Delen [geen contact meer met de kinderen]

Djona

Ik heb gelukkig wel contact met mijn kinderen (ze zijn nog klein) maar wat lijkt het me moeilijk als dat niet meer zo zou zijn. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Is er nog hoop dat het contact weer wordt hersteld?

Raakt me

Dit berichtje raakt mij behoorlijk, gelukkig niet om het feit dat ik mijn kinderen niet zie, maar omdat mijn eigen moeder haar kinderen (waaronder ik dus) niet ziet.

En die ziet ze al heel lang niet meer, heel erg jammer. Deze moeder was er niet voor mij toen ik een klein meisje was, kwam de bezoek afspraken niet of heel slecht na. Dat is al met al best een heel moeilijke tijd geweest. En uiteindelijk heb ik voor mezelf besloten dat ik klaar mee ben. Nog steeds denk ik dagelijks aan mijn moeder, maar de stap om contact te zoeken is voor mij te groot. Ik heb nu inmiddels een prima leven en ben heel erg bang voor wat het allemaal met mij (en gezin) gaat doen als ik weer contact zou zoeken. Daarom laat ik het zo en ook daar zijn heel veel vooroordelen over. Maar goed, het is mijn eigen keuze.

Djona, je kunt natuurlijk helemaal niets met mijn berichtje. Maar het raakte me behoorlijk, alleen dan van de andere kant, en het niet hebben om welke reden dan ook van een vader of moeder is als kind nooit fijn.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, het lijkt mij als moeder echt verschrikkelijk om je eigen kinderen niet te kunnen zien.

Djona

Ook ik heb geen contact met mijn kinderen. Ik sta met ze op en ga met ze naar bed. Hoe zal het met ze gaan, zijn ze gelukkig, zullen ze mij missen? Ze zijn altijd bij me wat ik ook doe. Als je wilt kunnen we mailen, ik woon niet zo heel ver van je vandaan.

groetjes herfstblad [email protected]

Je bent niet alleen

Een vriendin van mij heeft geen kontakt meer met haar kinderen. Altijd voor gezorgd en zo, maar op puberleeftijd zijn ze hun eigen weg gegaan en hebben geen kontakt meer met haar. Er zijn niet eens ruzies geweest. Het is inderdaad een groot verdriet, met niemand te delen. Veel pijn. Veel onbegrip. Veel vragen. Veel dingen die gezegd zouden moeten worden, maar nooit kunnen worden uitgesproken. Het is gewoon te radikaal. Helaas woont ze nogal ver van jou verwijderd.

Sterkte

Tsjor

Hier ook van de andere kant...

Ik ben dus geen lotgenoot. Ik heb het contact verbroken als jonge twintiger in het jaar nadat mijn moeder is overleden. Zonder in details te treden: ik ben weggegaan om aan het gedrag van mijn vader niet onder door te gaan.

Misschien is het een vooroordeel: maar ik vraag me af wat heb je er zelf aan gedaan om het contact te herstellen. Ik merk bij die mensen waarbij de kinderen het contact hebben verbroken vaak geen enkele (openbare) zelfreflectie. En via via heeft mijn vader wel eens laten doorschemeren dat hij graag zou willen dat het contact wil herstellen. Maar dan had er wel iets van zijn kant gebeuren (nu is het te laat), sommige dingen zijn zonder excuses al helemaal niet te vergeven...

