Ik kan zo slecht omgaan met verdriet
Ik heb een probleem: als iemand in mijn buurt verdriet heeft wil ik diegene heel graag troosten maar ik heb dan grote moeite om zelf niet te gaan huilen (en dan heeft die persoon wat weinig aan me, zeg maar). Ik baal dan van mezelf en probeer het in te houden. Waar het vandaan komt? Op jonge leeftijd heb ik mijn vader verloren. Dat is inmiddels bijna veertig jaar geleden. Ik was toen nog een kind en vond dat ik sterk moest zijn voor mijn moeder (dat vroeg zij niet, dat was echt mijn eigen idee).
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik met dat ingehouden verdriet zit. Het is moeilijk uit te leggen. Soms heb ik er bijna fysiek last van en het duikt op de meest onverwachte momenten op.
Herkent iemand dit? Ik wil graag weer normaal kunnen functioneren.
Anders
Je schrijft dat je vind dat je zo slecht om kunt gaan met verdriet. Maar wat ik lees is dat je jezelf voorhoudt dat je niet mag huilen om t verdriet van n ander. Want dan heeft die persoon niks aan je. Ik kan je zeggen dat je dan juist wel wat kan doen voor zoiemand. Je laat zien dat het je raakt. Mijn vriend moet ook altijd huilen als ik verdriet heb. En ook al kan hij niet veel doen toch helpt hij me dan. Door te laten ziem dat het hem aangrijpt. Dat ik niet alleen sta.
Het verlies van je vader en altijd sterk hebben moeten zijn, dat drukt zwaar op je. En daar is het mooi de tijd voor om aan verwerking van dat verdriet te werken. En ik denk dat als je dat verdriet een plaats hebt gegeven en toe durft te laten, je ook vrede hebt met je tranen bij het aanhoren en steunen van een ander verdrietig persoon.
Er is niks mis met je. Het is OK om emoties te voelen. Omarm ze.
Eens met Doenja.
Je bent zoals je bent en iemand die je kent zal dat helemaal goed begrijpen. En de verdrietige persoon heeft wel degelijk iets aan je. Je hoeft niet direct klaar te staan met de perfecte woorden.
Overmand worden door je eigen verdriet van vroeger kan soms heel lastig zijn. Het overkomt je ook vaak op de meest onhandige momenten.
Als je dat accepteert en probeert er voor jezelf niet zo'n groot punt van te maken kan je wat ontspannen.
Ja, je bent onverwachts verdrietig en ja iedereen ziet het.
Het zij zo.
wel heel vervelend
O, dat begrijp ik zo goed!
Ik heb het ook en het is wel degelijk heel vervelend. Ik ben het wel eens met voorgaande mensen, dat het helpt als je mee-verdrietig mág zijn van jezelf. En dat je (alsnog) mag rouwen om je vader. Misschien is therapie wel prettig hiervoor.
Het zou kunnen zijn, dat er meer kans is dat het gebeurt omdat je er bang voor bent. Maar waarschijnlijker is dat het deels onverwerkte eigen dingen is, en gewoon (extra) gevoeligheid in het algemeen.
Maar ik ken het. Ik ga ook vaak huilen (of bijna huilen) als iemand anders huilt. Erger is: huilen als iemand iets zieligs vertelt.
Een van de ergste voorbeelden is, toen iemand (moeder van basisschool) vertelde over toen ze een kleuter van een jaar of 5 of 6 was. Ze wist nog goed dat haar moeder die dag naar de stad wilde en dat ze graag mee had gewild. Later werd ze opgehaald van school: het was mis gegaan met invoegen op de snelweg: moeder dood.
En vader alleen met iets van 4 jonge kinderen. Kleuter en de andere kinderen geschokt dat hun lieve moeder dood is.
De vrouw vond het nog altijd heel erg (natuurlijk), maar kon het wel rustig vertellen. Dus deze vrouw moest zelf niet eens huilen, maar ik dus wel! Ik kan dit nu nog steeds nauwelijks schrijven zonder tranen en toen moest ik dus ook huilen. Het lukte me vrijwel niet om het te verbergen en ik probeerde nog normaal te praten: wel zeggen hoe erg ik het vond, maar ook zeggen (toen ze vroeg wat er was) dat ik nogal verkouden was. Ondertussen gauw wat rekensommen in mijn hoofd om mezelf van huilen af te brengen.
Grootste probleem is dan, dat de aandacht verplaatst wordt van degene die het vertelt, en die recht heeft op de aandacht, naar mijzelf. Dat wil ik dan zeker niet maar het gaat gewoon mis. Liefst zou ik na zo'n verhaal even een time-out krijgen, lekker een poosje huilen ergens, ergens rustig worden, tranen drogen en dan weer verder zonder dat iemand iets heeft gemerkt. Maar helaas!
