Hoe vertel je een kind dat het toch geen grote broer of grote zus wordt?

link

http://www.ad.nl/ad/nl/32605/Dordrecht/article/detail/3879703/2015/03/03/Elsemiek-schrijft-kinderboekje-over-afbreken-zwangerschap.dhtml

Gruwelijk

Ik zou mijn kind niet recht in de ogen kunnen kijken als ik zo'n beslissing zou hebben genomen. Hoe zou ik ooit dat kunnen rechtvaardigen? Niet natuurlijk.

Een miskraam is heel wat anders. Dan kan je het ander kind vertellen dat hun broertje/zusje overleden is en nu bij God is. Dan kan je samen rouwen (hoewel ik denk een zwangerschap nog vaak iets heel abstracts is voor kleine kinderen dus ze krijgen er waarschijnlijk op dat moment weinig van mee)

Een miskraam en een abortus kan je ook helemaal niet met elkaar vergelijken. Bij een miskraam verlies je iemand buiten je wil om. Bij een abortus neem je zelf die beslissing. Hierdoor is een abortus uiteindelijk soms veel zwaarder om te dragen voor vrouwen. Maar het is een heel ander proces.

Ik kan alleen me niks voorstellen bij mijn kind te moeten vertellen dat ik zijn broertje/zusje heb laten weghalen (fijn eufemisme) omdat hij/zij niet helemaal perfect was in de ogen van de ouders.

Nur

"...en nu bij God is."

OK, dan weten we tenminste in welke context we jouw reactie moeten plaatsen.

(ik blijf het geschift vinden dat je mening over abortus met je geloofsstatus moet samenhangen, primitief eigenlijk)

Barvaux

Maar boekjes over broertjes en zusjes die sterven bestaan toch allang? Ik zie het gat in de markt niet zo verder. Ik weet ook niet of een boekje dat allemaal kan vatten verder. Ik zou dit boekje trouwens nooit kopen als ik het verhaal er achter zou weten. Ik denk sowieso dat gedachten over leven en dood zo persoonlijk zijn dat het moeilijk is om een boekje te vinden wat precies het verhaal doet zoals jij dat je kinderen wil vertellen. Deze mevrouw kon geen boekje voor haar situatie vinden maar dat is denk ik zo voor de meeste ouders want elke situatie is weer uniek en iedereen denkt er op een andere manier over. Ik snap dus wel dat ze een eigen boekje heeft geschreven.

Ad Hombre

Er zijn ook gelovige mensen die pro-choice zijn en er zijn vast ook wel niet gelovige mensen die pro-life zijn. Echter natuurlijk gaan pro-life en gelovig zijn vaak samen. Als je gelooft dat het leven niet van jezelf is maar gegeven is door een ander dan is het logisch dat je meestal ook pro-life bent en de waarde van het leven op een andere manier ziet.

Wat een gezeur

Waarschijnlijk was het oudere kind nog veel te klein om iets van de zwangerschap te begrijpen. Dus wat een gekwezel om de behoefte te voelen om dat kind wat uit te leggen. En wat een ongelooflijk drama maakt die Elsemiek Corvers van die abortus. Als ze geen kind met Down syndroom wil en een abortus laat plegen hoeven er daarna toch gen mensen over de vloer te komen om te steunen. Jezus, het was een embryo of een foetus die je nog helemaal niet kent. Hop, gewoon weer zwanger worden en hopen dat dit kind geen Down heeft.

Ga je lekker

Marea.....

Zo...

Was de empathie op vandaag?

Ik was tegelijk zwanger met mijn zus, de uitgerekende datum scheelde 3 dagen. Mijn zus heeft een wat zwakke gezondheid. Haar jongste was net een jaar en ze bleek zwanger te zijn van een kindje met het syndroom van Down. Zij hebben besloten de dat dit kindje beter niet geboren kon worden in hun situatie. Abortus heet het dan.. Maar het is gewoon een bevalling hoor. En het was een complete minibaby, een meisje dat zelfs nog een half uur heeft geleefd.
Door een of ander naar toeval had ik 5 weken daarvoor meegemaakt dat mijn collega begon te bevallen op het werk. Het kerngezonde minijongetje werd die avond in het ziekenhuis geboren en overleed binnen een uur.

