Geen contact volwassen dochter
hallo allemaal,
Vandaag zit ik weer helemaal wanhopig te zijn.
Mijn dochter wil me sinds ongeveer anderhalf jaar niet meer in haar leven.
Wel mag ik mijn twee kleinkinderen nog zien.
Sinds mijn schoonzoon overleden is, heeft mijn dochter een nieuwe vriend. Ze heeft hem leren kennen toen mijn schoonzoon nog ziek was en is toen ook al een relatie begonnen.
In die tijd heb ik het voor mijn dochter opgenomen, omdat ik zo blij was dat ze weer een lichtpuntje in haar leven had.
Mijn dochter is al een paar maanden na het overlijden van mijn schoonzoon bij haar vriend ingetrokken.
Vanaf dat moment lijkt het alsof er een allesverwoestende orkaan door het leven van mij en waarschijnlijk ook door dat van mijn kleinkinderen is gegaan.
Ze bleven aan het verhuizen. Vriend heeft ook twee kinderen. Bij elkaar gaan wonen. Huizen te koop gezet. Huis gekocht en een jaar lang opgeknapt. Intussen allerlei ruzies en problemen. Tot dochter huilend belde dat ze, na een gebroken neus en gekneusde ribben, had besloten om bij vriend weg te gaan.
Nu wonen ze apart maar zijn toch nog samen.
Mijn kleinkinderen zijn in dit verhaal steeds meegesleept. Ze hebben eigenlijk nooit de rust gehad om de dood van hun pappa te verwerken.
Mijn dochter heeft twee moeilijke zwangerschappen gehad en in die tijd heb ik veel uitgeholpen. Ze belde vaak in paniek en dan zat ik al in mijn auto.
Na de zwangerschappen lichamelijke kwaaltjes overgehouden, waardoor ik ook vaak bij moest springen. Ik heb die twee kindjes grotendeels mee opgevoed door dit alles.
En toen werd mijn schoonzoon ziek......
Dit heeft twee jaar geduurt.
Ik heb mijn leven compleet aan de kant gezet en dit gezinnetje geholpen.
Steeds de kinderen opgevangen. In huis zodat mijn dochter bij haar man kon blijven in het ziekenhuis, enz.enz.
Sinds anderhalf jaar ben ik niet meer welkom in mijn dochters huis, omdat ik het contact met haar vriend niet wil. (De escalatie met haar vriend kwam zelfs door iets wat mijn dochter had gedaan. Ze hebben het samen uitgepraat, maar aan mij wilde hij geen uitleg geven).
Nu zegt mijn dochter dat ze nooit om mijn hulp heeft gevraagt. Dat ik dit zelf wilde.
Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen dochter niet meer ken. Het is alsof ze helemaal gebrainwashed is door haar vriend. Alles is mijn schuld volgens haar.
Ik ben in een heel diep zwart gat gevallen. Heb het gevoel dat ze haar kinderen (7 en 9 jaar),
graag bij mij afzet als het haar uitkomt.
Ik ben gek op die twee kinderen en andersom is dat ook zo. Ze zijn heel graag bij mij en willen altijd ook blijven slapen.
Ik voel me gebruikt door mijn dochter, maar wil daar mijn kleinkinderen niet onder laten lijden.
Eigenlijk zegt mijn dochter tegen mij dat de afgelopen 9 jaren gewoon een leugen zijn.
Ik was degene die wilde helpen, ze had anders ook wel bij andere mensen terecht gekund volgens haar.
Toen mijn schoonzoon ziek werd heeft hij mij gevraagt of ik er voor zijn vrouw en kinderen wilde zijn. Dit vooral om de rust voor de kinderen te bewaren. Niet steeds overal gedropt worden maar veilig bij hun oma zijn.
Ik deed dit graag en zou het weer opnieuw doen.
Maar ik kan niet dealen met hoe mijn dochter nu met mij om gaat. Alsof ze van me walgt.
Help!
