Marcus meesterman's verhaal
"Toen mijn vrouw overleed, bleef ik achter met twee kleine kinderen. Het was een zware tijd en uiteindelijk bleek ik niet sterk genoeg. Ik redde het niet alleen, maar ik was ook niet sterk genoeg om hulp te vragen. Wist ik veel, wat dat voor consequenties zou hebben...
-lees zijn verhaal hier http://www.ouders.nl/mser2011-uithuisplaatsing.htm - Hij vervolgt:
Ik had gewild dat het anders kon. Had Jeugdzorg ze thuis kunnen laten bij mij als ik eerder aan de bel had getrokken? Waarom heeft niemand mij ooit hulp aangeboden toen mijn vrouw stierf? Iemand in huis, tijdelijk misschien, die de eerste paar maanden met ons een nieuwe vorm van huishouden had opgezet, dat had ik wel prettig gevonden. Dan hadden de eenzaamheid en de onmacht misschien ook niet zo toegeslagen. Dan was ik waarschijnlijk niet verzopen in het bier. Ik weet het niet. Als, als... "
Vroeger zou hier een zus of buurvrouw de rol van mantelzorger op zich genomen hebben, in die eerste maanden die Marcus hier noemt. Vroeger was mantelzorg, net zoals sociale controle of zoals de Tukkers het noemen, noaberschap, veel 'gewoner' dan nu - je hielp elkaar, dat was geen vraag. Nu moet dat allemaal via officiële kanalen georganiseerd worden maar als je de weg niet weet dan krijg je het niet. Als je geen familie in de buurt hebt, dan krijg je ook geen mantelzorg. Of als de familie het te druk heeft met zelf het hoofd boven water houden, dan sta je op jezelf.
En juist in deze tijd wil de regering dat er méér van mantelzorg uitgegaan wordt, mantelzorgers nog meer gaan doen dan ze nu al doen. Er méér mantelzorgers bij komen. Die mantelzorgers, vaak vrouw en moeder, worden tegelijkertijd geacht zich meer de arbeidsmarkt op te gaan. En ook wordt tegelijkertijd de kinderopvang nog duurder dan die nu al is.
Mantelzorg, het al dan niet krijgen van kinderen of werk, sociale controle, je kunt dat allemaal niet van bovenaf opleggen. Je kunt mensen niet forceren om voor elkaar te gaan zorgen. Waarom zou ik zorgen voor mijn buurman, als ik hem verder nauwelijks ken? In deze individualistische maatschappij? Maar als ik Marcus zijn verhaal zo lees, dan gaat mijn hart naar hem uit! Stel dat hij mijn buurman was, zou ik hem dan geholpen hebben? Ik denk het niet.. en dat vind ik eigenlijk heel erg.