Het was moeilijk om de beslissing van mijn zus mee te maken. Zeker na die ervaring met mijn collega. Zeker tijdens mijn eigen zwangerschap. En ik was ook boos over haar keuze. Maar ik ga daar natuurlijk niet over! En ik had er ook begrip voor. En ik was verdrietig omdat een baby even oud als mijn eigen kindje dood was gegaan. dood was gemaakt zelfs. En ik worstelde ook met al die emoties. Maar dat stond natuurlijk in het niet vergeleken met wat mijn zus toen doormaakte.
Het is zo makkelijk om te oordelen,

Ja Ginny

Barveaux plempt her en der (abortus hier en het draadje Werken voor je geld) wat dingen van internet op deze site, zet er verder helemaal niet haar eigen mening bij en wil dus de discussie uitlokken. Nou, daar doe ik graag aan mee. En ik vind het gekwezel van Elsemiek. Als je de beslissing neemt om een abortus te plegen (heb ik ook een keer gedaan) moet je daar niet zo zeurderig over doen. Wat veel erger is, is een kind verliezen dat je al een paar jaar bij je hebt. Is me gelukkig nooit overkomen. Maar een baby in je buik ken je nog niet. Je bent dan verdrietig om wat had kunnen zijn. Een gezond kindje. Maar het kindje was niet goed genoeg voor Elsemiek, dus wilde ze het niet.

"Barveaux plempt her en der (abortus hier en het draadje Werken voor je geld) wat dingen van internet op deze site, zet er verder helemaal niet haar eigen mening bij en wil dus de discussie uitlokken. Nou, daar doe ik graag aan mee. "

Plempen? Ja ik begin graag een discussie maar soms weet ik niet goed wat ik er zelf van vind en wil dan graag jullie mening hebben. Ik wist niet dat het hier verboden was om een discussie te starten zonder eerst je eigen mening te openbaren.

Rubriek verlies en verdriet

Het lijkt mij heel stug dat Barvaux het hier "neerplempt" om een discussie te openen.

voor zichzelf geschreven

Mijn jongste kind heeft een zware verstandelijke handicap, daar zijn downkinderen (in de meeste gevallen) 'heel goed' bij. Maar op zich had ik dit wel mijn oudste kind allemaal willen besparen (en onszelf eigenlijk ook), en dan vooral de impact (nooit normale gezinsdingen doen), het verdriet, de angst en onzekerheid, niet mijn kleine gekke lieve mannetje. Gelukkig stond ik niet voor de keuze, want er wordt alleen naar down gekeken. Maar ik denk dat niemand zo'n keuze kan overzien,, en dat is nu juist het pijnlijke; de wereld is niet maakbaar. Dat je nu als zwangere opeens kan kiezen, maakt het wel erg zwaar.

Ik denk dat de schrijfster dit boekje in feite meer voor zichzelf heeft geschreven om het te verwerken. Waar op zich niets mis mee is. Ik zou zoiets nooit aan een kind vertellen, pas als het veel ouder is. Moet je vertellen dat je je kindje liet sterven omdat het anders was? Omdat het er niet mocht zijn?
Straks denkt dat kind dat alle gehandicapte kinderen er niet mogen zijn.
Ok, heb dat boekje niet gelezen dus vat het vast verkeerd op Ik zou zo'n boekje niet kopen denk ik, ik zou het zelf willen vertellen in mijn eigen woorden.

Waar ik vooral over viel is...

Was het stukje tussen: Jezus, was een embryo... dit kind geen down heeft.

Ik heb ooit een late miskraam gehad, en ik kan je vertellen dat het zo niet werkte. Bij mij in ieder geval niet.

Rafelkap

Ik heb het boekje ook niet gelezen maar ik begrijp dat het te gebruiken is in alle gevallen dat een kindje in de baarmoeder overlijdt. Dus er staat niets in over 'je kindje laten sterven' maar het gaat dus over een kindje wat niet ter wereld gaat komen.

Marea

Het leek net of ik de schuld kreeg van jouw extreem harde woorden overigens.

Ginny

Maar er is natuurlijk een heel groot verschil tussen een miskraam van een gewenst kindje en het aborteren van een ongewenst kind.
Als je abortus ziet als het weg laten halen van een embryo, een kind in wording maar nog geen echt mens, dan is het eigenlijk vreemd om hier emotioneler over te zijn dan iemand is over een ander medische handeling.
En als het dus toch anders want het is meer dan een simpele medische handeling maar het beindigen van een leven dan is het logisch dat je emotioneel over bent maar dat je dan toch die keuze maakt is moeilijk te bevatten.

Nur

Dus als je de keuze maakt om het leven in je baarmoeder te beëindigen om welke reden dan ook mag je daar niet emotioneel over zijn?

