Ik mis mijn zus zo!

Lieve zus

Knuffel voor jou.
Mijn vader heeft laatst zijn oudste jeugdvriend begraven. Die kende hij vanaf zijn zevende of zo. Hij is geen emotionele man (aan de buitenkant in elk geval), maar hij vertelde dat het erg moeilijk voor hem was. Iemand die al zo lang met je verbonden is, een zus die je hele leven dicht bij je heeft gestaan, daar gaat een stuk van wie je bent en wie je was mee verloren als je zo iemand verliest.
Dat is zeker een verlangen naar een dag onder je dekbed waard.

Lucht je hart maar

Zo vaak als het nodig is. Ik kan je geen troost bieden, maar er spreekt zoveel verdriet uit je berichtje, dat ik je een virtuele knuffel wil geven.
Bij deze ((((((( )))))))).
Saskia

Camille

lieve Camille. Je zus, wat vreselijk, je kent haar al je hele leven! Ontzettend knap dat je niet onder je dekens kruipt (maar dat mag best wel eens een keer! je hoeft niet altijd flink te zijn) Sterkte met dit grote verdriet.

Lieve woorden

Dank voor jullie lieve woorden. Ben toch maar even in bed gaan liggen. En na een flinke huilbui ging het wel weer.

Nu weer gewoon doorgaan.

Nogmaals dank.
Liefs, Camille

Camille,

Ik weet wat het is. Mijn zus stierf toen ze 33 was. Soms wist ik niet waar ik het zoeken moest. Een gevoel alsof ik ontplofte. Gelukkig kon vriend me wel steunen. Het ergste vond ik het als ik mensen vertelde dat mijn zus gestorven was, ze reageerden met 'wat erg voor je ouders. Of 'had ze kinderen? Nee? O gelukkig'. Er aan voorbijgaand wat het betekent voor een broer of een zus. Ik wens je heel veel sterkte.
Bellefleur

Bellefleur

Zo is het helemaal!
Ik krijg regelmatig dezelfde opmerkingen. Alsof het niet ook heel erg is als je je broer/zus verliest.
Ik heb echt het gevoel dat een deel van mezelf verdwenen is. Ik mis het zo verschrikkelijk dat ik niet even met haar kan bellen. Mijn klankbord en grootste vertrouweling ben ik verloren. Ik hoop dat die pijn in mijn hart minder wordt.

Jij ook heel veel sterkte.
Camille

Boek

Camille, misschien helpt het je de ervaringen van anderen te lezen. Als je herkenning vindt, dan kan dat enorm helpen. Jouw gevoelens blijken dan ineens heel normaal. En dat maakt minder eenzaam. In "rouw in de zijlijn" van Weggemans zijn alleen zussen aan het woord.
Sterkte.

Camille,

Ik zou het boek dat Kaatje je aanraadt lezen. Misschien niet nu, maar later. Als het minder rauw is. Mijn zus is 20 jaar geleden overleden, ik kan nu wel zeggen dat de scherpe kantjes er vanaf zijn.