Het verlies van een ouder

Neem je tijd!

Hoe oud hij ook was, hij was wel je vader, een hele belangrijke persoon in je leven... Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je je vooral veel mooie herinneringen aan hem mag vasthouden.

Sterkte jessica

Het kost zoveel tijd, het is gewoon heel moeilijk. Ik herken het van mijn moeder. Nooit meer iets tegen je ouder kunnen zeggen. Dat "nooit meer" weegt loodzwaar.

Sterkte jesscia

Ik wens je heel veel sterkte.

Jessica

Toen mijn vader vorig jaar (ook 82)overleed ontdekte ik dat je aan vrienden wiens ouder ook overleden is niet uit hoeft te leggen wat je voelt. Het is heel bijzonder. Eigenlijk de natuurlijke gang van het leven (de ouders eerst), maar dat gemis......als een stukje van jezelf. en dat duurt ook nog een tijdje denk ik Jessica. Doordat ik de administratie en zijn huis moest uitpluizen was ik de eerste maanden erg veel met het leven van mijn ouders bezig en kon ik af en toe even huilen. Na een maand of 5 had ik een flinke dip. en merkte vooral de laatste maand voordat het een jaar geleden was dat ik het weer moeilijk kreeg. ZO van:vorig jaar om deze tijd was hij er nog. Wonderwel was het op de dag dat het een jaar geleden was weer helemaal rustig in mijn hoofd.
Wees blij dat je zoveel fijne dingen hebt die je mist, dat is een prettige herinnering. Sterkte, Marjanne

Bedankt

Johanna, voor jou is dit ook nog maar kort geleden, hoe gaat het nu met je?.
Geerke, "het nooit meer", valt me ook steeds zwaarder.
Marjanne, Ik doe ook de administratie (mijn moeder kan dit niet opbrengen)Er komen nog steeds dingen binnen op zijn naam die je dan moet afmelden of overzetten. Ik vind het ook moeilijk om elke keer zijn naam te zien en ondanks alle begripvolle telefoontjes huil ik.
Ik mis hem nu nog meer omdat het met mijn moeder weer niet goed gaat. We moeten het als kinderen nu samen klaren en dat valt ons zwaar.
Echt fijn om hier over te schrijven, ik heb niemand in mijn familie of vrienden kring om daar over te praten. Er is voor hen nog geen ouder overleden. Gelukkig niet voor hen. Mijn man heeft het er ook moeilijk mee had een goede band met mijn vader.
De verjaardag (eerste kerstdag) is een dag die altijd anders zal zijn. De dag waarop hij is overleden is 1 dag voor de 18 verjaardag van onze dochter. Dat zijn van die datums die vergeet je nooit.

Jessica

He Jessica, mijn moeder is agv een hersentumor erg in de war en , hoewel wij haar bij het afscheid van mijn vader zo veel mogelijk hebben betrokken, is ze dat helemaal vergeten. Voor haar leeft mijn vader nog, 'met de pasen heeft ze met hem ontbeten en straks haalt hij haar op'
Het was voor ons even wennen maar haar waarheid is de waarheid dus als we bij haar zijn leeft Pa gewoon weer. en dat is soms erg lastig

Marjanne

Marjanne

Het niet kunnen rouwen samen met je moeder lijkt mij ook erg zwaar. Ook heftig dat je moeder zo ziek is.
Mijn moeder lag zelf in het ziekenhuis toen mijn vader nog geen 200 meter van haar af op de hartbewaking overleed. Mijn moeder werd twee dagen na zijn overlijden gedotterd. Dit moest gewoon gebeuren anders had ze de crematie niet kunnen bij wonen. Twee dagen voor de crematie kon ze weer naar huis. Het trieste was ook voor haar dat ze te weinig tijd heeft gekregen om afscheid te kunnen nemen van mijn vader. Ook daarna ging het lichamelijk nog steeds niet goed met haar ze is net weer terug van een ziekenhuis opname. Ze heeft nog niet de tijd gehad om echt te kunnen rouwen. Ook wij als kinderen zijn constant bezig met de zorg rondom onze moeder. Dus dat samen rouwen hebben we nauwelijks kunnen doen.

Jessica

Wat gaan jullie een zware tijd door. Ik had kennelijk toch een stukje gemist in de Gezellug-draad, want dit lees ik nu pas... Je vader zo plots moeten missen is heel moeilijk. En dan heb je ook nog het verdriet van je moeder en je kinderen erbij, om hun man en opa.
Heel veel sterkte, en ik steek een kaarsje voor jullie aan.