Barvaux

Natuurlijk mag dat. Ik weet ook zeker dat de meeste vrouwen er wel emotioneel onder zijn. Maar tegelijk is dat het spanningsveld waardoor ik pro-choice mensen nooit helemaal begrijp. Ik kan pro-choice mensen die zeggen dat het maar gewoon een embryo is, een potentieel kind beter begrijpen dan mensen die pro-choice zijn maar wel heel emotioneel er onder zijn en in rouw zijn om het kind wat ze weg hebben laten. Ik heb ooit een documentaire gezien over een soortgelijke situatie als deze mevrouw. Alleen hadden deze mensen nog geen andere kinderen. Ook een kindje met down wat ze weg hadden laten halen. En vervolgens gedroegen ze zich alsof ze hun kind hadden verloren. Ze hadden zelfs een soort altaartje gemaakt een steen met de naam van het kind. Wat ik dan weer helemaal niet kan rijmen met de beslissing om het kind weg te laten halen. Ze rouwen om hun kind wat ze hebben verloren maar ze hebben zelf de keuze gemaakt om het kind te doden.En deze mensen zagen het dus wel als het verlies van een kind. Terwijl ik ook pro-choice mensen heb gehoord di het inderdaad zien als een medische handeling die je ondergaat om af te komen van een zwangerschap die je niet wilt.

Ik vind het verband tussen wel het gevoel hebben een kind te verliezen en dus te moeten rouwen, te erkennen dat het ging om een kind en tegelijk dan wel zelf het kind weg laten halen onbegrijpelijk.

Mijn dochter

Met 17,5 weken bleek mijn baby-to-be overleden te zijn en moest ik naar het ziekenhuis om een bevalling op te wekken.
Eerst gingen wij de kinderen naar school brengen. Ik ging mee met mijn, toen zesjarige, dochter.
Ze riep toen de lange gang door: "Juf, het baby'tje is dood". Daar had ze gelijk in .

Nur

Ik kan er vaak ook niet bij wanneer mensen de zwangerschap van een levensvatbaar kind al dan niet met aandoening laten afbreken.
Tegelijkertijd weet ik wel dat het verdriet oplevert in situaties als hierboven beschreven. Want in aanzet gaat het wel om gewenste kinderen. Dus het afbreken van de zwangerschap is in ieder geval verdrietig omdat er een lieve wens niet uitkomt. Daarnaast nemen de meeste mensen een beslissing om een zwangerschap af te breken niet lichtvaardig. Ook al kunnen jij en ik ons er weinig bij voorstellen dat we dat ooit zouden doen, wanneer mensen dat wel overwegen is dat vaak en duivels dilemma, waarbij ze weten dat ze geen goede keuze kunnen maken, maar misschien in hun situaties de minst slechte. De keuze om een zwangerschap af te breken is daarmee voor die mensen daarom vaak toch een enorm verdrietige keuze.

Hoewel ik lees dat je mensen die een zwangerschap laten afbreken nog wel enige emoties gunt, bespeur ik toch een boel onbegrip ten aanzien van de rouw na een zwangerschapsafbreking. Vandaar enige achtergrond daarbij.

Aagje

Testen

Precies daarom zou ik niet prenataal laten testen, ik zou die beslissing niet willen nemen. Het is, in het geval van baby's met een niet levensbedreigende aandoening, ook puur een egoïstische keuze om de zwangerschap te laten beëindigen. Daar mag je dus als ouders best flink last van hebben, vind ik.
Het verhaal hierboven over het baby'tje met syndroom van Down dat nog een half uur geleefd heeft vind ik gruwelijk. Dat je je kind zo laat lijden alleen omdat je er niet voor wilt zorgen. En dan heb je ook nog mensen die zeggen dat ze de beslissing juist uit liefde voor het kind hebben genomen. Ja zo lust ik er nog wel een paar

Dat weet ik niet hoor Nur

Hoewel ik nooit voor de keuze gestaan, kan ik me toch wel voorstellen dat het verdriet hetzelfde is. Het gaat om het nemen van afscheid van een zeer gewenst kindje, ongeacht de achterliggende reden.

Het klinkt een beetje alsof jij geen goedkeuring kunt geven aan dit verdriet.
Dat hoeft ook niet. Als mensen dat zo voelen dan voelen ze dat zo. Waarom zo oordelen?

