Geen intimiteit meer in relatie
hoi allemaal!
Ik kan vandaag niks anders doen dan huilen, ik ben radeloos. Mijn man en ik zijn nu 23 jaar samen. De intimiteit en seks waren er vroeger wel maar het kwam destijds met name van mijn kant. Ik kon daar wel mee leven, totdat ik het toch van zijn kant begon te missen. Hij toont geen enkele intimiteit vanuit zichzelf en we hebben al 2 jaar geen seks meer. We hebben een goedlopend gezinsleven (2 thuiswonende tieners) en hebben het praktisch goed op orde. Ik heb van alles geprobeerd, want volgens mijn man ligt zijn gebrek aan intimiteit/seks aan mij. Ik ben te moe/boos/druk/klaag teveel/zeur teveel/etc Alles heb ik gedaan om aan zijn wensen te voldoen. Niks helpt en het heeft altijd een andere oorzaak (ligt wel altijd aan mij( We hebben therapie geprobeerd maar ook dat hielp niet. Hij kan geen intimiteit aan mij geven en wil er ook niet over praten. Zodra ik erover begin zegt hij niks. Zwijgt en gaat na een uur verder over praktische zaken. Ik wil mijn gezin niet opgeven maar ik ben zo gefrustreerd 
Ik heb wel behoefte aan intimiteit en seks. Maar ja, bij mijn gezin weggaan heeft zulke enorme gevolgen, voor wat? Af en toe seks met een ander? Misschien vind ik wel nooit meer een leuke partner. Hè bah…ik kom er niet uit….Zijn er meer die dit herkennen?
Dit is toch een onhoudbare en vreselijk oneerlijke situatie! Het klinkt alsof je gevangen zit, geen hoop meer hebt, en vooral niet ontsnapt uit deze gevangenschap omdat je bang bent om alleen verder te zijn.
Ik zou zeggen: ga je ontsnapping voorbereiden. Open een eigen bankrekening en stort daar regelmatig een bedrag op, ga zo nodig meer werken (zorg dat je financiëel op eigen benen kunt staan), schrijf je in voor een huurwoning en kijk alvast naar advertenties, zoek uit hoe jullie woon- en financiële situatie precies is, ga vaker op pad met vriendinnen, ga desnoods naar clubjes en cursussen om meer mensen te leren kennen. Zo krijg je meer grip op de situatie en wordt ontsnappen minder eng. Het deurtje van de kooi staat open, en binnenkort stap je erdoor. Je kunt het.
‘ Ik zal tot eten mijn best doen’
Vermoedt hij dat jij reeds op de eerste date niet anders dan genoegen neemt met seks, terwijl je later aangeeft dat een knuffel ( het saamhorigheidsgevoel) je ook gewoon goed zou doen. Heeft hij geen vertrouwen dat ook knuffels fijn zijn omdat hij jouw tempo hem te veel inponeert waardoor hij dicht klapt omdat hij dan mogelijk meent te moeten presteren?
Weet hij wel dat je al blij bent met een knuffel?
Ben je blij met een knuffel of toch niet? In dat geval heeft hij gelijk als hij het gevoel heeft niet aan je wens te kunnen voldoen.
Loop jij te hard van stapel als hij de deur op een kier zet? Ik bedoel niet te ‘drukke’ seks maar te hoge verwachtingen als hij wel enige actie ging ondernemen. Beter iets rustiger opbouwen en meer stil staan bij de waarde van wederzijds vertrouwen.
Het mooie van een voorwerp als een dildo is dat hij mag instappen op moment dat hij graag mee wilt doen, dus niet plichtsmatig maar spontane actie.
Huisjeb schreef op 10-09-2023 om 18:15:
[..]
Dat is ook heftig zeg! Idd “weet ik niet” oh ik kan daar zo slecht tegen…
Maar jouw man had kennelijk nog wel de behoefte om te dansen en vrouwen te zien (of meer)
Mijn man niet. Niks. Ik zou willen dat hij die behoefte had
Er bestaan mensen die a-seksueel zijn. Die hebben geen zin in en behoefte aan seks. Raken nooit opgewonden. Het klinkt alsof jouw man in die categorie valt. Verdiep je er eens in en kijk of je het herkent. Zo ja, dan is een gesprek misschien wel mogelijk. Hij is niet gek, en hij is niet de enige.
Maar wat de oorzaak ook is, hij kan niet van jou verwachten dat jij de rest van je leven celibatair leeft. Dus ik zou hem zeggen dat hij wat jou betreft de keuze heeft tussen jij een minnaar of een scheiding. Het moet tot hem door gaan dringen dat hij jou een eerste levensbehoefte onthoudt. Als hij veganist zou worden kan hij jou daar toch ook niet toe dwingen?
Sterkte hoor, het lijkt me een vreselijk ingewikkelde kwestie.