Andere ervaring

Anders, je schrijft: '...maar ik vraag me af wat heb je er zelf aan gedaan om het contact te herstellen. Ik merk bij die mensen waarbij de kinderen het contact hebben verbroken vaak geen enkele (openbare) zelfreflectie.'
Ik heb een totaal andere ervaring: de ouders die het overkomen is (ik ken er twee van nabij gaan juist kapot aan het nadenken over 'waarom'. En het terugkijken naar zichzelf: wat heb ik fout gedaan. en manieren zoeken en proberen om waar dat ook maar kan excueses voor aan te bieden. Al weten ze zelf niet goed waar ze excuses voor moeten aanbieden, want er komt geen gesprek en er zijn geen duidelijke ruzies geweest.
Eén zoon van mijn vriendin praat bijvoorbeeld tegenover derden zeer lovend over zijn moeder, maar kontakt met haar zoeken, ho maar. Helemaal niet. En moeder heeft er alles voor over om te weten wat er aan de hans is. Dus ze heeft hem wél opgespoord, ook opgezocht, maar hij was niet thuis, wel haar adres en alles achtergelaten, wel met een buurvrouw gesproken om te horen of alles goed gaat en ze wil overal wel de schuld voor op zich nemen als dat aan de orde is. Maar er komt niets, geen enkele reactie, helemaal niets. Dan is de vraag of ze nog voor de deur gaat liggen, in de hoop dat hij thuis komt. Daar is dan weer de voortdurende en constante twijfel: ik wil het wel, maar als hij het niet wil.
Je hebt als ouder geen 'recht' op een verklaring.

Anders, als je vader lijdt onder het gebrek aan kontakt met jou, kijk dan wat je kunt doen om dat lijden te verlichten. Het moet niet gemakkelijk zijn geweest voor hem, kort achter elkaar zijn vrouw en het kontakt met zijn dochter te verliezen. Let daarbij wel o je eigen grenzen en maak die ook duidelijk. Maar een kerstkaartje sturen kan voor een ouder al heel belangrijk zijn.

Tsjor

Derden

Mensen zijn niet altijd eerlijk tegen derden. Ze hebben er immers belang bij om die derden op hun hand te houden. Ik kan me zo voorstellen (na enige via-via-via info) dat mijn vader nu ook zou vertellen dat zijn kinderen geen contact willen. Je komt natuurlijk sympathieker over als je zegt dit heel erg te vinden, terwijl het in feite van jou uitkwam en je absoluut nooit een poging hebt gedaan om enig contact te houden.

Djona,

Wat verdrietig om te lezen dat je geen contact hebt met je kinderen.Je vraagt niet om vooroordelen want die zijn er blijkbaar genoeg. Je wilt weten hoe je ermee om moet gaan.
Wat er ooit is gebeurd is dan een ander verhaal, hoe ga je er nu verder mee om, dat is de vraag!
Ik heb zelf al zo een 18 jaar geen contact meer met mijn vader.
Na jarenlange mishandelingen in ons vroegere gezin heb ik het contact verbroken.
Ik vraag mezelf weleens af hoe hij ermee omgaat.
Het zal toch ergens moeten steken dat hij zijn dochters niet meer ziet.

Mijn schoonmoeder heeft geen contact meer met haar twee dochters.
Na een Er is ook in dat gezin veel gebeurd. Eèn dochter had zelf het contact al verbroken.
De ander belde nog regelmatig op om haar moeder de huid vol te schelden.
Na overleg met ons heeft ook die dochter besloten om het contact te verbreken met haar moeder.Het zijn lange zware jaren voor mijn schoonmoeder, ze heeft Alzheimer en mist haar meiden nu alleen nog met speciale dagen.
Voor haarzelf is het beter dat er geen contact meer is.
Het is rustig en duidelijk zo.
Wij zorgen veel voor haar en het is best moeilijk dat ze er weleens over "zeurt".
Maar toen ze eens in een heel helder momen zei
; Ik hoop dat jij nooit met jouw zoon mee hoeft te maken wat ik meemaak"
voelde ik wel van heel dichtbij haar verdriet en geen "gezeur"

Ik woon ook niet bij je in de buurt, ik hoop dat je iemand zult vinden om dit verdriet mee te mogen delen. Want zwaar is het , wat er ook gebeurd is!
Dikke knuffel!
Laura

Hoi Djona

Ik zie je berichtje nu pas.
Heel erg voor je en ik begrijp je gevoel hierover helemaal.
Eén dochter heeft ook alle contact verbroken.
Niet alleen met ons maar ook met de ouders van haar man.
Ze hebben 2 kinderen, die ze bewust op laten groeien zonder opa's en oma's. Het is een groot verlies en verdriet.