Katniss

Dat begrijp ik niet, bij een bepaalde zwangerschapsduur wek je de bevalling op als je niet verder wil met het kindje en zo'n kindje overleeft die bevalling vaak gewoon omdat het al die tijd nog met een navelstreng voeding en zuurstof krijgt. Wat wil je dan? Een injectie via de buikwand om het kind te doden en dan maar bevallen van een dood kind?

plek

Ik vind het wel een kwalijke trend, die 'keuzevrijheid' die wordt gegeven. Ik snap dat iedereen een gezond kind wil, maar het is nu ook zelfs zo dat zwangerschappen van kindjes met schisis worden afgebroken. De grens wordt steeds verder opgeschoven. Eerder was abortus bedoeld voor als het kindje niet levensvatbaar zou zijn en toch meteen zou overlijden vlak voor of na de geboorte.

Nu zijn kinderen met down of kinderen als die van mij alleen maar 'kostenposten' in de ogen van de overheid, maar wat als die er niet meer zijn? Alleen maar 'volmaakte' kinderen, die trouwens ook nog ziek/gehandicapt kunnen worden na hun geboorte (zo was mijn kind de eerste twee jaren 'gezond'). Trieste ontwikkeling.
Het boek en de site van die mevr Corvers is m.i meer bedoeld voor haarzelf om het een plek te geven. Zo'n grote beslissing blijft je je hele leven achtervolgen. Het blijft hoe dan ook een groot verdriet.

Lijden

Katniss, er was (voor zover wij menselijkerwijs kunnen bevatten) niet méér sprake van lijden dan wanneer het kind gewoon geboren was en opgegroeid mét het syndroom van Down en alles wat daarbij hoort. Het kindje is in alle rust ingeslapen.

En verder gold voor mij ook dat ik niet wilde testen, omdat ik banger was om voor deze keuze te komen staan, dan voor een kind met het syndroom van Down. Ik formuleerde dat toen anders: ik koos voor een nieuw leven, met alles wat daarbij hoorde. En zo voelde het ook voor mij. Dat is een overtuiging.

De waarheid is dat ik van beide situaties nooit de ernst en de gevolgen goed zou kunnen inschatten. De waarheid is dat met dit soort testen heel veel leed wordt voorkomen, maar natuurlijk niet al het leed (zie Rafelkap #15) en ook: dat het voor nieuw, ander leed zorgt: het maken van een onmenselijke keuze en de gevolgen daarvan.

Aagje, bedankt voor jouw reactie aan Nur. Daar kan ik mij helemaal in vinden.

Rafelkap

Ken jij echt situaties waar mensen een kind met schisis hebben laten aborteren?

barvaux

Ik had erover gelezen, waar weet ik niet. Maar hier vond ik een ander artikel erover, wel al van 3 jaar geleden, al vrees ik dat het steeds meer wordt, 'als er iets mee is hoef ik het niet'. Onvoorstelbaar.
http://www.nrc.nl/nieuws/2012/01/05/aantal-abortussen-na-20-wekenecho-verdubbeld/

Hier onder het volledige artikel...

Als er iets mis is met mijn kind, dan hoef ik het niet

Het aantal abortussen in een laat stadium neemt toe.

Er zijn ouders die abortus willen omdat op de echo is te zien dat het kind een open lip of gehemelte heeft.

DoorFrederiek Weeda

6 januari 2012

Het zijn kleine aantallen, zegt Corstiaan Breugem, maar het baart hem zorgen. De laatste maanden weet hij dat vier ouderparen de zwangerschap hebben afgebroken nadat er op de 20-wekenecho een schisis-afwijking zichtbaar was.

Breugem is plastisch chirurg van het schisis-team in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht (specialisten die kinderen met een gespleten lip, kaak of gehemelte opereren). Twee van de foetussen hadden naast de schisis andere handicaps. Twee niet. „Een van de ouders zei dat de zorg voor een kind met een schisis nu niet in hun leven past.”

Pijnlijk om te horen, vindt Breugem, al wil hij niet oordelen. „Deze kinderen kunnen vaak goed geholpen worden, zeker kinderen die alleen een open-lip-schisis hebben.” Ze ondergaan één of meer operaties, afhankelijk van hoe erg de spleet is. Waarom hij dit opeens vier keer meemaakte in een jaar? Hij kan het niet verklaren.

Alle aanstaande moeders krijgen sinds 2007 de ‘20-wekenecho’ aangeboden. Met die echo kan de arts afwijkingen aan de foetus zien, zoals spina bifida (open rug), schisis (open gehemelte), hart- en ernstige huidafwijkingen. Het aantal vrouwen dat de zwangerschap laat afbreken na die echo, wanneer de foetus 20 tot 24 weken is, is sindsdien ruim verdubbeld. In 2010 gebeurde dat 317 keer, blijkt uit recente cijfers van de Inspectie voor de Gezondheidszorg.

