Het moment dat je partner niet wil maar jij wel

MRI schreef op 20-07-2024 om 10:01:

[..]

Nou dat is wel wat ik vaak heb meegemaakt en ook hoor van vriendinnen, seks wordt een partijtje punten afwerken (zoenen, borsten grijpen, billen en dan hup) maar zij voelt zich niet 'gezien'. Ik houd zelf wel van spontane seks en hoef geen cadeautjes of bloemen of zo. Maar houd wel van elkaar echt zien, en van uit die verwondering over de pracht van elkaars wezen steeds die waanzinnige oerstroom van seksualiteit samen beleven. Goede seks vraagt ook overgave daar aan. En daar onstaat ook weer creativiteit uit. En dat kan subtiel en strelend zijn maar ook wild en ruig, maar in ieder geval verrassend. Maar helaas, voor de mannen in mijn leven werd het op den duur meestal gereduceerd tot een bijna pornografisch nummertje, weinig bezield dus. Daar werden zij dan blij van maar ik voelde me eigenlijk een dumpputje na zo'n sessie. Een vriendin zei eens tegen me "mannen n$%ken van zich af". Daarmee bedoelde dat mannen zich blijkbaar via de vrouw ontladen van spanningen of zo. Ik weet niet of dat zo is. Het zou wel verklaren waarom masturbatie voor mannen niet genoeg is. Alsmede waarom veel vrouwen geen zin meer hebben na een tijdje.

Nou dat ontladen van spanningen enzo dat herken ik wel, maar dat is toch niet enkel met seks? Dat is ook wat je doet door op vakantie te gaan (even weg van het werk), door eens een uitstap te doen (even weg van het huishouden), met een hobby, enz. Er zijn zoveel dingen die spanningen wegwerken, en vrijen kan je inderdaad de dagelijkse dingen even doen vergeten. Is dat dan een probleem?

Ik vraag mij wel af of er dan iets veranderd is aan de manier waarop we vrijen vroeger en nu. Ik heb zelf eerder het gevoel dat het verbeterd is en dat heeft zij ook al aangegeven, dat ze er nu wel meer van geniet dan vroeger.

In ieder geval doe ik nog steeds wel mijn best om te blijven kijken en luisteren waar ik haar blij mee zou kunnen maken, haar af en toe verrassen en die dingen.

Saar76 schreef op 20-07-2024 om 10:21:

Ik vind niets minder sexy en opwindend dan wanneer een man echt geïnteresseerd is in mijn psyche, intellect, hoe ik over dingen denk, hoe ik de dingen zie. Dus juist niet het lichamelijke. Natuurlijk fijn om heel af en toe te horen dat iemand je mooi vind, maar ik heb niks met 'lekker' gevonden worden en dat er iemand op de meest willekeurige momenten verlekkerd naar mij kijkt (als ik me even snel aankleed, een broek aan heb die mijn rondingen accentueert) meteen met het oog op seks. De eenzijdige focus op lust en lichamelijke ontlading, te snelle seksuele opwinding vind ik niet aantrekkelijk. Als er meer nadruk op het eerste zou zijn (vol gezien worden), zou ik het waarschijnlijk prima en self fijn vinden om ook af en toe lekker gevonden te worden. Maar anders krijg ik niet het gevoel dat ik voor vol wordt aangezien.

TO, kan jij beschrijven welke eigenschappen je waardeert en mooi vind aan je vriendin? Wat maakt dat je haar een geweldige vrouw vindt? Uit je dat weleens naar haar?

Jouw relatie met seks en hoe je mentale welzijn er bijna van afhankelijk lijkt, vind ik niet gezond klinken. Natuurlijk fantaseren de meeste mensen over seks met een persoon als ze single zijn. Maar fantaseren en ergens naast verlangen is heel wat anders dan dat je je somber en depressief voelt als dat er niet is.