Jasam

Zonder opa's en oma's is het ergst voor opa en oma, niet voor het kind. Surrogaatgrootouders heb je en krijg je overal. Mijn kinderen hebben er ook een paar, ondanks dat ze 3 van de 4 grootouders nog wel zien (maar 2 sporen niet helemaal en daar hebben ze toch geen band mee).
Geen contact meer met een ouder is veel ingrijpender.

Tsjor

"Anders, als je vader lijdt onder het gebrek aan kontakt met jou, kijk dan wat je kunt doen om dat lijden te verlichten."

Dat gaat er dus volgens mij vaak mis bij ouders die geen contact meer hebben met ouders. Die situaties die ik ken, daarvan vindt de ouder dat het kind de eerste stap zou moeten zetten. Waar dat algemene gevoel vandaan komt is me niet helemaal duidelijk.

"Het moet niet gemakkelijk zijn geweest voor hem, kort achter elkaar zijn vrouw en het kontakt met zijn dochter te verliezen."

Misschien komt het daar dus wel vandaan. Dat algemene gevoel dat het voor mijn vader zo zwaar is geweest om zijn vrouw te verliezen. (Bijna) niemand... heeft er bij stilgestaan dat het voor de kinderen minstens net zo zwaar is geweest: moeder kwijt en een vader die de weg helemaal kwijt was en daarbij de kinderen ontzettend vaak en heftig heeft gekwetst.

Mijn moeder is overleden maar leeft in mijn voort. Mijn vader is al lange tijd dood voor mij maar loopt ergens nog wel rond. Het enige dat pijn doet is dat zijn trots belangrijker is dan zijn kinderen. Sneu, dat wel. Het enige wat ik me weleens afvraag is of hij dit nu wel of niet inziet. Ik zie dus helemaal geen vader die het ook maar iets doet. En dat vind ik - nu ik zelf kinderen heb - ook weer onvoorstelbaar....

Tsjor

"Anders, als je vader lijdt onder het gebrek aan kontakt met jou, kijk dan wat je kunt doen om dat lijden te verlichten."

Dat gaat er dus volgens mij vaak mis bij ouders die geen contact meer hebben met ouders. Die situaties die ik ken, daarvan vindt de ouder dat het kind de eerste stap zou moeten zetten. Waar dat algemene gevoel vandaan komt is me niet helemaal duidelijk.

"Het moet niet gemakkelijk zijn geweest voor hem, kort achter elkaar zijn vrouw en het kontakt met zijn dochter te verliezen."

Misschien komt het daar dus wel vandaan. Dat algemene gevoel dat het voor mijn vader zo zwaar is geweest om zijn vrouw te verliezen. (Bijna) niemand... heeft er bij stilgestaan dat het voor de kinderen minstens net zo zwaar is geweest: moeder kwijt en een vader die de weg helemaal kwijt was en daarbij de kinderen ontzettend vaak en heftig heeft gekwetst.

Mijn moeder is overleden maar leeft in mijn voort. Mijn vader is al lange tijd dood voor mij maar loopt ergens nog wel rond. Het enige dat pijn doet is dat zijn trots belangrijker is dan zijn kinderen. Sneu, dat wel. Het enige wat ik me weleens afvraag is of hij dit nu wel of niet inziet. Ik zie dus helemaal geen vader die het ook maar iets doet. En dat vind ik - nu ik zelf kinderen heb - ook weer onvoorstelbaar....

