Er wacht een kindje op ons, maar het is niet handig

Wat triest

Wat een triest... gedicht?, heb je geschreven. Begrijp ik goed dat je niet zwanger bent, wel een kinderwens hebt, maar je partner niet? Of ben je toch al zwanger, maar vindt je partner het ongewenst en is de keus eigenlijk kind of partner?

Mooi.

Mooie tekst Anne. Aangrijpend.
Is het "zomaar" een gedicht of betreft het jezelf?

Een virtuele knuffel van mij.

Bijna

Goedemorgen dames,
Dank voor jullie reactie en vragen.

Het betreft idd een gedicht over mijzelf. Het gaat hierbij niet om een een zwangerschap maar de enorme wens voor een derde kindje.
Hiermee schop ik mogelijk menig mens tegen de schenen welke nog helemaal geen kinderen hebben en het wel graag willen. Desalniettemin is dit mijn gevoel waar ik het mee moet doen en blijkbaar veel meer moeite mee heb dan ik zelf had verwacht.
Ik heb altijd erg graag drie kinderen gewild. Maar het moment in ons leven en onze leeftijd maken dat het misschien niet verstandig is om er nog een kindje bij te nemen (als het ons gegund is).
Op ons eerste kindje hebben we 5 jaar gewacht, op de tweede twee weken..... dat geeft wel een achterstand van 5 jaar. Was het eerder gelukt, had het nu wat minder moeilijk geweest. En wij hebben niet gekozen voor de achterstand.

Nu prober ik de emotionele waas welke over mij heen hangt, af te schudden. Het gedicht heb ik tijdens een slapeloze verdrietige nacht geschreven. Ik dacht hem te plaatsten om te zien of er mogelijk mensen zijn die zich er in herkennen of misschien mensen zijn die mij een realitycheck kunnen geven.
Rekening houdend met geen enkele reactie. Want dat hoeft uiteraard niet per definitie te gebeuren.

We gaan gewoon gestaag en dankbaar verder met de prachtige kids welke om ons heen rennen.
Ik ben zeer dankbaar voor dit leven.

Anne

Mooi Anne

Ook een kindje dat nog niet fysiek in wording is kan dat wel al helemaal zijn in jou gedachten. Dat verlangen kan net zo heftig zijn bij je derde als bij je eerste. Een verdrietig gevoel.
Wil je partner ook een derde? Wees voorzichtig. Je hart en je hoofd samen.

Inderdaad

Helemaal waar AnneJ,
Dat derde kindje loopt al zolang in mijn hoofd gewoon al rond hier. Daarom is het zo vreemd en moeilijk om de keus te maken het geen werkelijkheid te zien worden.
Mijn man is gek op de kids en zou er wel meer willen als de omstandigheden dat toe zouden laten. Die zijn nu dus helaas niet gunstig genoeg om alles te kunnen geven aan drie kinderen en/of jezelf niet onder te schuiven. Dat laatste is toch wat je uiteindelijk automatisch uit liefde voor je kinderen doet.
Nu hebben we "de keus". Voor een man makkelijker te maken dan een vrouw denk ik. Mannen denken veel pragmatischer. (Wat soms ook maar goed is met ons emotionele vrouwen...)

Maar het breekt m'n hart wel enorm.
Hopelijk ebt het gevoel gewoon weg in de loop van de tijd.

Time Will tell.

Hoofd versus hart, hier nog een

Hee Anne,

Wat herken ik dit, je tekst grijpt me aan. Je sluit je laatste bericht af met 'hopelijk ebt het gevoel weg in de loop van de tijd'. Met dat gevoel bedoel je de wens voor een derde kindje, waarvan je rationeel weet dat het misschien verstandiger is er er niet voor te kiezen, maar waarvan je hele hart zegt: je bent zo welkom.

Of het gevoel wegebt weet ik niet, ook wij zitten middenin dit proces. Na heel veel tegenslag hebben we besloten te kiezen voor de twee zoons die we nu hebben. Voor ons zou de 'derde' eigenlijk een vierde zijn, aangezien onze eerstgeborene, een dochter, 2.5 maand na de geboorte onverwacht overleed. Daarna kregen wij twee zoons en wij zijn gigantisch blij met ze, maar hun echt jonge jaren zijn gekleurd door ziekte (van mij en de jongste, die in zeer kritieke toestand in het ziekenhuis heeft gelegen) en uitputting. Ze zijn nu 6 en 4, alles wordt makkelijker, ze zijn gezond en wij komen eindelijk een beetje bij. Ik ben niet meer continu ziek, alles gaat makkelijker.
De wens voor nog een kindje is zo groot, ik heb het gevoel dat ik het kindje bijna kan 'aanraken'. We vinden het ongelofelijk moeilijk, maar hebben besloten het toch hierbij te laten. Zo bang dat het kindje ziek is of sterft, zo bang dat we zelf weer inleveren op gezondheid door de pittige combinatie werk en zorg (de bereidheid van mijn kant te stoppen of minder te werken is er niet). Dan zouden onze jongens niet het beste van ons krijgen en dat willen we niet.

