Briefje aan de hemel

Dag papa,
volgende maand is je sterfdag. Je bent dan 22 jaar dood. Ik was 21 toen je stierf. Dit jaar is dus een keerpunt. Ik zal je dit jaar langer niet kennen dan wel. Vreemde gewaarwording. En ik mis je. En ik mis mama ook. Ik zou zo graag willen dat je je kleinzoon kon zien, mijn zoon.
Toen je stierf heb ik je beloofd dat je voort zou leven. In mij, door mij. En ik hoop dat ik dat waar maak. Je zou trots zijn denk ik. Ik heb veel van je geleerd, maar dat besef ik nu pas. Als je nog geleefd zou hebben, zouden bepaalde dingen anders zijn gelopen, zou ik waarschijnlijk andere keuzes hebben gemaakt. Maar mijn leven is goed. Ik heb een prachtig kind en ik zie jou in hem. Hij weet dat hij nog een opa en een oma heeft, alleen zijn die niet hier. Maar ik houd jou en mama 'levend' door veel te vertellen over vroeger en wat opa zei en deed en hoe oma was toen ze nog leefde.
Papa, ik mis je. Ik mis het dat ik niemands kind meer ben. Ik wil soms helemaal niet meer volwassen zijn. Ik wil op schoot kunnen kruipen en me verstoppen voor de wereld in de veilige armen van mijn vader. Mijn grote, trotse, nuchtere en ook problematische vader. Iedereen ging dood maar NIET mijn vader. Maar je ging wel dood..... En alles ging gewoon door.
Dag lieve papa, doe je de groetjes aan mama? Ik hoop dat jullie het goed hebben samen. En zouden jullie me alsjeblieft een keer, 's nachts in mijn dromen, willen knuffelen? Ik heb het zo nodig.... xxx