Zus

Een van mijn zussen heeft ook geen contact meer met onze ouders op dit moment. Dat is een hele moeilijke en pijnlijke situatie voor alle partijen en met name voor mijn ouders.
Mijn zus verwijt mijn ouders ook allerlei zaken van vroeger. Ze vindt bijvoorbeeld dat mijn ouders vroeger emotioneel weinig aandacht voor ons hadden en dat ze ons fysiek mishandelt hebben.
Ik weet dat mijn ouders het er erg moeilijk mee hebben ondanks dat ze hier weinig over praten.
Toen mijn zus het contact had verbroken heeft ze eerst nog een email gestuurd aan de broers en zussen om te zeggen dat ze met ons nog wel contact wilde.
Op aanraden van mijn ouders ben ik toen nog een paar keer bij haar geweest maar eigenlijk hoefde het toen van mij al niet meer. Ik wil nu dus geen contact meer. Mijn broers en andere zus hebben ook geen contact meer met onze zus. De broers hebben gelijk gezegd dat ze hier niet aan gaan beginnen. We willen haar pas weer zien als ze weer met onze ouders het contact heeft herstelt.
Via via heb ik gehoord dat ze ons wel mist en dat ze het jammer vindt dat ze nu helemaal geen familie meer heeft.
Ik heb haar nogmaals een email gestuurd om haar duidelijk te maken dat ze altijd welkom is maar dat ik geen contact met haar kan hebben met de wetenschap hoeveel verdriet ze veroorzaakt binnen de familie en dat ik haar dus pas weer kan zien als ze het goed heeft gemaakt met onze ouders.

Ik hoop echt dat ze met zichzelf in het reine komt en dat ze over haar eigen schaduw en ego heen kan stappen en dat ze de vergeving vindt voor haar zelf, haar fouten en voor de fouten die mijn ouders hebben gemaakt. Natuurlijk waren en zijn onze ouders niet perfect. Niemand is perfect. Ik bid en hoop elke dag dat ze haar weg naar huis terug zal vinden en dat onze familie weer heel zal zijn.

De reden dat ik het contact niet kon opbrengen ondanks dat mijn ouders hier wel hun zegen aan hadden gegeven en het zelfs hebben aangemoedigd was dat ik er niet tegen kon dat ze steeds bepaalde zaken uit het verleden bleef ophalen en allerlei verwijten bleef maken. Ook als we er niet over praten dan hing het natuurlijk enorm tussen ons in. Aan de ene kant wilden we er niet over praten maar aan de andere kant was het natuurlijk allemaal van zulk belang dat er niet over praten ook eigenlijk geen optie was. Mijn zus zat er toen ook volop in en wilde heel graag haar verhaal kwijt. Ik heb daar geprobeerd naar te luisteren maar ik kon het niet. Haar verwijten naar onze ouders raakten mij ook en ik wilde er dan steeds tegen in gaan maar dan kregen we dus ruzie.
Het is niet dat mijn zus echt liegt of zo. Wat ze zegt klopt deels wel maar goed ze ziet zaken gewoon echt heel anders dan ik of dan de rest van de familie.

Serwe

De hoeveelste in de rij is je zus?

Ik zie zelf de zaken ook heel anders dan degenen die na mij in de rij komen. Zij begrijpen ook niets van mijn verwijdering (wel contact, niet diepgaand) van mijn moeder. Ik was de oudste. Als de anderen naar bed waren, luchtte mijn moeder haar hart tegen mij. Ook toen ik nog op de basisschool zat. De anderen hebben hier niets van meegekregen. Ik heb dus veel meer problemen gehoord (alcoholisme, scheidng, mishandeling, vreemd gaan, financiële zorgen), me meer zorgen gemaakt, dingen moeten lijmen, enz. Zeg van 8 tot 16 jaar of zo. Ik heb uit zelfbehoud emotioneel afstand van haar genomen want ze was vreselijk instabiel. Ik nam het mijn moeder vooral kwalijk dat ze dit alles ontkende toen ik wat ouder was, dat ze beweerde dat ik het verzon, en had bijna het contact met haar verbroken. Mijn zussen en broers zouden een breuk niet begrepen hebben en mij de schuld gegeven hebben, en waarschijnlijk mij niet meer hebben willen zien. Mijn moeder kan haar geheugen als de beste herschrijven en de jongere kinderen hebben vooral veel van die herschreven versies gehoord. Dus nee, die rijmen absoluut niet met mijn ervaringen.