Je ziet het: ik heb niet echt een tip. Op sommige momenten is het wel prima als je opvallend gevoelig bent, maar op dit soort momenten is dat echt heel erg vervelend.
Weet dat je niet de enige bent.
Mooi Bosbee.
Ja, je wilt niet de aandacht wegtrekken bij degene die verdriet heeft. Dat heb je heel raak gezegd, voor mij in ieder geval.
Ik kan dat de laatste jaren gewoon zeggen:"Je verhaal grijpt mij erg aan, maar dat is niet belangrijk, het gaat nu om jou".
Het verbaast mij enorm soms hoe begripvol mensen daar op reageren. Of vragen of ze moeten stoppen met hun verhaal.
"Nee, zeker niet, ga verder met je verhaal". Ik pak een zakdoek en het lukt mij steeds beter om me gewoon te focussen op de ander. Als ik het heb gezegd dan wordt de innerlijke druk ook minder om te huilen.
Als ik een smoes verzin, dat ik wat verkouden ben, hoopt de druk alleen maar verder op.
Dank voor jullie reacties
Wat een lieve reacties allemaal! Ten eerste is het fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Wat jij vertelt Bosbes is mij ook wel eens overkomen, dat bij degene die het verhaal vertelt het verdriet en de emotie al zijn gezakt en dat het bij mij tot tranen leidt. En dan ben ik zo ontevreden over mezelf.
Met jullie tips kan ik echt wat. Die van jou ga ik proberen wil40, dat is een hele goede.
Therapie heb ik wel eens over gedacht, maar ik ben bang om helemaal in te storten. En aan de oorzaak van mijn verdriet kan ik niets meer doen.
zien huilen doet huilen
Op begrafenissen huilen de meeste mensen niet om de overledene, maar om hun eigen dierbaren of hun eigen verdriet. Dat is niet erg. En zien huilen doet huilen. Ik kon mijn moeder vroeger nooit zien huilen dus hield ik mij ook flink. Zien lachen doet trouwens ook lachen.
Als iemand rustig en zonder emoties een verdrietig verhaal vertelt, wil dat ook nog niet zeggen dat het verdriet er niet meer is. Alleen niet op dat moment 
Ik denk wel dat het goed is om met een professional over te praten, ik denk dat je anders naar je gevoel/jezelf kan leren kijken, wat al oplucht.
paar sessies therapeut?
Lief Tranendal,
Ik herken wat je schrijft.
Op zich denk ik niet dat mensen het 'erg' zullen vinden als je met hen of in hun aanwezigheid in tranen uitbarst. Daar zou ik me geen zorgen om maken
Maar als je beschrijft hoe het voor jou voelt, denk ik dat een paar sessies met een (bij jou passende!) therapeut je zou kunnen helpen.
Je legt een duidelijke link met het overlijden van je vader, dat inzicht heb je, maar nu nog de stap om daarmee om te gaan als je geconfronteerd wordt met verdriet van anderen.
Zeker omdat je beschrijft dat het moeilijker wordt, zou ik nu actie ondernemen!
sterkte
Ook ik
psycholoog/therapie
Eens met bovenstaande reacties. Het helpt ook om de situatie in het verleden tegen mensen te vertellen die erbuiten staan. Je bent het weer ff kwijt en je mag huilen tijdens zo'n sessie. Wat mij ook heel fijn lijkt is om een keer een inner beauty retreat weekendje te plannen naar bijv. Bali. Daar kun je focussen op mediteren, yoga en het loslaten van al je vroegere traumatische gebeurtenissen. Mocht je anoniem willen bellen of chatten kan je denken aan 113.nl 
Hoop dat je hier iets aan hebt en gevoelens tonen is echt niets ergs. x
zorg dat je lekker in je vel zit.
Heel herkenbaar de reacties. Ik heb zelf ook dat ik soms te snel emotioneel word van andermans verdriet. Wat ik bij mijzelf heb gemerkt is dat ik zelf beter in mijn vel zit dat ik ook het verdriet van anderen goed kan verdragen. Ik schaamde me soms echt om zo snel in emotie te schieten.
Ook dicht bij mijn eigen gevoel blijven geeft mij controle over mijn emoties. Om duidelijk te weten waar ze vandaag komen. Dit artikel biedt ook een aantal tips om beter om te kunnen gaan met verdriet.
Leon10
"Wat mij ook heel fijn lijkt is om een keer een inner beauty retreat weekendje te plannen naar bijv. Bali. "
Hier word ik zo verdrietig van. Ga voor je innerlijke rust gewoon een weekend naar Vlieland in plaats van Bali. Bespaart zo'n 3600 kilo CO2.