Titiv schreef op 10-09-2023 om 17:54:
hier ook een man die t wel goed vond hoe t was denk ik. Vreemdgaan was niet echt een reden voor. T lag niet echt aan mij maar aan hem, jaa ik was ff niet de leukste thuis (ging door een burn out op dat moment maar) maar verder lag t niet aan mij. 2 jaar verder en hij loog nog steeds over dingen en ging lekker staam dansen in clubs terwijl ik dacht dat hij gwn iets ging eten met vrienden, ook daar was geen reden voor, altijd zelfde antwoord als ik vroeg waarom??? Weet ik niet, geen reden voor...
Was gwn aan t wachten tot ik t eindigde tussen ons, had zelf de ballen niet.
Eerlijk gezegd vind ik jullie situatie wel heel anders hoor Titiv. Jouw man wil na zijn vreemdgaan wel met jou verder, maar jij niet meer met hem omdat je hem niet meer vertrouwt en hij niet genoeg laat zien dat hij jou wil en van jou houdt. Hier speelt iets heel anders, een behoefte aan intimiteit (en aan seks) maar vooral behoefte aan verbinding.
elledoris schreef op 06-09-2023 om 20:35:
[..]
Tjeemig. 25 jaar lang lag 't volgens mijn ex. man aan mij dat hij geen sex wilde. En ik maar aanpassen en hopen op verandering. En hij maar weer nieuwe drogredenen aandragen en om de hete brij heen draaien. En inderdaad, achterover wachten totdat ik de stekker eruit zou trekken. Hoppa naar z'n nieuwe liefde toe, want "we waren de laatste jaren steeds meer uit elkaar gegroeid". Mijn broek zakt er weer van af.
TO, als je partner geen sex wil, niet wi knuffelen en niet wil praten, dan is het tijd om voor jezelf te gaan kiezen. Want je gaat eraan kapot om in een huwelijk als non te moeten leven. Weet ik dus uit ervaring. Ik heb er een behoorlijke beschadiging aan overgehouden. En heus, ik weet ook wat mijn fouten waren, wat ik anders had kunnen doen. Maar als iemand bewust draait bij de expliciete vraag waarom hij niet wil vrijen, of hij wilde uitzoeken waar het aan lag omdat ik het vreselijk miste, dan vind ik zo iemand toch echt wel een vies spelletje spelen.
Jeetje wat goed dat je er zelf voor hebt gekozen om weg te gaan. En een nieuwe liefde voor hem?? Bij haar kon hij het wel? Ik vind het ook een naar spelletje wat mijn man speelt, zeker. Het is bij mij altijd wel de vraag of hij het echt niet kan (autisme??) of niet wil.
ik snap dat je er de gevolgen van hebt ondervonden…vreselijk verdrietig. Hoe is het nu?
Jonagold schreef op 10-09-2023 om 19:01:
[..]
Er bestaan mensen die a-seksueel zijn. Die hebben geen zin in en behoefte aan seks. Raken nooit opgewonden. Het klinkt alsof jouw man in die categorie valt. Verdiep je er eens in en kijk of je het herkent. Zo ja, dan is een gesprek misschien wel mogelijk. Hij is niet gek, en hij is niet de enige.
Maar wat de oorzaak ook is, hij kan niet van jou verwachten dat jij de rest van je leven celibatair leeft. Dus ik zou hem zeggen dat hij wat jou betreft de keuze heeft tussen jij een minnaar of een scheiding. Het moet tot hem door gaan dringen dat hij jou een eerste levensbehoefte onthoudt. Als hij veganist zou worden kan hij jou daar toch ook niet toe dwingen?Sterkte hoor, het lijkt me een vreselijk ingewikkelde kwestie.
Hier gaat het om veel meer dan aseksualiteit. Er is naast geen seks ook totaal geen intimiteit meer. Lichamelijk noch geestelijk. Dat is dus feitelijk geen relatie meer. Een broer en zus knuffelen en praten problemen uit. Zelfs dat doet deze man niet!
Marianne76 schreef op 10-09-2023 om 19:27:
[..]
Hier gaat het om veel meer dan aseksualiteit. Er is naast geen seks ook totaal geen intimiteit meer. Lichamelijk noch geestelijk. Dat is dus feitelijk geen relatie meer. Een broer en zus knuffelen en praten problemen uit. Zelfs dat doet deze man niet!
Het kan heel goed dat a-seksualiteit de basis is van het probleem. TO oppert dat er sprake kan zijn van autisme, dat kan dan mogelijk verklaren waarom hij er niet over kan praten. Schaamte komt er vast ook bij kijken.
Het is voor iemand die ergens geen behoefte aan heeft altijd lastig om zich te verplaatsen in de behoefte van een ander. Aan TO de taak om haar man duidelijk te maken hoe groot haar behoefte is. Aan lichamelijke intimiteit in alle opzichten.
