zoeken naar nieuw evenwicht contact met ouders
Willen jullie even met me meedenken? Het zou me helpen om wat meningen te horen.
Mijn vader is twee maanden geleden verhuisd naar een verpleeghuis vanwege dementie. Hij woonde daarvoor met mijn moeder. Het is een lang en complex verhaal dat ik hier niet helemaal ga doen, maar mijn moeder kon de zorg niet meer aan, ondanks veel ingezette hulp. De ernst van de dementie en de zwaarte voor mijn moeder waren niet goed zichtbaar voor de buitenwereld, en ik denk ook lange tijd voor mij niet. Er was op een gegeven moment geen andere optie meer dan een verpleeghuis. Ik heb dat mede besloten. Maar ik had en heb daar wel moeite mee, omdat mijn vader in het verpleeghuis in een aantal opzichten (niet alle) nog veel beter functioneert dan zijn medebewoners.
Mijn vader went nog moeilijk en is erg verdrietig. Zijn grootste verdriet is dat zijn vrouw hem niet meer wil (in zijn woorden). Hij heeft weinig tot geen inzicht in zijn dementie.
Ik ga graag naar mijn vader toe. Het zijn moeilijke bezoeken maar toch vind ik het fijn. Mijn moeder gaat weinig. Daar heb ik begrip voor want hij is altijd boos naar haar, maar ik vind het ook lastig om te zien.
Mijn moeder probeert haar leven weer op te pakken maar is nog erg emotioneel, heeft last van schuldgevoelens en heeft ook veel lichamelijke klachten. Er is veel verdriet over het verlies van de partner die ze had voor hij ziek werd. Daar komt nu ruimte voor.
Nu mijn dilemma: ik zie mijn moeder nu veel minder vaak dan mijn vader. En ook minder vaak dan voordat hij verhuisde, want toen kwam ik vaak bij hen langs om mijn moeder te ondersteunen.
Ik ben, mede op verzoek van mijn moeder, eerste contactpersoon voor de zorg in het verpleeghuis, en dat is een hoop geregel. Mijn moeder is me duidelijk dankbaar dat ik dat doe en dat ik hem regelmatig bezoek.
Maar ik merk dat zij me ook graag vaker zou zien. Ze zei laatst expliciet dat mijn aandacht nu vooral naar mijn vader gaat (dat was geen verwijt want ze begrijpt het maar ze keek er wel heel verdrietig bij).
Mijn moeder heeft hobbies, activiteiten, vrienden/vriendinnen en rijdt nog auto. Mijn vader heeft heel weinig sociale contacten meer, mag niet alleen naar buiten, en in het verpleeghuis vindt hij nog weinig mensen/activiteiten leuk.
Ik heb een baan en een gezin (man en 3 tieners) en mijn tijd is eindig. De keuze die ik maak voelt logisch en ik heb last van het appèl dat ik voel van mijn moeder, alsof ik me moet verdedigen.
Maar rationeel denk ik ook: ze is jaren mantelzorger geweest, heeft een hele moeilijke keuze moeten maken, en is nu verdrietig en eenzaam ondanks de opluchting. Zij verdient mijn aandacht ook.
Stel dat mijn vader recent was overleden, dan zou het heel logisch zijn om wat vaker bij mijn moeder langs te gaan. En in zekere zin is de situatie voor haar daar een klein beetje mee te vergelijken.
Misschien speelt er bij mij ook nog wel frustratie (boosheid is een te groot woord) over het feit dat hij weg moest, dat weet ik niet zo goed.
Wat vinden jullie van de situatie?
wat een ingewikkelde situatie zit je in. Eerst dacht ik " zou je niet een van de keren dat je naar je vader gaat, samen met je moeder kunnen gaan? Desnoods dat zij er maar een kwartiertje bij is, en dat je daarna of daarvoor alleen met haar een kopje koffie drinkt. Dan heeft zij een contactmoment met jou, en sla jij twee vliegen in één klap.
je schreef:
'Mijn moeder functioneert cognitief en sociaal op hoog niveau en heeft een brede kennissenkring en volgt cursussen etcetera.'