Het is een keuze met verstand, want mijn gevoel roept elke dag: doen, het kindje is zo welkom. Net als jij hoop ik dat het wegebt. Ik word nu 39, ik hoop dat dat ook wat rust brengt, hoe is dat voor jou?

Ik wens je in ieder geval veel sterkte en vind dat je een prachtig gedicht hebt geschreven, dat grijpt vast veel mensen aan.

Ik snap het wel, ik zou ook graag een derde willen, en alle omstandigheden zijn ok, perfect zelfs, behalve de leeftijd weerhoudt mij ervan. Ik ben 44, hoe oud ben jij als ik vragen mag?

Ja, het kan je ontzettend bezighouden

Ik had als ideaalbeeld 2 x 2 kinderen. (ja, hoe verzin je het...) Dus twee kinderen eerst iets ouder laten worden en dan nog twee kinderen die kort op elkaar zouden komen. De werkelijkheid werd een kindje wat niet heeft mogen leven, twee mooie gezonde dochters en... dat was het. Ik ben daar ontzettend blij mee, maar toch heb ik meerdere jaren met een rotgevoel rondgelopen. En dat beheerste mijn gevoelens eigenlijk téveel, zeg ik achteraf. Ik heb een aantal miskramen gehad tussen de uitgedragen zwangerschappen door en daar was ik op een gegeven moment zo bang voor, dat ik er nog liever voor zorgde dat ik niet zwanger werd, dan weer in de rats zitten of een zwangerschap zou blijven zitten. Maar die kinderwens was nog niet verdwenen, heel dubbel dus. In plaats van echt een knoop door te hakken, heb ik zo de tijd laten verstrijken tot ik 40 was en toen kreeg ik opeens een helder moment: ik wil helemaal geen kind meer! Ik moest er opeens niet meer aan denken. Klaar, over.. en een enorme opluchting.

Ik snap dus hoe het je bezig kan houden. Ik neem aan dat je al allerlei lijstjes met voor- en tegens hebt afgewerkt. Wat noem jij niet gunstig? Hoe oud ben je?

Auw..

Het grijpt me aan dat mensen reageren met lieve verwensingen en/of hetzelfde mee maken (of hebben gemaakt) en dat willen delen.
Ik ben nu 37. Nog niet té oud maar je loopt toch een verhoogd risico op complicaties. Mochten we om wat voor reden dan ook, uiteindelijk toch maar wel voor de derde gaan en er is iets "mis" mee... dan denk ik daar helemaal kapot aan ga. Wij zijn namelijk erg uitgesproken over complicaties bij ongeboren kindjes. Fysieke problemen zijn overigens geen probleem.

Ik spreek veel over het geven van een plekje en laten rusten maar dat is echt vanuit m'n verstand.
Mijn hele lijf en hoofd staat op het nog een keer van m'n man willen horen dat we het eigenlijk wel gewoon maar moeten proberen en zien hoe het gaat. Ik hou stiekem hoop.
Zo mocht ik laatst nog niet de maxi cosi of kinderwagen verkopen... ik vroeg met een hartslag van wel 250 slagen per minuut, zo cool mogelijk; "hoezo niet lieverd?" Antwoord; "ik wil even wachten en dan liever alles als 1 geheel op MP zetten"
Wat moet ik daar dan mee he?! Geen idioot die dat zo doet. Is het een smoes en wil hij een slag om de arm houden want hij weet het zeg ook nog niet? Daar lijkt het niet op want elke keer dat ik er subtiel over ben begonnen was het antwoord dat het echt niet handig is, dat het zo goed is met z'n viertjes en we niet het lot moeten tarten.

M'n man vroeg me laats of ik nog iets specifieks voor m'n verjaardag wilde hebben... twee keer raden wat m'n antwoord was...! Met een lach op m'n gezicht maar een nieuwe breuk in m'n hart...

Mijn man is mijn alles

Mijn man weet goed dat ik echt nog heel graag een derde kindje wil. En hij blijft ook altijd heel rustig en lief zeggen dat het echt niet een goed plan is.
Hij weet alleen niet HOE graag ik het wil en dat m'n hart breekt. Ik wil dat namelijk niet dat hij het weet omdat ik niet die druk op hem wil leggen.
Ik hou met heel m'n hart van mijn man en wil hem voor geen goud de kast op jagen. Mijn relatie is daar te kostbaar voor.

