Het nieuws doet zoveel pijn
Ben ik weer eens. Een paar moeilijke weken achter de rug of eigenlijk nog er middenin, en dat heeft alles te maken met het nieuws uit Spanje, over de kleine Julen die overleed na zijn val in die onmogelijk kleine k#$%-put. Sindsdien zit ik echt stuk. Als in: toen hij nog niet gevonden was, elke 3 minuten checken of er al nieuws was. Alleen mijn slaapmedicatie hield me nog in bed, maar die laatste nacht was ik wakker tegen de tijd dat hij eindelijk gevonden werd, en toch wel behoorlijk in paniek (niet hysterisch ofzo, bij mij is dat stille paniek, wanhoop). En nu: intens verdriet en pijn, het idee dat die vader en moeder gek worden en dat niemand ze kan helpen, zij elkaar niet eens. Dat ze alleen nog het tikken van de klok horen. En dat ik ze niet eens even kan vasthouden (alsof dat zou helpen, wahaha...)
Natuurlijk begrijp ik dat dit niet alleen om Julen gaat, hoewel ik oprecht intens verdriet voel om het jochie en zijn ouders, maar dat het meer om onze overleden dochter (toen 2.5 maand) gaat, en om mijn zoons die nu gezond en wel bij ons zijn. Het is een confrontatie met dat ziekte altijd iedereen kan overkomen - Julens broertje overleed immers eerder aan een hartstilstand en onze dochter aan orgaanfalen - maar dat dan de bliksem voor de tweede keer kan inslaan. Kind 1 kwijt, daarna ga je dapper door, je krijgt je leven aardig op de rit, je kunt ermee omgaan, er zijn je zoveel goede dingen gegund, er kwamen nog kinderen, en ook voor ons schijnt de zon. Ik kan nog steeds schateren en zingen en houden van. Maar dan: nog eentje, aan een ongeluk? Gebeurt dat ook bij ons? Niemand kan er antwoord op geven, maar we zijn ook onze jongste al bijna een keer bijna kwijt geweest aan een infectieziekte, dus ik ben er enorm van doordrongen dat het kan.
Nu begrijp ik ook dat velen hier op het forum zullen zeggen dat ik nog meer moet doen met therapie en rouwverwerking. Ik wil dat niet maar ik heb zeker begrip voor die opmerking. Ik kan alleen bar weinig met therapie. Alles loopt dan door elkaar: een heftige jeugd met veel niet al te prettige gebeurtenissen, daarna eindelijk geluk met een fijne relatie en cadeaufamilie, en dan BAM...kind kwijt. Ik vind het lastig daarover echt te praten, en therapie betekent bovendien 'verplicht' praten, ook op de momenten dat het heel goed met je gaat. Voor mijzelf besteed ik daarom liever aandacht aan het gezonde deel van mezelf...lachen met mijn zoons...mijn werk dat als een trein gaat...mijn man, ons fijne huis, de fijne dingen die er nog gaan komen. Er is veel om voor te leven. Slapen moet nog met medicatie, want elke nacht is het of ik balanceer op een dun koord. Een centimeter naar links en ik ben weer bij onze dochter die gereanimeerd wordt. Een centimeter naar rechts en dan ben ik bij een jongetje alleen in een put...het kost best moeite om op het 'touw' te blijven en niet naar links of rechts af te wijken.
Het is wat makkelijker, denk ik, om te rouwen over Julen dan mijn echte gevoel over onze dochter toe te laten. En mijn angst voor haar broers. Omdat het ook gewoon te erg is. Nou ja, wat ik dan met het bericht wil als ik niks doe met advies voor therapie...gewoon omdat het heel erg fijn was dat mensen hier met me mee dachten over wat wat te doen met haar wiegje. Dat deed me zoveel goed. En ook omdat ik ook weet dat sommigen hier net als ik een kind verloren en andere heftige zaken meemaakten en dat ik misschien herkenning vind. De silver bullet (dat Julen en mijn dochter wel even heel erg aanwezig zijn in mijn hoofd en dat ik liever aan fijne dingen van hen zou denken in plaats van een afschuwelijk einde) bestaat gewoon niet, dat weet ik.
Veel dank voor de kans dit van me af te schrijven.
Te weinig
Er is te weinig kennis over trauma en rouw is mijn ervaring. Als je zulke heftige dingen meemaakt zoals jij en ik, dan weet eigenlijk niemand hoe je daar weer bovenop komt. Ik weet het zelf ook niet en alles wat ik wel weet of wil dat kan niet. Toch denk ik dat je het goed doet zoals je zegt; lachen dansen en fijne dingen doen met je gezin. Ik scherm me juist af voor naar nieuws of iets wat mij raakt en laat herinneren aan mijn nare ervaringen. Tv afzetten of nieuws niet lezen. Als ik n beter advies had, dan had ik het je graag gegeven. Ik zou t nl. ook graag willen weten.
