Dagboek van mama
Gisteravond het dagboek van mijn moeder gelezen die in februari overleed. Veel moeten huilen. Vooral omdat ik las dat zij zich toch meer bewust was van allerlei zaken die speelden, maar ze er niet zo over kon praten. Blijkbaar. Als een soort erkenning achteraf kwam dit voor mij.
Later, in bed, met de armen van mijn lief om me heen, nog een grotere huilbui laten komen.
Omdat ik me ineens realiseerde dat mijn lieve kleine schat, zoon, dit straks allemaal alleen moet zien te verwerken, zonder broers en zusjes. En, omdat ik diep in mijn hart zo bang ben dat het nietgoed gaat komen met hem (door ADHD en nog een andere stoornis) in de relatiesfeer. Issie misschien wel helemaal alleen op de wereld en daar moet hij dan verder mee.
Moet weer huilen nu ik dat opschrijf...
Koentje toch...
"Issie misschien wel helemaal alleen op de wereld en daar moet hij dan verder mee.
Moet weer huilen nu ik dat opschrijf..."
Ja, en zo kun je jezelf heel lekker door de emoties jagen. Niet doen. Je wéét het tenslotte gewoon niet. Om het cru te verwoorden, hij kan ook eerder doodgaan dan jij. Maar het heeft totaal geen zin om je daar zorgen over te maken. Is totaal niet constructief.
Oh en nog iets
Je hoeft geen relatie te hebben om verlies te kunnen verwerken...
sterkte
Nee..........
Je zult wel moeten he??
Het is zoals het is, en men lijdt het meest door het lijden dat men vreest...
Het leven zit complex in elkaar.
Och koentje
Wat een verdrietig berichtje.....
Ik denk aan je!
Miranthe
Miranthe: "Enigskind zijn is eenzaam. Zeker als beide ouders zijn overleden en er geen verdere familie is. Je moet dan maar hopen op een sociaal netwerk."
Kan zo zijn, natuurlijk, maar daar gaat het helemaal niet over. Je wéét niets van toekomst, en om over toekomst te huilen is echt jezelf het veel moeilijker maken dan nodig is. Leef vandaag. Dat is vaak al uitdaging genoeg.
Dag voor dag
""Leef vandaag": wat een dooddoener."
Nee, de enige manier te overleven...
en nu stop ik, want slaat nergens meer op.
Pas als je daar bent
En beseft dat morgen er wel eens niet zou kunnen zijn, of hebt meegemaakt dat er geen morgen meer is, dan pas kan je (misschien) beseffen dat je gelukkig wordt als je leeft bij vandaag. Vandaag is soms al moeilijk genoeg.
En dan is vandaag opeens niet zo moeilijk meer en denk je weer met angst aan morgen of kijk je met plezier uit naar volgende week.
Ook al heeft je kind broertjes en/of zusjes, hoe is de verstandhouding als ze 40 zijn ? Wie weet hebben ze dan al 20 jaar niet met elkaar gesproken ?
Wie weet heeft je enigste kind wel nu al een allerbest vriendje en is dat over 30 jaar nog steeds z'n allerbeste vriend. Wat heb je dan aan broer of zus waar je al 20 jaar niet mee gesproken hebt ?
Laat je kind nu gelukkig zijn, geef hem bagage en handvatten mee, zodat hij ooit, als de tijd daar is er mee om kan gaan dat hij alleen achter gebleven is.
Jakiro
Miranthe
Helaas voelen nog regelmatig mensen dat het bij de dag leven, dé manier is om te overleven, na het moeten missen van een geliefde (man, vrouw, kind, naaste)
Om dat te betitelen met ´dooddoener´ geeft vooral weer dat je waarschijnlijk nog nooit van zo dichtbij verlies hebt meegemaakt.
Maar de dagelijkse werkelijkheid is, voor mensen met een ´vers´ gemis, helaas wel zo (in het begin is het zelfs dat je niet weet hoe je het komende UUR (of zelfs korter) door moet komen.
