Hoe gaan jullie ermee om?
Ik heb een zus die ernstig ziek is. De ziekte die zij heeft (vorm van kanker, Kahler) kan nog jaren duren, maar kan ook snel over zijn. Zij moet eerdaags een stamceltransplantatie ondergaan. De voorbereiding daarop is al riskant en als het niet aanslaat...
Nu heb ik steeds de hoop hoog gehouden, mijn zus gaat nog jaren mee toch? Veel mensen leven nog een 10, 15 of 20 jaar met wij zij heeft. Echter nu neemt zij zelf stappen voor "als zij er straks niet meer is". Vooral om haar partner te ondersteunen als zij overleden is. Door hoe zij het schrijft/zegt wat ze gaat doen komt het ineens wel heel dichtbij dat het dus ook over een half jaar einde verhaal kan zijn. Of over een jaar. Of 2. Dat ik binnen afzienbare tijd wel eens alleen ben, geen zus meer heb, die mijn hele leven er altijd geweest is.
Wij hebben onze ouders nog, dus ik zie ook hun zorgen en verdriet. Ik heb een partner en 2 kids. Ook hun zorgen en verdriet om mijn zus, hun schoonzus en tante zie, voel, ervaar ik.
Het stelt me allemaal voor zoveel vragen... In hoeverre moet ik rekening ermee houden mijn zus te verliezen? Valt hier rekening mee te houden? Kun je je daar uberhaupt op voorbereiden?? En wat vertel je wel of niet aan de kinderen (8 en 11). Tot nu toe zijn zij van alles op de hoogte, ook dat het mis kan gaan. Maar in hoeverre moet ik hun voorbereiden op een eventueel verlies van een nog jong iemand in de familie. Nogmaals: KUN je je daarop wel voorbereiden?
Wie heeft hier ervaring mee en kan mij tips geven, boeken, ideeen? Steun?
Geen ervaring
Maar in de eerste plaats denk ik dat je ervan uit moet gaan dat de houding van je zus leidend moet zijn. Een boek waar ik de laatste tijd veel over heb gelezen is Stervensdruk, van Suzanna van de Hunnen. Google er maar eens op, dat zou best eens goed leesvoer kunnen zijn, zowel voor jou als voor je zus.
In elk geval wens ik je kracht!
Ja je kunt je voorbereiden
allereerst heel veel sterkte gewenst. het is geen makkelijke tijd.
ik denk dat je zus al wat verder in de verwerking is dan jij... zij houdt er rekening mee dat het onvermijdelijke kan gebeuren en bereidt zich daar zakelijk op voor. geweldig!! dat scheelt heel wat ellende als het moment daar is. en het geeft haarzelf waarschijnlijk rust.
ik denk dat het belangrijk is om in gesprek te blijven, open te zijn naar elkaar (heb je zo'n band met je zus?), natuurlijk is dat moeilijk en zullen er tranen vloeien, maar het zal ook heel kostbaar zijn die tijd...
praat met elkaar over wat je bezig houdt, waar je bang voor bent, vraag hoe zij het wil? heeft zij een idee over hoeveel medische zorg ze wil hebben? tot hoever gaat ze in behandeling?
ook met je man en kinderen - blijf praten, het is ok om verdrietig te zijn, om bang te zijn, maar je zult zien dat als je over je zus praat met ze, dat er dan ook heel veel goede dingen boven komen.
heel veel sterkte!
Sterkte
Wat vreselijk voor je zus dat zij getroffen is door die afschuwelijke ziekte. En voor jou en de hele familie is het ook heel erg om mee te maken.
Ik vind het heel knap van je zus dat ze nu al voorbereidingen treft voor als ze zou overlijden.
Als ik jou was zou ik je kinderen nog niets vertellen over het feit dat ze zou kunnen overlijden. In mijn eigen kring heeft ook iemand Kahler gehad en nog 7 jaar prima geleefd. Hij is allang overleden (in 2000), maar sindsdien zijn er alweer nieuwe onderzoeken gedaan en betere medicijnen op de markt gekomen, dus dat is 'gunstig' voor je zus. Maar als het niet goed met haar zou gaan krijg je waarschijnlijk nog wel tijd genoeg om je kinderen voor te bereiden.
Mijn zwager is vorig jaar juni overleden na een ziekbed (darmkanker) van 4 maanden. Niemand had verwacht dat hij zo snel zou overlijden; zijn kinderen (9 en 11) hoorden het pas 3 dagen van tevoren. De klap was groot maar ze hebben wel tot het laatste moment onbezorgd kunnen omgaan met hun vader en dat was ontzettend fijn. Zij hebben geen nare herinneringen aan zijn ziekbed omdat ze niet wisten hoe erg het was.
Een beenmergtransplantatie is weliswaar risicovol, maar kan ook goed gaan. Houd je vast aan een positief scenario, hoop doet leven!
Ik heb het boek 'Gebroken bloed' gelezen van Lisa ... (weet de achternaam niet meer). Gaat over een jonge vrouw die leukemie kreeg. Ik -en iedereen in mijn omgeving- vond het een prachtig en aangrijpend boek. Haar familie moest ook 'dealen' met het feit dat ze misschien zou overlijden.
Veel sterkte gewenst!
Margoth
