ik was zwanger van een getrouwde man
Omdat in mijn omgeving haast niemand het weet. besluit ik om het hier van mij af te schrijven. Of ik er steun uit haal dat weet ik niet. Dat hoop ik.
De afgelopen twee jaar is er veel in mijn leven gebeurd; overlijden ouder, mijn woning kwijtgeraakt door een bijzonder nare situatie met nasleep, mijn werk kwijtgeraakt en opgegroeid in een enigszins destructief gezin waarbij door overlijden ouder veel zeer naar boven kwam en helaas niet meer verbondenheid is ontstaan. Weinig details i.v.m. herkenbaarheid.
voordat deze ellende begon had ik gewoon vriendschappelijk contact met een oudere collega. Ik zocht er niets achter, het was gezellig en hij wilde contact houden omdat hij een andere baan had gevonden en we hadden veel raakvlakken. Echter steeds vaker begon hij over zijn relatieproblemen en ik probeerde hem hierin te steunen en wat tips te geven en ik gaf aan dat het vast in ieder lang huwelijk niet perfect was. Uiteindelijk gaf hij aan gevoelens voor mij te hebben. Ik heb op dat moment aangegeven dat ik het vriendschappelijk wil houden, dat hij getrouwd is en waarom hij dan niet gaat scheiden?
Vervolgens begon de eerder genoemde ellende. Hij was een van de weinige die mij hierin steunde en het allemaal leek te begrijpen. Ik zat er behoorlijk doorheen toen. Ik kreeg gevoelens voor hem en vanwege alles wat er speelde en al zijn verhalen over zijn slechte huwelijk heb ik er geen moment over nagedacht dat ik gebruikt zou worden. Heel naïef.
Inmiddels heb ik mij ingelezen en alle clichés zijn voorbij gekomen. maar ja dat is te laat. Hij wist van mijn kinderwens en zei dat ook nog graag te willen en als het nu zo zou zijn dan is het zo en dan heb ik een goede reden om er direct een punt achter te zetten thuis en dan kom ik bij jou wonen en gaan we van daaruit een grotere woning zoeken. Kort daarna bleek ik zwanger. Ik was heel blij en hij bij het eerste telefoongesprek ook....
De dag daarna gaf ik aan dat ik wel een beetje een schuldgevoel naar mijn nieuwe baan toe had. Hij sloeg toen helemaal om en heeft de meest harde dingen tegen mij gezegd om me te manipuleren om het weg te laten halen. Ieder voor argument was nu tegen. Ik zou niet zo'n vrouw zijn die een man aan haar bindt d.m.v. een kind etc. etc.
Dit was allemaal via de telefoon dus ik heb toen woedend en verdrietig opgehangen. Omdat ik heel deze situatie totaal niet aan heb zien komen en ik bij de keuze voor weg laten halen dit z.s.m. wilde doen, had ik alvast 7 dagen later een afspraak gemaakt bij een kliniek. Dan kon ik er nog een week over nadenken en was ik er alsnog heel snel bij. Dit had ik ook met hem gecommuniceerd.
Op mijn leeftijd (begin 30) wilde ik het helemaal niet weg laten halen maar alles in mijn leven is momenteel wat ik een kindje niet gun:
- geen lieve ouders waar ik een kindje vaak naar toe zou willen brengen
- naar andere familie kan niet zomaar want dat wordt door mijn ouder waarschijnlijk niet getolereerd
- geen tuin
- een (oudere) vader waarvan ik geen idee heb wat hij zou gaan betekenen voor het kindje
- geen uitgebreide vriendenkring vlakbij, wel wat mensen hoor maar voor mijn gevoel niet voldoende
- ik zou mijn kind niet in deze woonplaats/school op willen laten groeien omdat ik hier zelf ook geen goede aansluiting heb
- de vervelende situatie om uit een affaire geboren te zijn
Ik heb het weg laten halen en ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Die man stuurde 2 weken na de behandeling nog een berichtje met hoe het fysiek ging. Hij was ervan overtuigd dat ik het nog had. Hij vroeg ook gewoon niet wat ik had gedaan. We hebben daarna nog een gesprek gehad, hij zegt in paniek te zijn geweest. Hij vond het raar dat ik een plek bezet hield bij de kliniek etc. Ik kan er niet zoveel mee. Uiteindelijk wilde hij graag met mij verder, maar concreet is het nooit geworden. Het contact is nu beëindigd.
