Helaas..... [moeder van Koentje]
Helaas is mijn moeder zaterdagavond overleden. Het was min of meer plotseling. Vrijdag heeft ze een zware bypass-operatie doorstaan. Ze kreeg 5 omleidingen. In de vroege zaterdagochtend leek ze uitmuntend goed op te knappen. Toen ik in de middag kwam was ze een stuk minder: ze was erg in de war en angstig en onrustig. Ook was haar temp erg aan het zakken.
Na medicatie werd ze rustiger, maar enkele uren later werd haar toestand zeer slecht en ging ze terug naar de IC. Ze is daar 4 keer gereanimeerd, maar haar hart kon het niet meer opbrengen. Morgen komt ze naar haar huis waar ze opgebaard zal worden. We zullen om de beurt waken en donderdag wordt ze gecremeerd.
Ze had graag gewild, maar ze mocht geen 80 meer worden... dat zou in juni zover zijn.
Koentje
Koentje, ik wens je vandaag heel veel sterkte toe! Ik zal aan je denken.
Gr, Leetje
Vele tranen later
Onze dag is goed verlopen. Wij mogen trots zijn op elkaar dat wij een enorm afscheid hebben neergezet met elkaar: in alle harmonie!
En dat was wel iets wat de laatste tijd wat ontbrak...
En een antwoord voor pelle, hoe het met zoon gaat:
Koen weet nog niet dat oma dood is. Koen heeft gelogeerd en we halen hem op. In de auto houden we het nog even voor ons, thuis nemen we de tijd voor hem. Zonder veel omhaal vertel ik dat ik geen goed nieuws heb over oma. Met een angstig vertrokken gezichtje vraagt hij " Is ze dood?'
Ja, ze is dood. Hij begint te huilen. Hard te huilen. Dikke tranen rollen over zijn lieve wangetjes. Hij komt naast me, half op mijn schoot op de bank zitten. Dan ineens houdt de tranenstroom op en kijkt hij me aan. Hij vraagt; 'Mam, wat ging er eigenlijk door je heen, toen je hoorde dat oma dood was?'
Een moment ben ik sprakeloos. Ik kijk hem aan en vraag me af ' was het echt mijn kind die dit zojuist aan mij vroeg?'
Ik slik en denk na. 'Nou lieverd,' begin ik een zin 'ik...' Dan moet ik huilen. Hij kijkt me aan met een half lachje, alsof hij nog niet gelooft dat ik echt huil. Maar hij ziet mijn tranen en begrijpt dan dat het menes is. Daar schrikt hij van. Net als ik hem eens even stevig wil knuffelen, springt hij van de bank af en rent hij naar zijn vader die in de keuken staat. Hij trekt aan zijn arm en zegt;
'Papa, kom je moet mama troosten, ze moet huilen'
Met zijn drieen zitten we op de tweezitter. We troosten elkaar. We praten over oma, moeder en schoonmoeder.
En later hebben we nog een gesprekje. Want een ding was nog niet duidelijk. Koen, je kunt wel klein zijn, maar je kunt mama echt wel troosten. Sterker nog, je kunt het beter dan wie ook. Die lieve kleine handjes troostend over mijn hoofd en over mijn rug. Een tijd vol emotie. Een tijd gevuld met veel liefde voor elkaar.
En niet alleen wij met zijn drieen. Alle kinderen, schoonkinderen en neven; deze periode brengt ons nader tot elkaar. Nader dan we ooit geweest zijn.
Koentje
Koentje schrijft: En later hebben we nog een gesprekje. Want een ding was nog niet duidelijk. Koen, je kunt wel klein zijn, maar je kunt mama echt wel troosten. Sterker nog, je kunt het beter dan wie ook. Die lieve kleine handjes troostend over mijn hoofd en over mijn rug. Een tijd vol emotie. Een tijd gevuld met veel liefde voor elkaar.
En weer zit ik, na een tekst van jou, met tranen in mijn ogen achter mijn computer. Wat kun jij dingen toch treffend verwoorden.....
Och koentje
Wat erg dat je moeder er niet meer is. Ik hoop dat ze je prachtige brief nog gelezen heeft, die was erg ontroerend net als het verhaal wat je vanavond schreef.
Heel veel sterkte, wat fijn dat er zoveel troost om je heen is.
Liefs, Mickey
Och, koentje en familie...
Ik heb je verhaal gevolgd maar nog niet eerder gereageerd geloof ik... sorry, je brief aan de hartchirurg was zo mooi, pakkend... zo recht uit je hart kwam alles. En nu deze afloop, geen woorden voor... en hoe je zoontje reageerde... pfff, tranen hier en een dikke brok in m'n keel. Heel, heel veel sterkte met het verlies van je moeder, deze moeilijke periode van alles regelen voor een mooi afscheid, het definitieve afscheid en het besef, wat straks steeds sterker zal worden, dat ze er echt niet meer is... het daarmee om leren gaan... Voor nu en straks, heel veel kracht gewenst samen met je dierbaren.
Liefs, Beertje(s)
Ach nee
Je brief voor de chirurg vond ik erg aangrijpend en mee door die brief leefde ik extra mee. En nu lees ik dat je moeder toch is overleden. Gecondoleerd en heel veel sterkte!
En wat heb je een heerlijk zoontje zeg, lief dat we zo'n intens moment zo mogen meebeleven.
Groetjes,
Wilma
