Geschokt

Wat vreselijk!

Hè Kaaskopje,
Wat ellendig! Wil ze wel mensen zien, kun je naar haar toegaan?
Ik wens je veel sterkte, kan me voorstellen dat je je schuldig voelt maar ik hoop dat je je kunt richten op wat je wel voor haar kunt doen.
Veel sterkte en een virtuele knuffel ((Kaaskopje)) van
Niny

Naar

Wat een naar bericht; en wat zul je geschrokken zijn..

Ik hoop dat je vriendin dat ze goede begeleiding/therapie zal krijgen en dat ze alles weer op een rijtje krijgt.

En voel je niet schuldig; die zelfmoordpoging had je niet kunnen voorkomen.

Heel veel sterkte voor jou en je vriendin.

Ellen

Kaaskopje

Dat is een naar bericht....maar echt, ook jouw vriendschap had dit niet kunnen voorkomen. Mijn schoonzusje deed in mei een geslaagde poging. Een lieve man, geweldig leuk werk, twee lieve dochters, veel echt goede vriendinnen...het was niet de oplossing, wat zij deed was voor haar de oplossing.

Kaaskopje

Wat een vreselijk bericht!! Maar ik ben het met Fiorucci eens, vorig jaar heeft iemand hier uit de buurt een geslaagde poging gedaan, ook jong, veel vrienden, fijn huis, fijn werk, maar zijn beeld van de wereld was zo verwrongen. Zijn enige uitweg was dit en hij kreeg zoveel aanloop en liefde van mensen, maar hij sloot zich daar totaal voor af. Mensen die zoiets doen zijn niet meer vatbaar voor rede en liefde, daar ben ik van overtuigt!

Ik hoop dat ze uit deze periode komt, en dan hoop ik dat ze zich weer openstelt voor jouw lieve vriendschap!

Heel veel sterkte

Elske

Vriendschap

met de vriendschap zit het wel goed. Mijn man zei 'het is een open deur, maar is het geen vraag om aandacht?' Dat kan natuurlijk, maar ze is piekerig en geneigd naar depressieve gevoelens. Nu ze eenmaal op dit punt is aangekomen begrijp ik, nu het wat bezonken is, dat ze het gedaan heeft, maar onverwacht is het altijd denk ik. Als je dat niet van haar weet lijkt ze gewoon opgewekt en gezellig. Toen we nog zo'n 17 waren kon ze al gedachten hebben waarvan ik me afvroeg hoe ze erbij kwam. Geen zelfmoord toen nog hoor, maar zorgen over haar ouders op zo'n extreme manier dat ze er paniekaanvallen van kreeg.
Fiorucci, wat afschuwelijk voor jullie trouwens dat je schoonzusje er dus wel in geslaagd is. Wat vreselijk voor de kinderen en uiteraard voor je broer en jullie. Het blijft akelig om dat aan anderen te moeten vertellen. Ziekte is een gegeven. Je wordt ervan beter of je gaat ervan dood, het overkomt je helaas, maar een moeder die eruit is gestapt... vertel dat maar eens.

Kaaskopje

Het was de ex van mijn zwager, maar wel een goede vriendin...maar zeker als iemand het meerdere malen probeert, zoals bij jouw vriendin, geloof ik niet in een roep om aandacht, persoonlijk....nou ja, het kan, maar ik zou toch voorzichtig zijn met dergelijke aannames. We denken altijd iemand goed te kennen, maar achter die gezelligheid kan veel leed schuil gaan.
Enniewee, ik weet hoe zo'n bericht aankomt en hoe lang dit in je gedachten blijft zitten, sterkte!

Wat erg sini

Waar kan ik je verhaal vinden? Jij ook sterkte en dank je wel voor je felicitatie. Ik zal het aan haar overbrengen
Ik ben erg benieuwd naar wat voor indruk ik krijg van mijn vriendin als ik haar zondag zie. Ze is belangrijk voor me, dat heb ik haar ook al verteld. Ik voel nu eigenlijk pas goed hoeveel ze voor me betekent.