Anne

Ik denk dat je het nog één keer moet bespreken. De laatste keer. Blijft het nee, dan lijkt het mij verstandig om het definitief onmogelijk te maken en daar dan ook volledig achter te gaan staan. Dan is het ook jóuw genomen beslissing en kan het niet tussen jullie in blijven staan. Als je man je zo lief is, dat jouw kinderwens ondergeschikt is aan de liefde voor je man, móet je het 'nee' accepteren.

Ik heb nog een ervaringsverhaal, niet de mijne: mijn zus is getrouwd met een veel oudere man. Deze man had al een gezin, maar hij had met mijn zus vóór het huwelijk uitgesproken dat hij met mijn zus nog twee kinderen zou krijgen, als dat zou lukken uiteraard. Maar na het eerste kind sloeg hij om. Geen tweede kind. Mijn zus was woest. Afijn, het tweede kind kwam toch en dat is op een gegeven moment tóch zeer onaangenaam geworden. Toch verwijten, toch 'dit is me door de strot geduwd'. Ik weet niet of het huwelijk hierdoor stukgelopen is of dat het er een onderdeel van was, maar ze zijn gescheiden en zelfs na de scheiding heeft mijn ex-zwager zich bij tijd en wijlen onbegrijpelijk gedragen naar zijn zoon. Ik heb de indruk dat het contact inmiddels wel 'gewoon' is, maar dit gaat je als kind ook niet in de koude kleren zitten.

Ik denk dat duidelijk is waarom ik dit vertel. Duw het niet door de strot van je man, dus als hij wederom 'nee, geen goed idee' zegt, gaat die deur dicht.

Geen risico

Kaaskopje, daar laatste is nou net wat ik bedoel.
Ik wil op geen enkele manier dat mijn man het gevoel krijgt dat hij door mij ergens naartoe geduwd wordt. (Of zoals jij het zegt; door z'n strot duwen...) Daar is mijn relatie met hem idd veel te belangrijk voor. Hij is een geweldige papa en man. Dat ga ik allemaal niet op het spel zetten door te stampvoeten als een klein kind.

Het is een beslissing van ons samen of anders niet. Vandaar dat ik nu bezig ben "afscheid"
te nemen van het idee. Al zou ik als een blad aan een boom omslaan zodra hij zich van gedachte zou veranderen. De hoop blijft toch aanwezig....

Misschien dat ik er op een goed moment toch nog een keer al m'n moed voor ga verzamelen om het voor de laatste maal te bespreken. Nu ben ik nog te verdrietig om hier een constructief gesprek over te kunnen voeren.

Ps; erg vervelend verhaal van je zus! Dat is absoluut niet leuk om mee te maken. Voor geen van de partijen. Sterkte

Levina

Lieve Levina,
Wat een vreselijke ervaring hebben jullie gehad! Ik heb het echt met verdriet gelezen. Dat zou ik niet net zo goed hebben kunnen verwerken als jij denk ik.
Een kindje verliezen is zo, zo, zo vreselijk! Je verliest echt een stukje van jezelf. Letterlijk....
Dit soort verhalen maken dat ik mijn kinderen elke avond voor het slapen gaan, helemaal plat zoen.

Dank dat je het met ons wil delen. Je bent een sterk mens en ik heb bewondering voor je!

Anne

Anne

Sterkte met alles wat je nu aan het verwerken bent. Als het hierbij blijft mag je het 'rouwen' noemen.

Ja, dat van mijn zus was echt niet leuk. Ze is inmiddels alweer jaren gelukkig met iemand anders, dus eind goed al goed.

Als je het wel met je man wilt bespreken, maar je weet dat je gaat blokkeren door je emoties, zou je het op papier kunnen zetten en het aan hem laten lezen, terwijl je wel naast hem gaat zitten. Ik ken je man niet, dus ik weet niet hoe hij dat zou opvatten.

Kaaskopje

Dank je wel Kaaskopje!

We zullen het allemaal gaan beleven denk ik. Moet het zelf aanpakken en oplossen. Maar dank voor je tips!

Succes

en sterkte.

gewenst

Ik zou er gewoon voor gaan als je dat gevoel zo sterk hebt. Ik geloof in engelenkinderen die inderdaad wachten tot ze mogen komen. Jullie kindje is zeer gewenst en de omstandigheden zijn ook nog eens goed. Wat een geluk!

Nou mamanatuurlijk

dat gewenst is natuurlijk maar gedeeltelijk zo. In dit geval gaat het vooral om kindje dat toch meer eenzijdig gewenst is.

De man van Anne had op zich wel meer kinderen gewild maar onder de omstandigheden niet. Dat is erg verdrietig voor Anne maar ervoor gaan, zoals jij suggereert, levert ws weer andere verdrietige dingen op.