Liefs Tink

Jessica

Het is ook erg naar voor je moeder zo, dat je het verlies van je partner 'ziek' moet meebeleven

3 jaar geleden was mijn vader heel ziek terwijl mijn moeder door verkeerde medicijnen steeds minder aanspreekbaar werd en het was zo zielig om hem te zien worstelen. Hij had alle energie nodig om beter te worden ( en dat lukte toen) en wilde van ons niet meer horen hoe slecht het met mijn moeder ging , omdat hij zich schuldig voelde dat hij niets voor haar kon doen. Hij zei, ik vertrouw dat jullie doen wat goed is.
Maar het is precies wat je zegt, heel raar dat je niet met je moeder kunt rouwen om je vader. Ik moest ook het huis leegruimen, ook alle spullen van mijn moeder, terwijl zij niet dood is. Ik ook heel gek. Maar goed, je hebt geen keus en krijgt het vanzelf zo toebedeeld
Sterkte !! Marjanne

Marjanne

Ik ben vrijdag ook weer bij mijn moeder geweest en nu vertelde ze me dat ze het afscheid toch als heel mooi heeft ervaren. Ik ben blij dat ze het nu eindelijk eens uit zich zelf met mij er over heeft. Had ze tot nu nog steeds niet gedaan. Ik denk dat voor haar het rouwen nu pas begint en hoop dat ze dit gaat delen met haar 4 kinderen.
En zo herkenbaar wat er bij jouw ouders speelde, speelde hier ook. Het nare hier was ook dat mijn vader zich zo schuldig voelde dat hij het niet meer kon opbrengen om mijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis. En mijn moeder alle energie nodig had om beter te worden en geen afscheid heeft kunnen nemen van mijn vader.
Hoe gaat het nu met jou?

Jessica

Herkenbaar. Mijn vader voelde zich ook schuldig. Toen hij weer helemaal hersteld was 'moest ' hij mijn moeder bezoeken in het verpleeghuis. Dat was naar voor hem, helemaal omdat zij telkens zei dat ze mee ging naar huis (in haar hoofd woont ze nog steeds thuis). We hebben hem moeten leren te zeggen dat hij op de fiets was dus dat ze niet mee kon. Mijn moeder was een dominante vrouw in haar goede jaren en tijdens de laatste jaren thuis was ze heel moeilijk dus mijn vader was ergens 'blij' dat ze 'weg was' maar ook heel erg onthand door zijn vrijheid.(hij werd door mij gecoached)
Hoe het me mij gaat?? Ik mis mijn vader bij vlagen ( hij overleed net 6 weken voor mijn kleinzoon geboren werd dus dat was meteen al een lastig moment) Van mijn moeder zoals ze was heb ik mbv een psycholoog en een paar fijne boeken afscheid genomen, zoals ze is daar deal ik mee, het ene moment beter dan het andere. Mijn oma is dement in een verpleeghuis gestorven en mijn moeder vroeg mijn broer en mij (beide in de verpleging) haar een spuitje te geven als zij daar ooit terecht kwam. Ik zou willen dat het mocht. Het vooruitzicht dat ze daar nog 10 jaar zit is naar.
Verder ben ik een heel tevreden mens

Geluk voor jou dat je moeder er nu over wil praten. Ik vond het de eerste tijd wel moeilijk als ik naar mijn moeder ging en zij zei: ik was vanochtend nog met je vader naar de markt/ ik moet zo naar huis wat je vader komt zo
Maar we hadden al daarv oor besloten: haar waarheid is de waarheid.....dus we spelen mee om haar niet elke keer weer opnieuw verdrietig te maken

Groet, Marjanne
Marjanne

marjanne

Wat zwaar voor jou en je broer. Dat lijkt mij dan ook vreselijk om je moeder daar te zien zitten niet beseffend dat jullie vader er niet meer is. Afscheid nemen van je moeder, ook al is ze er nog wel. Ik herken het wel.
Ook mijn moeder is al jaren geestelijk ziek (depressie) en is al jaren niet meer de moeder die het vroeger voor ons was. Helaas gaat het lichamelijk nu ook erg slecht met haar. Dus de zorgen rondom haar zijn nu weer volop aanwezig.

Johanna

Hoe gaat het nu met jou?

Aïda

Ik las in het draadje hier boven dat jij ook net je vader hebt verloren. Gecondoleerd.
Ik ook en ik mis hem ook heel erg. Ook ik heb alle dingen na zijn dood geregeld voor mijn moeder. Dat valt me nog steeds zwaar. Ik snap maar al te goed hoe jij je nu voelt.
Sterkte met het verwerken en het rouwen.

Jessica

Dank je wel en jij ook gecondeleerd..

Ik merk dat nu het regelen minder word, het missen groter word..

Het is niet zo dat ik nou elke dag met een knoop in mijn maag rond loop, of met betraande ogen.
Maar het overvalt me soms ineens.
2 weken geleden kreeg ik een "hysterische" huilbui, en wist alleen maar te zeggen: mijn vader is dood, echt dood.. Waarop mijn vriend heel lief zei: maar dat weet je toch, je was er toch bij??

