mijn leven
hai,
waar moet ik beginnen, nou ik ben zwanger, het kan ieder moment gebeuren.
Ik hoor blij te zijn maar ben dit niet, die blijdschap is me niet gegund.
laat me beginnen bij het begin..
Mijn leven is in weelde begonnen had liefdevolle ouders, familie en qua rijkdom niks te klagen, tenminste.. dit is mij verteld...
Dit was namelijk voor mijn 6de, dus veel herinner ik mij niet..
Wel herinner ik mij de dag dat mijn luchtbubbel is geknapt.
Mijn vader was geliquideerd dood en dat was tevens het begin van het einde.
Kort hierna draaide mijn moeder door en werd mijn broertje ontvoerd door mijn vaders familie, hetgeen onze familie kapot maakte.
Mijn moeder begon mij te mishandelen en op mijn 11de liep ik weg van huis..
Daar was ik als kind op straat, alleen.. zelf toen ik werd verkracht op mijn 12de, wat ernaar leidde dat ik ontspoorde, was ik alleen..
Ik had geen eigenwaarde meer en geloofde in niks, ik zocht hulp bij politie, kindertelefoon, bjz, maar tevergeefs werd steeds weer teruggestuurd naar diezelfde, thuissituatie..
Totdat ik besloot het zelf te doen, dat vond men geen goed plan dus sloten zij(de regering en moeder) mij op in een gesloten internaat.
Dit was mijn school ik leerde er wat het was om een thug te zijn eenmaal ontsnapt, dacht ik het allemaal wel te weten.
De wereld aan mijn voeten(dacht ik) betrad ik volwassenheid..
Ik zou werken, eigen huis nemen, nieuwe vrienden maken and all that.
Niks was minder waar.. Hel kreeg alleen een nieuw gezicht..
Ik leerde nieuwe mensen kennen vrije mensen, mensen die feesten, met xtc wiet en alcohol en ik voelde mij hierdoor on top of de world..
Het wel befaamde grootheidswaanzin, ondertussen probeerde ik nog steeds succesvol te zijn ik had immers vwo hersens, was welbespraakt en zag er representatief uit.
In deze tijd ontmoette ik.. HEM.. wat was hij mooi.. stukken ouder, maar dat was goed want dat betekende, dat hij mij volwassen kon maken(hoe naïef)
Met hem zou het lukken we hadden allebei een kut verleden, maar hoge toekomst dromen, we zouden een gezin starten en all will be good, wright..?
Nope i.p.v. elkaar sterker maken leerde ik mijn eigen kracht kennen, hij met zijn verslaving, kon daarom wel op mij bouwen, al die keren in detentie, kon ik ook wel aan..
O nee dat was alleen fantasie, dit was de realiteit, ik haatte hem, voor wat hij deed, met ons leven, dit resulteerde in dat ik met de jaar bozer werd, mij steeds meer isoleerde, steeds meer ging feesten enz enz.
Op een gegeven moment wist ik iets moest veranderen, dus ik ging naar therapie, probeerde de haat jegens mijn familie los te laten, om schone lei te beginnen en probeerde te kijken naar opvangplaatsen die konden leiden naar een eigen woning.
Maar ik raakte zwanger en we besloten er samen voor te gaan, we zouden ons kind niet hetzelfde laten meemaken, wat wij hadden meegemaakt.
Toch ging dit niet in een keer goed, hij had een terugval waarop ik natuurlijk weer boos werd, wat resulteerde in een conflict(met wederom politie aan de pas)waardoor ik mijn biezen had gepakt en plots weer op straat stond en gedwongen hulp moest zoeken voor opvang.
Ik kon wel bij een tante terecht, maar dat was slechts tijdelijk en die bleek nog verder heen te zijn, dan ze liet blijken..
Maar vreemd genoeg kreeg ik overal de deur dicht gesmeten, opvang was vanwege zwangerschap geen optie voor, ik zou moeten wachten tot ik hoogzwanger was, jammer maar helaas, dat is nou eenmaal hoe het werkte in
Nederland(dat waren de woorden van GGD)!?
Ik geloofde mijn oren niet, wat nu.. nadat mijn tante dit begrepen had begon ze te pikken op me, wou meer geld hebben voor haar alcoholverslaving, wat ik niet had, dus moest ik maar weg.