Sorry voor dit hele verhaal, maar ik ben wanhopig en moest het kwijt.
wat erg voor je, maar ook voor je dochter. Zo te horen zit ze in een giftige relatie, een gebroken neus en gekneusde ribben is simpelweg mishandeling en vaak is het maar het topje van de ijsberg. Het is wel fijn dat je je kleinkinderen nog kunt zien maar wat je dochter betreft: laten blijken dat de deur altijd open staat, geen oordeel hebben, dan komt er hopelijk ooit een keerpunt. Heel veel sterkte
En nog even dit: er zijn relaties waarbij iemand wordt geïsoleerd van zijn familie, dat kan bij je dochter ook het geval zijn en moet je haar niet aanrekenen. Overweeg evenwel goed of er dingen zijn die je beter had kunnen doen en wees dan ook eerlijk tegenover jezelf.
bedankt voor je lieve reactie.
Natuurlijk heb ik in de aflopen jaren veel fouten gemaakt. Ik zoek het ook bij mezelf.
Mijn relatie met mijn dochter was er altijd een waar veel mensen jaloers op waren.
Ik begrijp het gewoon niet. Ze kwam voor ALLES bij mij.
Ze is stapelgek op haar vriend. Ondanks alle ellende die ze samen al hebben gehad in de korte tijd dat ze bij elkaar zijn. Ze doet er alles aan om haarzelf aan hem te binden. Ondanks sat ze nu in twee aparte huizen wonen.
ze zegt bijvoorbeeld dat ze niet om mijn hulp heeft gevraagt. Dat is misschien wel waar.
Ik heb het steeds aangeboden.
Als ze in paniek belde dat er weer een ambulance onderweg was voor schoonzoon en de kindjes erbij waren, bood ik direct uit mezelf aan om voor de kindjes te zorgen.
Zo gebeurde dat meestal. Ik bood het aan.
Ze hoefde het nieteens te vragen.
Nu denk ik vaak dat ik had moeten afwachten tot ze het werkelijk letterlijk vroeg.
Allegond schreef op 14-08-2022 om 13:25:
ze zegt bijvoorbeeld dat ze niet om mijn hulp heeft gevraagt. Dat is misschien wel waar.
Ik heb het steeds aangeboden.
Als ze in paniek belde dat er weer een ambulance onderweg was voor schoonzoon en de kindjes erbij waren, bood ik direct uit mezelf aan om voor de kindjes te zorgen.
Zo gebeurde dat meestal. Ik bood het aan.
Ze hoefde het nieteens te vragen.
Nu denk ik vaak dat ik had moeten afwachten tot ze het werkelijk letterlijk vroeg.
In eze situatie kun je het nooit goed doen. Had je gewacht tot ze het vroeg dan had je dat om je oren gekregen.
Blijf dat baken voor de kleinkinderen en wacht bij haar nu tot ze het vraagt. Dan krijgt ze get zoals ze het hebben wil. Blijf in het leven van de kleinkinderen, zo te horen ben je een stabiele factor voor ze.
Ik denk dat ze het gevoel heeft dat je dat ‘Ik heb altijd voor je klaargestaan’ als drukmiddel gebruikt en dat weert ze af. Ik denk dat je moet ophouden met om die bevestiging vragen. Je hebt altijd voor haar klaargestaan, zo is het. En nu is je dochter ‘gek geworden’ en ziet ze de realiteit niet meer goed. Ze is duidelijk in de ban van deze man, wat niet goed voor haar is. Maar dat ziet ze niet. Ze kan daarom niet omgaan met wat zij ervaart als pogingen om haar beslissingen in twijfel te trekken en haar van hem los te weken. Wat ook zo is, natuurlijk. En dus valt ze je aan en weert ze je af.