Op basis daarvan denk ik: is er dan niet een mogelijkheid het gesprek met haar aan te gaan? Dat je aangeeft dat je ziet dat ze graag contact wil en er ook voor haar wil zijn maar met een dubbele belasting komt te zitten en dat zo niet lang vol te houden is. En dat je dus wil kijken naar een oplossing die voor beiden fijn is en te doen is maar dat jij ook een gezin en werk hebt en een vader die je na moet lopen.
Ik begrijp haar wel; jaren voor kinderen en een niet zo'n makkelijke man gezorgd en nu alleen met het gevoel; 'wie zorgt er nu voor mij?' Veel kennissen vervangt niet altijd het gevoel van de diepe verbinding die je met eerste lijns familie hebt. Ik herken dat. Maar misschien is het wel te verhelpen door bijvoorbeeld twee keer per week te bellen. Dat ze haar verhaal kan doen.
Nou ja sterkte, ik heb dat zelf niet zo met mijn moeder kunnen regelen toen ze in die fase kwam, die wilde altijd een soort openheid van altijd aanspraak kunnen maken op je. niet makkelijk
Oeps Trijsje dat is een nog veel ingewikkelder verhaal dan uit je opening bleek.
Ik herken dat je soms mensen hebt die je niet "kwijt" kunt op een goede plek. Deze mensen zouden eigenlijk op een heel kleinschalige woongroep horen met mensen die ongeveer op hetzelfde niveau zitten maar dat is er bijna niet. Zeker niet een combi psychiatrie/cognitieve problemen.
Heeft hij überhaupt wel een diagnose dementie? Want niet alle mensen met cognitieve problemen hebben dementie.
Zelf ken ik één dagbesteding voor mensen met cognitieve problemen, met een wat bredere belangstelling en hogere opleiding en dat is het dan.
Ik snap dat je verdrietig wordt als je je vader zo ziet. Is zijn opname snel gegaan?? hebben jullie de tijd genomen om rond te kijken? Er zijn wel kleinschalige woonprojecten waar je dmv een PGB budget kunt wonen. Dan betalen jullie de zorg uit het PGB budget en dan nog apart de huur. Maar goed ik weet niet of je daar op korte termijn wat mee kunt.
Je hebt het idee dat je moeder je claimt.. ik wil toch nog een keer onder de aandacht brengen dat sommige sociale wijkteams mantelzorgondersteuners hebben. Ik weet dat je dan maar moet afwachten of het klikt maar ik zelf heb buitengewoon goede ervaringen met de mantelzorgondersteuners van het wijkteam in de stad waar ik werk.
Het is laagdrempelig, het kost je niets en het zijn net die mensen die je kunnen helpen de zaken helder op een rijtje te krijgen. Dat werkt beter dan je verhaal op internet zetten en niet face to face kunnen sparren, dan ga je (net als ik eerst) de verkeerde kant op. Maar goed, prima als je hier je verhaal kwijt wil verder. Persoonlijk denk ik dat je verder komt met een mantelzorgondersteuner.
Tsja en ik begrijp toch ook een beetje je moeder. Scheiden van een man die zo veel problemen heeft doe je ook niet zomaar. Wat had ze dan niet over zich heen kunnen krijgen? Juist als dan toch had gebleken dat het je vader niet had gelukt. Dan had ze wellicht ook te horen gekregen "dat komt door jou wens te willen scheiden"
Je schrijft dat je vader zich dan wellicht nog had kunnen bewijzen om alleen te wonen. Er zijn ook aanleunwoningen waar een VPT( = volledig pakket thuis) mogelijk is. Dus een soort verplaatste verpleeghuis zorg. Daar is het mij wel eens gelukt iemand te plaatsen met milde geheugen problemen die niet meer alleen kon wonen.
Dan woon je alleen in een flat, je krijgt 3 maaltijden per dag, je beddengoed wordt gewassen , je krijgt huishoudelijke hulp, hulp bij wassen en aankleden als dat nodig is, hulp bij medicatie. En je kunt naar een dagbesteding. Verder woon je alleen in een flat.
Is dat overwogen bij je vader? Ik merk dat ik in de hulpverleners rol schiet en er van allerlei dingen door mijn hoofd heen gaan als: "als deze man nog zo goed is waarom is er dan gekozen voor een intramurale opname, was er echt geen andere mogelijkheid, was er sprake van een rechterlijke machtiging, etc etc.
