Blij en verdrietig
Door een opmerking in een ander draadje moest ik weer denken aan gisternacht, de nacht voor de eindexamenuitslag. Ik kon niet goed slapen, was toch zenuwachtig. Ineens moest ik denken aan mijn eerste kindje, met wie we dit nooit mee gaan maken. Hoewel hij er al 18 jaar niet meer is, kwam dit toch weer keihard binnen. Ik ben dolblij dat mijn zoon is geslaagd, maar ik blijf ergens diep van binnen verdrietig, dat dit voor onze eerste niet was weggelegd.
Hmmmm
sterkte!
Zo blijft dat kindje altijd bij je! Bij iedere mijlpaal komt het weer terug denk ik.
Begrijpelijk
En net wat Koentje zegt, dat komt bij elke mijlpaal weer terug... Sterkte!
liefs,
Petr@
Bedankt
voor het meeleven.
Het gekke is, dat ik bij de 'vorige' mijlpalen van mijn andere twee zoons dit nooit zo erg gehad heb. Ik ben er nu toch een paar dagen van slag van geweest. Het verdriet om mijn eerste kindje is wel gesleten, er is een soort melancholie over gebleven en het felle verdriet komt eigenlijk niet zo erg meer voor. En ineens was het er weer. Ach ja, het zal er wel bij horen.