Mijn ex kreeg hier lucht van en zou dit niet toelaten, hij beloofde naar een afkickkliniek te gaan, zodat ik weer bij hem kon wonen en zodat we(de kleine en ik) niet meer op straat hoefde te zijn.
Helaas was het te laat amk melding was gedaan en warempel die dwingen mij nu hem te verlaten en in opvang te gaan zodat zij zeker weten dat het verleden zich niet zal herhalen.
Ik word nu bestempeld met van alles terwijl ik(wat ook is uitgewezen in testen)niet verslaafd gek of wat dan ook ben.
Hij loopt nu bij een kliniek, de babykamer is klaar, alles begint nu op zijn pootjes te komen, relatie therapie staat ook op de planning.
Maar met alle druk die veilig thuis uitoefent en het verleden die helemaal wordt opengebroken, raken wij relationeel weer verder uit elkaar, het is weer vingerwijzen, stilzwijgen, of juist schreeuwen en dat kleine beetje hoop raken we weer kwijt.
Ik sta voor een impasse, vanwege ons achtergrond, onze achterban, de wijze waarop deze zwangerschap verloopt en het feit dat hij TEGEN me vecht ipv MET mij. Raak ik de moed weer kwijt om deze situatie hoofd te bieden. Wat moet ik doen vechten, voor ons beginnend gezin of ons overdragen aan diezelfde staat die mij al zo vaak heeft gefaald?
Its a loose-loose situation at least so it seems..
Ik weet dat we het kunnen als we gewoon maar de kans krijgen om schoon schip te kunnen maken, maar los van jeugdzorg, gaat dat alleen als we met de neuzen dezelfde richting op wijzen.
Ik kan niet en vechten met jeugdzorg en vechten met hem..!
Ik wil het beste voor mijn kind maar hoe doe ik dit als er zoveel tegenzit??
Slecht verleden, geen netwerk, moeizame relatie, amk.. pff hoe.. hou ik hoop..?
Het breekt mijn hart dat mijn kind hierin geboren moet worden, hoe kon ik haar dit aan doen maar ja dat terzijde, die luxe is er niet.. ze komt en ze is welkom, dus de juiste vraag hoe geef ik haar het beste..?
Zodat haar leven niet verdoemd is zoals de mijne dat is geweest..
In ieder geval heb ik het nu van mij afgeschreven...
Tjoh
Het lijkt wel een verhaal uit 'Mijn Geheim' of zo. Ik zou in elk geval uitgaan van mijn eigen zelfstandigheid en geen risico lopen met vaders die voor de geboorte al moeilijk doen. Je kunt ook een gezin vormen als je apart woont.Bijvoorbeeld vlak bij elkaar maar voldoende ruimte om je terug te trekken.
nou
Zo te horen heb je zelf nog dusdanig veel werk te verzetten voor je alleen al een beetje fatsoenlijk voor jezelf kan zorgen (en niet steeds de verkeerde mensen opzoekt), dat de zorg voor ook nog iemand die afhankelijk van je is klinkt als een paar bruggen te ver. Maar wie weet. Misschien dat juist die verantwoordelijkheid zorgt dat je nu wel betere keuzes gaat maken.
Doel 1 lijkt mij om een stabiele situatie te creëren voor je kind. Als dat niet samen gaat met de vader, dan is dat dus zonder. Hij kan een rol gaan spelen als hij zijn eigen zaakjes op orde heeft. Eerder niet.
En ik snap je 'boosheid' tegen diverse instanties enz. maar laten we wel zijn: zelf heb je ook niet echt goede beslissingen genomen in je leven. Begin dus daar waar je invloed op hebt: jezelf.
Jee
cynische en harde reacties.
Snap ik wel, maar ik snap jou ook, lieve ts.
Ik snap ook dat je niet volwassen hebt kunnen worden, hoe had je dat gekund? Daarom blijf je je afhankelijk voelen. Je denkt dat je het alleen niet kunt. Je kunt meer dan je denkt!
Maar de eerste stap is echt loslaten, je hebt die man niet nodig. Die gaat je niet helpen met je kind.
