Gedachte bij de nabestaanden
Wt er vooraf ging aan het opstarten van dit draadje.
Twee weken geleden kocht ik een bosje gerbera's voor een bloemstukje voor zieke vriedin. Een week later overleed ze. Die dag had in van een overgebleven gerbera een drijfbloem gemaakt en op de salontafel gezet. Ik zag de bloem veranderen omdat de bloem door de korte steel beter water kon opnemen.
Ik kreeg een dankkaartje voor de steun in die dagen maar de begravenis vond plaats met alleen haar kleine familie.
Ik merk dat de bloem op tafel het leed wat verzacht omdat het afscheid nu in stapjes gaat. Ik zal ook iets op tafel missen als op een dag de bloem gaat rotten en moet worden opgeruimd.
Ik heb geen foto van mijn vriendin. Een foto van vriendin voor het ziektebed, zal mij ook juist meer doen denken aan de laatste weken waarin ze zo achteruit ging. Ik wil ook geen foto.
Ik ben onder de indruk van een enkele bloem, dat als het ware nog leeft, dat ik nog kan zien en kan verzorgen door het water te verversen, voor mij heel tastbaar
Voor haar man en kinderen is alles zo rauw. Ik zou hem bijna ook een vaasje met een drijvende gerbera willen geven. Ik zou hem willen schrijven over de bloem en hoe die bloem van het bloemstukje (hij weet welke bloem ik bedoel) in een drijfvaas hier op tafel staat. Als herinnering aan zijn vrouw.
Maar de man van vriendin is erg gesloten en het verhaal van de drijvende bloem kan hem verdrietig maken terwijl hij juist nu zo sterk moet zijn.
Ik overweeg over de bloem te mailen maar weet niet of dat verstandig is. Wat denken jullie?
Als ik de draadjes over verlies en verdriet lees omdat ik mij afvraag hoe je je kan opstellen naar iemand die net zijn dierbare heeft verloren en zich zo lijkt af te sluiten, kom ik er niet zo gauw één draadje tegen over het onderwerp interesse tonen in de tijd na afscheid
Ik respecteer de geslotenheid van een nabestaande maar vind het ook moeilijk om als een gesloten boek over het proces heen te stappen. Maar dat maakt het ook moeilijk om aan hem te vragen hoe het met hem gaat en dat komt tegelijkertijd weer zo ongeïnteresseerd over.
doen
Ik zou die mail sturen, maar er geen reactie op verwachten (en dat misschien ook vast aangeven in je mail).
Sterkte!
niet in de mail
maar in een mooie kaart zou ik het doen. Mail vind ik dan wat onpersoonlijk.
Persoonlijk
Een kaart is een goed idee.
Weet je de verjaardagsdata van hem en de kinderen, dan kun je op die dagen ook iets sturen. En natuurlijk als het december wordt en 'iedereen' ( nou ja, dat valt in de praktijk best tegen) zich voorbereidt op gezelligheid en zij nu op een heel andere manier dat jaargetijde ingaan. Je zou een pakketje bloembollen kunnen geven - teken van leven.
Ai,
De mail is al verstuurd. Digitaal is echt zijn ding.
Maar het hele gebeuren doet mij stilstaan bij de nabestaanden die maar weinig mensen kennen en bij verlies in een stille eenzaamhid kunnen raken omdat mensen die een overledene kenden, niet meer informeren of het gevoel hebben dat het niet op prijs wordt gesteld..
Mijn vraag was dan ook of en hoe je dat dan aanpakt, omdat ik niet denk dat ik de enige ben die voor deze vraag ben komen te staan. Want wat als de ontvanger het echt niet wilt. Het gaat mij nog meer om de twijfel of het wel op prijs wordt gesteld.
Ik sloot de mail af met dat ik bij het aanzien van de bloem ook bij hen stil sta en hen sterkte wens. Maar ieder verwerkt het op zijn eigen manier. Dus kan iemand het medeleven ook als pijnlijk ervaren misschien zelfs als ongewenst.
Flanagan
"Dus kan iemand het medeleven ook als pijnlijk ervaren misschien zelfs als ongewenst."
Wellicht is dat zo. Ik denk eerlijk gezegd dat de meeste mensen goed bedoelde en lieve mails/kaartjes juist bijzonder waarderen. Ze merken daardoor dat ze niet alleen staan in hun verdriet, dat hun geliefde ook door anderen gemist wordt. Mijn ervaring is dat de meeste mensen dat juist heel fijn vinden.
Als ze er nog niet aan toe zijn om iets van anderen te horen/lezen: dan maken ze de post gewoon niet open of lezen ze hun mails niet.
Ijsvogeltje
Bedankt.. Juist omdat het afscheid in kleine kring was, ben ik voorzichtig.
samen missen
'Ze merken daardoor dat ze niet alleen staan in hun verdriet, dat hun geliefde ook door anderen gemist' Zo heb ik dat ook ondervonden. Ik stuur nog geregeld op bepaalde data een kaartje aan dochter van mijn overleden vriendin - zij schreef dat het een soort 'fijn' is dat een ander haar moeder ook zo mist...
Als 'Digitaal is echt zijn ding' doe je natuurlijk prima aan die mail. Kaartjesstuurders voelen dat als vluchtig, je kunt het niet neerzetten of zo, maar dat is maar net hoe je het beleeft.