Hoe moeilijk het ook is: beschouw je dochter als ‘ziek’. Bepaal zelf je grenzen en mogelijkheden om er voor haar kinderen te zijn. Doe niet meer dan je kunt opbrengen maar ook niet minder. Voorkom dat je het gevoel hebt te worden ‘gebruikt’. Je neemt zelf de beslissingen over wat je met en voor je kleinkinderen wil doen. Je hebt met hen een relatie. Niet alleen met hun moeder. Anders wordt ook dat een emotioneel drukmiddel. Hoe begrijpelijk misschien ook, dat verbetert de situatie niet.
Het lijkt me heel erg pijnlijk om te zien dat je dochter in zo’n destructieve relatie zit dat ze er zelfs na zulke ernstige mishandelingen niet uit kan komen. Maar jij kunt haar niet de ogen openen. Ik zou denk ik proberen om begrip te tonen voor de kwetsbaarheid die maakt dat ze bij hem blijft. En verder zou ik aangeven dat ik er voor haar zal zijn als ze me nodig heeft. Die man is waarschijnlijk bezig haar te isoleren van de buitenwereld en dat lukt kennelijk behoorlijk goed. Maar ze moet weten dat jij er uiteindelijk voor haar zult zijn, wat hij ook zegt. Misschien kun je dat zelfs benoemen, zoiets als: “Je weet dat ik me zorgen over je maak. Ik weet ook dat jij er anders naar kijkt en dat recht heb je: je bent een volwassen vrouw. Ik wil dat je weet dat ik van je hou en dat ik er ben als je me nodig hebt, zoveel als binnen mijn mogelijkheden ligt. Ik hoop dat je dat altijd zult onthouden, ook als het een periode niet goed loopt tussen ons. Je kunt altijd bij me komen als je me nodig hebt.”
Je dochter heeft haar eigen persoonlijke ruimte, en hoe ongezond ze zich in die ruimte misschien ook gedraagt, je kunt de verantwoordelijkheid niet van haar overnemen. Er zit niks anders op dan op dan te wachten en op een heel basaal niveau proberen contact te houden (bijvoorbeeld een kort praatje als ze de kinderen komt brengen) maar niet meer steeds over de problemen te willen praten of haar proberen te overtuigen dat ze bij hem weg moet gaan.
Dank voor je reactie.
Op dit moment voel ik me niet zo stabiel. Maar inderdaad, als mijn kleinkinderen hier zijn heb ik de indruk dat ze tot rust komen.
Dankje Mija, je hebt gelijk. Ik weet dat het zo is. Mijn gevoel werkt niet altijd mee....
Het is wel niet zo dat ik haar steeds onder haar neus wrijf hoeveel ik voor ze heb gedaan.
Maar ik heb dat zeker wel genoemd omdat ik het niet begrijp.
We waren altijd zo close, we hebben zoveel samen meegemaakt. Hoe kan dit?
Dat heb ik natuurlijk ook zo tegen haar gezegd.
Allegond schreef op 14-08-2022 om 13:25:
ze zegt bijvoorbeeld dat ze niet om mijn hulp heeft gevraagt. Dat is misschien wel waar.
Ik heb het steeds aangeboden.
Als ze in paniek belde dat er weer een ambulance onderweg was voor schoonzoon en de kindjes erbij waren, bood ik direct uit mezelf aan om voor de kindjes te zorgen.
Zo gebeurde dat meestal. Ik bood het aan.
Ze hoefde het nieteens te vragen.
Nu denk ik vaak dat ik had moeten afwachten tot ze het werkelijk letterlijk vroeg.
Misschien kun je dit aangeven bij haar en dat je in het vervolg wacht totdat ze zelf jouw hulp vraagt?
Ja. Maar op het moment kan ik niet heel veel aangeven.
De kinderen moeten een drukke straat over voor hun huis. Tegenwoordig kunnen ze verder alleen komen. Het is nu een appje dat ze eraan komen. Natuurlijk wel eerst de vraag of ze mogen komen, en of ik wil laten weten of ze aangekomen zijn.
Als ze weer naar huis gaan stuur ik een appje dat ze eraan komen en dat ik ze die drukke straat over help. Dan keer ik weer om.
