Geschokt
Geschokt is de beste omscrhijving van mijn gevoelens. Ik heb vandaag de voicemail ingesproken van mijn vriendin in verband met de verjaardag van mijn dochter. Daarop kreeg ik een smsje terug met 'ik lig in het ziekenhuis, .... etc.' Daarop heb ik nog een keer de telefoon gepakt met de bedoeling weer een voicemail in te spreken. Ik kreeg haar zelf aan de telefoon. Tot mijn ontsteltenis blijkt ze in het ziekenhuis te zijn na een zeer drastische zelfmoordpoging, die gelúkkig mislukt is. Ze blijkt het met kerst ín het ziekenhuis nog een keer geprobeerd te hebben. Ik moet er niet teveel op door denken anders zit ik weer te huilen, zoals nu. Ik wist dat ze met regelmaat niet lekker in haar vel zat, maar dit....
Ik voel me nu ook schuldig. Had ik haar maar vaker gebeld.
DC: ik kan me voorstellen dat je weggevlucht bent van je borderlinemoeder. Toch vind ik het moeilijk te lezen. Je zegt'borderlinegeval' en dat komt op mij nogal pijnlijk over. Ik ben er ook een en ook niet de makkelijkste. Maar hoe dan ook borderliners zijn ook maar mensen en er bestaat een heel negatief beeld over deze stoornis. Dat vind ik moeilijk.
Nou ja, ik wil nog een heleboel meer zeggen, maar ik houd het hier even bij.
Kaaskopje
Kaaskopje: ik vind het een moeilijk verhaal. Het zoeken naar waar het probleem ligt, bij wie is moeilijk en misschien ook niet zo zinvol. Je vriendin klinkt als iemand in nood, depressie of wat dan ook en ik denk ook dat ze professionele hulp nodig heeft. Wil ze dit aannemen??? Verder blijf ik van mening dat je een fantastische vriendin bent door haar niet in de steek te laten, ongeacht haar gedrag. Ze zal je er ooit eeuwig dankbaar voor zijn. Mensen met psycische problemen en raar gedrag raken vaak mensen kwijt. Maar echt, ze is ziek en doet dit niet express.
Als je dat voor ogen houdt en volhoud dan neem ik mijn petje voor je af.
Tsjor
Door het kijkje wat ik nu in deze wereld krijg sta ik regelmatig te klapperen met mijn oren. Wat een vreemde dingen gebeuren er toch. Ze zit op de gesloten afdeling, maar heeft heel veel vrijheid om zelfstandig naar buiten te gaan. Ze maakt dus regelmatig ommetjes. Ze mag zsm naar de open afdeling, maar van therapie is pas sprake als ze weer thuis is. Ik ben zeker van plan haar met regelmaat te blijven bezoeken, maar vaker dan 2-3 keer per week wordt lastig. De ellende is dat ik haar lang niet zo vaak kan opzoeken als ze weer thuis is. Met iets als dit merk ik toch wel dat we geen auto hebben. Met auto zit je er in een kwartier, met de bus is het andere koek. Dus 'even' aanwippen zit er niet in.
Ze wil het liefst in een vorm van interne of dagtherapie aan haar problemen gaan werken. De interne lijkt het niet te gaan worden. Ze is best gemotiveerd om ermee aan de slag te gaan. Maar dat ze daar nog zoveel geduld voor moet hebben is niet opbeurend. Ze moet eerst weer met kleine stapjes terug naar haar huis en als dat gelukt is kan pas met therapie begonnen worden. Zo begrijp ik het.
Ze neemt medicijnen in, maar nu na een kleine vier weken merkt ze nog niet echt veel effect van die pillen. Uit ervaring van dichtbij weet ik dat na zo'n periode toch wel vooruitgang gevoeld zou moeten worden.
Ze vertelde vandaag dat ze lieve sms'jes van 2 van de kinderen gekregen had en daar was ze erg blij mee. De jongste had geschreven dat ze haar een lieve moeder vond en haar oudste dat ze hem altijd mocht bellen als ze daar behoefte aan had. Dit zijn toch de lichtpuntjes die ze nodig heeft
Kaaskopje
mijn moeder is ook net aan dergelijke medicatie begonnen en haar begeleider heeft al aangegeven dat het zeker 2 maanden duurt voor ze zelf effect zal merken.