Ik vind haar oprechtheid leuk. Op de meeste eerste dates had ik het gevoel dat ik op een soort sollicitatiegesprek kwam waar de vrouw maar even wilde kijken wat ik allemaal te bieden had. Bij haar niet, we hebben een hele avond in een deuk gelegen. Ook haar werklust en hoe ze altijd bezig wil zijn vind aantrekkelijk. En hoe kinds ze soms kan zijn als wij gewoon samen zijn, maar tegelijk hoe professioneel ze met klanten op haar werk omgaat. Ik vind het ook fijn hoe haar perfectionisme en mijn chaos samen kunnen gaan. Soms moet ik tegen haar zeggen van: het is goed genoeg zo, en dat brengt voor haar rust, maar tegelijk brengt zij ook veel structuur in mijn leven wat ook fijn is.

En ja ik vertel dit soms wel tegen haar.

Is dat somber zijn niet gewoon een gevolg van een verlangen dat te lang niet wordt ingevuld? Ik ben iets voorbij de 30 en heb dus veel vrienden van ook die leeftijd. Ik ken er best een aantal die nog single zijn en behoorlijk depressief (omdat die 30 ook altijd een beetje een bijzondere leeftijd is op dat vlak).

RoodVruchtje schreef op 20-07-2024 om 11:04:

Na jouw laatste berichten te hebben gelezen, denk ik eigenlijk dat jij een heel ander ‘probleem’ hebt.

Jouw kijk op seks is al vanaf jouw jeugd gebaseerd op uiterlijk, jouw uiterlijk en zijn, wel te verstaan.

‘En dan heb je singles die eenzaam en alleen in een hoekje wegkwijnen’ (serieus, totaal onherkenbaar voor mij!) of ”als je nee te horen krijgt (of dat nu als single is of in een relatie maakt niet uit) dan gaat dat samen met gevoelens van eenzaamheid, verdriet en boosheid. Tenminste bij mij toch.

Ik had vroeger toen ik single was altijd heel veel vriendinnen. Ik kon goed luisteren, ik was lief, ... Maar zodra die vriendinnen een knappe man begonnen te zien dan werd ik aan de kant geschoven. Ik wilde dan ook één van die mannen zijn. Ik denk dat veel mannen dit wel ergens in hun leven ervaren. En daar komt misschien het gevoel van dat een vrouw pas echt zegt dat ze je leuk vindt als ze seks met je heeft”

Een afwijzing voor seks lijkt voor jou een afwijzing op (jouw) uiterlijk vanuit je jeugd. Zo lang jij deze koppeling blijft maken en niet kunt zien dat jouw partner bij jou is, omdat zij van je houdt, blijft dit issue spelen denk ik. Het één staat nl los van het ander, maar dat kun jij niet zo zien. Jouw hele beeld vh hebben van seks klopt niet (meer)……

Ik zou, als ik jou was TO, hiermee aan de slag gaan, evt met professionele hulp. Je klinkt hier ook nogal verongelijkt soms incl. slachtofferschap en dat maakt niemand aantrekkelijk(er), dus ook voor jouw partner niet.

Totaal onherkenbaar voor jou zeg je, mag ik vragen of je single bent, hoe lang al, en hoe lang je dus al geen seks hebt gehad? Gewoon uit interesse.

Ik heb voor ik mijn vriendin leerde kennen 4 psychologen gehad, vooral voor het depressief zijn door het single zijn. Echt opgelost is het nooit geweest. Ik heb van de voorlaatste wel tips gekregen hoe ik sneller meer mensen leer kennen en minder verlegen moet zijn. Dat heeft me wel veranderd. Als een kassierster vroeger "fijne avond" zei tegen mij kon ik niet terug zeggen, of toch zeker niet spontaan. Dat kan ik nu wel en dat is fijn. Maar dan heb ik mijn vriendin leren kennen en waren de meeste "problemen" opgelost. Ik wist op den duur vaak bij de psycholoog niet meer echt wat ik moest vertellen en dan kwam corona en ben ik er niet meer naartoe geweest.

