Gebroken met mijn ouders
Mijn moeder heeft er een handje van om mijn te kleineren, en te beleren. En als ik daar iets tegen probeer te doen, dan komt mijn vader met zijn autoritair gedrag uit de hoek om je vol de hoek terug in te stampen.
Ik dacht dat ik nu zij oud zijn, daar wel langzamerhand tegen zou kunnen. Alleen... Ik heb ze gisteren letterlijk mijn huis uitgezet. Na de zoveelste kleinerende opmerking verdedigde ik mij. Mijn vader kwam uit zijn bekende hoek. Toen ik hem toesnauwde... Dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien, dat ik in gesprek was met mijn moeder en hem daarbij niet kon gebruiken. Toen flapte mijn moeder... Als je zo met ons praat dan gaan we weg, en komen we nooit meer terug. En ik heb ze daarbij geholpen, door ze de deur te wijzen en te verzoeke niet meer terug te komen.
Korte schtes van mijn verleden;
Ik heb heel veel moeite gedaan voor het behalen van mijn diploma's Maar wekelijks moet ik weer te horen krijgen, hoe goed mijn zus en zwager hun leven wel niet voor elkaar hebben. En kijk eens hun dochters... VWO, Universiteit........ Ze maakt ook altijd het zelfde 1-2-3 tje. Als je goed kan lezen. Dan kan je uiteindelijk goed leren. En als je goed kan leren. Dan krijg je een goed baan en mag je leiding geven. En dan heb je het gemaakt in je leven. Nu moet je weten. Ik heb dyslexie. Het goed lezen en schrijven zal er voor mij nooit in zitten. Ik heb wel HBO afgemaakt, na een hele lange route... Maar nooi iets van bewondering gehoord van mijn ouders. Eerder nog afkeuring. Mijn broer kampt daar ook al zijn hele leven mee. En mijn zus........ Eerlijk gezegd. Ik heb die nooit echt leren kennen.
Ik ga al vele jaren door een heel diep dal. Na 23 jaar gescheiden van een vrouw met borderline proplematiek. Verschillende hartstilstanden door alle stress. Een broer die uiteindelijk breekt met de familie.... etc.. etc... Kortom. Heel erg veel gedoe en verdriet.
De laatste 2 jaren begon ik weer op te krabbelen totdat mijn broer dus 1.5 jaar geleden na een enorm gedoe breekt met mijn ouders en direct ook met mij en mijn zus. Van daaruit kom ik in gesprek met mijn zus, voor het eerst sinds mijn jeugd. Ik ben inmiddels halverwege de 50. Zij is destijds expres op grote afstand van mijn ouders gaan wonen, omdat ze destijds het gedoe met mijn ouders al niet trok.
Mijn broer was altijd al een lastig geval. Ik vermoed ADHD. Maar dat werd in mijn jeugd nog niet zo benoemd. Hij was ook erg geweldadig. En dat moest ik wekelijks ondervinden. Ik heb veel meegemaakt aan verwondingen als hij weer eens door het lint ging. Ik ben dus opgeggroeid met grote angst. Dus wat mijn zus zag, dat kon ik niet zien waardoor zij haar leven koos op grote afstand. Ik moest op mijn hoede zijn.
Ook mijn broer is weg verhuisd van mijn ouders. Hij had echt hele grote hekel aan mijn moeder. En het autortiair gedrag van mijn vader trok hij niet. Dat was thuis heel vaak grote ruzies.
Waarom schrijf ik dit? ten eerste. Niet om mijn verleden opnieuw op te graven. Ik heb in mijn leven vele uren bij psychologen doorgebracht.
Ik wil graag weten... Hebben jullie dit ook meegemaakt. en zo ja. Hoe hebben jullie je leven opgepakt en vorm gegeven.
Ik merk dat ik niet echt verdrietig ben. de boosheid is er ook niet echt. Ik heb de deur dichtgetrokken en ik voel me eigenlijk zo enorm opgelucht. Is dat normaal?
Ja, ik denk dat het normaal is dat het ambivalente gevoelens geeft. Het blijven je ouders! En toch als zij jou zo veel pijn doen, doe je er goed aan. Je hebt dan geen profijt van de relatie met hen en het doet slecht voor je zelfvertrouwen.
Misschien kun je nog contact zoeken met die broer.
In elk geval sterkte. Heb je hulp?
Het is heel begrijpelijk dat je het hebt gedaan en ook dat het stik veel pijn doet. Mijn moeder praatte mijn hele leven negen van de tien keer in verwijten tegen me. Zo niet lief, nooit was het goed, altijd claimen en manipuleren. Ze kreeg ook een diagnose narcisme. En toch kon ik er niet voor kiezen te breken omdat zij verder geen familie had en ik enig kind ben. Maar het is niet goed voor me geweest. en jouw ouders: Zij hebben elkaar en nog meer familie, jij hoeft je niet zo te laten afz$%ken. Heel goed dat ze nou eens lik op stuk hebben gekregen. Laat het maar een tijdje zo en zoek hulp om het te verwerken. sterkte
Je voelt je opgelucht schrijf je. Hou dat gevoel vast. Laat het zo, zonder contact, zolang dat goed voelt voor je
Het leest alsof het contact heel lang heeft gevoeld als een verplichting waar je zelf eigenlijk niet op zat te wachten. Dan kan ik me best voorstellen dat je nu opgelucht bent. Misschien omdat in feite zij de keuze hebben gemaakt zodat jij dat niet meer hebt hoeven doen.
