Lotgenoten
Hallo,
Ik ben op zoek naar lotgenoten in het noorden van het land.
Lotgenoten die in soortgelijke situaties zitten als ik,
Geen contact meer met je kind.
Misschien dat we een luisterend oor voor elkaar kunnen zijn,
Het is voor de buitenwereld vaak , dat je veroordeeld word.
Het zal wel je eigen schuld zijn en al wat niet, begrijpen dat je misschien in situaties terecht bent gekomen, waar jij zeker niet voor gekozen hebt, is vaak moeilijk te begrijpen voor de buiten wereld.
Lieve groet,
Stevenlina.
lotgenoot
hallo Steven,
Lang op zoek geweest naar artikelen over 'geen contact met je kinderen'. Ze zijn zeer zelden in nederland. Taboe ook wel. Ben nu 'done with the crying' aan het lezen van Sheri McGregor en dat is een steun. Er is geen vertaling van.
Ben psychologe, tegen de 80 alweer en woon in frankrijk, dus niet in het noorden van nl. Alweer een langere tijd geleden verloor ik contact met mijn zoon, ruim een jaar terug nu ook met mijn dochter.
Mijn 3 kinderen zijn vijftigers. Het denken over schuld lijkt mij niet zinvol. Die is er niet. Wel een geidealiseerde opvatting over hoe ouders/kind banden zouden moeten zijn maar in werkelijkheid zelden zijn. En van daaruit komen ook die reacties over al dan niet een goede ouder geweest te zijn. Dat is kwetsend. Bijna automatisch wordt de ouder schuldig bevonden. Het kind als gedoodverfd slachtoffer.
Mijn kinderen zijn liefdevol en met een zeer goede zorg opgevoed; meer kan je niet doen. En dat zou ook goed genoeg moeten zijn.
Ik voel met je mee. Bijna traumatisch als je door je kind genegeerd wordt. En dan woon ik nog samen met een lieve echtgenoot. Dubbel moeilijk als je bijna met niemand er over kunt praten. Tijd om na te denken over jezelf: wat zou je willen en hoe kan je dat stapje voor stapje waar maken. Ik zou graag weten wat er precies bij jou speelt. Kan dat ?
Sterkte, Jannas.
