Ik mis mijn moeder....

Herkenbaar Ginny

Mijn moeder is er ook niet meer. Net als mijn vader. Hij al langer geleden overleden dan zij. En ik had vrede met hun dood. Maar soms overvalt me nog steeds het gemis. Zo graag even nog wat vragen of vertellen. Zo graag nog even terug naar vroeger. Nog even kind zijn. Maar dat is er niet meer......

Sterkte met dat gevoel.

Aagje

Dankje!

Ja, dat is het. Nog even wat vragen of vertellen.
Ik heb er vrede mee dat ze er niet meer is. Er is haar veel bespaard gebleven, want ze leed aan een nare ziekte en heeft deze gelukkig niet helemaal tot het nare zinloze eind hoeven door maken. Dat gaf lang troost.
Maar dat gemis. Ja dat blijft denk ik wel.

Ginny

Het is nog zo kort geleden, logisch dat het nog hard binnenkomt. Het is een goed teken dat je haar zo mist. Heel veel sterkte.

Och meisje toch

T geeft niet dat je haar mist. Je bent nog aan t rouwen. Laat t binnenkomen. Misschien kun je n gedenkplekje in huis voor haar maken? Een foto van haar wat kleine spulletjes die van haar zijn geweest, een bloemetje. Maak er n onderdeel van je leven van. Niet wegstoppen. Of schrijf wat herinneringen op. Voor later. Voor jouw kinderen. Sterkte.

Kijk t programma

Wat een leuk programma en ook ik haal veel herinneringen op. Kan t me zo goed voorstellen...

Ook

Oh wat herken ik dat.. mijn vader is al lang geleden overleden maar ik had altijd mijn moeder nog.. en ik heb haar gelukkig ook lang mogen hebben. Tot een paar weken geleden. Net als bij jou Ginny, een nare ziekte en een toch nog onverwachts einde waardoor haar langer lijden bespaard is gebleven. Waar ik uiteraard ook vrede mee heb. Zij zelf vond ook dat ze 'klaar' was en had vrede met haar naderend einde.

Samen met mijn brussen heb ik die laatste ziekte-periode voor haar gedaan wat ik kon. We hadden hele schema's, zodat ze bijna niet alleen was (naast de thuiszorg). En als dat zo plotseling afgelopen is, val je in een gat. Naast het missen natuurlijk.. Nu, een paar weken later, begint t pas op te vallen. Tenslotte zag ik haar wel vaker een paar weken niet, tijdens vakanties en zo, maar nu vind ik het eigenlijk wel mooi geweest.. ik zou alleen al zo graag weer eens bellen en vragen hoe het met haar gaat! Over het algemeen kan ik er wel mee om gaan. Maar af en toe komt er zo'n verdriet-golf langs.. laatst bv door een kleine kledingreparatie waarvoor ik haar naaidoos (die ik heb geerfd) uit de kast pakte.. Dan laat ik de tranen maar even stromen. Daarna mijn neus snuiten en even op de fiets voor een boodschapje, mijn hoofd door waaien.

soms die gedachte: schei nou maar eens uit met dat dood zijn, ik ben er klaar mee. Kom gewoon koffie drinken, dan kletsen we bij. Ik heb ook wel eens gedroomd dat ze opeens voor mijn neus stond en dat ik verbaasd zei: maar jij was toch dood? Toen moest ze hartelijk lachen en zei: welnee joh, dat doodgaan, dat is toch niks voor mij!

Of dat ik advies zxou willen vragen als er iets heftigs gebeurt, of juist willen delen dat het nu zo goed gaat.

Het wordt nu wel minder, want ze heeft al 4 jaar van ons leven niet meer meegemakt, dus dan glijdt ze er toch langzaam uit weg. Maar heel lang hou je dat gevoel van: dit hoort niet.

Een zoen uit het verleden

Toch komt er een dag dat je dit soort onverwachte visite in je hoofd, gaat omarmen en niet meer als verlies maar als winst gaat zien. Zomaar uit het niets een bericht, een zwaai, een kus uit het verleden.
Alsof iemand die je verloren bent even aan jou denkt in plaats van andersom.

Mirjam

Ja dat is helemaal waar en dat zeg je mooi. Inmiddels koester ik die momenten ook en betekenen ze meer voor me dan bijvoorbeeld foto's.

En correctie van mijn eerdere bericht: Je hoeft jezelf er ook helemaal niet tegen te wapenen, al noemde ik het wel zo. Het komt misschien niet altijd goed uit om plotseling geheel in tranen te zijn, maar het verdriet en het gemis is nu eenmaal verweven met je hele leven. Het laat zich niet beperken tot verjaardagen en gedenkdagen.