Als je dat tot je door probeert te laten dringen, en je dan beseft dat wat je denkt te voelen nog maar een fractie is van wat iemand doormaakt, dan haal je het niet meer in je hoofd om ´leven bij de dag´ een ´dooddoener´ te noemen
Mien, mooi gezegd
Mien, wat heb je dat mooi gezegd. Ik was ook nog op een reaktie op de onaangename posting van Miranthe aan het broeden maar ik denk dat ik me maar helemaal bij jou aansluit.
Flauw
3 jaar geleden heb ik iemand verloren waarvan ik zielsveel hield. En dan is bij de dag leven inderdaad de enige manier om te overleven. Maar ik vind het zo flauw om dat hierbij te benoemen; een moeder die zich zorgen maakt om de toekomst van haar kind met ADHD,die zich zorgen maakt om hoe haar kind het verlies van zijn ouders moet gaan handelen.Natuurlijk zijn dat geen zorgen waar je dag en nacht onder gebukt gaat, maar soms kan het je toch aanvliegen? Dat is inderdaad menselijk.
Als je zelf rouwt en bij de dag moet leven kun je je niet meer voorstellen hoe het "gewone leven met gewone zorgen" is. Maar voor mensen die dit gewone leven nog (of weer) leiden hoort het er soms bij dat je je zorgen maakt over de toekomst, over je werk, over je kinderen. En dat dat meestal niet erg constructief is is een feit.En niets staat in verhouding tot het verliezen van een dierbare. Maar om vanuit verdriet alles maar te relativeren gaat voor mij te ver.
Liedewij
Nee liedewij nee!
"Maar voor mensen die dit gewone leven nog (of weer) leiden hoort het er soms bij dat je je zorgen maakt over de toekomst, over je werk, over je kinderen."
Kom op zeg, alsof ik dat níet heb!!!
Het is juist niet bedoeld om te relativeren door te vergelijken met rouw. Dat zeg ik helemaal niet, echt niet. Dat begrijp je helemaal verkeerd.
Ik zeg alleen maar dat je als moeder van een zorgenkind (zoals ik dat óok ben, náást de rouw) het al moeilijk genoeg kunt hebben met de dag zelf. Als je de hele verre toekomst er ook nog bij haalt om over te zorgen, dan wordt het een ellende-zooi die niet meer te overzien is. De dag zelf geeft vaak al problemen genoeg, en indien niet: geniet!!!
Koentje heeft haar handen vol aan haar rouw én de daagse zorg. Je moet jezelf een halt toeroepen als je het hele leven wilt overzien, en dan aan alles wat moeilijk is denkt. En als je jezelf daarin verliest, moet iemand anders op de stopknop drukken.
En ja, ik leef op goede dagen per dag, maar nog heel veel dagen per uur. Het is de enige manier te overleven. Als iemand dat heel bot 'een dooddoener' noemt, (het woord alleen al), is bijzonder kwetsend. Dank aan Jakiro en Mien en Puck, jullie reacties deden me echt wel goed.
Kaatje
Kaatje, ik las dat ook niet uit je eerste posting en heb je wel begrepen. Maar Koentje geeft aan een avond heel verdrietig te zijn en zich zorgen te maken dat wil niet zeggen dat ze zich daarin verliest. Van daaruit zei ik dat het toch gewoon menselijk is. Niet meer en niet minder. Jij riep haar een halt en dat mag toch ook op dit forum. Miranthes opmerking over dat leven bij de dag in deze context een dooddoener is begreep ik ook.Ik maakte hieruit op dat zij jouw achtergrond misschien niet kent. Het ging hier om Koentjes zorgen om haar zoon. Vervolgens gaan mensen verwoorden hoe waar en genoeg het is om bij de dag te moeten leven. En inderdaad mooi verwoord maar het onderwerp werd zoveel groter gemaakt dan het oorspronkelijk was.
Het ging niet over jouw situatie waarin gesproken werd van een dooddoener.
Mijn bedoeling is het niet jou te kwetsen. Ik hoop dat je begrijpt dat het niet om jou ging maar om Koentje die een verdrietige nacht had. Dat brengt het weer terug naar de proporties.
Liedewij
....
...juiste proporties bedoel ik natuurlijk
Dat weet je niet miranthe
"Als ik het goed heb dan hebben jou kinderen elkaar. Dat is ondanks het hebben van een zorgenkind wel een troost. Koentje mist die zekerheid."