Mijn vriendin ook

Mijn vriendin heeft ook nu al weer jaren geleden een mislukte poging gedaan. Ik herken je schuldgevoel, maar echt je kunt het niet voorkomen. Ik was veel bij haar, ze woont vlakbij, maar als iemand de wereld verwrongen ziet, kun je zo`n poging niet voorkomen.
Wat ik mij van het eerste bezoek aan haar herinner was, dat ze onder de medicijnen zat.Ze was daardoor anders dan ik haar kende, namelijk suffig en sloom.Ook de mensen die bij haar op de gesloten afdeling waren, waren vaak versufd door medicijnen; schrik dus niet te snel van je vriendin, en de omgeving waar ze in zit. Mijn vriendin mocht en kon bij de eerste bezoekjes alleen over onbelangrijke dingen praten, bijvoorbeeld het eten, en wat ik die dag had gedaan enz.
Later vertelde ze dat juist dat zo op het oog onbelangrijke praten, haar goed had gedaan, ze kon in dat stadium niet over haar poging praten.
Veel sterkte als je op bezoek gaat.

Ik hoop

dat er door haar actie wel iets gaat veranderen.
Ik heb net als Tirza ook zo mijn twijfels over of een zelfmoordpoging een roep om aandacht is. Je ziet geen uitweg uit een situatie en denkt dat op te lossen door er een eind aan te maken. Klaar uit.

Wat afschuwelijk kaaskopje!

Wat moeilijk is dit...

Ik snap je schuldgevoelens, maar die zijn niet terecht denk ik. Je had hoogstens wat meer geweten over haar gevoelens, maar verder - hoe heette die acteur ook alweer, die onlangs een einde aan zijn leven maakte, hoewel er -objectief gezien- redenen te over waren dat niet te doen?

Als omstanders kun je je best doen - en dat zul je nu vast nog meer doen- maar uiteindelijk sta je met lege handen.
Zo'n afschuwelijk rotgevoel!!!

Gister geweest

Ik ben gistermiddag bij haar geweest en ik maak me toch wel zorgen. Ze ziet het gewoon helemaal niet meer zitten. Het nare is dat ze gewoon naar huis moet als men vindt dat het gevaar geweken is, maar ze wil niet naar huis en zodra ze naar huis is geweest krijgt ze meteen weer de neiging om zichzelf iets aan te doen, omdat ze daar weer bevestigd ziet waarom ze er ook weer een eind aan wilde maken. Ze heeft vanmiddag een gesprek gehad met het team van het ziekenhuis, dus ik ben benieuwd wat de plannen zijn. Ik heb vrij dus ik ga er weer even heen zo.

Lieve kaaskopje

Wat vre-se-lijk!
echt ik snap dat dit enorm schrikken is !
toch net als de schrijfsters voor mij...voel je niet schuldig....

sterkte en ik hoop dat ze de juiste hulp gaat krijgen....

Getver

wat akelig. Wat zul je je machteloos voelen. Sterkte.

Tirza

Oh kaaskopje

Wat vreselijk, altijd dat gevoel van "als ze maar niet"... Maar je kan er niets aan doen, alleen nu voor haar zijn. Als dat niet genoeg is dan is dat helaas zo.

Toen ik tiener was ging mijn moeder door een dip en was ik bang dat ze er een eind aan zou maken. Ik weet nog precies hoe ik me voelde elke keer als ik de badkamer inkwam en het douchegordijn dicht was. Brrrr.

Sterkte.

Geweest

Het gesprek was nog niet geweest. Dat zou (hopelijk) na het bezoekuur plaatsvinden. Haar ex-man en zoon waren er ook. Hij is het met mij eens dat ze niet naar huis mag, dus als ze onverhoopt toch gewoon 'vrijgelaten' wordt gaat hij er alles aan doen om dat te voorkomen.
Ik heb eerder te maken gehad met mensen die op die afdeling terecht waren gekomen, maar ik hoor nu meer over de gang van zaken daar. Soms is het echt bizar. Veel mensen mogen na een poosje gewoon de deur uit en kunnen dan in de stad kopen wat ze willen, dus ook pillen, scheermesjes etc.. Die mensen zijn vrijwillig opgenomen, maar verkeren in een vorm van ontoerekeningsvatbaarheid. Dan hou je ze toch in de gaten?

Petal

Ja, ik besef dat ik me niet schuldig moet voelen. Ik wil er nu gewoon zoveel mogelijk voor haar zijn.
Wat naar dat jij als kind zo in angst hebt gezeten om je moeder. Ik begrijp dat het na die dip wel weer beter ging met je moeder?

Even

een bedankje voor de reacties. Het is fijn om het van me af te kunnen schrijven.