Leer op jezelf vertrouwen!
response
Bedankt voor jullie reactie.. all of them..
tja dat ik geen goede keuzes heb gemaakt klopt, de reden waarom nou dat spreekt voor zich..
maar inderdaad het besef, zelf moeder te worden maakt dat je anders gaat kijken.
i.p.v. voor jezelf, voor je kind, ik heb wel een toevertrouwing persoon geraadpleegd over mijn ware gevoelens omtrent de situatie..
En hij gaat anoniem kijken wat ik het beste zou kunnen doen met een complexe zaak als deze..
Het is heel makkelijk om te zeggen van verkeerde keuzes gemaakt dus eigen schuld.. dikke bult..
Maar let wel was zelf kind toen deze keuzes werden gemaakt, dus bedankt voor jou begrip at GEETJE.
Kind in volwassen wereld, maar begrijp ook jou reactie at Wilou, time to grow, learn of my mistakes and built this life..
I only need to figure out.. how.. zodat ik inderdaad vertrouwen kan hebben in mijn eigen kunnen.
En mij niet meer hoef te laten leiden door verleden of angst..
Pff life.. nobody said it was gonna be easy but damn it, should it be this hard..?
De keuzes/fouten die ik heb gemaakt waren lang voordat ik zwanger was, maar diezelfde verleden, werkt nu wel tegen mij.
Enige wat ik wil is schoon schip maken voor me kleine, zodat zij wel kind kan zijn, studeren, op kamers, de wereld verkennen, carrière maken en zo ook een goede man en een mooi gezin kan krijgen.
Niet zoals ik de fouten van mijn moeder moet erven, die vicieuze cirkel moet doorbroken worden..!
En als ik daarvoor hem moet verlaten instanties weer moet vertrouwen, dan zal ik dat doen!
Thanks voor jullie input..
tuk
Jeetje wat heb jij een hoop meegemaakt.
Ik begrijp dat jij op dit moment geen netwerk hebt. Dat maakt het allemaal nog moeilijker.
Als jij nu in opvang zit, dan zou ik daar voorlopig even blijven. Zeker totdat je weer een beetje jezelf bent na de geboorte van je kindje.
Helaas is het leven hard, maar uit jouw post lees ik ook hoe sterk jij bent. Gebruik deze kracht om een veilig thuis te maken voor je kind. Probeer onafhankelijk te worden.
Wat ik in mijn leven heb geleerd dat op het moment dat jezelf de verantwoording pakt voor je leven, er hulp zal komen.
Dus maak een plan. Eerst zorgen dat je kind gezond op de wereld komt. Dan gaan werken aan een plekje voor jezelf en je kind. Als het mogelijk is, dan dichtbij de vader. Kijk of het mogelijk is dat je een urgentie krijgt.
De tweede stap is inkomen. Zorg dat je een stabiel inkomen hebt en kijk wat er in jouw gemeente mogelijk is aan hulp. Een goed loket daarvoor is de 'sociaal raadslieden'.
Ik lees dat je een vertrouwenspersoon hebt. Dat is al heel fijn. Dit forum kan soms ook heel handig zijn. Er zijn hier wel geen mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij, maar er is hier heel veel levenservaring.
Bedenk je wel dat het nooit 'perfect' zal worden. De belangrijkste basis voor een kind is een liefdevol en veilig thuis. Daarbij maakt het niet eens zoveel uit hoe dat thuis eruit ziet.
Ga vervolgens kijken hoe je een netwerk op kunt bouwen. Je kunt misschien iets met je kind gaan doen (babyzwemmen, muziek op schoot, enz). Of juist iets alleen (kind een paar uur bij papa en mama even lekker weg). Natuurlijk niet alles tegelijk, maar stapje voor stapje.
Jouw doel lijkt misschien nu niet haalbaar, maar breek het op in kleine stukjes. Kijk dan regelmatig terug naar wat je hebt bereikt en zie hoever je bent gekomen.
Zeker
Ik vroeg me na het lezen van jouw verhaal 2 dingen af: wil je dit kindje wel en wat is het beste voor dit kind? Je komt intelligent over en ondanks je slechte start en de daaruit voortkomende verkeerde beslissingen klinkt er wel hoop en liefde voor je kind door in je verhaal. Maar is dat genoeg om een kindje op een goede manier te laten opgroeien?
