zoeken naar nieuw evenwicht contact met ouders

Willen jullie even met me meedenken? Het zou me helpen om wat meningen te horen.
Mijn vader is twee maanden geleden verhuisd naar een verpleeghuis vanwege dementie. Hij woonde daarvoor met mijn moeder. Het is een lang en complex verhaal dat ik hier niet helemaal ga doen, maar mijn moeder kon de zorg niet meer aan, ondanks veel ingezette hulp. De ernst van de dementie en de zwaarte voor mijn moeder waren niet goed zichtbaar voor de buitenwereld, en ik denk ook lange tijd voor mij niet. Er was op een gegeven moment geen andere optie meer dan een verpleeghuis. Ik heb dat mede besloten. Maar ik had en heb daar wel moeite mee, omdat mijn vader in het verpleeghuis in een aantal opzichten (niet alle) nog veel beter functioneert dan zijn medebewoners.
Mijn vader went nog moeilijk en is erg verdrietig. Zijn grootste verdriet is dat zijn vrouw hem niet meer wil (in zijn woorden). Hij heeft weinig tot geen inzicht in zijn dementie.

Ik ga graag naar mijn vader toe. Het zijn moeilijke bezoeken maar toch vind ik het fijn. Mijn moeder gaat weinig. Daar heb ik begrip voor want hij is altijd boos naar haar, maar ik vind het ook lastig om te zien.
Mijn moeder probeert haar leven weer op te pakken maar is nog erg emotioneel, heeft last van schuldgevoelens en heeft ook veel lichamelijke klachten. Er is veel verdriet over het verlies van de partner die ze had voor hij ziek werd. Daar komt nu ruimte voor.

Nu mijn dilemma: ik zie mijn moeder nu veel minder vaak dan mijn vader. En ook minder vaak dan voordat hij verhuisde, want toen kwam ik vaak bij hen langs om mijn moeder te ondersteunen.
Ik ben, mede op verzoek van mijn moeder, eerste contactpersoon voor de zorg in het verpleeghuis, en dat is een hoop geregel. Mijn moeder is me duidelijk dankbaar dat ik dat doe en dat ik hem regelmatig bezoek.
Maar ik merk dat zij me ook graag vaker zou zien. Ze zei laatst expliciet dat mijn aandacht nu vooral naar mijn vader gaat (dat was geen verwijt want ze begrijpt het maar ze keek er wel heel verdrietig bij).
Mijn moeder heeft hobbies, activiteiten, vrienden/vriendinnen en rijdt nog auto. Mijn vader heeft heel weinig sociale contacten meer, mag niet alleen naar buiten, en in het verpleeghuis vindt hij nog weinig mensen/activiteiten leuk.

Ik heb een baan en een gezin (man en 3 tieners) en mijn tijd is eindig. De keuze die ik maak voelt logisch en ik heb last van het appèl dat ik voel van mijn moeder, alsof ik me moet verdedigen.
Maar rationeel denk ik ook: ze is jaren mantelzorger geweest, heeft een hele moeilijke keuze moeten maken, en is nu verdrietig en eenzaam ondanks de opluchting. Zij verdient mijn aandacht ook.
Stel dat mijn vader recent was overleden, dan zou het heel logisch zijn om wat vaker bij mijn moeder langs te gaan. En in zekere zin is de situatie voor haar daar een klein beetje mee te vergelijken. 
Misschien speelt er bij mij ook nog wel frustratie (boosheid is een te groot woord) over het feit dat hij weg moest, dat weet ik niet zo goed.

Wat vinden jullie van de situatie?