Anne, ik herken het. Bij ons is het derde kind ook een tijd onderwerp van gesprek geweest: ik wilde graag en man vond twee kinderen genoeg. Voor mij stond vast dat er geen eenzijdig gewenst kind moest komen. Dat leek me voor niets en niemand goed. Wel is het steeds onderwerp van gesprek gebleven omdat het zo was dat het ging om iets wezenlijks. Voor mij (maar dat is natuurlijk heel persoonlijk) geldt in dit soort situaties dat een nee zwaarder moet wegen dan een ja omdat een nieuw kind nooit het gevoel mag hebben dat één van de ouders hem/haar liever niet gehad had.

Groetjes,

Carolien

Carolien.

En...is het 3e kind er gekomen? Of woog de nee van je man zwaarder dan jou ja?

Wil

Ik had het er expres niet bijgezet om geen valse hoop te wekken omdat situaties nooit helemaal gelijk zijn.

Maar nu je het vraagt: een tijdje nadat ik me er bij neergelegd had (dacht ik in ieder geval echt gedaan te hebben), dat dat derde kind er echt niet zou komen, kwam mijn man ineens voor mij totaal uit het niets met de vraag: zullen we het toch maar doen? Ik ben toen eerst zelf op de rem gaan staan en heb hem nog een paar weken bedenktijd gegeven. Want ik wilde niet dat zo’n grote beslissing in een opwelling genomen zou worden.
Derde is ondertussen ruim 10 😃.

Maar nog steeds: een nee van hem zou zwaarder gewogen hebben dan een ja van mij. Een eenzijdig gewenst kind had ik noot gewild. Ik zou me er echt bij neergelegd hebben.

Groetjes

Carolien

Carolien.

Situaties pakken idd bij iedereen anders uit. En ik ben het helemaal met je eens dat een kind de wens van beide moet zijn. Dat vindt Anne ook.

Fijn dat jou 3e kind er is gekomen en dat je gezin toen compleet voelde.

Dat zal het gevoel een beetje inhouden, denk ik?
Je gezin is nog niet "af", niet "compleet".

Verdrietig

Klop helemaal hoor dames! Kindjes moeten absoluut dubbelzijdig gewenst zijn.
En helaas wordt ik idd enorm verdrietig van de verhalen dat partners uiteindelijk toch nog wel voor een 3-de willen gaan. Dit geeft mij namelijk weer een beetje hoop terwijl ik juist probeer te verwerken dat de kans groter is dat het hem echt niet gaat worden dat derde kindje. Tevens zit daar natuurlijk ook een berg jaloersie bij. Hoe blij ik ook kan zijn voor andere, want dat kan ik ook echt zijn, hoe verdrietiger ik er ook om kan worden.

Maar tegelijkertijd, mag ik niet klagen met twee geweldige en gezonde kids alsmede mijn geweldige en gezonde man. En hier hoop ik me ook in te berusten... ooit

Ach, dat snap ik

dat het je wat hoop geeft als ik de uitkomst bij ons vertel. Daarom had ik het er eerst ook niet bij gezet. Want mijn man is niet jouw man en onze situaties verschillen natuurlijk.

En ik heb ook verscheidene keren gehad dat ik dacht dat ik het geaccepteerd had dat dat derde kind er niet zou komen om daarna toch weer hoop, verlangen en verdriet te merken om wat niet was.
Maar die laatste keer was wel anders. Toen had ik er voor mijn gevoel naast de acceptatie ook echt rust bij. En toen draaide mijn man dus. Ik werd er in eerste instantie eerder onzeker en onrustig van dan blij. Maar die blijheid kwam natuurlijk wel.

Wat mij destijds hielp om te accepteren dat er geen derde kind zou komen, was de gedachte dat de kinderen die we al hadden de leukste en kostbaarste van de wereld waren en dat een derde kind daar niets aan zou veranderen. En dat mijn man nog steeds de liefste was ondanks het feit dat hij in dit opzicht iets anders wilde dan ik. Maar volgens mij doe jij dat ook wel. Ik heb dus verder geen tips.

Sterkte met verwerken.

Groetjes,

Carolien

nog een kind

Ook hier was er een sterke wens voor nog een kind (maar dan een vierde...). Mijn man zag dat in begin ook niet zitten, maar uiteindelijk gaf hij me een soort ultimatum. We mochten het voor een bepaalde vastgestelde periode nog proberen en als ik dan in die periode zwanger zou worden was het goed.
Hij is namelijk ouder dan ik en wilde geen te oude vader zijn voor zijn jongste kind, vandaar dit "ultimatum" in tijd. Ik kon me daarin wel vinden en weet ook dat als het niet was gelukt me ik er dan bij neer kon leggen. Zo van, we hebben het geprobeerd maar het mocht niet zo zijn. Gelukkig hebben we een prachtig 4e kind erbij en mijn man is dolgelukkig met de jongste...