Vraag aan TO: was hij vroeger wel bereid tot knuffelen? Respecteerde jij altijd zijn grenzen? Ik zou toch nog eens inzetten op therapie. Kan zowel relatietherapie zijn om beter te leren praten met elkaar als seksuele therapie.
Huisjeb schreef op 10-09-2023 om 17:51:
[..]
Maar ik begrijp dat jij het herkent en in eenzelfde soort schuitje zit. Hoe is het nu? Hoe deal jij ermee?
Nee ik zit niet in dat schuitje maar heb er wel ooit in gezeten. Ja ik hield erg van die man, maar het heeft me veel verdriet gedaan. Ook het feit dat er niet over te praten viel, dat ik aan het lijntje werd gehouden (ja komt nog wel) en ik maar bleef hopen... Ik hield te veel van hem om het te verbreken (en we hadden niet eens kinderen) later werd hij ziek en stierf hij. Maar achteraf denk ik wel vaak: hoe kun je een jonge vrouw (ik was rond de 30) zo afschepen en nooit naar jezelf kijken noch er over willen praten. Dus ik begrijp je verdriet en het gevoel dat je vast zit heel goed.
Misschien moet je gewoon toch een minnaar nemen en daar zelfs eerlijk over zijn. Ik heb ergens het idee dat hij zelf het huwelijk ook niet snel op zal breken. Maar ik weet niet waar ik dat gevoel vandaan heb hoor.
Jonagold schreef op 10-09-2023 om 19:35:
[..]
Het kan heel goed dat a-seksualiteit de basis is van het probleem. TO oppert dat er sprake kan zijn van autisme, dat kan dan mogelijk verklaren waarom hij er niet over kan praten. Schaamte komt er vast ook bij kijken.
Het is voor iemand die ergens geen behoefte aan heeft altijd lastig om zich te verplaatsen in de behoefte van een ander. Aan TO de taak om haar man duidelijk te maken hoe groot haar behoefte is. Aan lichamelijke intimiteit in alle opzichten.
Vraag aan TO: was hij vroeger wel bereid tot knuffelen? Respecteerde jij altijd zijn grenzen? Ik zou toch nog eens inzetten op therapie. Kan zowel relatietherapie zijn om beter te leren praten met elkaar als seksuele therapie.
bold: Misschien bedoel je het niet zo maar het klinkt toch of ts rekening moet houden met zijn eventuele tekortkomingen terwijl hij het haar verwijt én ook nog eens niet naar zichzelf wil kijken.
Volgens mij heeft ze het hem ampel duidelijk gemaakt en zijn ze ook bij een relatietherapeut geweest maar daar wilde hij weer mee stoppen.
Jonagold schreef op 10-09-2023 om 19:35:
[..]
Het kan heel goed dat a-seksualiteit de basis is van het probleem. TO oppert dat er sprake kan zijn van autisme, dat kan dan mogelijk verklaren waarom hij er niet over kan praten. Schaamte komt er vast ook bij kijken.
Het is voor iemand die ergens geen behoefte aan heeft altijd lastig om zich te verplaatsen in de behoefte van een ander. Aan TO de taak om haar man duidelijk te maken hoe groot haar behoefte is. Aan lichamelijke intimiteit in alle opzichten.
Vraag aan TO: was hij vroeger wel bereid tot knuffelen? Respecteerde jij altijd zijn grenzen? Ik zou toch nog eens inzetten op therapie. Kan zowel relatietherapie zijn om beter te leren praten met elkaar als seksuele therapie.
Ik heb het hem zo vreselijk vaak duidelijk gemaakt. Gesmeekt zelfs. We hebben verschillende vormen van therapie gehad. Hij komt er niet verder in/mee. Vervalt in zwijgen.
hij accepteert mijn knuffels wel. Ik krijg ze alleen niet spontaan terug
Marianne76 schreef op 10-09-2023 om 19:27:
[..]
Hier gaat het om veel meer dan aseksualiteit. Er is naast geen seks ook totaal geen intimiteit meer. Lichamelijk noch geestelijk. Dat is dus feitelijk geen relatie meer. Een broer en zus knuffelen en praten problemen uit. Zelfs dat doet deze man niet!
Klopt, communicatie is er ook niet. Hij wordt boos en klapt dicht zodra ik erover begin. Heb, omdat hij vond dat ik er teveel over praatte, ongeveer 1,5 jaar het onderwerp niet aangehaald. Ook dat hielp niet
MRI schreef op 10-09-2023 om 19:44:
[..]
