Help
weer doe ik een beroep op jullie.. heb al in verschillende topics mijn verhaal gedaan. Nu in verlies en verdriet. De keren dat ik advies nodig had heb ik er heel veel aan gehad om hier te schrijven en de reacties deden mij goed en hielpen mij om de dingen van meerdere kanten te bekijken. Afijn, het zit zo...
Ben een moeder van 3 jongvolwassenen kinderen. 2 jongens 20 en 22 en een dochter van 23. Zij zit al 2 jaar op de gesloten afdeling van een ggz instelling. De jongens wonen thuis. 2 jaar geleden zagen mijn man en ik geen andere mogelijkheid dan hulp in te schakelen voor onze dochter. Rond haar 17e begonnen problemen zich op te stapelen. Ze had altijd al wat last van haar perfectionisme icm minderwaardig voelen en zo nog meer eigenschappen die haar in de weg zaten. Mijn man heeft in het verleden een aantal agressieve uitspattingen gehad ook naar haar toe in de vorm van schreeuwen en dingen kapot smijten. Hij heeft daar aan gewerkt en is daar in veranderd. Toch was het kwaad al geschied en dit alles heeft haar niet goed gedaan. Tot ze een jaar of 2 geleden zich zeer slecht voelde en zich ging verwaarlozen en zichzelf pijn deed. We hebben hulp gezocht op allerlei manieren maar ze gleed steeds verder af. Dus de crisisdienst werd ingeschakeld. In de tussentijd is van alles geprobeerd. Traumatherapie, beschermd wonen, etc...maar ze wil niks en geeft tot de dag van vandaag aan dat ze pijn heeft op haar borst. Dat is serieus genomen en er zijn verschillende onderzoeken gedaan in het ziekenhuis. Er kwam niks uit. Haar gewicht is inmiddels zeer laag en ze doet soms zelfs uitspraken over een levenseinde kliniek. Dan draait mijn maag 3 keer om en wil ik heel hard huilen en weglopen van de hele situatie. Het rare is dat ze ook een heel andere kant heeft namelijk mij ontzettend manipuleren om dingen gedaan te krijgen. En dat gaat meestal over het brengen van starbucks koffie of andere bijzondere snoepvarianten. Ze heeft echt een obsessie voor dat soort dingen. De zelfverwaarlozing is nog altijd aan de orde en ze moeten haar dagelijks onder de douche dwingen wat ze heel erg vindt, maar het moet wel want vaak heeft ze ongelukjes met ontlasting. Ze hebben bij ggz eigenlijk geen idee meer wat ze er nog mee aan kunnen en er zijn bijna geen opties meer. De diagnose volgens de psychiater is jeugdtrauma en autismespectrumstoornis. En daarbij is zij in regressie geraakt. Het heeft zo'n impact op ons leven dat ik echt ontzettend veel verdriet heb. We zijn machteloos. Mijn man en ik hebben de knoop doorgehakt om uit elkaar te gaan om meerdere redenen. Wij zijn zo verschillend dat is altijd n probleem geweest en heeft een grote stempel op onze kinderen gedrukt en het meest dus op onze dochter. Ik ben helemaal op maar probeer ondanks alles positief in het leven te staan. Ik weet me echter geen raad meer en kan het niet verdragen dat zij daar is. In een instelling waar crisisopvang voor jongeren is, en die jongeren zitten daar doorgaans voor n paar weken. Het is schrijnend! Nu wil ik overwegen om straks als ik een huis vind, haar thuis te laten wonen. Maar tegelijk weet ik dat ze thuis de boel helemaal los laat en zich niet meer gaat wassen. En mij uitschelden en tegen me schreeuwen als ik niet alles doe voor haar wat ze wilt. Want we hebben haar meerdere keren n dagje thuis gehad in het verleden tijdens haar opname en dit is precies wat er dan gebeurde. Het is zo dubbel allemaal en ik weet het gewoon niet meer. Waar zou ik verstandig aan doen en wat is het beste voor haar....sorry voor het lange verhaal maar zou inmiddels een boek kunnen schrijven van wat ik meegemaakt heb ondertussen. Alle tips en ideeën zijn welkom......
