Alsnog verdriet
Wij hebben de zoon van mijn zus in ons gezin opgenomen bij het overlijden van mijn zus en zwager. Hij was toen 6 en inmiddels is hij bijna 17 jaar. Toen hij 9 was wilde me graag mama noemen, dit voorkwam een hoop vragen vond hij. We vonden het prima. Hij was gewoon mijn vierde kind en maakte ook geen onderscheid tussen de rest.
Dit is altijd goed gegaan. Het eerste jaar was lastig voor iedereen, maar naar ons idee had hij het een plekje gegeven. We vermijden het onderwerp ook niet.
Nu is hij dit jaar aan een nieuwe opleiding begonnen en moet hij een werkstuk maken over familie. Op wie lijk je in je doen en laten en uiterlijk. Nu is het helemaal mis. Hij huilt veel, wil vaak naar het graf van zijn ouders en is kwaad. Hij noemt me ook geen mama meer. Ik probeer met hem te praten maar dat wil hij niet. Hij wil het werkstuk ook niet maken en zeker niet voordragen.
Hij heeft een hele goede band met mijn dochter en daar heeft hij nu tegen vertelders dat hij het gevoel heeft dat hij buiten het gezin valt. Hij lijkt uiterlijk op geen van ons en heeft totaal andere hobby's. Hij lijkt extreem op zijn vader
Ik vind het er lastig dat hij nu met zichzelf in de knoop zit. Ik hou van hem als mijn eigen zoon en zie hem worstelen. School is op de hoogte van de hele situatie.
Heeft iemand tips. Ik denken zelf aan professionele hulp.
Verdriet mag er zijn
Ik denk dat vooral belangrijk is dat je zijn gevoelens bevestigd.Ook al houden jullie heel veel van hem en hoort hij er voor jullie gewoon bij, dat kan ook niet anders na zoveel jaar, hij heeft andere ouders en lijkt op zijn vader. En het is echt heel verdrietig dat hij ze moet missen als ouders waarin je je als kind herkend.
Misschien kun je hem vragen wat hij zou willen dat jullie hiermee gaan doen. Wil hij misschien meer praten over zijn ouders met mensen die hen gekend hebben? Zijn er nog spullen van zijn ouders waar hij wat aan kan hebben, zoals boeken waar ze van hielden of muziek?
Op zoek naar lotgenoten die ook op jonge leeftijd hun ouders verloren hebben? Het leven is soms hard. Een kind dat zijn ouders verliest is heftig.
Maar jullie zijn er voor hem om dat met hem mee te maken nu de rouw daarover hem hard treft.
Verlaat rouw
Klinkt als een verlaat rouwproces. Fijn dat hij met je dochter over zijn gevoel kan praten, hij heeft haar uitgekozen om dit proces te kunnen verwerken.
Misschien is het voor hem bevrijdend als hij GEEN werkstuk en/of voordracht hoeft te houden. Ik vind dat school daar rekening mee dient te houden.
De voordracht is puur een training voor een ll om tot een groep mensen te kunnen spreken. Dat staat los van het onderwerp.
Aan de ene kant is het een enigszins opgedwongen rouwprocesfase, aan de andere kant is het ook goed dat de emoties er nu uit komen. Bezie het ook niet als iets verkeerds. En mocht hij je bij je voornaam blijven noemen ipv mama, hij blijft dezelfde jongen.
Voor jezelf
http://www.npo.nl/de-wandeling/16-01-2016/KN_1676831
Om iets meer te begrijpen van de emoties rondom het verlies, boosheid, is het je puberschap of het verlies, een mooi gesprek met Maaike Ouboter over rouw.
ach
Ik zou me geen zorgen maken, integendeel. Mooi dat het er uitkomt nu.
Ik zie het niet als verlaat rouwproces, iig niet perse.
Hij zit in een crisis fase, start adolescentie. Levensvragen zijn heel normaal en goed juist op momenten van overgang.
Op deze leeftijd speelt al helemaal de vraag wie ben ik, wie wil ik worden etc. Grote gebeurtenissen dringen zich dan ook weer op, prima.
Ik zou het ook niet te zwaar opnemen dat hij zich niet voelt passen. Ik denk dat veel kinderen dat soort vragen hebben op deze leeftijd.
Komt wel weer goed!
Ik zou hem vooral de ruimte geven en stabiliteit. Geen zorgen juist, blijf jezelf, voor hem is het allemaal labiel genoeg momenteel.
Dit soort processen kun je overigens wel weer heel mooi gebruiken om veranderingen door te voeren. Verschillen jullie echt zo erg? Valt er iets te vonden waar jullie elkaar wel in kunnen vinden?
Ik mis je doos
Misschien een ik mis je doos maken, mooie herinneringen zoeke en daarin doen, foto's maar vooral ook verhalen van anderen, zoeken naar vrienden van zijn ouders, familie van zijn vader.
En vooral bevestigen,naar hem: ja 8k snap dat jij het zo voelt, je lijkt ook niet op ons maar op je vader en misschien kan je ook vinden waarin hij wel op jullie lijkt?
Contact zoeken met familie van zijn vader? Net wat hij zelf wil. Als jij maar aangeeft dat je het hem gunt en dat het niet van gebrek aan loyaliteit aan jullie getuigt maar dat het er gewoon bijhoort.
Hij moet soep koken van de verhoudingen.
Hij kan van zijn ouders houden en van jullie ook, daar is geen hierarchie of keuze in.