elledoris schreef op 20-07-2024 om 12:18:

To, wat je schrijft over je vriendin vind ik toch echt wel richting asperge ofzoiets gaan.
Wat jij schrijft over jouw verwachtingen rondom sex vind ik heel ongezond.
Er is een hele goede tip gegeven om samen naar een sexuoloog te gaan, met voorbeelden wat je kan verwachten. Daar ga je niet op in. Ik zeg, maak morgen - oké maandag - die afspraak! Voor jullie beider welzijn. Je kan hier wel eeuwig blijven jeremieren dat je een mooie vrouw nodig hebt, maar dat is NIET de oplossing.
En daarnaast, lees dat Tantra boek. Alles staat of valt met wat een mens doet et verlangen en geen zin, dat kan je daarin mooi lezen. Of bij de sexuoloog leren.

Op die tip ben ik wel ingegaan, twee keer zelfs. Mijn vriendin vindt dit niet nodig/het probleem niet groot genoeg. En het boek heb ik opgeslagen maar nog niet gelezen.

elledoris schreef op 20-07-2024 om 13:44:

Weet je, je kan alleen jezelf veranderen en niet de ander. Je kan de ander wel vragen om jou te helpen veranderen, en daardoor kan ook bij de ander een proces in werking treden. Mijn ex wilde nooit met mij vrijen of knuffelen, was daar niet eerlijk over en ik neem hem dat heel erg kwalijk. Maar ik kan ook nog steeds ontzettend verdrietig worden van de onwetendheid bij mezelf en de keuzes en daden die daaruit voortvloeiden. Want die hebben het allemaal ook niet makkelijker gemaakt. En alles bij elkaar heeft het wel mijn gezin gekost. Achteraf,en dat is altijd makkelijk praten, had ik een aantal wezenlijke dingen graag eerder willen weten en anders willen doen.

Ik wens je toe dat je aan slag kan gaan met jezelf, waarom houd je van je vriendin (echt om haar of omdat ze mooi is en jij niet alleen bent), waarom kan je niet overweg met je lust, waarom heb je die bevestiging zo nodig en daarnaast, zijn jullie voldoende een team, een samen. Dat kan in van alles zitten, naast natuurlijk intimiteit.

Dat is waar en ik heb wel dingen over mezelf geleerd met dit hele topic. Maar het hoeft ook geen of of verhaal te zijn toch? Ondanks dat een partner hebben veel doet aan mijn mentaal welzijn, denk ik niet dat er een andere vrouw kan zijn die mij zo gelukkig zou maken als mijn vriendin. Wellicht hebben jullie nu ook wat een eenzijdig beeld van haar door dat de focus van het topic maar op één aspect van de relatie ligt. Ik heb wel enorm veel aan haar en het aantal keer dat hier geopperd werd om maar een ander te zoeken maakte mij best verdrietig want ik wil haar echt niet kwijt.

Langs de andere kant, en dat mis ik nog altijd in het topic, vraag ik mij nog steeds af. Stel een hypothetisch perfect koppel, waarvan geen van beiden de mankementen heeft die ik heb. Daarbij kan het toch nog steeds voorkomen dat de een wil en de ander niet? Hoort die persoon dat dan (zonder verwachtingen van die andere persoon) te kunnen vertellen aan die ander? Of vertel je zoiets niet? En als je dat vertelt, hoor je dan de ruimte te krijgen om het zelf op te lossen? Hoe doen jullie dit? Hoe open zijn jullie over die dingen?Want zo goed als alle tips hier zijn gericht op  frequentie wat meer gelijk te trekken, terwijl mijn het probleem waarmee ik het topic begon toch vooral een moeilijkheid naar communicatie is die ik wil oplossen. En ik wil wel terug aan mezelf gaan werken, misschien terug naar de psycholoog, maar ik heb haar steun daar ook bij nodig, dus volgens mij is de start van alles toch nog eens een gesprek met haar.

RoodVruchtje schreef op 20-07-2024 om 14:09:

[..]