Kaaskopje

Wat een verdrietig bericht! Wat zul je ontzettend geschrokken zijn!
Wat me verbaasd is dat ze op een gesloten afdeling is en evt. naar huis mag als 'het gevaar' eenmaal geweken is. Het lijkt me erg moeilijk te bepalen wanneer dat zal zijn. Ook voor artsen en verpleegkundigen. Weet je ook of er actief 'behandeld' wordt? Krijgt ze gesprekken met een psychiater die een diagnose kan stellen en/of zijn er andere vormen van therapie? Medicatie? Wil ze wel hulp?
Mijn moeder heeft in het verleden meerdere pogingen ondernomen en het lastigste was dat zij nauwelijks hulp accepteerde en heel goed was in het misleiden van artsen en verpleegkundigen en andere therapeuten. In het begin stond ze na een poging ook binnen de kortste keren weer op de stoep.
Later zag men ook wel in dat het beter was 'haar langer vast te houden' en is ze voor langere tijd opgenomen in een psychiatrische instelling.
Toch is het met alle vormen van behandeling zo dat de patiënt zelf wel hulp moet willen (en er heil in zien), ook in perioden dat de wereld zwart lijkt.
Ik hoop dat je vriendin zelf ook inziet dat ze hulp nodig heeft. Dat dat zin heeft en haar misschien weer iets van plezier in het leven kan brengen.
En iedereen heeft het al in dit draadje gezegd; je hoeft echt niet schuldig te voelen! Ik denk dat je als buitenstaander weinig invloed meer hebt als je al zo diep zit dat doodgaan de enige uitweg lijkt. (Sterker nog; mijn moeder had het idee dat het beter voor iedereen was als zij er niet meer zou zijn.)
Misschien kun je alleen maar op haar in proberen te praten dat ze hulp moet accepteren op haar 'twijfelmomenten' en momenten waarop ze voor rede vatbaar is. Al is het maar voor je eigen gevoel...

Dit zijn van die ongrijpbare situaties waarbij je je zo machteloos kan voelen. Heel, heel veel sterkte gewenst! Ook voor je vriendin natuurlijk en haar familie natuurlijk.

Kaaskopje en sini

Ja mijn moeder is weer uit de dip gekomen. Toen ze een nieuwe relatie kreeg werd het weer een beetje normaal. Ik hou mijn hart vast voor de dag dat ze weer alleen is want daar kan ze heel slecht tegen.

En Sini, dat gedoe met mijn moeder heeft zeker invloed op onze relatie. Ik ben uiteindelijk heel snel uit huis gegaan en heb me net als jij in een ander land gevestigd. Misschien had ik dat sowieso wel gedaan maar dat gevoel van rust dat ik opeens had, heerlijk.
Als ik dichtbij mijn moeder zou wonen zou ik me veel te veel haar problemen op mijn rug nemen.

Buitenland (inderdaad o.t.)

De dochter van een vroegere 'huisvriendin' is helemaal in Nieuw Zeeland gaan wonen. Ze had haar man hier leren kennen, maar is erg enthousiast met hem meegegaan. Ik denk dat dat ook geen toeval was. Zowel vader als moeder kun je beter niet te vaak om je heen hebben. Moeder manisch-depressief en vader drinkt wat te veel. Toch is het zonde, het zijn ondanks hun gebreken aardige mensen, maar voor hun kind een ramp.
Mijn ouders wonen in het buitenland. In dit geval zijn zij degenen die voor afstand hebben gekozen. Wij gunden ze dat avontuur van harte voordat we wisten dat ze onze nabijheid niet meer konden verdragen. Nadat ze hadden gezegd dat ze het te pijnlijk vonden om in onze buurt te wonen en dat ze niet meer terug wilden komen voor een bezoek, omdat 'we geen enkele band met Nederland meer hebben', was van ons enthousiasme voor hun avontuur niet veel meer over. Hoezo geen enkele band?

Jeetje kaaskopje

Dat van jouw ouders vind ik heel erg. Geen idee wat daar aan vooraf is gegaan maar zelfs dan nog.

Ik spreek mijn moeder bijna elke week en zie haar zo'n 2 a 3 keer peer jaar. Vooral voor haar want ik vind dat contact eigenlijk heel vermoeiend. Maar om geheel te breken zou ik haar niet aan kunnen doen.