Dat al hun kinderen bewust ver weg gaan wonen om hun ouders en hun gedoe te ontwijken zegt wel iets over je ouders denk ik. Iets met oogsten wat je zaait.
MamaE schreef op 25-11-2021 om 12:12:
Het leest alsof het contact heel lang heeft gevoeld als een verplichting waar je zelf eigenlijk niet op zat te wachten. Dan kan ik me best voorstellen dat je nu opgelucht bent. Misschien omdat in feite zij de keuze hebben gemaakt zodat jij dat niet meer hebt hoeven doen.
Dat al hun kinderen bewust ver weg gaan wonen om hun ouders en hun gedoe te ontwijken zegt wel iets over je ouders denk ik. Iets met oogsten wat je zaait.
Hallo MamaE,
Nee zij hebben de keuze niet gemaakt. Die heb ik gemaakt. Al een aantal jaar ben ik er mee bezig geweest. Ik heb vele gesprekken met verschillende psychologen gehad. Het is allemaal een grote zoektocht geweest. Ik heb vaak met mijn ouders geprobeerd te praten.
Hun antwoord komt altijd op het zelfde neer.Ik moet mij niet zo aanstellen. Ik doe altijd moeilijk. Ik moet eens normaal doen...... Veel gemaakte opmerking: Ach doe niet zo gek...
Kortom; Ik praat tegen een muur. Ik ben nu een paar dagen verder. Op zich slaap ik goed. Ook merk ik, dat ik er best vrede mee heb. Het enige waar ik spijt van heb; Dat ik deze knoop niet 20 jaar geleden heb doorgehakt. Dat had me een boel extra leende kunnen besparen.
MRI schreef op 25-11-2021 om 10:49:
Het is heel begrijpelijk dat je het hebt gedaan en ook dat het stik veel pijn doet. Mijn moeder praatte mijn hele leven negen van de tien keer in verwijten tegen me. Zo niet lief, nooit was het goed, altijd claimen en manipuleren. Ze kreeg ook een diagnose narcisme. En toch kon ik er niet voor kiezen te breken omdat zij verder geen familie had en ik enig kind ben. Maar het is niet goed voor me geweest. en jouw ouders: Zij hebben elkaar en nog meer familie, jij hoeft je niet zo te laten afz$%ken. Heel goed dat ze nou eens lik op stuk hebben gekregen. Laat het maar een tijdje zo en zoek hulp om het te verwerken. sterkte
Hoi MRI. Bedankt voor je woorden. Mijn ouders hebben deze diagnose niet gehad. Maar ik heb vele gesprekken met een psycholoog gehad. Naar aanleiding van mijn beschrijving hebben we een hechting onderzoek gedaan. En met wat ik daar beschreef en vele gesprekken, waar feiten zoveel mogelijk zijn ge-checked, kwam de psycholoog ook tot de conclusie, dat er waarschijnlijk sprake van narcisme was.
Het klopt dat mijn ouders elkaar hebben en nog meer familie. Ik voel me ook niet echt schuldig naar hun. de familieband is al eigenlijk 35 jaar weg. Mijn ouders zijn van de familie weg verhuisd, toen wij 2 jaar waren. Dus buiten mijn directe familie, ken ik de rest van mijn familie nauwelijks. (Ik bedoel, ooms , tantes en neven ). Mijn broer, die heeft 1.5 jaar geleden volledig met ons gebroken. Dat is een verhaal opzichzelfstaande. Mijn zus.... Daar had ik soms contact mee. Maar in de 35 jaar dat wij op ons zelf wonen, heeft ze mij uit haar zelf, zeggen en schrijven misschien 2 keer uit zichzelf gebeld.
Dat vindt ik dus jammer. dat het contact verbreken met mijn ouders, de laatste link naar mijn familie nog is. Hierna voel ik mij wees. Nou ja. Ik denk, dat ik die stap dus al 15 jaar geleden had moeten nemen.
Pippeltje schreef op 25-11-2021 om 10:18:
Ja, ik denk dat het normaal is dat het ambivalente gevoelens geeft. Het blijven je ouders! En toch als zij jou zo veel pijn doen, doe je er goed aan. Je hebt dan geen profijt van de relatie met hen en het doet slecht voor je zelfvertrouwen.
Misschien kun je nog contact zoeken met die broer.
In elk geval sterkte. Heb je hulp?
Hoi Pippeltje,
Contact met mijn broer opnemen is niet ect een goed idee. Maar dat kan je niet weten. Mijn broer is een geval apart. De eerste 18 jaar van mijn leven waren niet erg harmonieus. Zacht gezegd. Ik denk dat mijn broer ADHD had. Hij had best behoorlijk wat gedrag problemen. Tot op de dag van vandaag is hij erg agressief.
