Hoe er mee om te gaan
3 Maanden geleden verbrak mijn jongste dochter als donderslag bij heldere hemel al het contact.
Ze is 19 jaar , heeft ADD en dyscalculie.
Ze woont door de weeks bij haar overbezorgde alleenstaande vader en in de weekenden bij mij, haar moeder met een nieuwe partner.
Mijn nieuwe partner en ik hebben een druk leven,eigen zaak enz enz.
Het kwam voor dat mijn jongste de weekenden dat ze bij ons kwam niet alle tijd voor haar gereserveerd zag.
Ik heb dat gezien als ok..., ze is ouder aan het worden en gaf haar de weekenden alle vrijheid die ze in mijn ogen bij haar vader niet kreeg
Haar vaak gevraagd of ze mee wilde met ons, liever alleen bleef , of met een vriendje wilde zijn..
Ik dacht dat het goed was zo maar dat is zo ander uitgepakt
Totaal onverwacht lag er na een weekendbezoek een brief op de mat waarin ik alle lelijke en afschuwelijke dingen die je als ouder niet wilt horen , te horen kreeg
Ik ben hiervan zo kapot, ik heb t helemaal niet zien aankomen
Voel me door haar verraden, haar computer is helemaal leeggehaald , alle dierbare spulletjes heeft ze stiekem meegenomen..
Ik kan niet op tegen een alleenstaande vader die kiest om te leven voor zijn kinderen
Ik wil ook zo gewoon een paar % eigen leven
Ze laat duidelijk voelen dat ze nu verder leeft zonder mij
Het is zo onverteerbaar en doet zoveel pijn..er is geen enkele ruimte voor een gesprek of wat dan ook,
Mijn ex geeft niet thuis , ik heb m aangeschreven maar hij doet het af met zij is volwassen...
Ik zal fouten gemaakt hebben maar dit kan gewoon niet waar zijn
Ik jank me een versuffing maar weet dat ik er niets mee opschiet
Ik ben niet in staat om goed mijn werk te doen wat veel invloed heeft op onze eigen zaak
Al met al ik zit er gewoon helemaal doorheen, wie helpt mij met ervaringen???
moeilijk
Wat lijkt me dat moeilijk, zeker als het via een brief gaat. Misschien komt het later wel weer goed, maar voor nu kun je alleen maar de tijd nemen om het verdriet te voelen. Even geen contact zoeken, je dochter met rust laten.
En als de schok wat minder is, toch eens kijken of er een kern van waarheid in die brief staat. Of voor jezelf nagaan wat je in de toekomst anders zou doen in het contact met je dochter. Niet vanuit de gedachte dat jij fout zat, of dat alles de schuld is van je ex, maar vanuit de wens om het contact te verbeteren.
Oorzaken
Het zoeken naar oorzaken is in deze fase onvermijdelijk, je wil weten waarom. En dus denk je na over haar stoornissen, ben je boos op haar vader, twijfel je aan wat je zelf gedaan hebt etc. Je voelt je onbegrepen in je goede bedoelingen met haar.
Ze heeft tamelijk abrupt een einde gemaakt aan haar geschiedenis als kind van jou. Ze gaat haar eigen weg als volwassen vrouw. Het is bijzonder pijnlijk, dat ze daarin geen plaats ziet voor jou. Dat is een groot verdriet. Het komt helaas vaker voor, je bent niet de enige, maar dat maakt het niet minder verdrietig.
Mijn zus heeft iets soortgelijks gedaan rond haar 18e. Ze is daarna haar eigen gaan leiden, geen gemakkelijk leven overigens. Er was jarenlang geen kontakt met haar, of het moest eenzijdig van ons uit komen. Pas toen mijn moeder 80 werd (34 jaar later) is er weer kontakt gekomen. Zonder verwijten over en weer, zonder dat er veel gepraat is neemt ze nu weer een plaats in binnen het gezin. Onlangs zaten we met alle kinderen en mijn moeder bij elkaar voor een ernstig gesprek over de gezondheid van mijn moeder. Ik ben dan heel blij dat ze erbij is. En zij is er ook blij mee. Maar 34 jaar wachten is lang hoor.
Ik zou haar een volwassen brief terugschrijven, waarin je aangeeft wat je keuzes zijn geweest, wat je moeilijk vond in de zorg voor haar, wat je waardeert in haar (en haar vader), wat je accepteert van haar verwijten en wat niet, en aangeven dat je er altijd voor haar zult zijn als ze dat wil, dat ze altijd bij jou in je hart blijft omdat je van haar houdt. Dat je enerzijds accepteert dat ze haar eigen weg gaat, maar anderzijds dat je er ook veel pijn en verdriet van hebt. Iets als een afscheidsbrief van haar kindperiode. En daarna vol blijven houden met aandacht voor haar verjaardag etc. Zonder ook maar iets terug te verwachten. Af en toe een poging om haar uit te nodigen voor een kopje koffie of samen eten, als dat klikt is het mooi, als dat niet klikt, dan niet, volgende keer beter.
Er zijn helaas geen recepten met gegarandeerd succes. Het belangrijkste is toch dat je het nu allemaal een plaatsje geeft en accepteert en dat je een manier vindt om hiermee om te gaan.
Veel sterkte.
Tsjor