Mijn tweeling kan best morgen verongelukken en dan blijft mijn zorgenkind alleen over.
Niemand heeft zekerheid. Nu niet. Later zeker niet.
En ik torpedeer niet het verdriet van een ander. Kom op zeg, Koentje heeft net haar moeder verloren. Ze is in de rouw. En juist dan moet je het niet nóg erger maken door eigen gedachtenspinsels.
Ps miranthe
Ia het per se noodzakelijk dat je in ieder berichtje aan mij het woord 'dood' gebruikt, juist in een andere context?
Nee , zeker niet
Het verdriet van een ander torpederen?
Nou ja, zeg, dat valt nogal mee. Volgens mij zegt Kaatje gewoon een heleboel verstandige dingen met als doel te steunen. Dat is ook wat ik ervan voel. Zo zijn er meer die me bepaalde dingen zeiden die heel waar, heel relativerend kunnen zijn! Prima! Zo had ik er inderdaad nog niet zo over nagedacht dat het wel een heel goed zou kunnen zijn dat zelfs de aanwezigheid van een broer of zus niet zo veel goed maakt, als er inderdaad geen goede band is.
En, het was inderdaad gewoon even een aanvlieging. Gelukkig is het niet zo dat ik me geen raad weet door de zorgen over de toekomst. Hoewel ik die zeker wel heb wat betreft mijn zoon en dan niet alleen om het verwerken van het verlies van zijn ouders.
Iedereen bedankt voor de goedbedoelde en begrijpende antwoorden op mijn verhaal!
Koentje
dank je wel, jouw woorden zijn mij heel veel waard, want echt, ik bedoel het goed, heel goed zelfs!
Miranthe
dooddoener
gevoelens dood relativeren
Kun je echt geen andere woorden bedenken?
Laatste keer
Miranthe, misschien kun je dan ook wel een woord bedenken als 'sorry'.
Miranthe en de rest
"Ach, K.Heksenvet redeneert vanuit haar eigen referentie kader. Dat kan je haar ook niet kwalijk nemen maar daarmee torpedeert ze het verdriet van een ander. "
Ik vind de toon van je posting heel onaangenaam. Het is zeker niet zoals ik mijn postings bedoelde. Na het lezen van je overige reakties vraag ik mij opnieuw af of je weet wat Kaatje meegemaakt heeft.
Ik lees ook uit jouw postings dat een enig kind eenzaam is. En -ook dat nog- ik ben ook enig kind. Maar gelukkig niet eenzamer dan veel andere mensen. Familie en vrienden en mijn gezin kunnen mij steunen en begrijpen soms wel en soms niet mijn verdriet. Ik had graag broers en zussen gehad; mensen die eigen zijn en waarmee ik de zorg om bijv. mijn ouders delen kan maar het is echt geen voorwaarde om gelukkig, compleet of minder eenzaam te zijn.
En Koentje, ik begreep je zorg omdat ik zoals ik al zei ook iemand die mij heel dierbaar is moet missen en tegelijkertijd ook een kind heb waar ik mij regelmatig enorm zorgen om maak. Dat vliegt je soms aan en natuurlijk moet je je daarin niet verliezen maar het is wel menselijk . En het zal ook blijven bestaan. Als je het los kunt laten is dat mooi. Maar in mijn beleving is het ook mooi als je die zorgen met je man kan delen zoals je vertelde in je eerste posting. Dan kun je er daarna weer tegen aan.
En nu ik dit schrijf, Kaatje, besef ik weer eens te meer wat jij missen moet.