Ja, ik ben single, inmiddels al zo’n 21 jaar zelfs. Mijn laatste keer seks is ongeveer zo’n jaar geleden.

Verschil tussen jou en mij is dat ik inmiddels wat ouder ben dan jij, maar ook ik seks heel belangrijk vond binnen een relatie. Alleen haal(de) ik daar niet mijn eigenwaarde uit, want ik vind mezelf gewoon een erg leuk mens, dus genoeg zelfliefde hier. En dat is volgens mij het allergrootste verschil met hoe jij het ziet en beleeft en altijd beleefd hebt als het om seks gaat.

Ik heb ook absoluut geen partner nodig om mij compleet (gelukkig) te voelen, dat geluk haal ik dan weer uit vele andere dingen en dierbare mensen in mijn leven.

Dat is wel een verschil, toch? Stel je zou al 21 jaar geen seks meer gehad hebben, zou je het niet missen?

Maar 21 jaar single, ja klopt, ik zou me vreselijk voelen. 

RoodVruchtje schreef op 20-07-2024 om 14:16:

[..]

En met vetgedrukte bedoel jij dan seks?

Je kunt niet van een ander verlangen voor jouw geluk te zorgen, dan leg je wel een hele grote druk op die ander. Iemand kan een mooie aanvulling in je leven zijn, maar is absoluut nooit verantwoordelijk voor jouw wel/niet gelukkig zijn, dat ben je altijd nog zelf!

En hoezo is 30 een bijzondere leeftijd mbt wel/niet single zijn? Ik vind je er echt een verwrongen kijk op hebben hoor.

Niet per se. Elk verlangen wat te lang niet wordt ingevuld leidt volgens mij tot somberheid. Kijk maar naar de mensen die de voorbije maanden naar zon verlangden. Ze werden allemaal depressief van al die regen.

Dat heb ik vaker gehoord en toch kan ik me niet voorstellen hoe je zonder liefde en intimiteit een happy single kan zijn. Ik heb dat nooit begrepen.

30 worden is toch een beetje de leeftijd waarop de maatschappij verwacht dat je je schaapjes op het droge hebt. Goede baan, huis, kinderen eventueel. Daar wordt genoeg over geschreven.

RoodVruchtje schreef op 20-07-2024 om 14:45:

[..]

Geen idee of ik het dan zou missen, misschien wel, maar mss ook niet?! Jij gaat er bij voorbaat al vanuit dat je het zou missen.

Ik ben dus zo’n zomermens en ja, al die regen vd afgelopen maanden vond ik ook rechtuit K**, maar kom op, voor een échte depressie is wel wat meer nodig bij mij. Je overdrijft en generaliseert nogal hoor met je “allemaal”.

Ik vind je nogal zwaar op de hand in ieder geval en kan daar serieus heel slecht tegen. Jouw glas lijkt vooral halfleeg, terwijl de mijne halfvol is……zelfde resultaat, maar gigantisch verschil in beleving.

Seks en intimiteit zijn 2 hele verschillende dingen. Seks zou ik best wat vaker willen hebben, maar intimiteit heb/krijg ik ruim voldoende.

Ik blijf bij hetgeen ik eerder schreef, ga met jezelf aan de slag!

Ik probeer het me vooral voor te stellen. 21 jaar is bijna mijn hele (bewuste) leven. Ik probeer ook mezelf voor te stellen waarom ik die gedachte zo vreselijk vindt. Is het bij jou een bewuste keuze? 

Een goede vriend van mij heeft een zware autismespectrumstoornis. Hij wil graag een relatie maar omdat hij het heel moeilijk heeft om emoties te lezen lukt dat hem niet. Ook heeft hij heel specifieke interesses (Chinese geschiedenis) waar hij veel over leest maar buiten dat is er weinig dat hem echt interesseert waardoor een gesprek over koetjes en kalfjes (met een onbekende) niet meevalt. Bijna elke keer ik hem zie noemt hij zichzelf wel een keer een mislukkeling. Hij is zich bewust dat het aantal vrouwen dat voor hem zou vallen beperkt is en is daarvoor kwaad op zichzelf. Terwijl hij natuurlijk ook niet voor zijn stoornis gekozen heeft, dat is gewoon pech. 