Leeg ruimen

Gisteren zijn we bezig geweest met het leeg ruimen van haar huis. Dat moet, logisch, de huur is opgezegd. En dan hebben we nog de mazzel dat ze niet in een verpleeghuis zat, dan moet alles binnen een week na het overlijden leeg zijn..

Maar Jezus, wat doet dat zeer.. iedere la of deur die open gaat bevat herinneringen en 'aaah' momenten... Maar je kunt toch niet alles bewaren? Pannenlappen die ze in de verkering nog heeft geborduurd, huurcontract van hun eerste huis in de jaren '50.. brussen en ik hebben alles weg gehaald dat we wilden hebben en de rest moest toch echt worden ingepakt voor de boedelruimer.. En dus sta je een heel huishouden, een heel leven, in te pakken. Hoe moeilijk ook. Verstand op nul en gaan. Al snijdt het door je hart..

Herfstblad...

...het is zo lastig... Een heel leven gaat door je handen.

Ik heb destijds wat dingetjes bewaard en in de logeerkamer een ' weggeefwinkel' ingericht waar haar kleinkinderen het een en ander konden uitzoeken. Ook heb ik van veel spulletjes foto's gemaakt en er een digitaal boek van gemaakt, met verhaaltjes bij de diverse voorwerpen. Boek staat in de kast en de meeste spullen zijn nu weg.lang niet alles kreeg binnen de familie een nieuwe bestemming, en ging naar de kringloop. Of in de container.

Verrast kom ik nu en dan bij m'n kinderen een stukje oma tegen. Een koektrommel, haar naaidoos, een kettinkje, de boodschappentas.

Veel sterkte!!

De lamp

Elke avond maak ik haar lamp aan en het warme licht in mijn kamer doet me goed. Ze is nu een jaar geleden overleden. Een intensieve tijd. In de laatste fase was ze in het hospice waar ze elke dag naar buiten kon in een zomer, waar geen einde aan leek te komen. De gouden gloed van de ondergaande zon op haar gezicht zal ik niet meer vergeten. Ja, ik mis haar intens.
En nu, na een jaar, merk ik dat er veel meer verloren is met haar overlijden. Ik woon te ver om het graf van mijn ouders regelmatig te bezoeken. Het kontakt met ooms en tantes is ingewikkelder geworden, familienieuwtjes worden niet meer vanzelf uitgewisseld etc. En ik ben nu zelf de oma, maar geestelijk heb ik dat stadium nog lang niet bereikt. Ik was juist zo blij dat ik nog dochter kon zijn.

Tsjor

Ja Herfstblad

Wij maken nu hetzelfde door. Ik heb hier dozen vol met ditjes en datjes staan. En nog moet er veel te veel weg naar mijn zin. Binnenkort gaat het huis in de verkoop. Het huis waar ik geboren ben en dat mijn vader eigenhandig en vol trots gebouwd heeft. Het snijdt echt in mijn hart, maar het kan niet anders. Ik vind dit echt een mega-les loslaten. Dat was al niet mijn hobby...

En ja Tsjor

Ook dat ja. Dat je verder weg staat van de rest van de familie. En dat je nooit meer iemands kind bent. De beschermende schil om ons heen is weg.

Aan de beurt

Erger nog; nu de generatie voor ons is weg gevallen (mijn moeder was ook nog eens de laatste van haar generatie broers/zussen die overleed) zijn wij aan de beurt.. Je schuift een plek op..

Opgeschoven

Ja, dat ben ik ook. Mijn moeder was de laatste van haar gezin die nog leefde. Mijn man maakte dit al tien jaar geleden mee, maar voelt dat anders doordat hij zelf de jongste van een gezin van zeven is. Ik ben de oudste van twee.
Ooms en tantes heb ik niet meer.

Ik zou graag nog eens ,et mijn moeder praten. Niet zoals ze de laatste jaren was, maar een jaar of tien, vijftien geleden. Ik droom geregeld van haar en dan is ze levensecht aanwezig.

Fysieke klachten

Wat mij zo opvalt.. sinds mijn moeder's ziekbed ernstig werd, heb ik last van pijntjes en kwaaltjes. Ik word geplaagd door het een na het ander. Van een ontstoken kies naar een huidinfectie en een blaasontsteking, binnen een aantal weken. Daarnaast heb ik erg last van een pijnlijke kaak.. elke ochtend volgend op mijn 'mantelzorg-dag' was het raak. Blijkbaar reageer ik mijn verdriet af door snachts met mijn kaak te klemmen.

Nu, een aantal weken na haar overlijden, ben ik nog steeds aan het kwakkelen. Een verkoudheid die niet over wil, een verrekte spier in mijn rug. Ik had nooit gedacht dat mijn lijf zo zou af reageren.. komt dat jullie bekend voor..?