Goede vriendin uit het leven gestapt.
Wij hebben gehoord dat een goede vriendin van ons, toch wel onverwacht, uit het leven is gestapt. We zijn er flink verdrietig van. We hebben hier een klein kind rondlopen van bijna 2 en ik ben nu hoogzwanger.
Ik heb eigenlijk de hele week mijn emoties aardig kunnen reguleren, in verband met mijn zwangerschap. Nu konden we persoonlijk afscheid nemen van haar, en ik wilde haar echt graag zien (ik wist dat haar lichaam intact zou zijn) . Ondanks dat ik zwanger ben ben ik toch naar haar toe gegaan, samen met mijn partner. Ik hoopte eigenlijk dat ik kon zien dat ze rust had. Maar toen ik daar was ben ik me kapot geschrokken. Ik ben er helemaal van slag van, het staat op mijn netvlies. Van verdriet (wat ik nog kan handelen) ben ik ineens ontzettend angstig geworden, (ik kan niet meer alleen zijn 's avonds), plaats van haar herinneren als de lieve vrouw die ze was, vind ik haar nu eng, en slecht. Ik voel elk moment van de dag haar aanwezigheid. Ik voel me nu ook boos. Niet zozeer op mijn vriendin (rationeel gezien weet ik dat ze ons dit niet wilde aandoen, en dat ze dit niet was), maar boos op dat slechte wat ik heb gezien. Ik heb daar nu heel veel moeite mee om dat los te koppelen van die vriendin. Gevoelsmatig twijfel ik nu aan wie ze was.
Ik weet me op dit moment niet goed raad, ik wil graag van dit gevoel af (vooral omdat ik nu zwanger ben) maar ik weet niet hoe. Mijn man voelt zich nu verdrietig, maar heeft niet die angstgevoelens. Binnenkort is de crematie. Ik hoop dat de crematie me daardoor gaat helpen.
Ik vind het heel erg dat ik me zo voel nu, ik heb veel liever verdriet, dan dit. Ik wil hier zo snel mogelijk van af. Ik vind het ook niet echt normaal dat ik dit nu voel. Ik vraag me af of meerdere mensen in een soort gelijke situatie hebben gezeten, en zich ook zo hebben gevoeld. Komt het ook doordat ik zwanger ben, ik bedoel ik ben nieuw leven aan het creëren, en mijn vriendin kiest om uit het leven te stappen, zo tegenstrijdig ook. Hebben jullie dan tips om hier mee om te gaan?
Ik ga ook even naar de huisarts, misschien kan hij wat voor me doen in dit proces.
Niet qouten
Zouden jullie trouwens niet willen qouten, ik wil het later weghalen in verband met herkenbaarheid. Alvast bedankt.
recept
Ik vind het goed dat je toch gegaan bent. Dapper. niet iedereen wil een overledene nog zien, om niet een dode geliefde op je netvlies te hebben, maar de levende, zoals je die kende. Een volgende keer kan je misschien beter vragen aan iemand hoe hij/zij erbij ligt, het kan heel naar zijn om te zien.
Boosheid, angst, verdriet, het zijn allemaal hele normale gevoelens. Dit heeft tijd nodig, het is niet iets waar je binnen x zoveel tijd vanaf bent, daar is geen recept voor.
Zo'n verkozen dood is ook onbegrijpelijk, dit heb ik goddank nooit van nabij meegemaakt, maar wel onverwachte dood.
Ik hoop dat je op de crematie straks herinneringen hoort die bij je nog levende vriendin horen en dat door de tijd deze nare laatste blik wat naar de achtergrond gaat.
Dit is het leven ook soms, het zwarte en tegelijkertijd het mooie met een nieuw mensje, daardoor leer je wel nog meer waarderen van wat wel goed gaat, al had je dat nu zeker helemaal niet willen weten.
sterkte.
Praat erover
ik snap dat je niet berichtjes wil krijgen en dat je dit draadje snel wil laten weghalen vanwege de herkenbaarheid.
goed dat je even naar de huisarts gaat. Maar praat er ook eerlijk over, wellicht niet na de crematie zelf, maar later een keer, als je met familie of partner of iemand anders die nabij was nog erop terug kunt komen. Wees dan eerlijk en zeg dat je erg geschrokken bent.
Na de crematie kun je wel aangeven dat je graag een keer wil praten met iemand die haar ook goed gekend heeft. Benoem wat je gezien hebt eerlijk.
Ik denk dat het belangrijk is dat je het beeld omzet in woorden en dat kun je doen door erover te praten. misschien kunnen anderen het relativeren of geven ze juist herkenning.
En dan: tijdens een zwangerschap ben je veel gevoeliger dan anders. Ik heb zitten janken voor de televisie, bij beelden uit Irak, waar de ziekenhuisafdeling voor te vroeg geborenen geen stroom meer had door de boycot. Die beelden kwamen keihard binnen, ik ben ze nog niet vergeten. Zwangerschap kan dus wel een verklaring zijn, maar dat neemt niet weg dat je gevoeligheid echt groter is en dat de beelden echt binnenkomen en zich nestelen in je geheugen. Goed om er aandacht aan te besteden.
En vele sterkte met de crematie.
Tsjor
Sterkte, met het verlies van je vriendin, maar ook met wat je gezien hebt. Misschien lijkt mijn idee 'te gemakkelijk', maar als je foto's van haar hebt uit betere tijden, omring je daar dan mee. Kijk naar wat geweest is, wie ze was. Het is ontzettend triest dat ze zo ongelukkig was, maar je hebt vast ook mooie herinneringen.
Ik heb mijn buurman dood op de vloer zien liggen, ook geen fijne aanblik. Hij was blauw, koud (ik moest toch voelen) en uiteraard totaal levenloos. Ik had nog nooit een dode gezien in die situatie. Ik heb daar de weken erna toch nog verdriet door gehad, terwijl ik tijdens het moment zelf gehandeld heb en het allemaal goed aan kon. Het verdriet zat 'm naar mijn gevoel echt in de aanblik, de schok daarvan, dan dat ik nu zo verdrietig was over het verlies zelf. In jouw geval kan ik me voorstellen dat haar aanblik ook schokkend was, daar mag je aan toegeven. Ik hoop voor je dat de vroegere herinneringen het zullen winnen van deze akelige momentopname. Misschien een rare oplossing voor tijdens de crematie: neem ook een foto mee van hoe ze was en kijk daarnaar.