Lieve Leonidas. Tranen in mijn ogen heb ik nu ik je verhaal lees.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Herken hier veel in van een van de kinderen van mijn beste vriendinnen en van de worsteling van mijn vriendin en haar man. Zij en hun huisarts hebben staan roepen aan de poorten van de GGZ voordat ze eindelijk geholpen werden. Na electroconvulsion therapie gaat het eindelijk iets beter met haar kind maar het is nog steeds niet hersteld. Of dat gaat gebeuren?? Haar kind woont nu onder begeleiding maar wel grotendeels zelfstandig.
Ik heb in die tijd het een en ander aan verhalen gelezen van de Verhalen bank psychiatrie. Waar je toch ook wel weer ziet dat mensen leren leven met hun psychische ziekte of ook weer in zekere mate genezing vinden soms na jaren. Misschien ken je het wel:
https://psychiatrieverhalenbank.nl/category/psychiatrische-patienten/page/8/
Ik vind het heel moeilijk om iets te zeggen en te adviseren, je zegt zo snel iets kwetsends of niet behulpzaam.
Een ding wil ik je toch zeggen: Neem haar niet terug in huis, absoluut niet. Ik snap je gevoel, ik snap dat je haar daar weg wilt hebben maar neem haar niet terug. Zij zal je manipuleren en je leven zal alleen om haar draaien. Die verantwoording kun je niet aan. En als het niet lukt thuis en zij moet weer terug? gaat het dan alleen niet maar nog slechter? en krijg je haar dan weer opgenomen en waar dan?
Ben je aangesloten bij Ypsilon? al hoor ik daar ook niet altijd positieve verhalen over. Of andere zelfhulpgroepen voor ouders met kinderen met een psychiatrische diagnose.
Ik kan me wel voorstellen dat je haar op een andere plaats wil hebben, als ik het wist zou ik het je zeggen. Heel veel sterkte 
Hallo Leinidas,
Ik herinner me je eerdere verhalen, jullie hebben al een helse weg afgelegd. En dan nu ook nog een scheiding. Ik vind het vreselijk voor je en een mens zou van minder instorten.
Mijn grootste vraag nu is: heb je al goede begeleiding voor jezelf? Zo niet, dan is het hoogdringend dat je dat gaat regelen. Dit red je niet alleen.
Verder ben ik het eens met mijn voorgangster: hoewel je gevoel begrijpelijk is, weet je zelf ook wel dat je je dochter niet in huis moet nemen. Als een dagje al niet goed gaat, is bij jou wonen uitgesloten. Je kunt haar natuurlijk wel opzoeken en af en toe wat met haar gaan doen.
Maar eerst moet je voor jezelf gaan zorgen.
Heel veel sterkte!
beste Imi en Leene bedankt voor jullie lieve reactie. Het probleem is dat ze al 23 is en waar ze verblijft is een jeugdinstelling tot 23. Ze staan het nog toe dat ze daar is maar krijgen nergens anders een voet tussen de deur waardoor ze haar mogelijk op straat moeten gaan zetten. Wat moet ik dan doen...
Cognitieve gedragstherapie heb ik gedaan maar ik heb meer nodig dan dat dus heb me idd aangemeld voor psych. hulp die iets verder gaat.
Je zult bij de instelling waar ze nu verblijft helaas moeten blijven aandringen op een vervolgplek voor haar, nu al, en desnoods heel veel stampij maken. Maar bij jou laten wonen kan gewoon echt niet. Dan gaan jullie samen ten onder.
gaan ze echt een compleet vastgelopen jong mens op straat zetten?? daar geloof ik niets van. Ik wil daar ook niet aan denken. Ze hebben zorgplicht, wijs ze daar aub op. Maar los hun problemen niet op door haar in huis te nemen.
Eens met voorgangers: communiceer klip en klaar met de instelling dat zij het moeten oplossen. Ik zou het schandalig vinden als ze dit op jou afschuiven. Het is vernietigend voor jou als je met haar gaat samenleven. Doe het niet!