Robbie001 schreef op 26-11-2021 om 21:18:
[..]
Dat vindt ik dus jammer. dat het contact verbreken met mijn ouders, de laatste link naar mijn familie nog is. Hierna voel ik mij wees. Nou ja. Ik denk, dat ik die stap dus al 15 jaar geleden had moeten nemen.
Dat je nu spijt hebt van de verloren tijd kan ik me voorstellen. Maar dingen gaan zoals ze gaan, en moeten hun weg vinden. Je was er destijds niet aan toe anders had je het toen wel gedaan.
Was het op een of andere manier toen gebeurd, toen je er nog niet klaar voor was, dan zou het toen nog niet goed uitgepakt hebben. Nu ben je er wel klaar voor en dan is het nu goed zo. Probeer het los te laten. Ja, dat is lastig. Maar die tijd is niet in te halen, wel kun je de tijd die voor je ligt goed gebruiken. En omzien is niet goed.
WendelmoedM schreef op 05-12-2021 om 21:12:
[..]
Dat je nu spijt hebt van de verloren tijd kan ik me voorstellen. Maar dingen gaan zoals ze gaan, en moeten hun weg vinden. Je was er destijds niet aan toe anders had je het toen wel gedaan.
Was het op een of andere manier toen gebeurd, toen je er nog niet klaar voor was, dan zou het toen nog niet goed uitgepakt hebben. Nu ben je er wel klaar voor en dan is het nu goed zo. Probeer het los te laten. Ja, dat is lastig. Maar die tijd is niet in te halen, wel kun je de tijd die voor je ligt goed gebruiken. En omzien is niet goed.
Ja, ik denk dat je gelijk hebt. En het voelt nog steeds niet verkeerd. En klaar er voor zijn? Ik weet niet of ik dat ooit echt zal zijn. Het doorsnijden van familie banden is voor mij niet iets dat ik zomaar doe. Over mijn dromen heb ik niet echt controle. En ik merk dat ik af en toe heel erg vermoeid wakker wordt. Dat zijn ook de dagen dat ik vaker, onbewust, terug denk aan wat ik heb verloren. Maar het gevoel meer gewonnen dan verloren te hebben is sterker. Dus het is goed zo...... Het lukt me best goed om het van mij af te zetten.
Hallo Robbie,
Ik heb ongeveer hetzelfde als jij meegemaakt. Autoritaire vader die soms sloeg of schopte en vooral veel schreeuwde en de hond mishandelde. Moeder met wie ik me nooit echt verbonden heb gevoeld. Vier maanden na mijn geboorte was ze alweer zwanger. We werden geacht de hoogste opleidingen te doen. Ik had erg veel moeite met leren, vond het heel saai. We moesten ook een instrument spelen en mee naar saaie koffieconcerten. Waar onze interesse lag, interesseerde ze niet. Mijn zussen zijn veel slimmer en die kregen net iets meer bewondering. Ik geloof niet dat ze ook geïnteresseerd waren in mijn mening of mijn gevoelens. We fungeerden alleen als uithangborden. Komt nog bij dat ik zeer gevoelig ben, en mijn ouders zijn een stel narcisten. Niet echt een goede match dus.
Net als jij ben ik al wat ouder (50) , dus dit ligt ver achter me. Maar op de één of andere manier komt het nu terug, misschien omdat mijn kinderen bijna volwassen zijn. Mijn twee zusjes trekken erg naar elkaar toe, alleen als ze ruzie hebben komen ze verhaal halen bij mij. Een zus trekt ook naar mijn vader (praat dan heel overdreven over kunst en andere zaken die mijn vader interessant vindt), de ander heel erg naar mijn moeder. Ik houd niet van al dat geklef. Bovendien is het mijn ouders gelukt om al hun vrienden en kennissen en familie te bannen omdat één klein dingetje ze niet beviel. En daar voel ik me ook niet fijn bij. Mijn moeder zei laatst letterlijk tegen me, dat als je haar beledigt, ze alle banden zal verbreken. En dat doet ze.
En ik vraag me echt af of ik oprecht van iemand uit mijn familie houd. Ik denk dat ik flinke bindingsangst heb, al ben ik wel 30 jaar gelukkig met mijn man. Mijn ouders doen nu heel anders naar hun kleinkinderen dan naar ons vroeger. Ze krijgen veel geld en cadeaus en ze zijn altijd de gezellige pater en mater familias. Die hypocrisie, daar kan ik slecht tegen. Het is alsof ik bijna op een natuurlijke manier geen deel meer uitmaak van de familie.
De laatste tijd heb ik ook steeds minder contact en het voelt als een opluchting, alhoewel ik me ook weer schuldig voel. Soms denk ik dat ik opgelucht zou zijn als ze overleden zijn. Ik denk veel aan vroeger en word daar heel triest van. Ik probeer er bij de verjaardagen en met kerst te zijn en als ik het oppervlakkig houd, gaat het goed.
Heel veel sterkte met jouw familie en het is fijn te weten dat er meer mensen zijn met deze problematiek, want je voelt je soms wel eenzaam.
