Lotgenoten gezocht vanwegen het overlijden van mijn vader

Muur van onbegrip

Een paar maanden geleden in mijn vader overleden. Hij was een stuk ouder en voor hem was het eerder een verlossing. Ik kan het ook makkelijk accepteren. Maar ik vind het wel jammer dat er dingen gebeurd zijn, die zijn laatste vijf jaren negatief gekleurd hebben. Ik had zo graag dat dit niet op zijn pad was gekomen.
Als ik met anderen erover praat, krijg ik ook te horen dat hij daar zelf bij was. Maar ik zit niet te wachten op dergelijke reacties. Mijn behoefte om stil bij hem te staan, is een vertaling voor het feit dat ik zijn aanwezigheid mis.
Het laatste jaar lag hij in een verpleegtehuis. Ik ging er wekelijks heen en in de laatste maanden ook vaker. Dan hielp ik met eten geven en gingen we buiten een rondje maken. Ik maakte ook praatjes met medehuiskamergenoten, wat mijn vader ook fijn vond. Zo droeg dat bij aan meer sociale contacten met de andere bewoners en verkleint dit de eenzaamheid van een bewoner op zich; meer contact met de mensen waarmee je aan één tafel zit te eten. (Een verhuizing naar je oude stek naar een zorgcentrum is voor sommigen op zich al een shock.)

Ik heb het ervaren als een dankbare tijd. En ik denk ook wel eens aan de bewoners en vraag mij af hoe het met ze gaan. Als mijn vader nog leefde, zou ik hen allen nog tegen komen en ook hun dankbaarheid ontvangen. Ik mis niet alleen mijn vader, maar hen ook omdat er toch een bepaalde band groeit met die mensen waarvoor je iets kon betekenen.

Zelf doe ik vrijwilligers werk in een ander zorgcentrum. Ook dat is voor mij persoonlijk een waardevolle activiteit; ik help en ik zie die dankbaarheid bij mensen, waar mijn vader ook tussen had kunnen zitten. Ik weet dat ik mijn vader er niet mee terug krijg. Daar doe ik het ook niet voor.
Ik merk wel dat het samenhorigheid gevoel met de andere vrijwilligers, maakt dat ik de middagen beleef als een gezellige tijdsbesteding. De andere vrijwilligers hebben ook vaak en dierbare verloren; je wordt niet geconfronteerd met een muur van onbegrip. In tegendeel; er is juist begrip voor je gemis.

Tip: Misschien heeft een lokale zorgcentrum een activiteit waar je aan zou willen bijdragen. Het is een plek waar over afscheid en gemis gewoon gesproken kan worden, omdat het zo herkenbaar is. Het leert je ook om door te pakken, zoals de meeste bewoners doen.

jeetje sil

Jouw vader was ook wel erg jong nog hoor. En gemeen he; je denkt dat hij zo'n zware operatie mooi achter de rug heeft en dan ineens....
Bij mijn moeder, die 79 was is het ook zo gegaan ongeveer. Een hartoperatie, dezelfde dag nog van de IC gehaald, het leek goed te gaan. En toen ineens een afnemen van allerlei lichaamsfuncties en een hartstilstand.

Het is gewoon heel zwaar als iemand die zo belangrijk voor je is, zo uit je leven gerukt wordt. En wat is precies het onbegrip waar je tegenop loopt?

Onbegrip

Best Sil,

Wat verdrietig. Je vader was nog jong en bovendien was jullie band - zo te lezen - heel hecht. Rouwen is moeilijk en verdrietig genoeg. Moeten opboksen tegen onbegrip maakt het nog erger.

Ik was jong (21) toen mijn moeder overleed (zij was 56 en is geweest) en heb eigenlijk vrij weinig met echt onbegrip te maken gehad. Gelukkig maar, want het was natuurlijk heel ingrijpend.

Wat kom je tegen? Begrijpen ze je verdriet niet? Of willen ze er niet bij stil staan? Of snappen ze misschien niet hoe sterk jullie band was?

Wat mij ook zo moeilijk lijkt, is het verliezen van een ouder, terwijl je zelf kinderen hebt. Zij verliezen hun opa. Hoe ga je daarmee om? En dan is er nog je moeder, begrijp ik? Redt zij het?

In het algemeen: neem tijd voor je verdriet en zorg voor zoveel mogelijk rust. Laat niemand bepalen hoe jij moet rouwen en hoe lang je daarover gaat doen. Wat wel aan te raden is, is om zoveel mogelijk een normaal ritme aan te houden. Het gewone leven is ook afleiding en zorgt ervoor dat je machine blijft draaien.