Het is intens hartverscheurend, wat er met je dochter gebeurt. Maar het is wel heel erg belangrijk om te beseffen dat jij niet in staat bent om haar problemen op te lossen. Heel veel nadenken over de situatie, haar in huis nemen; het gaat geen verbetering in de situatie brengen. Het heeft dus geen zin om jezelf op te offeren. Het zal er alleen maar in resulteren dat er twee mensen ongelukkig en uitgeput zijn. Laat de problemen dus zoveel mogelijk in de instelling en sta jezelf toe gedachten aan hoe erg het allemaal is op een gegeven moment af te kappen en weg te schuiven. Anders gaat jouw geestelijke gezondheid er ook aan. Richt je op andere dingen, die gezond zijn voor jou. Als jij meer kracht opdoet voor jouzelf, kun je ook beter, helderder, zakelijker als belangenbehartiger voor je dochter optreden.
Ik weet niet of je Labyrint in Perspectief kent? Ik denk dat lotgenotencontact jou misschien ook kan helpen? Ik kan me voorstellen dat je je met deze ervaringen intens eenzaam en alleen voelt. Ik zou je gunnen dat je je ervaringen met andere ouders, met vergelijkbare ervaringen, zou kunnen delen.
Sterkte Leonidas
Beste Leonidas, wat een intens verdrietig verhaal. Ik wil je in ieder geval heel veel moed en kracht toewensen.
Er is al veel gezegd. Ik wil graag nog iets toevoegen, maar twijfelde net als Leene, want er is altijd het risico dat het kwetsend is of niet helpend. Omdat ik natuurlijk maar een klein stukje van een complex verhaal ken. Dus als het niet past, leg het dan gewoon naast je neer.
Ik werk zelf in de volwassenen-GGZ. Ik weet niet op wat voor soort afdeling ze nu zit. Het klinkt, op grond van jouw verhaal, alsof ook de huidige behandelaren het niet meer weten. Daarom mijn vraag: is al eens overwogen om haar aan te melden voor een Kliniek voor Intensieve Behandeling (KIB ) voor volwassenen? Daarvan zijn er vijf in Nederland. Zie bijvoorbeeld www.trimbos.nl/aanbod/webwinkel/product/af1247-klinieken-voor-intensieve-behandeling-kib
Mijn ervaring is dat hier in de jeugd-GGZ minder vaak aan gedacht wordt dan in de volwassenen-GGZ.
Soms helpt een KIB-opname helaas ook weinig. Maar soms kan er echt iets doorbroken worden. Er is in ieder geval veel ervaring met complexe problematiek met ontwrichtend gedrag.
Nogmaals: als dit niet passend is, vergeet het.
Ik wens je heel veel sterkte, en je dochter ook.
dank jullie wel voor de reacties. Ja het is intens verdrietig en het voelt als rouwen om iets wat maar gaande blijft. Het is ook heel moeilijk dat zij mij steeds bijna smeekt om thuis te wonen. Ik probeer haar steeds te zeggen dat dat op deze manier niet haalbaar is, en dat ik van haar hou. Ze kan dat niet begrijpen en wordt ook vaak boos op mij. Voor mij als moeder voelt het alsof ik mijn kind heb buitengesloten. Dat gaat zo in tegen mijn natuur dat ik soms denk: dit moet ik stoppen, ik moet het leven voor haar goed maken...ze heeft haar eigen thuis nodig..tegelijk besef ik me dat dat niet realistisch is en dat ik het gewoon moeilijk te verkroppen vind dat mijn ooit zo mooie vrolijke levendige kind er niet meer is en misschien ook nooit meer terugkomt. Jullie adviezen bevestigen wat mijn verstand zegt. Maar mijn gevoel heeft ruzie met mijn verstand. Dank nogmaals.
Trimbos ga ik eens opzoeken wat het inhoudt. Dit is idd nog niet genoegdoening ggz
genoegdoening in de laatste zin moet zijn: is nog niet gezegd door ggz. (Stomme autocorrectie)