Tot 2006 bekeken artsen alleen foetussen van moeders die golden als ‘risicogeval’. In dat jaar lieten 140 ouders de zwangerschap afbreken na de 20ste week. Bedoeling van de algemene echo was dat alle moeders beter voorbereid zouden beginnen aan een leven met een kind met ernstige afwijkingen. En dat ze, bij heel ernstige afwijkingen zoals een open rug (spina bifida), konden kiezen of ze de zwangerschap wel wilden uitdragen.

De ontwikkeling is omstreden. Christelijke partijen en patiëntenverenigingen van zwaar gehandicapten hebben bezwaar tegen abortus op grond van een afwijking bij het kind. Schrikbeeld is dat er op termijn alleen nog perfecte baby’s worden geboren. Bij een ‘pro life’-polis van zorgverzekeraar Achmea (die groeit en nu 55.000 verzekerden telt), wordt de 20-wekenecho alleen vergoed als de ouders vervolgens beslissen de baby te houden. Ook de PVV pleitte vorig jaar in de Tweede Kamer voor verlaging van de abortusgrens tot 12 weken. Bij zo’n prille zwangerschap zijn de meeste afwijkingen niet te zien op een echo. In Nederland is abortus toegestaan tot 24 weken; afbrekingen na de 20-wekenecho vinden meestal plaats in ziekenhuizen, niet in abortusklinieken.

“
Ouders moeten in vrijheid kunnen kiezen of ze het kind houden”

Gynaecoloog Jan Nijhuis

Gynaecoloog en hoogleraar Jan Nijhuis van het academisch ziekenhuis Maastricht vindt het „logisch” dat de 20-wekenecho tot meer afbrekingen leidt. „Ouders hebben het recht om af te breken als ze ‘in nood’ raken, zo staat het in de wet.” Dat kan betekenen: „Bij het idee dat hun kind een zware afwijking zal hebben.”

Er is geen lijst op te stellen, zegt hij, met afwijkingen die we wel of niet erg genoeg vinden voor abortus. „Dat vragen politici weleens. Maar het is per gezin anders. Je kunt niet zeggen: we vinden het altijd begrijpelijk als u een foetus met spina bifida laat verwijderen, maar altijd onbegrijpelijk als u een foetus met schisis laat verwijderen.”

Neem een erfelijke afwijking van de hand- en voetstand. Een vrouw bij wie Nijhuis die afwijking zag op de 20-wekenecho, wilde het kind houden. De afwijking zat in de familie van haar partner; alle familieleden wisten hoe je ermee omging, welke operaties er voor nodig zijn. „Sterker, de vader zei onmiddellijk: ‘nu weet ik zeker dat ík de vader ben’.” Een andere moeder wier foetus dezelfde afwijking had, brak de zwangerschap af. „De hele familie herinnerde zich hoe de vader van het kind vroeger had geleden. Operaties, pesterijen, eenzaamheid. Ze zeiden meteen: je laat het toch wel weghalen hè?’”

De beslissing om een zwangerschap in zo’n ver stadium af te breken, is zwaar, zegt Nijhuis. „Dit zijn gewenste zwangerschappen. Ouders die graag een kind willen. Maar door de diagnose gaan ze er anders over denken.”

Er zijn ook landen waar ouders erop worden aangesproken als ze een kind met spina bifida of schisis wél laten leven. Nijhuis: „Dat moet hier niet gebeuren. Ouders moeten in vrijheid kunnen kiezen: wel of niet. Als ze kiezen om het kind te houden, dan moeten we als maatschappij daar de kosten voor dragen.”

Opvallend is dat het aantal baby’s van wie het leven wordt beëindigd na de geboorte, fors is gedaald. In andere landen vond men die procedure schokkend, maar in Nederland was het al jaren gangbaar bij kinderen van wie de ouders vonden dat het ondraaglijk zou lijden. Het gebeurt amper nog; in 2010 werd er niet één levensbeëindiging van een pasgeborene gemeld door artsen bij de daartoe in het leven geroepen commissie-Hubben. Wel werden er drie ‘late zwangerschapsafbrekingen’ gemeld, ofwel abortus ná de 24ste week, wat strafbaar is, tenzij er heel specifieke redenen voor zijn. In zijn evaluatie over 2010 schreef de commissie-Hubben: „Vooral de invoering van de 20-wekenecho heeft tot gevolg dat levensbeëindiging bij pasgeborenen tegenwoordig minder voorkomt.”