Dus het zijn momenten.. Wat ik wel merk is dat ik nu ineens in situatie denk, ohh maar mijn vader zei dan altijd........ Bijv ik werk in een kapsalon en tijdens gesprekken hoor ik dus mijzelf zeggen: mijn vader zei dan altijd ....

Ik lees wel dat het voor jou en Marjanne heel dubbel is omdat het qua gezondheid met jullie moeders ook niet al te best gaat.

En in hoe verre vond jij het zwaar om dingen te moeten regelen voor je moeder??

Ikzelf merk dat ik het rouwen/verwerken ermee uitgesteld heb.

Aïda

""Maar het overvalt me soms ineens.""
Dat heb ik ook en tot het besef komen dat hij er echt niet meer is,dat geeft mij zo'n "leeg" gevoel. En ik zeg nog steeds mijn ouders i.p.v mijn moeder.
Het is zwaar voor ons als kinderen om te zien dat het met onze moeder niet goed gaat. De angst om haar snel te verliezen is dan ook groot. Gelukkig word ze goed verzorgd waar ze nu tijdelijk verblijft en is de verzorging ook erg begripvol en lief voor haar.
Nou ik ben nog steeds dingen aan het regelen er komt nog steeds post op zijn aam binnen. Mijn moeder kan het zelf niet meer. Betrek haar wel bij alles dat waardeert ze ook wel maar merk ook wel dat ze het allemaal wel best vind. Dus echt dingen samen doen is niet aan de orde. Dat valt me wel zwaar. Ook het niet samen kunnen rouwen gaat gewoon niet samen met haar. Daar heb ik me al bij neer gelegd dat dat niet gaat gebeuren gezien haar eigen toestand. Ik denk ook wel eens als mijn moeder was overleden dan had ik dat juist wel met mijn vader kunnen doen.
""Ikzelf merk dat ik het rouwen/verwerken ermee uitgesteld heb.""
Dat had ik ook in het begin,omdat je druk bent met het regelen van de zakelijke kant. Je schermt je gewoon even af, zo van dit moet nu eerst gebeuren dat rouwen komt later. En dat komt ook wel en het is ook niet erg dat je dat even hebt uitgesteld. Neem gewoon de tijd. Het kan ook zijn dat het pas over een paar maanden gaat komen. Ach iedereen verwerkt het op zijn eigen manier en tempo.
Heb jij nog broers of zussen?.
Sterkte de komende tijd.

Een gemis

Mijn vader is 1 1/2 jaar geleden ook zo overleden. We wisten dat hij minder werd maar hadden het toen ook niet verwacht! Hij was voor het eerst zonder mijn moeder mee op een soort reisje voor bejaarden zonder partner om het thuisfront te ontlasten. Mijn moeder was een paar dagen naar Duitsland. Hij is dus op vakantie overleden, voor hem geweldig voor ons vreselijk. Het gemis blijft, soms heel hevig soms minder hevig. gister kwam mijn dochter met mijn poeziealbum naar beneden, ik las zijn gedichtje en moest zo huilen! Maar soms denkmik er ook weleens niet aan. logisch dat je hem mist, hij is zolang in je leven geweest! Ik denk zo vaak: o even aan papa vragen, ik denk dat dat blijft. Het gaat wel wennen maar het gemis blijft, ik denk zo lang je leeft. Hij is en blijft je vader tenslotte!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Madelief

Ach wat een toestand is dat geweest voor jullie!.
Ik kan me nu ook nog niet voorstellen dat ik geen dag aan hem denk. maar dat zal wel komen omdat het nog te kort geleden is.
Jij ook sterkte met het verdriet en gemis van je vader.

Logisch dat je hem mist toch?

Ik denk dat bij het ervaren van het gemis ook meespeelt dat je de laatste jaren steeds meer voor je ouders neemt gaan zorgen /denken/bezorgd zijn. In mijn geval kreeg ik dagelijks contact. hun huishouden zat in mijn hoofd. Het eerste jaar na het overlijden van mijn vader was elke maand weer een nieuwe, in de zin van ...bij alles wat je doet moest je daarvoor denken heeft pa het ook nodig.......zou hij dat leuk vinden....
Alleen dat al gaf na zijn overlijden zo'n leegte/ruimte
Je hebt het gemis van je vader, maar ook die andere leegte
Toch merk ik dat het nu na een jaar anders is, elke maand is nu al een keer geweest zonder hem en dat scheelt (voor mij) echt.
De laatste paar weken voor 4 april, de dag dat hij overleed waren lastig, maar de dag zelf viel me enorm mee en sindsdien voel ik me weer erg goed
Marjanne