Een kind opvoeden is vaak zwaar en moeilijk en als je al veel problemen hebt en er mogelijk vrijwel alleen voorstaat dan kan dat betekenen dat jouw beslissing om dit kindje op de wereld te zetten en zelf op te voeden, geen goede start is voor een nieuw leven. Je weet zelf hoe het is om op te groeien zonder al die belangrijke omstandigheden en zaken.
Misschien zou je eens kunnen nadenken over andere opties die misschien beter zijn voor je kindje en die jou de mogelijkheid geven om eerst zelf je leven op orde te krijgen.
Hoe dan ook wens ik je alle goeds toe.
response
nou ik wou als eerste zeggen wederom bedankt voor jullie input..
At paddington hele bruikbare tips en zeer goede inzicht in alle facetten, van het verhaal, zonder slijmerig of afwijzend over te komen!
Stel ik op prijs en kan ik wat mee, doet me goed want dat is precies waar ik nu ongeveer sta.
Ik woon momenteel gewoon samen maar heb binnenkort wel een gesprek over mijn mogelijkheden op gebied van wonen.
Ik besef ook wel dat ik wel het een kan willen maar dat ik mij hierbij moet afvragen of het haalbaar kan zijn..
En apart wonen hoeft inderdaad niet het einde te betekenen, misschien juist wel beter, maar het is nog even afwachten, hoe het gesprek loopt..
At sil sil.. tja.. die gedachten heb ik wel gehad in mijn eerste trimester.
Maar na leven gezien te hebben, was de beslissing wel gemaakt..
En ook zal mijn lichaam niet alleen als draagmoeder functioneren..
Het is immers niet zo dat wat perfect op papier lijkt ook direct perfect in realiteit is..
Maar die onzekerheid heb ik wel gehad zo van ben ik wel gekwalificeerd, om überhaupt moeder te zijn!?
Maar ik geloof, ik heb problemen, alleen ik ben mijn problemen niet..
Ik hou ook altijd in mijn achterhoofd dat er mensen zijn die het moeilijker hebben en toch kinderen opvoeden, succesvol.
Dus ook voor mij geld.. er moet een plan van aanpak zijn, om zoals paddigton aangaf stapsgewijs de brokken weg te werken en dat zal een lange weg zijn.
Alleen zit ik klem van waaruit ik dit moet doen, vooral omdat het zo dichtbij de bevalling is.. om nu nog een opvang te betrekken lijkt, mij niet zo.. maar hé dat ligt nog open..
alsjeblieft
Ga nu weg bij die man. Stop daarmee. Voor je kind!
Misschien deugt hij wel hoor, jullie samen iig beslist niet.
Het wordt een lijdensweg, hoe dan ook, voor iedereen. Apart maken jullie een kans. (zelfs om misschien ooit weer samen te komen, maar nu niet.
helaas komt het vaak voor
....herhaling van het verleden.Juist omdat je zelf zo weinig zelfvertrouwen hebt val je in de armen van een man die ook niet zo stabiel is. En dan begin je al met problemen. Je hebt iemand nodig die stevig is, zelfvertrouwen heeft en voor jou en je kind zorgt. Je huidige vriend is vast lief maar dan moet je weer in gevecht met een verslaving. Hij blijft natuurlijk de vader van je kind, maar zal moeten laten zien dat hij die verantwoordelijkheid aankan. Voor je kind is, ik zeg het hard, een ouder zonder verslaving beter.
Ik sluit me aan bij wat hier boven gezegd is. Je kind op nummer 1, en probeer je te omringen met mensen die goed voor je zijn en die wel die stevige basis gehad hebben.
Heel veel sterkte. Kinderen als jij hebben vaak ook veel kracht!
re:
Hai mensen,
ben ik weer de zwangerschap laatste loodjes wegen het zwaarst en ik begin wel in te zien dat er meerwaarde zit in het advies van jullie.
Ik bedoel hij zegt dat hij graag wilt..
Maar het blijft moeilijk de meest simpele dingen krijgt hij niet gedaan, ja na veel gedoe en getrek..
Ik sta nu wel open voor opvang, als is het gewoon voor mijn sanity..