Kaaskopje

Toch maar even reageren. Heb hele week al meegelezen. Het verhaal van vriendin van kaaskopje raakt me, maar ook de andere verhalen. Ik ben zo iemand die regelmatig wordt opgenomen, depressief is geweest, psychoses heeft doorgeaakt, diagnose borderline enz enz. Ik heb nooit een zelfmoordpoging gedaan, maar kan me er zonder enige moeite iets bij voorstellen dat iemand die psychisch lijdt dat doet. Het heeft niks te maken met een schreeuw om aandacht, maar alles met wanhoop en diepe zwarte ellende waar geen gat meer in zit. Het is verschrikkelijk om je zo te voelen.
En kaaskopje wat vind ik het fantastisch om te lezen dat je je vriendin opzoekt, niet veroordeelt enz. Mensen als wij zijn vaak diep eenzaam en hebben juist andere mensen zo nodig. Ook al weten we er soms niet mee om te gaan, doen we 'raar' of weet ik wat.
Sla je armen om haar heen, zeg dat je van haar houdt en geef haar een knuffel. Praat gewoon met haar, ze is een mens en ook al kan ze nu misschien niet helder nadenken. Geef niet op.Tuurlijk, geef je grens aan, maar op een liefdevolle manier.
Nou ja, dit moest ik gewoon even kwijt. ik heb een zak voor mensen die zijn opgenomen en psychisch zo erg lijden. Sterkte ermee

Pilar (lang, ik schrijf het ook voor mezelf op)

Wat hard voor je dat je met zoveel problemen door het leven moet. Je zegt dat je nooit de neiging hebt gehad eruit te stappen, dus ik neem aan dat je het leven voldoende de moeite waard vindt?
Je zegt dat ik mijn vriendin niet veroordeel. Dat is waar, maar ik heb me wel eens verbaasd en heb haar niet altijd begrepen, omdat ze toch keuzes heeft gemaakt die ik nóóit gemaakt zou hebben.
Ze is uit eigen beweging uit het gezinshuis weg gegaan, om tot rust te komen en er op deze manier achter te komen wat ze wilde van haar man en haar huwelijk. Ze was van mening dat de kinderen in hun vertrouwde huis moesten blijven bij hun vader. Haar (nu ex-) man werd zo min of meer opgezadeld met een rol als werkende alleenstaande ouder. Mijn vriendin sliep wel in het 'grote' huis als hij moest werken. Ze heeft zichzelf door deze keuzes te maken, vind ik, uit de markt geprijsd bij haar kinderen. Zij zien haar vertrek toch als 'zij deed het, zij ging weg'. Ze wilde echter absoluut niet dat de kinderen zich gedwongen voelden bij haar langs te moeten. Als ze wilden komen, dan uit vrije beweging. Ik was het daar nooit mee eens. Zeker niet omdat (ex)man de kinderen totáál niet stimuleerde om hun moeder te bezoeken. Ik zou ze er persoonlijk heengebracht hebben als het had gemoeten.
Hierdoor is ze dusdanig buiten het gezin komen te staan dat ze zich een toeschouwer voelt en geen deelnemer. Ze ziet, als ze bij hun is, dat ze samen lachen, samen dingen doen en haar daar niet bij betrekken of nodig hebben. Een toeschouwer kan gemist worden, denkt ze.
Ik heb aan een kant te doen met haar ex-man. Ik ken hem maar een paar jaar korter dan mijn vriendin en het is echt geen kwaaie vent. Hij heeft deze problemen en de manier waarop hij de zorg van de kinderen op zich kreeg niet verdiend. Hij doet zijn best, daar twijfel ik niet aan. Maar echt vrolijk wordt je niet van hem en ik vind dat hij mijn vriendin nu totaal verkeerd tegemoet treedt. Hij neemt haar pogingen niet serieus, ze heeft vooral behoefte aan aandacht, vindt hij. Als ze het wel serieus gemeend had, was het haar wel gelukt of had hij haar er graag bij geholpen. Hij heeft die uitspraak later ontkend, maar haar begeleider en zoon zaten erbij dus hij moest toegeven dat hij het wel zo gezegd had 'maar niet zo bedoelde'. Op de uitspraak van de begeleider dat iemand haar huis op moest ruimen voor ze weer thuis kwam zei hij tegen haar: 'je weet waar alles staat, denk.' (daar was ik bij) Hij heeft op zijn manier wel zijn best gedaan om mijn vriendin langer opgenomen te houden, maar verder is hij erg negatief. Niet echt de persoon om mijn vriendin uit haar dal te trekken.
Ik zou willen dat ik hem duidelijk kon maken dat hij zich anders op moet stellen en zich in moet zetten voor een beter contact tussen de kinderen en hun moeder. Maar ik kom er niet tussen, dat weet ik nu al. Hij zal zeggen dat hij alles al geprobeerd heeft, dat ze het zelf verprutst heeft. En deels heeft hij daar gelijk in, maar zo heeft ze het nooit bedoeld.

Jeetje

Sterkte hoor, ook voor je vriendin.