Als omgeving beginnen wij het nu na een maand al wel te merken.
Pilar -ot
Ik heb ook geen goed beeld over mijn moeder. Als jij toegeeft dat je dit hebt, ben je verder dan zij ooit geweest is. Zij had namelijk geen probleem. Het was iedereen om haar heen.
Mijn oudste zus is het huis uitgegooid toen ze 16 was, mijn tweede toen ze 15 was, ik toen ik 14 was. We werden altijd volledig de grond ingeboord, en hadden te maken met driftbuien, manipulatie, complottheoriën en het lag NOOIT aan haar, maar aan onze "rotkarakters" en alle andere mensen om haar heen.
Ik ben nu in huilen uitgebarsten, en ze is ondertussen al 6 jaar dood.
Het is dus niet mijn bedoeling om alle borderliners af te vallen, maar ik heb echt nog steeds problemen met te begrijpen waarom mijn moeder zo ver kon gaan, zonder ooit in te zien dat zij misschien wel hulp nodig had. Dat het niet aan alle anderen lag.
Dc ot
Lieve DC: wat een heftig verhaal. Wat zul jij het zwaar hebben gehad. Heb echt met je te doen. Ik begrijp je en ik weet hoe moeilijk het is om met borderliner te moeten leven. Het is ook een fei dat er borderliners zijn waar niet mee te leven valt, die de schuld altijd buiten zichzelf leggen en maipulatief zijn.
Ik wilde alleen zeggen dat de ene borderliner de ander niet is, hoewel allemaal vrij ingewikkelde mensen. Ik voelde me gewoon even aangesproken, heowel ik ook wel aanvoelde dat jij het heeel moeilijk moet hebben gehad. Toh wil ik je graag zeggen dat er ook borderliners zijn die gelukkig getrouwd zijn, hun gezin redelijk kunnen onderhouden en redelijk goed voor hun kinderen kunnen zorgen. En...die hulp aannemen. Ik wil mezelf niet groot maken, maar ik heb net 13 maanden intensieve DGT achter de rug. Therapie speciaal voor borderliners en heb veel geleerd. Ook mijn kinderen hebben het wel eens zwaar met me, maar zijn over het algemeen gelukkig en zeer gewenst en geliefd.
Nou ja, ik wilde je dit gewoon even laten weten.
Sterkte, ik wilde je niet van streek maken.
Pilar
Een paar puntjes
Regelmatig kan ook één keer per week zijn. Als het maar regelmatig is, betrouwbaar, altijd vaste dag, vaste tijd, zekerheid biedend. De hoeveelheid is niet eens het belangrijkste. Er zijn ook nog andere communicatievormen.
Wat je beschrijft van de afdeling komt mij niet vreemd over. Een gesloten afdeling wil niet zeggen dat mensen altijd opgesloten moeten zijn. Wel dat het kan en ook dat het mag (normaal mag je iemand niet opsluiten). Hoe men daarmee omgaat is steeds weer een inschatting van het personeel. Altijd opsluiten is natuurlijk het veiligste, maar voor het herstel niet het beste en het voorkomt ook niet dat mensen gekke dingen doen. Daar een balans in vinden (en soms wat risico nemen) dat is een beetje de kunst van het vak.
Medicijnen hebben inderdaad een langere inwerktijd nodig. Dat ze het fijn vond dat haar kinderen een sms-je hadden gestuurd en dat ze de liefde van de kinderen daarin herkent is op zich al een positief teken.
Tsjor
Pilar - ot
Weet je, je stelt me eigenlijk een beetje gerust, want een van mijn grootste angsten in het leven is dat ik dezelfde kant opga. Maar zelfs dan, dan is er dus nog hoop als ik hulp zoek!
Ik wil iedereen bedanken
voor de reacties. Fijn hoor hoe je af en toe je zorgen kunt delen hier
Pilar en dc
Inderdaad DC, dan is er hoop als je hulp zoekt! Ik weet hier zooooo weinig vanaf. Ik ken alleen Pilar van wat dichterbij dan dit forum, en fantastisch hoe zij er met hulp bovenop komt. Ook als het weer wat minder gaat, zoekt ze hulp en komt het weer goed.
Echt Pilar - en dat weet je wel - ik ben echt ongelooooooflijk trots op jou!!!!
Mega knuffel van mij x
