat zij hun leven op de rit hebben en voelt ze dat ze best naar haar man en ouders kan gaan... Haar taak (namelijk kinderen grootbrengen) zit er op, haar liefde leeft niet meer... Wie weet...
Lastig hoor, laten we hopen dat het allemaal meevalt...
Wat ik ook moeilijk vind zijn de reacties op Nikus. Net zoals een ieder van ons kent ook zij de situatie niet precies en post ze vanuit haar perspectief, haar mening. Doe ik ook!!! Als zij het heeft over "er een pil indouwen" bedoelt ze dat niet respectloos of grof. Ze geeft hiermee het gemak aan waarmee dat tegenwoordig in Nederland schijnt te kunnen... Maar dat is weer een andere discussie... Respect dames!!!
Lieve spuugzat......
Hier heel veel herkenning. Mijn moeder heeft zo'n 24 jaar met die gedachten rondgelopen. Ze werd weduwe op haar 36ste en wilde daarna eigenlijk al niet meer leven. Voor ons (mijn broer en mij) heeft ze het nog wel lang volgehouden, maar toen ze net 59 was, was ze er alsnog klaar mee. Ze heeft een aantal beroertes gehad tussen haar 40ste en haar overlijden en ze wilde zo graag naar mijn vader toe, dat ze op een gegeven moment de brui eraan gegeven heeft.
Ook ik snapte er niks van. Waren mijn broer en ik en onze kinderen (mijn 2 kids en zijn stiefzoon) dan niet genoeg om voor te blijven? Ik kan me alleen maar bedenken dat wij heel waardevol voor haar waren, maar dat de drang om naar haar grote liefde (mijn vader) te gaan groter was dan haar liefde voor ons. Klinkt cru, maar toch snap ik haar wel nu na 5 jaar.
Ik kan je geen tips geven van hoe je je moeder hierin moet helpen helaas. Maar wilde je een ervaringsverhaal meegeven.
Ik heb mijn moeder niet kunnen helpen..... ik had haar op donderdagavond aan de telefoon en toen vertelde ze me dat ze nog steeds zo graag naar mijn vader wilde gaan.... en de volgende ochtend rond 9 uur kreeg ik een telefoontje van mijn schoonzus dat mijn moeder er niet meer was :o(
Sterkte!
Christa.
Nikus, en spuugzat
Nikus, jij schrijft: "Als je haar de ruimte geeft om het erover te hebben en haar angsten serieus neemt dan geef je misschien zo net de benodigde rust aan haar. Bedenk samen met haar een ontsnappingsmoogelijkheid, daarmee geef je je moeder de kans om rust te krijgen in haar hoofd. Mensen die chronisch suicidaal zijn en levens moe kunnen al gerust gesteld worden door de dodelijke pillen in huis te hebben. Gewoon voor het geval dat....en dan leven ze nog jaren door met hun escape mogelijkheid binnen handbereik."
Ik sta nu toch te kijken van wat je schrijft. Pillen tegen depressie vind je - zo lijkt het althans in je reacties tot nu toe - geen 'ontsnappingsmogelijkheid' voor de moeder van Spuugzat, en/maar pillen die de dood tot gevolg kunnen hebben wel? Ik denk dat je hier niet meer reageert, maar begrijp dit niet. "Ze" leven nog jaren door met hun escape binnen handbereik. Of niet. Dan plegen "ze" zelfmoord, terwijl met ándere pillen hun depressie (maar die moet eerst gediagnosticeerd worden hoor, ik neem niet voetstoots aan dat de moeder van Spuugzat die 'heeft'; maar wat mij betreft geldt dat óók voor wat jíj 'zo maar' stelt: chronisch suicidaal en levens moe...) kan verdwijnen en "ze" (vaak!) een heel andere kijk op het leven-de-moeite-waard (ook al is het soms zwaar) krijgen. Spuugzat, ik vind het rot dat ik hier nu 'polariseer'; wil nog een keer zeggen dat ik het vooral voor jouzelf een heel goed idee vind dit moeilijke met iemand (een geliefde, een professional) te delen. En te proberen samen met je moeder na te gaan of er sprake is van een depressie, en of op díe manier naar haar doodswens kijken voor haar óók een optie kan zijn. Als eerste een optie mag zijn. Omdat jij en je kinderen en wie weet nog meer haar niet kwijt willen. Niets egoïstisch aan, het is toch heerlijk om belangrijk te zijn voor andere mensen? Alleen... als een depressie of een andere 'waas' je belemmert dat te zien, zie je dat ook niet, voel je dat ook niet. Van een depressie, als dat het is wat je moeder heeft, kun je genezen. Dan kun je je leven weer als weliswaar zwaar en heftig maar ook waardevol (letterlijk) gaan zien. En dat laatste heb ik bij mensen in míjn omgeving mogen zien. Gelukkig. Zorg goed voor jezelf, Spuugzat. Wat moet het zwaar zijn om nu zo contact met je moeder te hebben, of eigenlijk geen contact... Heel veel sterkte! En jij ook Nikus, met het verdriet om jóuw moeder, en jouw kleine man... Groeten van Moes.