Liedewij
Ontstemd
Ik ben geheel ontstemd over het feit dat dit prachtige plekje op Ouders Online nu een beetje een 'strijdtoneel' lijkt. Dit is naar mijn stellige mening niet de plek om te strijden, maar de plek om te troosten, aanwezig te zijn, te luisteren, en elkaar hopelijk tot steun te (kunnen) zijn. Miranthe, als ik zo vrij mag zijn: misschien is er een andere plek op dit forum waar je een soort van 'metadiscussie' kan beginnen over het wel of niet in het hier en nu (moeten) leven? Want ik meen dat daarmee de strijd begon, dat K. Heksenvet niet tegen Koentje mocht zeggen/vinden/voelen dat leven met de dag zwaar genoeg is, dat ze met die opmerking Koentjes zorgen niet serieus genoeg zou nemen. Dat was naar mijn idee háár advies aan Koentje. Koentje kan er iets mee doen, of het links laten liggen. Jíj kan het lezen en het er mee eens zijn of niet, maar naar mijn idee 'moet' je in dít draadje dan niet reageren met een 'eens of oneens' over andermans 'advies'/gedachte, maar met je éigen gedachte. Als je dat kan, 'slechts' formuleren wat jíj aan Koentje mee wilt geven, vind ik het hier 'op z'n plek'. Dit is een té veilige plek voor heel, heel veel mensen om zo'n (meta)discussie als er nu ontstaat te voeren. Hoe kan iets wat iemand met hart en ziel voelt en meent nu 'goed' of 'fout' zijn? Dus ik nodig je van harte uit: misschien bij 'Algemeen'? Of bij Geloof en Levensbeschouwing? Dan kom ik daar in ieder geval (mee)lezen, en wellicht ook reageren. Groeten van Moes.
Miranthe
Precies wat ik schrijf, als je echt intens verdriet hebt meegemaakt, wat je leven compleet overhoop gooit, dan weet je wat het is, leven bij de dag, bij het uur.
Dan gebruik je geen woorden als ´dooddoener´, helemaal niet in deze context en helemaal niet naar iemand die recent haar man heeft verloren.
Het klinkt gevoelloos.....
Geschiedenis
Het kan natuurlijk zijn dat Miranthe niets weet van de geschiedenis van Kaatje.
Dan nog klinkt het bot en harteloos, dat wel.
Koentje
Ik kan het me wel indenken hoor dat je je zo voelt. Zeggen dat vooruit kijken geen zin heeft is wel de waarheid... maar wie denkt er nou alle momenten zo?
Als enig kind hoor ik mijn vader (ook enig kind) op 64 jarige leeftijd nog zeggen bj het overlijden van zijn (koele harteloze) moeder.... "nu ben ik wees". Zijn moeder, o wat klinkt dat hard, maar helaas de waarheid... werd amper gemist, maar hij was wees...
Dat je de angsten die diep in je leven durft uit te spreken vind ik dapper. En daar horen geen dooddoeners bij als " dit heeft geen zin".
Niemand weet wat het leven voor ons heeft... geef je zoon veel liefde mee en help 'm zijn plekje bouwen, zo goed jullie kunnen.
Ik wens je veel sterkte en positieve wendingen in het leven.
Eigenlijk wil ik niets schrijven,
maar ik doe het toch. Miranthe, misschien is het verstandiger om hier niet zo te reageren. Er zijn teveel mensen met teveel verdriet. Wat jij schrijft doet zeer, héél zeer.
Zullen we dit draadje maar beëindigen?
Het lijken idd. meer reacties van een forum als geenstijl.
Misschien is het een idee om de redactie van ool te vragen dit draadje te verwijderen, er wordt teveel 1 op 1 gekwetst. Koentje's vraag is beantwoord, haar laatste berichtje klonk afrondend. Mee eens?
Ja!
Zeker!
Miranthe.
Wat ben jij een nare vrouw..........
Vooral dat "ow"....... bah.
M.
Verschil miranthe en jolijt
Quote van Miranthe aan Kaatje: "Leef vandaag": wat een dooddoener.
Quote van Jolijt aan Koentje: Dat je de angsten die diep in je leven durft uit te spreken vind ik dapper. En daar horen geen dooddoeners bij als " dit heeft geen zin".
Miranthe, jij ziet geen verschil in het gebruik van het woord dooddoener in deze 2 postings? Ik voel! het tot in het diepst van mijn ziel! Jij kennelijk niet, gezien jouw botte (en dan zeg ik het netjes) manier van meepraten in dit draadje.
Miranthe
En zelfs al zou je een beetje (!) gelijk hebben dan hoef je het nog niet altijd op te eisen. In deze rubriek is daar, volgens mij, simpelweg geen plaats voor.