Verstandelijk heb ik denk ik de juiste keuze gemaakt. Gevoelsmatig niet. ik zal in het vervolg in ieder geval niet meer zo naïef zijn.
Wat een verdrietig verhaal. Het klinkt alsof je in paniek en impulsief een onomkeerbare beslissing hebt gemaakt op rationele gronden en dat je te weinig hebt stil gestaan bij wat je nu eigenlijk voelde bij deze zwangerschap. Misschien is mijn interpretatie niet juist, dan excuus. Als je er wel iets in herkent raad ik je aan professionele hulp te zoeken. Te beginnen bij je huisarts. Je inlezen en je vraag op een forum posten is allemaal prima, maar bij wat jij allemaal hebt meegemaakt kun je professionele ondersteuning wel gebruiken lijkt mij. Het is allemaal niet niks. Bel vandaag nog je huisarts voor een afspraak. Sterkte.
Ik denk dat je tijd en ruimte moet geven aan je verlies. Rouwen is een proces en dat kun je niet even overslaan. Je hebt veel meegemaakt en verloren in korte tijd, het is logisch dat je verdriet hebt. Gun je emoties de ruimte, laat je tranen stromen, wees lief voor jezelf. Dikke knuffel vanaf hier 
Wat een verdrietig verhaal. Het kost gewoon tijd om je over verlies heen te zetten en jij hebt veel verloren, en ik denk ook dat er veel is wat je nooit echt hebt gehad. Ook dat is pijnlijk en zul je moeten verwerken.
Sterkte, dat iets objectief en rationeel de juiste beslissing is maakt het nog niet makkelijk. Als je er zelf niet goed uitkomt: hulp zoeken kan een goed idee zijn.
Zonne2017 schreef op 24-11-2023 om 15:43:
Wat een verdrietig verhaal. Het klinkt alsof je in paniek en impulsief een onomkeerbare beslissing hebt gemaakt op rationele gronden en dat je te weinig hebt stil gestaan bij wat je nu eigenlijk voelde bij deze zwangerschap. Misschien is mijn interpretatie niet juist, dan excuus. Als je er wel iets in herkent raad ik je aan professionele hulp te zoeken. Te beginnen bij je huisarts. Je inlezen en je vraag op een forum posten is allemaal prima, maar bij wat jij allemaal hebt meegemaakt kun je professionele ondersteuning wel gebruiken lijkt mij. Het is allemaal niet niks. Bel vandaag nog je huisarts voor een afspraak. Sterkte.
Ontzettend eens met deze reactie!
Als ik je verhaal zo lees, heeft er zoveel gespeeld de afgelopen jaren en is daarbij ook nogeens een relatiebreuk en abortus bijgekomen. Onderschat niet wat een abortus psychisch met je doet, terwijl je aan de andere kant een giga kinderwens hebt.
Het is enorm sterk en moedig dat je, naast hetgeen je al hebt doorgemaakt, heel rationeel vanuit dit ongeboren kind tot je besluit tot een abortus kon komen, dus neem jezelf dit vooral niet kwalijk!!
Sterkte!
hi lieve topic starter,
Ik heb hetzelfde meegemaakt in september.
Het is mega zwaar zeker als je ook nog een kinderwens hebt, ik heb ook voor wat me het meest gunstige leek gekozen, denkend aan hem, z’n status, z’n reputatie, aan z’n vrouw, uiteindelijk ga ik kapot van m’n keuze en is het mega zwaar. Ik ben een emphaat, kan mezelf het nauwelijks/niet vergeven. Pijnlijkste wat ik ooit heb meegemaakt 💔
hi Sisi, wat verdrietig dat je dit ook mee hebt gemaakt. Mocht je er eens over willen praten dan sta ik daarvoor open.
Bedankt voor de lieve reacties iedereen. Gevoel en verstand zullen denk ik nooit op 1 lijn komen.