Maar goed daar schiet je nu niets mee op, misschien maar als het maar niet wil lukken daar met je vader zou ik eens op onderzoek uitgaan. Ik denk dat we in de zorg ook eens meer moeten omdenken.
Wat je moeder betreft, je schrijft dat ze gesloten is, dat zal ook karakter zijn denk ik. Ik snap wel een beetje waarom ze jullie goed keuring wil... voor die opname. Het is nogal niet wat, ik zou geloof ik erkenning geven dat het moeilijk voor haar is geweest maar wel zeggen dat je het moeilijk blijft om te zien dat hij op een plek zit waar hij misschien ( nog) niet hoort. En dan maar kijken hoe ze reageert. Maar ja je kunt ook niet altijd compleet tegen je gevoel ingaan en tegen heug en meug je moeder "op sleeptouw nemen" of je door haar laten claimen.
Moeilijk hoor, in een familie met hele goede relaties ontstaan soms al spanningen rondom een opname, laat staan in een relatie waar het in het verleden ook al regelmatig moeizaam is verlopen.
Sterkte 
Als thuiswonen niet meer gaat, moet je op zoek naar een plek waar iemand vooral veilig is. Toen mijn vader nog thuis woonde, is hij ook een paar keer ‘s nachts aan de wandel gegaan en door politie thuis gebracht. Dergelijke gebeurtenissen dragen bij dat mijn moeder als het ware in een gevangenis leeft, omdat ze zelf nergens naar toe kon uit angst dat hij ook aan de wandel ging of haar ging zoeken. Het gevoel van veiligheid geeft de partner en kinderen zoveel rust.
Toen mijn moeder naar een zorgcentrum verhuisde, was dat ook om het gevoel van veiligheid te bereiken. Als ze hulp nodig had, was er altijd een verzorgster in de buurt. Gelukkig maar, want ook zij is ‘s nachts bij een buurvrouw de kamer in gelopen. Veiligheid is een groot goed.
Trouwens, reeds diverse nieuwe verpleeghuizen zijn uitgerust met vleugels met kleinschalige huisgroepen om zo een meer sociale woonomgeving te creëren. Steeds meer mensen in verpleeghuizen hebben een eigen slaapkamer en zithoek.
Toen mijn vader in verpleeghuis kwam, was er sprake van een proeftijd. Zo hebben we een paar verpleeghuizen en/of groepswonen in gesloten opzet aan een zorgcentrum bezocht. We vonden het verpleeghuis waar hij naartoe ging, het beste vanwege het feit dat de helft van de bewoners mannen waren en hij zo de tuin in kon lopen.
Het kan zijn dat de vader van Trijsje in een ander verpleeghuis/ groepswonen gesloten afdeling beter op zijn plek is.
Trijsje, veel respect voor alles wat je doet. Teruggaand naar je eerste vraag was het probleem dat je moeder het jammer vond dat zij jou minder zag. Nu ik je hele verhaal gelezen heb denk ik dat bepaalde verhoudingen ook groeien zoals ze groeien en dat kan soms op een bepaald moment pijnlijk duidelijk worden. Maar dat wil niet zeggen dat jij er dan voor moet zorgen dat het anders wordt. Jij hebt geaccepteerd dat de relatie tussen jou en je moeder, vader en je ouders onderling is zoals die is. Je moeder zal dat ook op een gegeven moment moeten gaan accepteren: dit is het. Je doet al heel veel vind ik.
Tsjor
Als je moeder mobiel is, kan de zaak dan niet omgedraaid worden? Kan ze niet vaker bij jullie komen? Ze kan dan wat meedraaien in jullie gezin en aandacht kan ook vanuit je partner en kinderen komen, dat hoeft niet allemaal vanuit jou.
Los van de dynamiek met je moeder, die me ingewikkeld lijkt, vraag ik me af of je vader wel op de juiste plek zit.
Is er geen kleinschalige woonzorg voorhanden waar hij toch wat meer regie over zijn leven heeft? En eigenlijk ook niet helemaal los van de dynamiek met je moeder, want wellicht wordt die ook makkelijker als je vader wat meer op zijn plek zit.