Even, wat ik me afvraag, is de reden dat ze zich buitengesloten heeft van haar gezin dat ze eigenlijk al depressief was? Dan kun je wel van alles vinden, maar mensen die depressief zijn zijn echt gewoon ziek, en handelen niet logisch meer. Ik denk dat het heel moeilijk is om een relatie in stand te houden als een van de partners depressief is.

Haar ex, noch jij, zal haar uit dat dal kunnen trekken, dat kan ze alleen zelf, met goede begeleiding. Ik hoop dat alles goed zal gaan!

Petal en sini - ot

Hier nog een. Mijn moeder was ook duidelijk een borderlinergeval. Ben echt weggevlucht uit nederland! En inderdaad, de rust om zonder manipulatie eindelijk je eigen leven te gaan leiden was zo bevrijdend!

Ik weet niet goed waar ik haar vertrek uit het gezamenlijke huis moet plaatsen met de gebeurtenissen van de laatste tijd erbij genomen. Ik vind dat ze niet eerlijk geweest is naar zichzelf toe en daarmee naar het gezin. Niet expres. Ze dacht er echt goed aan te doen door eerst 'tijdelijk' uit elkaar te gaan. Maar je kon op je klompen aanvoelen dat ze nooit terug zou gaan.
Voor mij is het nu voor een groot deel achteraf gepraat. Ik leg nu puzzelstukjes in elkaar. Na de geboorte van haar eerste kind heeft ze een moeilijk jaar gehad. Ze voelde in eerste instantie niet de band met haar kind die ze naar haar gevoel hoorde te hebben. Met de gebeurtenissen van vorige maand in mijn hoofd kom ik nu opeens tot de conclusie dat ze toen eigenlijk al min of meer het gevoel had waar ze nu met het hele gezin mee kampt. Ze voelt niet dat de kinderen een band met haar hebben, ze denkt dat ze haar niet zullen missen.
Er zijn films waarin de man of de vrouw dood gaat en dan als geest terugkeert. De geest kan alles zien, heeft het gevoel dat hij of zij alles aan kan raken, maar ze voelen en zien het niet. Ze leven hun leven en hebben de draad weer opgepakt. Zo voelde zij zich ook toen ze met kerst bij haar gezin zat.
Ik ben een leek op dit gebied, dus ik heb geen idee waar je haar gedachten, beslissingen etc. onder kunt scharen. Dat het niet goed zit is wel duidelijk.

Amateuristische praat

Ik zeg het maar als amateur met een beetje kennis, maar het klinkt echt heel erg als een depressie. Vooral dit: 'Ze voelt niet dat de kinderen een band met haar hebben.'
Eén vorm van depressie (of een kenmerk, dat weet ik niet) is dat je emoties helemaal niet meer werken. Je weet dat je een band hebt met je kinderen, maar je voelt het helemaal niet, je voelt niks, helemaal niks. Je kijkt ernaar, je bent inderdaad toeschouwer, maar het roept allemaal geen enkele emotie op. Dat zit in je eigen hoofd, in je eigen hersenen, en het is inderdaad een heel erge ziekte.
Man, kinderen, vriendin, die kunnen daar allemaal niets aan doen. Wat ze doen komt simpelweg niet aan. Het stuit op een grote leegte, op helemaal niets. In die zin heeft haar man het eigenlijk wel goed door. Het heeft dan ook geen enkele zin om te gaan zoeken waardoor dat komt. Het heeft ook geen zin om boos op haar te zijn. De kinderen zouden een stukje voorlichting moeten krijgen over depressie, zodat ze begrijpen dat het zo gebeurt omdat ze ziek is, en dat dat heel erg is, maar niet dat ze het wil of dat ze er iets mee bedoelt, en vooral ook dat zij daar niets aan kunnen doen.
Wat kan helpen (geen 100% garantie) zijn medicijnen (heel belangrijk), elke dag minstens een half uur wandelen, slecht nieuws vermijden, geen grote drukte, niet teveel verantwoordelijkheden en zorgen, en zo heel langzaam hopen dat er enig herstel op zal treden.
Dus als je haar kunt stimuleren om een goede behandeling trouw te blijven volgen, als je zelf een bepaalde regelmaat kunt aanbrengen in het bezoeken van haar, en als je (met toestemming van de afdeling) een half uurtje per dag met haar kunt gaan wandelen, dan doe je al heel veel.
Als ze weer ontslagen wordt moet er wel wat meer geregeld worden. Ik hoop dat ze een goede SPV-er krijgt en dat er ondersteuning is op het gebied van wonen en geld. Een stevige structuur eromheen die veel zorgen van haar wegnemen kunnen heel belangrijk zijn.

Tsjor