Ik heb destijds trouwens deelgenomen aan een rouwverwerkingsgroep van het Amsterdams studentenpastoraat en daar heb ik heel veel aan gehad. Ik weet niet of er een rouwverwerkingsgroep in jouw omgeving is?

Reactie

Al even geen reacties meer in dit topic, maar helaas kan ik er ook over meepraten.

Mijn vader is bijna 3 jaar terug overleden. Hij is 60 geworden. De laatste weken van zijn leven waren op de intensive care. Daar hebben we veel meegemaakt, dingen waar ik nu nog een knoop van in mijn maag krijg. Zo onmenselijk. Alles speelt nog vaak af in mijn hoofd, van het moment dat hij te horen kreeg dat hij ziek was tot het moment dat hij voorgoed weg was na de afscheidsdienst.

Mijn moeder heeft ontiegelijk veel verdriet, mijn broer kan er niet mee omgaan. Die zat al slecht in zijn vel wegens een verslaving en helaas is het pas zover gekomen dat ik niet meer met hem praat. Zijn horkerige, egoïstische gedrag tegenover anderen en dan m.n. mijn moeder trok ik niet meer.

Ikzelf stuit niet op onbegrip. Veel mensen hebben eigenlijk nooit gevraagd hoe het ging en gingen vrij snel over op de orde van de dag. Dat komt ook omdat je niet echt aan mij ziet hoeveel verdriet ik heb. Ik wil er anderen niet mee lastig vallen en het voelt ongemakkelijk om telkens in tranen uit te barsten waar anderen bij zijn. Mijn moeder is heel anders daar in, die kent veel moeilijke momenten die ze niet kan tegenhouden. Er zijn familieleden die dat niet begrijpen en daar is het contact mee verbroken of een stuk minder geworden. Als er iemand dood gaat, raak je echt veel en veel meer kwijt dan alleen die persoon. Alles verandert. Dat is mijn ervaring. Helaas overleed mijn opa een jaar daarop, dat was voor mij en mijn moeder ook een belangrijk persoon. Voor mijn vader overleed een ander zeer belangrijk familielid voor ons, dus het is verlies op verlies op verlies. Een zware tijd. Soms heb ik het gevoel dat het leven er maar bleekjes bij staat in vergelijking met 5 jaar terug, toen iedereen er nog was. Die gevoelens zijn wel van voorbijgaande aard. Maar het wordt er niet makkelijker op om die mensen te moeten missen.

antwoord

Hoi Allemaal

Allereerst sorry dat het lijkt of ik niet eerder heb gereageerd. Maar ik had een tijdje terug op iedereen geantwoord in een verhaal. Maar ik zie nu dus dat die er nooit heeft gestaan. Raar,had er wel even opgezeten.
Ik wist het niet dus vandaar dat ik nu weer wat probeer terug te sturen.
Ik hou het aleen even kort omdat het helemaal niet goed gaat en ik me moeilijk kan concentreren.
Maar iig heel erg bedankt voor al jullie verhalen,steun en begrip. Ik probeer later opnieuw iedereen te beantwoorden. Hoop dat dit berichtje wel aankomt. Groetjes Silvy

antwoord

En voor mantra 123 ik herken heel veel in je verhaal. Ik antwoord iedereen snel weer,het is volgende week een jaar geleden van mijn vader. Het gaat het hele jaar al slecht,maar de laatste maand slaap ik nog slechter,2/3 uurtjes per nacht. Ik ben erg onrustig. Maar waardeer jullie reacties enorm. IK had een heel verhaal getypt. Ik snap er niks van. Misschien te snel weggeklikt,want zie de vorige nu wel staan

Groetjes Silvy

Reactie

Dat kan Silvy, of je computer heeft gewoon kuren.
Sterkte, de maand waarin je dierbare overleden is, is voor veel mensen de moeilijkste maand van het jaar. En je hebt nu ook nog de feestdagen erbovenop. Dat maakt het gemis extra groot. Ik herken veel van mijn moeder haar klachten in jouw verhaal, zij voelt ook die onrust en slaapt slecht. Het is heel naar. Ik hoop dat je je binnenkort iets meer kunt ontspannen, al weet ik niet zo gauw hoe. Extra lief zijn voor jezelf en ook denken aan alle mooie en leuke herinneringen. Dat sleept mij er wel doorheen op de moeilijke dagen. Ik heb zelf drie kinderen die mij ook de nodige afleiding geven en extra leuk is het als ik dingen van mijn vader in ze terugzie. Of dat ze iets doen waarvan ik weet dat mijn vader er smakelijk om gelachen had.

Take care!

Mantra123,

Ik kan mij voorstellen dat je moeder zich zorgen maakt om je broer en daarbij je vader erg mist. Sterkte voor jullie beiden.