Echt goede traumatherapie?
Het kan namelijk goed zijn dat jouw trauma van het overlijden van je eigen kindje versterkt wordt door je eigen kindertrauma. En dat je dus eerst je kindertrauma moet zien te verhelpen en dat je dan pas het trauma van het overlijden van je dochtertje kunt gaan aanpakken...
In die zin is het juist goed dat je bij de therapie bij je kindertijd uitkomt.
Een trauma is iets wat altijd in de weg zal blijven zitten, wat er feitelijk voor zorgt dat je niet verder komt in je leven, dat dingen zich blijven herhalen, dat telkens dezelfde gevoelens getriggerd blijven worden. Je schrijft dat je geen therapie wilt omdat je niet verplicht wilt praten als het wel goed met je gaat. Maar het punt is denk ik vooral, dat er telkens weer momenten komen waarop het minder goed gaat, en het oude zeer dan enorm getriggerd wordt. Het verhaal van een stapje vooruit, en twee stapjes achteruit.
Ik zou zelf denk ik gaan kijken of EMDR iets zou kunnen betekenen.
Ik ben trouwens geen therapeut, en mijn reactie is uitsluitend gebaseerd op wat jij schrijft.
Verder wil ik je een dikke knuffel geven!
Hoe heet je dochtertje?
Levina
Je zegt dat je niet in therapie wilt, o.a. omdat je dan ook op goede dagen weer terug moet naar het negatieve. Dat vind ik heel positief gedacht van je! Maar.... je gaat kennelijk sowieso elke dag terug naar het "negatieve" van het verleden en dat gebeurt op het moment dat je er niks anders tegenover kunt stellen, het niet kunt verdringen, namelijk als je in bed ligt. Dus goede dag, slechte dag... elke dag is het "trauma"-dag. Dat lijkt me toch dusdanig vervelend voor je dat een tijdelijk zware periode door therapie op zou kunnen wegen tegen het beeld dat je je leven lang met nachtelijke demonen moet vechten.
mijn verhaal
Misschien is het goed om toch --iets-- te doen, want zoals Kaaskopje schrijft en Mirreke ook het trauma blijft terugkomen en dat lijkt me heel naar. Ik weet niet hoe lang alles geleden is, maar op een gegeven moment zou het allemaal wat makkelijker moeten gaan, je weer goed moeten kunnen slapen. Slapen is heel belangrijk voor je lichaam, voor je gezondheid. Zo ontzettend heftig op naar nieuws in de media reageren laat denk ik wel zien dat je nog wat werk voor de boeg hebt. Je kunt dit wegstoppen en redeneren, maar daarmee krijg je het niet weg, je hebt het in een luikje gestopt waarvan je het deurtje niet dichtkrijgt omdat het daarachter een overvol rommeltje is.
Zelf heb ik ook wel nare dingen meegemaakt, zus overleden op jonge leeftijd, en mijn pasgeboren zoontje verloren. Het was niet niks maar toch heb ik het gevoel dat ik er goed mee omgegaan ben. Natuurlijk was het de eerste jaren lastiger maar kon ik het wel ergens "parkeren" zo nu en dan, het overviel me niet aldoor. En nu zijn we nog meer jaren verder en kan ik zeggen dat ik oprecht weer helemaal gelukkig ben. Natuurlijk vind het het ontzettend jammer dat mijn zus niet meer in ons midden is, en dat ik mijn zoontje maar zo kort kon meemaken, maar het voelt niet meer als in het begin, toen vond ik het verschrikkelijk-vreselijk erg. Als iemand toen had gezegd, wat jammer toch, dan had ik hem willen slaan denk ik.
Nu is omgaan met verlies, het rouwen iets heel persoonlijks en ik denk dat hoe je het ook doet, er geen goed of fout is, als je het maar doet....er maar doorheen gaat, dat wel. Wegstoppen is denk ik geen oplossing, dan zit het maar te duwen achter dat luikje. Zelf heb ik geen therapie gedaan, maar kon wel met wat vriendinnen praten, veel gepraat, verteld, gehuild en ik ben gaan schrijven, gewoon in een schriftje, geen mooie volzinnen, gewoon schrijven wat ik kwijt moest, waar ik bang voor was, wat er gebeurd was. Op een of andere manier was het fijn om het daar neer te zetten, wat in dat schriftje stond kon ik loslaten uit mijn hoofd, alsof ik dat volle luikje aan het legen was in het schriftje. Ik heb het hele verhaal van mijn zoontje opgeschreven, geschreven alsof het naar hem was. Toen ik klaar was met het verhaal (heb alles tot aan de dag van zijn overlijden beschreven en nog wat dagen erna) toen was ik klaar en heb het schriftje gesloten. Ik heb het nooit meer geopend en het ligt in een doosje met wat dierbare spulletjes van hem, (haarlokje, kleertjes enz) maar het voelde heel prettig, dat het daar kon laten, in dat doosje. En natuurlijk dacht ik daarna nog wel aan hem, best vaak, maar steeds minder pijnlijk, dat voelt fijner.