Niet dat het bij jullie ook zoiets moet zijn hoor, maar ik wilde even aangeven dat het best mogelijk is dat je als enige een heel andere beleving kunt hebben dan de rest van de familie.

Moeilijk Serwe

Dat je zus wel contact met jou wilt maar toch over vroeger blijft doorgaan. Maar ook best vreemd dat jullie het beide anders zien en ervaren! Wie weet heeft zij vroeger ook meer gezien en meegemaakt dan dat jij weet? In ons gezin ben ik de oudste en ben ik het meest gedupeerd geweest als kind zijnde, mijn broer en zusjes kregen hier niet zoveel van mee. Mijn zussen hebben beide geen contact meer met onze vader, mijn broer wel. Ik vind het prima, we praten er ook nooit over, ik niet slecht over hem, en mijn broer niet gezellig over hem.
En zo hoort dat denk ik ook.

Mijn man komt ook uit een apart gezin, zijn ouders hebben de kinderen ook veel verwaarloosd en aan hun lot overgelaten.
Zijn zussen hebben ook oa daarom het contact met hun moeder verbroken.
Mijn man zegt vaak, het was heel moeilijk als kind zijnde, maar mijn ouders wisten gewoon niet beter. Dit is voor hem de manier om er mee om te gaan, Hij zorgt nu veel voor zijn ernstig zieke moeder, en zonder liefde is dat gewoon niet te doen!

Sterkte voor jou, dit moet heel moeilijk voor je zijn!

Goed maken

Voor zover ik het heb meegemaakt komen situaties niet meer goed doordat er dingen uitgesproken zijn: hij moet eerst maar eens....zij moet eerst maar eens.... Dat werkt niet.
Mijn schoonvader heeft jarenlang geen woord tegen ons gezegd, omdat hij het ergens niet mee eens was. Wij zijn wel kaartjes blijven sturen met verjaardagen en zo. Tot hij op een gegeven moment zelf de telefoon heeft genomen en kontakt heeft gezocht. Er is nooit meer een woord gezegd over de oorzaken van zijn boosheid of over wat het met ons deed.
Mijn zus heeft ruim dertig jaar geen kontakt gehad met de familie, alleen ik bezocht haar heel af en toe. Ze had indertijd ook allerlei verwijten. Toen mijn moeder 80 werd wou zij mijn zus alleen uitnodigen als die eerst lang geweest was. Ik heb mijn zus toen gebeld (gelukkig deed de telefoon het nog) en haar dat voorgelegd. Mijn zus wilde wel vertellen hoe zij dat beleefde, maar ik heb dat toen aan haar kant laten liggen. Ze is toen wel gekomen, bij mijn moeder, en even op het familieweekend, en sindsdien belt ze regelmatig, komt zomaar langs, reageert op verjaardagen enzovoorts enzovoorts. Er is nooit meer een woord gezegd over het verleden. Wel kan meespelen dat ze een vriend heeft die helemaal geen familie meer heeft en die het heel erg waardeert dat er mensen zijn die zich betrokken voelen bij hen.

Het kan verkeren. Maar voorwaarden vooraf helpen niet echt. Hoge verwachtingen ook niet, want er ligt natuurlijk wel iets tussen en dat blijft ook zo. Je kunt er alleen soms overheen springen. Het is in elk geval de moeite van het proberen waard.

Tsjor

voorwaarden

Maar het zijn toch óók voorwaarden als je er niet over mag praten? Je mag terugkomen, maar je mag niet vertellen waarom je al die tijd weg bent geweest.
Of bedoel je dat je het wel hebt aangehoord maar niet van partij bent veranderd?

Er is geen verbod

Hoe bedoel je: er niet over mag praten? Er is of er was geen verbod. En er zijn ook geen partijen. Het zit allemaal meer in het drama dat het leven soms kan zijn en waarvan het geen zin heeft om jaren later te gaan reconstrueren hoe dat drama zich heeft kunnen voltrekken. Meer in de opluchting dat het nu anders is en daarmee ook de constatering dat het nu belangrijker is dan het verleden.