Allegond schreef op 14-08-2022 om 14:18:
Dankje Mija, je hebt gelijk. Ik weet dat het zo is. Mijn gevoel werkt niet altijd mee....
Het is wel niet zo dat ik haar steeds onder haar neus wrijf hoeveel ik voor ze heb gedaan.
Maar ik heb dat zeker wel genoemd omdat ik het niet begrijp.
We waren altijd zo close, we hebben zoveel samen meegemaakt. Hoe kan dit?
Dat heb ik natuurlijk ook zo tegen haar gezegd.
Je hebt ook niks verkeerds gedaan. Het is normaal, wat je hebt gezegd, je verbazing, je onbegrip, wat je voelt. Maar zij kan er niet mee omgaan en je kunt nu niet het normale van je dochter verwachten. Die realiteit is enorm hard maar moet onder ogen worden gezien. Anders spreek jij haar steeds aan op iets wat ze niet kan behappen en dat slingert keihard in je gezicht terug en het levert niks goeds op.
Uit wat je schrijft, leid ik af dat je dochter voorheen niet zo ‘moeilijk’ was. Er bestaan mensen die dat voor elkaar krijgen, dat anderen van de realiteit wegbewegen. Hij heeft je dochter in een heel kwetsbare situatie ontmoet en hij lijkt daar gebruik van te hebben gemaakt. Ik kan dit natuurlijk allemaal niet ‘weten’ op basis van wat jij vertelt. Misschien is er wel iets heel anders aan de hand. Maar waarom ik het toch zeg, is omdat je er in dat geval voor moet uitkijken dat je niet in zijn valstrikken trapt. Als hij zo iemand is, is hij actief bezig je dochter van jou te vervreemden door haar dingen in te fluisteren waardoor ze in conflict raakt met jou. Trap er niet in! Je bewijst hem namelijk een dienst door in conflict te zijn met je dochter. In dat geval zou er sprake kunnen zijn van narcistisch gedrag. Misschien maar eens wat over lezen/luisteren. Little Shaman op YouTube is een goede bron. Je zou goede ideeen kunnen opdoen (grey rock bijvoorbeeld)
Ik weet niet wat er tussen jou en hem is gebeurd maar je zou hem zelfs uit balans kunnen brengen door het contact te herstellen en geen kwaad woord meer over hem te spreken. Strategisch natuurlijk, gewoon om aanwezig te kunnen zijn in je dochters leven. Maar dat is wel moeilijk op te brengen. Want dan moet je het ook steeds aanzien en op je tong bijten.
Eens met de posters hier. Oefen geen enkele druk uit op je dochter en wees er voor de kleinkinderen. Dat laatste is enorm belangrijk niet alleen voor de leuk, maar er kan zelfs een moment komen dat de boel daar fout loopt en jij die kinderen tijdelijk moet opvangen. Maar dat moet je natuurlijk niet tegen je dochter of de kinderen zeggen.
Heb je naast dit forum nog andere plekken waar je je hart kan uitstorten? Familie, vriendinnen?
Ik heb twee vriendinnen die het grootste deel van mij leven al in mij leven zijn. Dus ook altijd alles van dichtbij meegekregen. Ik kan met hun praten maar wil geen zeur worden.
Vanavond was een van die vriendinnen bij mij.
Ik heb flink zitten huilen. Ze gaf me een knuffel terwijl ze zei: dit heb je niet verdiend.
Mijn verdriet sloeg om in boosheid.
Ik loop al bijna twee jaar op eieren om mijn kleinkinderen maar niet te verliezen. Die twee houden echt van mij. Dat is heel voelbaar. Tegelijk voelen ze ook haarfijn aan dat ik in hun huis niet welkom ben.
Ze beschrijven bijvoorbeeld hoe hun kamertjes eruit zien.
Ik vind het verschrikkelijk, maar ik wil van de constante angst af dat mijn dochter die kinderen bij mij weg gaat houden.