Ik hoop voor jou dat je je manier vindt om met het verlies en verdriet om te gaan, misschien toch een keer door de zure appel heen, maar het moet op jouw tempo natuurlijk. Het zou alleen zonde zijn als je nog vele jaren slecht slaapt en bang bent voor wat er allemaal gebeuren kan.
Omgeving
Als je het niet voor jezelf doet doe het voor je gezin.
Mijn vader heeft een dodelijk ongeval meegemaakt waar hij zich verantwoordelijk voor voelde. 'Therapie dat is voor gestoorden, dat doe je niet' was zijn houding. Maar ondertussen wel al last hebben als iemand in dezelfde beroepsgroep aan de andere kant van het land zijn teen stoot. Heel bepalend in het gezin. Pas 30 jaar later heeft hij gespecialiseerde trauma therapie gehad en nu heeft hij enorme spijt dat niet eerder gedaan te hebben en daardoor zo'n negatief stempel op mijn jeugd te hebben gezet. Ook al dacht hij dat gedurende die 30jaar niet.
Ik denk dat het in is complexe gezin net iets makkelijker en gezelliger zou zijn geweest.
Heel moeilijk
Was t maar zo makkelijk ‘even trauma therapie’. Ik ben al bijna zes jaar bezig en nog heb ik geen adequate therapie gekregen. Wel iets maar dat het later weer terug komt en door alle wachtlijsten je maanden zo niet een jaar aan t wachten bent en de therapeut die je dan treft vind weer niet dat het bij n typisch trauma beeld hoort.
Niet even idd
Goede therapie doe je niet even idd, en een passende therapeut heb je ook zeker niet zo gevonden maar wegstoppen is ook niet de oplossing.
Even verteren en denken...
Ik begrijp het. Als ik een vergelijkbaar verhaal zou lezen, zou ik waarschijnlijk hetzelfde zeggen en dat die ander ook echt gunnen. Ik heb echter al heel wat 'getraumatherapied', 'geEMDRd' en ook individuele therapie geprobeerd...het lijkt bij mij erg weinig zoden aan de dijk te zetten. De meest bejubelde variant van deze therapieën, EMDR, zorgt ervoor dat ik op slot ga en niet meer meedoe. Ik ben vrees ik een wat atypisch geval. Ik sluit me dus in zoverre aan bij Doenja: hoe ermee omgaan en hoe te helpen is een raadsel. Neemt niet weg dat ik bij ieder ander ook zou denken: doe jezelf een lol en zoek alsjeblieft hulp.
Voor mij lijken twee dingen het best te helpen: veel leuke dingen doen met zoons, en mijn werk. Ik werk veel en hard en die carrière heeft samen met de komst van mijn kinderen mijn leven wel zo'n beetje gered. Ontspanning en niets doen is moeilijker.
In het verhaal van Julie herken ik veel. Zo is het bij mij ook. Veel over onze dochter geschreven (@Mirreke: heel lief en attent dat je naar haar naam vraagt, het is altijd fijn haar bij naam te noemen en nog fijner als anderen dan ook doen. Maar juist omdat ik zoveel geschreven heb kan ik die niet noemen, het zou me te makkelijk te googelen maken en ik vind het juist zo fijn om hier anoniem ook heel andere zaken te kunnen bespreken.) en net als Julie ben ik veel met het verlies bezig geweest. Klein verschil is denk ik dat Julie nu oprecht helemaal gelukkig is (wat heerlijk voor je), en ik oprecht een groot deel van de tijd gelukkig maar niet helemaal en met regelmaat nog wel echt in zak en as zit. Het slapen is daar een belangrijk onderdeel van. Ik gebruik daar medicijnen voor omdat het anders niet gaat. Beelden, herinneringen, nou ja, alles wat bij trauma hoort: die doemen op vlak voor ik in slaap val, en dan lukt het dus niet meer. En dat het nieuws over Julen me zo uit het lood slaat vind ik inderdaad niet gezond.
