Een goede ouder zijn na verlies kind
Hallo,
Weet niet of ik hier op de juiste plek ben voor deze vraag maar ik vind het zo moeilijk om nog een goede mama te zijn voor mijn andere kindjes nadat ik mijn zoontje verloren ben vorig jaar. Ik ben moe futloos negatief ongelukkig en noem t maar op. Hierdoor ben ik niet de mama die ik zo graag wil zijn voor mijn andere kindjes. Mijn zoontje is plots overleden en de schok zit nog zo diep en ik weet ik moet het verdriet ook niet ontkennen maar zoals het nu is ben ik niet zoals ik vind dat ik moet zijn voor mn andere kindjes.
vraag aan jullie is of iemand ideeen heeft over hoe ik er voor kan zorgen dat ik toch nog een beetje genieten kan van het leven. echt zal t niet lukken maar toch zodat ik voor mijn andere kindjes een goede mama kan zijn
Voor jezelf
Toen ik midden in een crisis zat besloot ik op een dag, da tik schaatsen wilde kijken. Dat had ik altijd leuk gevonden, dus dat wilde ik: de televisie was voor mij. 'S Avonds zei mijn dochtertje: "Mam, het was zo leuk om je te zien lachen." Dat heeft mij erg aan het denken gezet: eerst moet je toch voor jezelf weer gaan leven en genieten.
Het lijkt nu alsof je jezelf een plaatje voorhoudt van een goede en gelukkige moeder en alsof je dat wil worden. Maar je kinderen willen geen plaatje. Ze willen jou. Ze willen dat jij leeft, en zorgt, verdriet hebt, maar ook het aandurft om het leven weer op te pakken. Voel je niet schuldig als je verder gaat met leven. Het verdriet zal een plek krijgen, het zal er altijd zijn, maar jouw leven zal dat aankunnen. Jij zult dat aankunnen.
Ik denk dat je dat het beste kunt zijn voor je kinderen: geen geforceerd plaatje van een goede moeder, maar iemand die echt het leven leeft en doormaakt. En het oppakt.
Tsjor
Mooi Tsjor
Ik heb daar weinig meer aan toe te voegen. Er gewoon zijn is het belangrijkste. De rest komt later weer.
Ik heb hier heel veel gehad aan het gewoon zijn bij mijn kinderen. Hier werkte dat troostend.
Tot op zekere hoogte eerlijk zijn
Ik denk dat je ook best mag laten merken dat je mindere momenten hebt. Ik weet nog dat mijn oma was overleden en mijn moeder ging naar zolder, hun slaapkamer. Ik vroeg wat mijn moeder ging doen. Mijn vader zei 'laat haar maar even, ze is verdrietig om oma'. Mijn vader zei dat prima, maar ik heb mijn moeder nooit verdrietig gezién. Misschien gek, maar ik had dat wel prettig gevonden eigenlijk. Moeders zijn ook maar een mens.
Jouw situatie ken ik niet uit eigen ervaring. Ik ken wel verlies van een kind, maar ik had toen nog geen andere kinderen. Het komt er op neer dat de balans bij jou nu nog doorslaat naar het verdriet en dat mag ook, een jaar is kort. Ik denk dat die balans op den duur meer in evenwicht komt. Het verdriet gaat nooit weg, maar al het andere wordt een steeds minder hoge berg en het verdriet een minder diep dal. Gun jezelf de tijd en wees niet te streng voor jezelf. Knuffel gewoon lekker met de kinderen. Huidcontact, bij elkaar zijn, misschien een lichte bezigheid, zoals voorlezen of kind laten lezen, samen kleuren, iedereen in zijn eigen kleurboek (er zijn kleurboeken voor volwassenen), activiteiten waarbij je niet geforceerd vrolijk hoeft te doen. Zo ben je er toch voor ze.
Je kinderen hebben ook afscheid moeten nemen van hun broertje. Het is voor hun belangrijk dat ze dat met je mogen bespreken, dat je ondanks je eigen verdriet toch troost biedt. Ook daarmee kun je er dus voor ze zijn. "Er voor de kinderen zijn" hoeft niet alleen maar een feest te zijn.
Misschien is het een idee om jezelf toestemming te geven om naar de huisarts te gaan als je hier toch teveel in vast loopt. Dat is geen teken dat je faalt, het is gewoon teveel. Je mag best hulp vragen. Sterkte.
Mijn ervaring
Allereerst heel veel sterkte met dit enorme verlies en verdriet.
Als puber is mijn zusje onverwacht overleden. Heeft nog wel kort in coma gelegen.
Mijn ouders hebben toen tegen elkaar gezegd: wij willen niet dat ze later zeggen, het was leuk totdat zusje dood ging. Nu ik zelf ouder ben besef ik pas hoe moeilijk dat geweest moet zijn.
In de praktijk was er ruimte voor het verdriet van ons allen. Ik heb het nooit vervelend gevonden om mijn ouders verdrietig te zien. We deden alle dingen die we altijd deden, maar niet zonder het verdriet te vergeten. De dagelijkse dingen en de feesten. We vierden gewoon kerstmis, maar kregen ‘s middags al een foto van zusje met knuffelbeer. Op de eerste sterfdag hebben we een boekje laten maken met foto’s en verhalen van zusje. Die kregen vrienden en familie. Een manier om praktisch met je verdriet om te gaan en iedereen een herinnering te geven. Bijkomend voordeel dat je ook op school makkelijker aangesproken wordt of iets hebt om te laten zien.
Zelf had ik erg de behoefte om met lotgenoten te praten en via de kindertelefoon ben ik bij stichting achter de regenboog gekomen. Dat heeft mij toen erg geholpen. Je kunt ze ook benaderen voor informatie.
Ben niet te streng voor jezelf. Vanuit een liefdevolle basis kunnen kinderen heel veel hebben. En al kun je het je nu nog echt niet voorstellen, er komt een tijd dat je weer echt kunt lachen, en dat je beseft dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen.
Moedervan2