Nee ik zit niet in dat schuitje maar heb er wel ooit in gezeten. Ja ik hield erg van die man, maar het heeft me veel verdriet gedaan. Ook het feit dat er niet over te praten viel, dat ik aan het lijntje werd gehouden (ja komt nog wel) en ik maar bleef hopen... Ik hield te veel van hem om het te verbreken (en we hadden niet eens kinderen) later werd hij ziek en stierf hij. Maar achteraf denk ik wel vaak: hoe kun je een jonge vrouw (ik was rond de 30) zo afschepen en nooit naar jezelf kijken noch er over willen praten. Dus ik begrijp je verdriet en het gevoel dat je vast zit heel goed.
Misschien moet je gewoon toch een minnaar nemen en daar zelfs eerlijk over zijn. Ik heb ergens het idee dat hij zelf het huwelijk ook niet snel op zal breken. Maar ik weet niet waar ik dat gevoel vandaan heb hoor
Oh overleden…ai. Dat is naar….
maar over aan het lijntje houden herken ik. “Ga proberen mijn best te doen” en “ik hoop dat de intimiteit wel ooit terugkomt ja” zijn gevleugelde uitspraken van hem. Ik kan echter wachten tot ik een ons weeg. Hij doet ook zijn best niet verder. Hij zegt dat hij dan teert op de avonden die ik heb gepland.
Huisjeb schreef op 10-09-2023 om 20:20:
[..]
Ik heb het hem zo vreselijk vaak duidelijk gemaakt. Gesmeekt zelfs. We hebben verschillende vormen van therapie gehad. Hij komt er niet verder in/mee. Vervalt in zwijgen.
hij accepteert mijn knuffels wel. Ik krijg ze alleen niet spontaan terug
To uiteraard ligt de oplossing niet in hem maar in jou! Kom op zeg. Je gaat toch niet smeken en hem tegen zijn zin vdn therapie naar arts slepen als hij dat niet zelf wil? Jij kunt hem niet veranderen en hij wil niet veranderen. Of kan dat niet. Maar in beide gevallen komt er nooit een oplossing. Hij heeft zijn situatie geaccepteerd en jij bent te zwak (sorry maar echt) om hem te verlaten. Waar is je eigenwaarde en zelfrespect?? Dit gaat zoveel verder dan alleen seks. Je man wil gewoon niets meer jou. Geen enkele vorm van intimiteit. Geen knuffels, kusjes, geen blijk van waardering en communicatie is er ook niet. Zo behandel je een mens waar je om geeft gewoon niet. En jij gaat hieraan kapot. Heel logisch maar de enige die dit kan veranderen ben jij door sterk genoeg te wordeen weg te gaan. Zelfs een minnaar gaat hier niet werken. Want je eigen partner wil jou niet meer (behalve als huishoudster, kinderverzorger, huisgenoot etc etc).
Sorry maar iemand een knuffel geven en gewoon nooit niets terug krijgen. Stop hiermee en ga aan jezelf werken zonder hem. Leer van jezelf houden en ooit komt er iemand die jou laat zien hoe een gezonde relatie hoort te zijn. Dat gaat dit nooit worden. En denk aan je kinderen. Die zien dit uiteindelijk ook. Is dit het (ijskoude)beeld van liefde en relaties waaraan ze zich moeten spiegelen?
Huisjeb schreef op 10-09-2023 om 20:25:
[..]
Oh overleden…ai. Dat is naar….
maar over aan het lijntje houden herken ik. “Ga proberen mijn best te doen” en “ik hoop dat de intimiteit wel ooit terugkomt ja” zijn gevleugelde uitspraken van hem. Ik kan echter wachten tot ik een ons weeg. Hij doet ook zijn best niet verder. Hij zegt dat hij dan teert op de avonden die ik heb gepland.
Je weet zelf de antwoorden al. Hij gaat niets doen. Jij durft toch niet te gaan. Denkt hij. En hij vind de situatie wel best. Waarom zou hij veranderen?
Huisjeb schreef op 10-09-2023 om 17:44:
[..]
Ja, zo voelt het wel. Alsof ik gegijzeld ben. Heb ik ook tegen hem gezegd. Wat hij mij daarop teruggeeft is “ik ga to eten mijn best te doen” In durf daar na al die jaren ook niet meer op te vertrouwen. Hij zegt dat het allemaal in mijn tempo moet en op mijn manier. Running out of options here…heb van alles geprobeerd. Nu weet ik dat ik ook niet perfect ben en vaak gespannen. Een potje knuffelen (en misschien iets meer) zou me gewoon zo goed doen. Ja, ik ben ook boos en wanhopig. Erg hè?
Ik zou best wel weer een minnaar willen maar vreemdgaan vind ik vreselijk. Ik zou daarnaast ook echt niet weten met wie hahaha en hoe
Hij zegt dus wel waar hij moeite mee heeft. We weten natuurlijk niet wat hier van klopt, maar het is dan aan jou om iets met die ‘uitleg’ te doen. Bv ander tempo, meer ontspannen etc.