Ik denk dat bij mij onbewust een beetje hetzelfde speelt. En misschien bij mannen algemeen wel. Dat voor een man een vrouw vinden meer een "prestatie" is, terwijl een vrouw die een leuke man tegen komt het meer ziet als iets wat haar overkomen is. En dat het daarom emotioneel zwaarder weegt voor een man om alleen te zijn omdat hij daarom een soort van "mindere" is ten opzichte van de mannen uit zijn omgeving. 

In ieder geval vind ik het knap, 21 jaar single en nog steeds zo positief!

Bolmieke schreef op 20-07-2024 om 15:09:

[..]

Het is helemaal niet waar dat elk verlangen wat te lang niet wordt ingevuld tot somberheid leidt. Het verlangen kan als het niet vervult wordt gewoon uitdoven.

Je kunt zonder liefde en intimiteit een happy single zijn, er zijn namelijk best veel mensen die voldoening halen uit het 'in dienst stellen van hun leven voor de maatschappij' bijvoorbeeld of een intensieve hobby waar ze goed in zijn en veel plezier aan beleven, of single's met veel leuke vrienden waarmee ze van alles ondernemen. Heus het leven biedt meer dan een relatie en seks!

30 is niet de leeftijd waarop je maatschappelijk gezien je schaapjes op het droge moet hebben, het begint pas bij 30!

Ik krijg de indruk dat jouw leven nog niet echt begonnen is, je lift een beetje mee op het leven van je vrouw maar misschien omdat je zo erg met seks bezig bent dat er geen ruimte is om je te ontwikkelen

Mijn psycholoog noemde een depressie geen gebroken been maar een kleine splinter in je voet die je bij elke stap een beetje pijn doet, en dat voor een lange tijd zonder dat je die splinter uit je voet krijgt. Die splinter op zich is geen echt probleem, het is de tijd en het ontbreken van een beter vooruitzicht dat mensen depressief maakt. Ik zie een verlangen dat niet wordt ingevuld als zo'n splinter, en ik begrijp niet echt waarom zoiets zou uitdoven.

Niks moet maar veel dertigers ervaren dat gevoel wel. Het heeft zelfs een woord, het dertigersdilemma. 

Ik heb eerder vaak het gevoel dat het leven zo goed als ten einde is. De grote keuzes zijn voorbij, het is nu werken tot het einde. 

elledoris schreef op 20-07-2024 om 15:36:

" Elk verlangen wat te lang niet wordt ingevuld leidt volgens mij tot somberheid"
Lees dat boek over Tantra! Of iets anders. Als je ervan uitgaat dat verlangen altijd vervult zou moeten worden, word je een heel naar mens. Want dat kan nou eenmaal niet. Adam kon die appel niet weerstaan terwijl ze in een paradijs leefden, kijk wat daarvan is gekomen.
Ik heb jarenlang verlangd naar 't gezinsleven met volwassen kinderen, erover gefantaseerd en op gehoopt. Dat ex man relaxed zou zijn en de kinderen gezellig met zijn allen zouden komen eten. En dat is uitgekomen, alleen niet met mij erbij maar bij ex en z'n nwe vrouw. Had ik al die jaren maar anders naar dat verlangen kunnen kijken. Er anders mee om kunnen gaan. Want het is niet dat je depressief wordt als je verlangen niet vervuld wordt, maar dat er veel te veel waarde aan dat verlangen hangt.
En praktisch, wat je moet doen op het moment dat jij zin hebt en zij niet, dat hangt dus helemaal af van hoe jullie erin staan. En daarvoor is Tantra of een sexuoloog een mooi handvat.

Ik ga het boek lezen, beloofd!