Tsjor

Limi

ik lees het meer als voorwaarden vooraf: wie moet de eerste stap zetten. Er niet meer overpraten nadat het contact is hersteld is meer een mutual agreement achteraf.

Dus dat komt vaker voor?

Mijn vader heeft 30 jaar geen contact gehad met zijn broer. Door het overlijden van hun moeder waren ze gedwongen met elkaar om de tafel te gaan, en nu gaan ze (min of meer) met elkaar om alsof er nooit iets is gebeurd. Er is ook echt niets besproken of uitgesproken. Heel eigenaardig, maar blijkbaar komt het vaker voor.

verschillen binnen een gezin

Het kan dat 1 kind in het gezin andere dingen heeft meegemaakt dan de anderen, doordat het de oudste of juist jongste was of iets anders speciaals had (een homosexueel kind in een streng gelovig gezin bijvoorbeeld). Maar het is ook mogelijk dat er een min of meer gelijke opvoeding en behandeling was,maar dat 1 het heel anders ervaart en herinnert dan de anderen. Ik zie een voorbeeld in mijn omgeving van iemand die ernstig manisch-depressief is en bij terugkijken op de jeugd allerlei zaken veel en veel negatiever interpreteert dan de broers en zussen die die ziekte niet hebben. Ook kan dat alle kinderen zich bepaalde nare dingen herinneren,maar de een zich daar veel makkelijker over heen kan zetten en los kan laten dan de ander ("vergeven", als je wilt).

Limi & Laura

We komen uit een groot gezin. Mijn zus is jonger dan ik. We schelen overigens maar 4 jaar dus we hebben geen hele andere jeugd gehad.
Mijn zus ziet dingen gewoon heel anders dan de rest van de kinderen.

De feiten die ze aandraagt kloppen grotendeels wel. Het is niet zo dat ik wat ze zegt helemaal niet kan plaatsen. Er zijn enkele gebeurtenissen die ze aanhaalt en die kloppen echt niet maar het is niet dat ze verder echt liegt of dingen heel anders herinnert dan ze waren. Ze hangt er alleen een heel ander waardeoordeel aan. Ze heeft twee belangrijke punten waar ze boos over is.e

Ze zegt bijvoorbeeld dat ze het idee heeft dat mijn ouders er emotioneel nooit voor ons waren. Dat is natuurlijk al een uitspraak waar je concreet niks mee kan. Wanneer ben je er emotioneel voor iemand? Mijn ouders snappen niet eens wat die zin betekend. Zij hebben er altijd voor gezorgd dat we genoeg te eten hadden, een dak boven ons hoofd, genoeg kleding en dat we naar school konden. Mijn ouders haden een groot gezin en een boerderij waarmee ze niet veel verdienden. Ze waren dus eigenlijk altijd aan het werk. Ze hebben inderdaad nooit echt veel tijd gehad om urenlang met elk kind individueel tijd door te brengen. Mijn zus ervaart dat dus als emotionele verwaarlozing of iets dergelijks. Toch is dat gewoon niet zo. Mijn ouders hadden er echt wel oog voor als iemand ziek was en ze zorgden er voor dat we altijd wat leuks kregen voor onze verjaardag. Dat soort dingen deden ze wel. Dat ontkent mijn zus ook niet verder maar voor haar was dat niet genoeg blijkbaar. Daar kan ik weinig mee en onze ouders kunenn daar al helemaal weinig mee. Het bleef ook altijd heel vaag als ik haar dan vroeg wat ze meer hadden konden doen. Dan komt ze met dat mijn ouders meer met haar hadden moeten praten en meer belangstelling hadden moeten opbrengen voor haar interesses. Iedereen is anders natuurlijk maar om daar 20 jaar later nog mee te zetten lijkt me meer een probleem dat zij heeft dan iets wat echt de schuld van mijn ouders is.

