Extreme reactie

Ja inzoverre

dat het je confronteert met je diepste angst als ouder, namelijk het verlies van je kind. Ik herken dat tot op zekere hoogte ook wel.

Maar verder is het inderdaad zaak om je voor ogen te houden dat dit niet jouw verdriet is, maar dat van die ouders. Anders zuigt het je mee terwijl het nu feitelijk niets meer is dan dat het die angst raakt.

Mocht het jezelf niet lukken van die enorme emoties weg te blijven, dan zou ik eens kijken of een psycholoog je kan helpen om te achterhalen waarom het je zo diep raakt en wat je er aan kunt doen om te zorgen dat het zo met je op de loop gaat.

Aagje

Het hoeft niet erg te zijn

Het laat zien dat je inlevingsvermogen groot is. Dat is op zich een mooie eigenschap. Zolang je maar helder houdt dat je meeleeft en het niet op jezelf betrekt. Jij bent geen slachtoffer, je bent "toeschouwer" bij andermans leed.

Ja herkenbaar

Het raakt mijn grootste angst. Sowieso heb ik, sinds ik kinderen heb, last van een open zenuw.

Ik geef het meestal een plaatsje door een kaarsje te branden voor de getroffenen. Dat maakt dat ik het gevoelsmatig wat beter kan kaderen.

Dank voor jullie reactie

Ja daar heb ik zelf ook al aan gedacht. Ben me wel bewust van het feit dat mijn reactie erg heftig is. Ik schrik ervan, zeg maar.

En het is ook niet dat ik het op mezelf betrek. Ik voel oprecht verdriet voor die ouders, opa’s en oma’s.
Maar misschien dat er onbewust wel een verborgen angst zit?
Maar het is idd niet mijn verdriet, dus ik schaam me ook voor mijn tranen.
Vandaar dat ik het hier deel, niet in het openbaar.

Ne dat hoeft niet

Je leeft je gewoon in. Dus daar mag je best verdrietig om zijn.

Wat ik altijd lelijk vind, is als iemand te koop gaat lopen met dat verdriet. Daar had ik wel last van toen mijn vader op een nare manier om het leven kwam. Dat er mensen waren die gingen pronken met hun verdriet, want het was zo naar en het was zo'n lieve man. Dat was ook zo, maar dan geeft het nog geen pas om dan krijsend naar buiten te rennen tijdens de herdenkingsdienst, zeg maar....

Maar gewoon voor jezelf een verdrietig momentje hebben omdat de wereld soms heel naar is, toont alleen maar empathie en betrokkenheid.

Kaderen

Dat is een goed woord. Ik moet idd proberen om het wat meer binnen de kaders te krijgen. Kaarsje aansteken ga ik doen.

Ginny twijfelvuur

Wat vreselijk, dat je je vader verloren bent.
En dat mensen hun eigen verdriet dan zo openlijk uitschreeuwen in jouw nabijheid i.p.v. met jou mee te huilen.

Ik houd het wel bij mezelf. Maar merk dat ik het lastig vind om bijv afgelopen weekend een feest te vieren. Allemaal lachende en dansende mensen....en dat lukt mij dan niet goed. Dan denk ik: die mensen zijn net hun kindje verloren.
En dat gaat veel te ver...

Nee niet schamen

Ik zag deze week de verschrikkelijke beelden van de burgeroorlog van de Hutu's en Tutsi's terug en ik keek daar nu met droge ogen naar, maar tóen was ik net moeder van dochter geworden en verdroeg de beelden gewoon niet. Ik ben snikkend de kamer uitgevlucht. Dat was en is niet gewoon voor mij.

Ik vind het vooral sympathiek dat je zo geraakt wordt door iets wat buiten jouw kringetje gebeurt. Als je het maar weer in redelijke proporties kunt terugbrengen.

Ik ben zo'n 23 jaar geleden meegenomen naar de buurman, die dood op de keukenvloer lag. Ik had geen vriendschappelijke band met hem, maar wel een goede "buurschap". Ik heb de weken erna toch een paar keer spontaan gehuild. Niet eens omdat ik zijn aanwezigheid miste en het verdrietig voor de nabestaanden was, maar het hele gebeuren vond ik aangrijpend. Na die weken was dat "klaar". Het was verwerkt.

Nou ja last van....