Maar alleen blijken er momenteel geen plekken te zijn, dit maakte me eerst blij, maar voelt nu als een domper..
Ik zit in mijn laatste weken en al dat geharrewar met instanties trekt veel van me, dit dan nog eens met hem hebben, op vrije dagen.. werkt ontmoedigend!
Het is heel moeilijk om alles hoofd te bieden vanuit een onstabiele woonplek/relatie..
Dat begin ik nu wel te merken, ik bid vaak dat ik een relaxte woninkie krijg.. waar ik mezelf kan ontplooien tot beter, zonder die extra baggage.
Ben ondertussen wel bang voor de aankomende periode, meer en meer neem ik hem kwalijk dat ik die roze wolk niet heb mogen ervaren..
Tja..
tuk
Vat het alsjeblieft niet verkeerd op, maar ik denk dat jij jezelf enorm kan helpen door de dingen 'bij jezelf' te houden.
neem nou zo'n opmerking:
"meer en meer neem ik hem kwalijk dat ik die roze wolk niet heb mogen ervaren.."
Tja, waarom leg je dat bij hem neer? Is hij verantwoordelijk voor hoe jij je voelt? Nee, dat ben jezelf! Niemand anders dan jijzelf is verantwoordelijk voor hoe jij je voelt.
Dus: ga vanuit jezelf redeneren. Wordt zelf 'eigenaar' van je leven en je gevoelens. En maak keuzes uitsluitend op basis van wat goed is voor jou en voor je kind.
Je moet je trouwens ook niet teveel voorstellen van zo'n roze wolk hoor. Er zijn heel veel vrouwen die alles prima voor elkaar hebben (huisje, boompje, beestje) en toch een zwangerschap en eerste tijd met baby niet als roze wolk ervaren. Het is namelijk óók: veel (lichamelijk) ongemak, stress, slaaptekort, zorg en verantwoordelijkheid, onzekerheid… En dat zit zo'n wolk toch wel in de weg 
Kom op, je kan het! Geef jouw kind het leven dat je zelf zou hebben gewild. Dat is namelijk dè manier om alle nare dingen die je meegemaakt hebt, een positieve uitkomst te laten hebben. Jij weet als geen ander hoe het niet moet. Doe er je voordeel mee!
hm..
Ik begrijp wat je bedoelt dat is ook wat iedere dag weer probeer te bewerkstelligen.
Want inderdaad is bouwen op een ander naïef en teleurstellend.
Alleen leef je ondertussen samen onder 1 dak en heeft alles invloed op elkaar.
Tuurlijk probeer je eigen pad te volgen en hier niks van aan te trekken overal het positieve van in te zien, hoop te houden.. optimistisch blijven daar waar menigeen had opgegeven.
Maar dit is geen makkelijk proces en niet dat ik dat nog verwacht van het leven, zou wel heel naïef zijn met alles wat ik heb meegemaakt..
En toch als je dan weet te genieten van alle kleine dingetjes zoals het trappelen van de kleine, de opluchting dat ik haar straks mag vasthouden..
Een lekker receptje uitproberen, een mooie zonnige dag ook al is het fris. Stilstaan bij het feit dat er altijd andere zijn die het moeilijker hebben..
Vooralsnog degene die je zoveel liefde heb geschonken, jou het leven zuur maakt met een opeenstapeling van dingen, die opeens niet meer zo lichtzinnig voelen..
Omdat je merkt dat het je leven negatief beïnvloed(want andere kunnen zeer zeker wel invloed hebben op je) sorry call me weak.. maar ook ik raak daar ontmoedigd van, heb alleen met een kleine op komst niet de luxe om gehoor te geven aan dat gevoel, behalve het van me af te schrijven..
En al vind ik het moeilijk een ding wil ik wel even verduidelijken ik zal alles doen om me kleine dit niet mee te geven.
Liever nu door dit heen gaan, zodat zij dat later niet alsnog hoef te ervaren(wanneer ze zich bewust word van de wereld om haar heen).
Ik ben misschien niet super sterk, but i'm working progress, so please bare with me..
tuk hoe is het?
Ik heb je verhaal gelezen en zie dat je laatste reactie van begin maart is.
Het is nu begin mei.
Vertel ons hoe het met je is!