Haar andere belangrijke punt is dat ze zegt dat ze fysiek mishandelt is. Dat klopt ook niet. Haar concrete voorbeelden kloppen wel maar dat is geen fysieke mishandeling. Natuurlijk gaven onze ouders wel regelmatig een tik maar dat was in die tijd een volkomen normaal en geaccepteerd deel van de opvoeding. Dat is echt geen mishandeling. Mijn zus is daar echt overgevoelig voor, op het hysterische af.

Daarnaast zijn er nog wat concrete dingen die ze noemt die echt niet kloppen maar dat is een ander verhaal. Ze liegt in elk geval verder niet en ze verdraait ook geen zaken hoewel ze zich alles wel veel negatiever en zwarter herinnert dan ik dat doe.

Veel dingen die ze zegt kloppen dus wel maar ze is enorm overgevoelig en vat dingen helemaal verkeerd op. Vroeger was ze ook al heel gevoelig maar was ze ook gewoon heel lief en aardig. Dat lieve is er nu wel van af. Ze is nu een combinatie van zeer assertief en tegelijk overgevoelig. Dat is sowieso al lastig om mee om te gaan.

Het lijkt mij zo erg

Ik heb geen contact meer met mijn ouders. Daaruit vloeit voort dat ik er niet aan moet denken dat ik ooit geen contact meer met mijn kinderen zal hebben. Ik vind het ook best zielig voor mijn ouders dat ze nu helemaal niemand meer hebben. Door het gedrag van mijn vader hebben de meeste familieleden ondertussen afgehaakt en zitten mijn ouders nu alleen in het land waar ze naartoe zijn geëmigreerd.

Ik weet niet waardoor je kinderen geen contact meer met je hebben. Ik ga dus ook niet zeggen dat je kinderen schuldig zijn aan deze situatie, of dat jij er schuldig aan bent. Dat weet jij het beste. Ik kan je alleen maar adviseren om echt eerlijk naar je eigen rol te kijken en liever iets te vaak 'het spijt me' dan te weinig te zeggen en het probleem wat je kinderen met jou hebben te erkennen en van daaruit een oplossing te bedenken. Als je dat allemaal al gedaan hebt, dan vrees ik dat het een kwestie van geduld hebben is. Hopelijk komen ze weer naar je toe. Sterkte ermee.

Afscheid zonder dood

Al 20 jaar heb ik een moeizame band met mijn oudste dochter,nu heeft ze me beschuldigd van mishandeling van haar zoontjes mijn kleinzoons ik heb ze haast nooit gezien enkele keer samen met mijn man opgepast en nog nooit een klap gegeven,ik heb aangifte gedaan voor smaad.
Nu is het zo dat de deur die op een kier stond dicht is ze heeft mij zoveel verdriet gedaan.
Dood moet je wel accepteren maar als je kind je niet meer wil houd het op.

grote leegte

Ook ik zie mijn zoons niet meer(ik ben een vrouw van 55) en ook ik sta ermee op en ga ermee naar bed.Als het goed is ben ik in juli oma geworden van mijn eerste kleinkind maar hij heeft niets laten weten.we hadden altijd een heel goed contact maar daar is niets meer van over.heb vanalles geprobeerd maar hij wil niet praten....ik heb het nu over de oudste.die is in het begin dit jaar(na ruim 1 jaar) langs geweest om te praten maar door zijn vriendin ging dat niet helemaal goed en is daarna nog terug geweest maar doet er alles aan om maar niet te praten en komt, zegt hijzelf, voor de gezelligheid....bij de eerste keer heeft hij wel verteld dat hij vader zou worden.
zelf ben ik van mening dat je er zonder praten nooit uitkomt en het zou enorm opluchten maar ik kom er niet doorheen.ook begrijp ik dat je door moet gaan met je leven maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk ondertussen te weten waarom het allemaal zo is geworden maar het is en blijft gissen! Maar het verdriet en de pijn overheersen en zou graag een weg willen vinden die het leven een beetje dragelijker maken en met mensen die vergelijkbaar meemaken, voelen erover te kunnen praten