Ik weet het niet zo goed. Ik zie er vreselijk tegenop toch weer hulp te gaan zoeken. Merk ook dat ik elke keer voortijdig afhaak omdat alles in mij NEE zegt.
Ik moet het even verteren denk ik, en nadenken...
Onze dochter is eind dit jaar alweer 9 jaar dood en ik kan dat nauwelijks geloven. Misschien speelt dat ook mee. In 2020 tikken we de 10 jaar aan. Dat is een raar idee, zo'n lange tijd, en de eerste maanden telde ik de minuten die maar niet om wilden...
Ik vind niet dat het na 9 of 10 jaar maar 'over' zou moeten zijn, ik ben ook trots op hoe we ons leven weer op de rit hebben en het hier echt geen tranendal is, maar de dalen zijn wel diep. En wat Kaaskopje zegt - 'Als je hier elke dag met slapen last van hebt, is elke dag, goed of slecht, een traumadag' - grijpt me nogal aan. Want dat is natuurlijk waar, maar ik had het niet echt zo bekeken of door laten dringen omdat er ook heel fijne dingen gebeuren elke dag.
Anderzijds: het mag er ook zijn, vind ik. Want het is ook heel erg. Zij verdient het dat we diep verdriet om haar hebben.
Het is even een brij in mijn hoofd, dus ik hoop dat dit allemaal enigszins begrijpelijk overkomt.
Levina
Ik niet zo weg, dus kort: nee, ze heeft niet verdiend, dat jullie hier na zolang diep verdriet om hebben. Zo'n verdriet verdient ze níet! Ik kom er nog op terug.
Levina, ik wil hetzelfde zeggen als wat Kaaskopje volgens mij
wil zeggen...
Jij zegt: het is ook heel erg, ze verdient het dat we diep verdriet om haar hebben...
Ik denk het ook niet, of liever, ze verdient het, dat haar moeder nu weer gelukkig wordt, dat haar moeder haar overlijden een plek geeft, een mooie plek, een verdrietige plek maar een mooie plek waar je gewoon van weg kan gaan, die onderdeel van het leven is geworden, maar niet meer het leven bepaalt.
Je schrijft: alles in jou schreeuwt NEE als je aan therapie denkt. Want ik denk dat het voor jou lijkt alsof je dan je dochter opgeeft, als je het wel verwerkt en 'een plekje geeft'. Maar je geeft haar dan niet op, je komt dan zelf verder (met haar, vergeet niet, je dochter zal altijd deel uit blijven maken van jou).
Ze verdient het niet, dat jij nu niet meer verder komt. Ze verdient het niet, dat jij je eigenlijk alleen maar staande kunt houden door keihard te werken en je onder te dompelen in je andere kinderen, door feitelijk weg te lopen voor het verdriet. Ze verdient een moeder die het aandurft om heeeel heel diep te gaan, om het verdriet en gemis onder ogen te zien en en om vervolgens door te gaan.
Lieve meid, het gaat niet alleen jou, maar ook je kinderen en je partner helpen, echt! Denk aan wat Flavia schrijft. Wat je beschrijft is volgens mij een klassiek voorbeeld van een trauma; de beelden die terugkomen, het slapen wat niet lukt, het wegstoppen wat alleen lukt door hard te werken en gedachtes weg te drukken. Verdriet wat buitensporig naar boven komt om heel andere, vaak kleine aanleidingen.
En je redt het niet met pappen en nathouden, want dat is wat er nu gebeurt: een oplossing voor het slaapprobleem heb je door middel van pillen, en blijkbaar ga je af en toe naar therapie als het echt niet meer gaat. Maar het lost niks blijvend op.
Ik zou als ik jou was gaan zoeken naar goede, echte goede traumatherapie. Want je schrijft ook dat je erbij was toen er eerste hulp op je kindje werd toegepast. Je rouwt om de dood van je dochter, maar je kunt daar niet bij, omdat je ook dat trauma van de reanimatie hebt meegemaakt. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik weet hoe heftig en gruwelijk dat kan zijn.
Probeer sterker te zijn dan het NEE. En als het voor jouzelf niet lukt, doe het dan voor je dochter en je andere kinderen. Want zij verdienen een moeder die het leven kan vieren, die gelukkig is, met alle verdriet wat daarbij hoort, die niet weg hoeft te lopen.
Stel je eens voor, dat jou iets zou overkomen. Zou je dan willen dat dat het leven van je geliefden zo zwaar zou tekenen, jaren- en jarenlang? Ik denk dat je dat niet zou willen, ik denk dat je ze alle geluk gunt. En jouw dochter gunt jou ook alle geluk...
Dikke knuffel...
