mijn moeder met persoonlijkheids stoornis.

Ik ging eergisteren googlen omdat ik me erg rot voelde.En kwam hier terecht. Ik had visioenen van de begrafenis van mijn moeder. Wat voor houding zou ik mezelf geven. Hoe zal ik me gedragen? Natuurlijk probeerde ik er niet in te blijven hangen. Maar deze kerst werd overschaduwd door haar berichten op mijn tel. " heb 2 bloedingen gehad. Het zou fijn zijn als je je eens om je medemens zou bekommeren." Ik twijfel, en bij twijfel niet doen, of ik moet breken met haar, maar het idee dat ze er straks niet meer is....Wat heeft ze gestruggled in haar leven. van begin tot einde. WAt een rotleven. En ik wil niet zielig doen , zou het dolgraag achter me laten, maar ik heb het idee dat ik ook al ploeter sinds ik 9 ben. De rest van de kindertijd daarvoor heb ik als leuk ervaren, ookal was ik de mini-me van haar. zelfde haar, zelfde kleding, zelfde mensen aardig vinden of onaardig. Haar pop. Toen was ze op een dag weg. Een jaar later moesten we bij haar en nieuwe man wonen en begonnen de gevechten thuis, met hem. De zelfmoordpogingen, het opsluiten van mij, het mij mijn vader niet meer mogen zien, als ik niet lief was geweest. Vader deed niet zo veel. Tot ze me uit huis zette net voordat ze een nieuwe baby kreeg. Toch heb ik haar altijd willen helpen en zien.Heb haar vaak geld gegeven , wat ik heel bijzonder vond en wilde haar altijd bellen. Maar als ik haar nodig had heb ik het niet zo ervaren dat zij of mijn vader er waren voor me. Mijn vader iets meer, maar toch, hij beschermde mij niet. tegen mijn moeder en haar man en later tegen mijn oom die handtastelijk was en wilde zoenen.Nu wil mijn moeder ineens knuffelen en mij vaak zien, zij is eenzaam en diepongelukkig.Ik voel me harteloos, maar ben er niet zo goed tegen op gewassen tegen het contact met haar. Het maakt me overstuur, maar toch mis ik haar en wil ik de pijn wegnemen. Ik kan het steeds minder goed en wordt al helemaal niet goed als ze me wil knuffelen. daarbij benadrukt ze in alles dat wij hetzelfde zijn. Ze doet me ook altijd na, wat soms genant is om te zien. ze zit voor mijn gevoel ook in een soort concurrentie strijd. Ik ben super afstandelijk bij haar, en dan wordt ze woest! Ik mag dus niet zijn zoals ik ben, van haar. laat staan grenzen trekken, dan wordt ze zo beledigend en kwetst ze me. mijn broers gaan er anders mee om, verzuipen zich in hun werk, en zijn nuchterder dan ik. Wel heeft mijn oudste broer chronische lichamelijke klachten en exceem etc. en altijd pijn in zijn maag en buik. Toch willen ook zij weinig contact met mij, omdat ik zo kort bij hen heb gewoond en zij altijd over mij gesproken heeft als iemand die van alles verzint en moeilijk doet. Ik kom er zo moeilijk uit.Ben super onzeker in gezelschap, denk altijd dat ik moeilijk doe en ben. En vooral anders dan anderen. Mensen vinden me raar. Ik ben niet zoals KOPP kinderen afgeschermd maar een open boek, en extreem gevoelig, als ik moet huilen dan kan ik niet kiezen waar. Als ik me rot voel moet ik praten en als ik in paniek ben, dan maakt het niet meer uit tegen wie. Ik ben niet trots op mezelf.... Alleen dat ik echt probeer het beter te doen voor mijn kinderen. Dat lukt best wel een beetje. Ze zullen de naweeen nog krijgen van mijn opvoeding en mijn persoon, maar het is al zo n verbetering. Ik wil in contact komen met zelfreflecterende mensen die is soortgelijks hebben meegemaakt, herkenning vinden, zonder dat het mijn doel is om er in te blijven hangen. ik wil juist een manier vinden om het achter me te laten en om sterker te worden.