Een kleine rouw-update

De pindakaas was op. Vandaag heb ik dat voor het eerst weer moeten kopen. Want met dat potje bleek, op wat tandpasta na, de hele Ouders Online-voorraad op te zijn.
Daar valt een boel uit te concluderen. De voorraad was groot. Ouders Online is geweldig. Zonder Ouders Online hadden we het nooit gered.
Maar toch ook: de tijd tikt verder. En daar heb ik het knap moeilijk mee. Steeds meer wordt herinnering. (en ik wil geen herinneringen, ik wil gewoon Bas) Alles wordt steeds duidelijker 'voorbij', 'geweest'.
En dat 'alles' omvat teveel om op te noemen. Behalve Bas zelf, is het ook het wereldje wat hij mee naar huis bracht: de muziek, zijn collegae, etc. Door de tijd is dat gewoon gestopt.
En zo opeens heb ik een nieuwe rol: alleenstaande moeder, weduwe. Ook dat wordt steeds duidelijker. Ik moest mijn rijbewijs verlengen en toen bleek dat er éen lettertje veranderd was. e/v werd w/v, geen echtgenote meer, maar weduwe.
Dat blijkt rare consequenties te hebben. Zo heb ik vorige week tot twee maal toe meegemaakt dat contact met mij niet echt op prijs gesteld werd. Als 'single' werd ik als bedreigend gezien voor getrouwde (mannelijke) vrienden. Knots natuurlijk, maar wel kwetsend. Want single, hallo, ik voel me nog gewoon getrouwd met Bas, ik hou ook gewoon nog zo ontzettend veel van die jongen. Ik draag ook nog gewoon (of is het niet gewoon?) mijn en zijn trouwring.
De weg die ik ga is heel zoekend, want ik weet werkelijk niet waar ik het zoeken moet. Soms is dat terug naar af, en heel letterlijk een zoeken naar Bas. Hij moet terugkomen. Soms is dat vooruit, zoeken naar waar ik nu van kan genieten. Baby-nichtje op schoot, mijn werk bij de gehandicapte kleutertjes, of gewoon een aardbei.
Soms is het ook maar zo gewoon mogelijk doorgaan, de harplessen geven voorzichtig oppakken, tja, ik moet toch wat.
Maar het allervaakst ben ik het gewoon kwijt. Dan is de pijn zo allesoverheersend, zo scherp, zo hard, zo rauw. Juist door die doortikkende tijd lijkt dat, in golven, alleen maar erger te worden. Steeds nieuwe, nog diepere, dieptepunten. En dat terwijl de wereld om mij heen, steeds meer gewend is aan hoe het nu is. Dat maakt het nog eenzamer dan het al is. Dus het gemis alleen maar sterker.
Het valt niet mee.