Niets doen is een gemiste kans. Oke, misschien kies je niet helemaal de perfecte woorden, maar je toont wel dat je meeleeft.
Naast het 'samen missen' - is er ook meeleven met mensen van wie je het verlies níet deelt. Bijvoorbeeld doordat je degene die zij verloren niet gekend hebt. Luisteren naar de verhalen over die persoon, een foto bekijken, daar aandacht voor hebben is wat je kunt doen. Door de verhalen ontstaat een beeld van degene die zo gemist wordt.
Verder kun je ook dan een kaartje sturen natuurlijk.
aangeven
Je kan in je contacten (in dit geval je mails) aan hem aangeven, dat je niet weet of hij mails van jou waardeert. En hem aangeven dat als hij het niet waardeert, hij dat dan aan jou kan laten weten en dat je daar dan rekening mee kan houden.
Heb je contact gehad met iemand van wie zijn vrouw een paar jaar geleden overleden was. Ik sprak hem en vroeg wat door. Toen vertelde hij iets wat pijnlijk was voor hem. Toen ik hem later mailde en excuses aanbood dat ik door had gevraagd (overigens op een belangstellende manier) omdat het pijnlijk was voor hem, gaf hij aan dat het geen punt was. Hij was blij met mijn belangstelling. Vond het pas echt naar als mensen er niet (meer) naar vroegen.
Je kan niet gedachtelezen. Dus volgens mij kan je niet meer doen dan je belangstelling tonen en ruimte bieden aan de nabestaande om aan te geven als ze dat liever toch niet willen.
En zelfs dan zou ik na een tijdje toch weer voorzichtig contact opnemen om te vragen of het inmiddels anders is, want ze kunnen daarin ook nog veranderen.
En jij? (OT)
Jij trouwens sterkte met het verlies van je vriendin.
Vond je het niet moeilijk dat je niet bij de uitvaart kon zijn?
Ik heb een goede vriendin verloren. Ben destijds zeer intensief bij haar betrokken geweest in de laatste jaren en m.n. maanden. Ken haar familie ook goed. Denk nog vaak aan haar. Laatst hoorde ik dat de familie op een speciale manier bij haar zoveeljarig overlijden had stil gestaan. Mooi dat ze dat gedaan hebben. Ik had er best bij willen zijn. Dus kan me voorstellen als het de uitvaart na haar overlijden is dat jij er ook graag bij had willen zijn. Hoewel je de wens van haar man/familie natuurlijk respecteert.
Proces laatste week
Voor mij is het proces in de laatste week intenser dan de uitvaart zelf. De dagen dat ik bij haar langs ging, waren al in teken van afscheid. We konden elkaar nog even de hand vasthouden, over de hoofd strelen. Maar ook met enkele familieleden praten zodat het waken voor hen minder zwaar is omdat zij hun verhaal kunnen delen.
Zo ook op de dag dat ze overleed, ze was net overleden toen ik aanbelde. Ik was welkom en heb haar man gesproken en geholpen met gedeeltelijk afleggen tot de uitvaartzorg kwam. Daarbij had ik ook haar hoofd wat opgetild. Dichter dan toen, kan je niet bij een overledene komen. Ik was blij dat haar man er zodoende niet alleen voor stond.
Ik weet niet wat een uitvaart mij meer had kunnen brengen. Ik zou naar de uitvaart gegaan zijn als er sprake was van een uitnodiging, maar nog meer voor de nabestaanden dan voor mij.
Op de dag van de uitvaart, maar ook in de dagen erom heen, had ik een aandenken zo dicht bij mij. Ik doel op de bloem die zo gracieus en rustig op de waterlijn drijft. Het helpt mij met warme gevoelens aan mijn vriendin terug te denken. Ik weet niet of een uitvaart, in besloten kring, mij ditzelfde gevoel had kunnen geven.
Misschien dat ik op een dag haar graf zal bezoeken.
Eens las ik een boek over een vrouw die afscheid nam van haar opa. Ze ging die dag met haar vriend in een roeiboot over een meer varen , zoals ze dat vroeger zo vaak met haar opa had gedaan. ( Huis en hemel van Monika Sauwer). Er zijn meer manieren om een uitvaart te beleven.
Kerst
Deze week een kaart gestuurd met de beste wensen voor het nieuwe jaar naar een gezin dat deze feestelijke dagen zonder hun vrouw en moeder moet doen.
Ik vroeg mij wel af hoe een kaart zou vallen. Maar het gevoel van stilte ( geen kaarten) lijkt mij ook moeilijk. In ieder geval uit een goed hart.
zeker doen!
Zoek een mooie (natuur)kaart zonder tekst, laat je hart spreken en schrijf zelf iets. Merken dat mensen aan je denken en je verdriet niet vergeten, doet goed.
Tonny,
Dank je. Het voelt ook goed om een ander te laten weten dat je hen niet vergeten bent.
Duif
In de kerstboom zit een sierlijk roomwit duifje van stof met een mooie staart. Toen ik de duif een bijzonder plekje gaf, dacht ik aan mijn vriendin. Als ik naar dat tedere duifje kijk, dat zo eigenwijs mij aankijk, denk ik aan haar.
En mis ik haar tot tranen toe.