Is wat zwaar uitgedrukt. Maar ik moest toen wel even een wenkbrauw optrekken. Dat doe je toch niet.....

Mar

het is heel begrijpelijk dat je er nog veel bij stilstaat, het is nog zo vers. Je zult merken dat het leven na een poosje toch weer zonder die gedachte op de achtergrond verder gaat. Wat je je ook 'moet' realiseren, is dat het beeld wat buitenstaanders kunnen hebben, soms veel dramatischer is dan het voor de betrokkenen zelf is. Natuurlijk is het verdriet om een overleden kind ontzettend groot en dat kan járen voortduren. Het kan zelfs nooit overgaan. Maar op een gegeven moment moeten ook zij weer verder. De dag staat dan (hopelijk op den duur) niet meer in het teken van het verdriet. Ze eten gewoon, ze slapen, ze werken, ze proberen er het beste van te maken, het verdriet is wat meer op de achtergrond aanwezig dan in het begin. Ondertussen ziet een buitenstaander ze en denkt 'oh oh, die zijn de hele dag nog verdrietig!' en kijkt meewarig, durft amper een gesprek aan te gaan, want wat moet je zeggen? Snap je wat ik bedoel?

Ik bedenk me een situatie en antwoord op je vraag

De moeder van een klasgenootje van een van de kinderen werd ziek en overleed. Als ik die kinderen zag vond ik dat steeds weer sneu, ook voor hun vader. Wat bleek? Na een jaar had vader weer een nieuwe relatie en was daar erg gelukkig mee. De kinderen vonden haar ook aardig, dus dat was ook in orde. Ze zullen ongetwijfeld nog veel verdriet om hun moeder en overleden vrouw gevoeld hebben, dat bleef en blijft sneu, maar ze waren wel gelukkig. Ik dichtte ze als buitenstaander dus meer ongelukkigheid toe, dan de praktijk was. Maar in de eerste dagen, weken, maanden en voor veel mensen jaren, is het normaal dat er nog veel verdriet is en daar mag je best naar vragen. Je mag daar ook best nog een kaart voor sturen. Ik zou dat waarderen. Niet met 'fijne kerstdagen en gelukkig nieuwjaar', maar een blanco kaart waar je zelf wat in schrijft als 'ik denk aan jullie'. Dat doe je ook echt.

Bedankt

voor je reactie.
Ik snap wat je zegt. Want het is sowieso allemaal maar een film wat zich in mijn hoofd afspeelt. Ik heb geen idee hoe het er echt aan toe gaat natuurlijk.
Er schetst zich een beeld af in mijn hoofd, maar dat zijn mijn gedachten en is geen werkelijkheid.
Maar zag haar lopen op het schoolplein, tussen alle als zwarte piet verklede kindjes. Krijg er een knoop van in mijn maag.

De kaart kan dus wel, dan ga ik dat doen.

invullen

Dat je geschokt bent en huilt... dat maakt je mens! Ik heb dagen de tranen in mijn ogen gehad door dat ongeluk in Oss. Ik kom uit Oss en ken de plek. Het komt dan toch dichterbij, ook al woon ik er al jaren niet meer en ken de kinderen/gezinnen niet. Het doet toch wat met je. Geeft niet.

Naar de ouders en overige kinderen van het gezin is het lastig. Aan de ene kant wil je je niet opdringen, maar aan de andere kant dat doet niemand. Dus iedereen ontwijkt ze, want verdriet en troosten is een lastig situatie. Hoe is je contact verder? Zeg je ze normaal ook alleen maar gedag dan zou ik dat vooral blijven doen. Maak gewoon een praatje over het weer. Je merkt vanzelf dan wel hoe ze reageren en dan kun je daar op in spelen. Voert het gesprek te veel over de emoties dan kun je ze altijd nog uitnodigen om even een kop koffie te doen. Je wil niet weten hoeveel mensen juist wegblijven in dergelijke situaties.... En die kaart, zou ik gewoon doen. Niet te feestelijk, maar wel een echte kerstkaart.

Dank

voor jullie fijne reacties.

Ze staan te ver van me af om zo even op af te lopen.
Haar ken ik van groeten en kort praatje id klas.
Met de vader toevallig een keer samen een activiteit gelopen ivm de kinderen.
Het raakt me gewoon enorm, te veel dacht ik zelf.
Maar jullie reacties laten me dan toch iets anders zien.