Heel eerlijk denk ik dat je vooral ook aan de slag moet met je eigen (schuld)gevoel. Je zat door de omstandigheden in een onmogelijke positie. Dat doet deze ziekte. En daar moet je vrede mee krijgen. Of nou ja niet moet, maar ik zou het je gunnen dat je daar vrede mee krijgt. Wellicht dat dat ook voor een verbetering tussen jou en je moeder zorgt?
Even kort: allemaal heel veel dank voor de genomen moeite en de tips en visies. Ik heb er veel aan. Ik wil op een paar van jullie graag nog reageren maar dat wordt iets later deze week.
Flanagan schreef op 18-03-2022 om 09:25:
Mijn vader was ook de eerste maanden verdrietig. Dat vertelde een vriendelijke huiskamergenoot. Ze probeerde hem te troosten door aan te geven hoe dankbaar hij kon zijn voor zijn lieve vrouw die zoveel jaren voor hem had klaargestaan en voor zijn zorgzame kinderen. Ik dacht: gunst, je moest eens weten.
Maar hij wist drommels goed dat er iets goed kapot was, hoe dement hij ook was. Hij zei ook dat hij een grote fout had gemaakt door de zorg van mijn moeder zo vanzelfsprekend te beschouwen.
Na een paar maanden is hij de ‘breuk’ gaan accepteren. Hij ging meer aandacht geven aan medebewoners en het vriendelijke personeel omdat hij van hen afhankelijk was. Oud worden kan keihard zijn, maar mensen gaan door en laten los. Tenminste, zo was mijn vader.
Op de groep van mijn vader waren mensen die beter, maar ook slechter waren. Zowel op psychisch als op fysiek vlak. Maar sommigen kunnen heel hard achteruit gaan. Zo mocht mijn vader niet zonder rollator lopen met angst voor vallen. maar zo eigenwijs als hij was, heeft hij zichzelf aangeleerd om als een Charlie Chaplin langs de leuning aan de muren te lopen en zo zijn beenspieren te versterken. Hij is daarbij heel vaak gevallen. Mijn vader weigerde met een rollator te lopen want daar was hij te goed voor, vond hij.
Maar hij werd sterk magerder en verloor spiermassa. Hij was één van die mensen die heel hard achteruit gaan. Vandaar mijn gedachtegoed vader ‘voor’.
In geval van Trijsje kan haar moeder dit vertalen als voor trekken omdat vader en dochter vroeger al close waren. Maar dat is niet terecht; haar vader is eenzaam en kan geen kant op. Ik was vroeger helemaal niet close met mijn vader. Eerder omgekeerd. Maar de tijd dat hij in verpleeghuis woonde, was voor mij eerder een periode waarin ik hem opnieuw heb leren kennen. Voor mij een waardevolle periode.
Nu hij is overleden, steek ik tijd in mijn moeder, want ook zij gaat ondertussen achteruit. Ik ben blij dat die achteruitgang niet tegelijk gevallen is, maar na elkaar.
Trijsje kan haar moeder uitleggen dat ze van hen beiden houdt en als haar vader meer gesetteld is, ze ook meer ruimte heeft voor haar moeder.
Dank voor het delen van je verhaal. Mijn vader beseft dit ook drommels goed. Ik weet niet of het moment gaat komen dat hij zelf gaat zien dat hij de zorg als te vanzelfsprekend beschouwde. Ik hoop in ieder geval dat het moment komt dat hij de breuk kan accepteren.
Deze week lijkt het iets beter te gaan, hij is minder boos.
Je formuleert mooi waarom mijn vader voor mij toch ' voorgaat' en ook hoe ik dat aan mijn moeder kan proberen uit te leggen. Dankjewel.
MRI schreef op 18-03-2022 om 10:31:
wat een ingewikkelde situatie zit je in. Eerst dacht ik " zou je niet een van de keren dat je naar je vader gaat, samen met je moeder kunnen gaan? Desnoods dat zij er maar een kwartiertje bij is, en dat je daarna of daarvoor alleen met haar een kopje koffie drinkt. Dan heeft zij een contactmoment met jou, en sla jij twee vliegen in één klap.
je schreef:
'Mijn moeder functioneert cognitief en sociaal op hoog niveau en heeft een brede kennissenkring en volgt cursussen etcetera.'
Op basis daarvan denk ik: is er dan niet een mogelijkheid het gesprek met haar aan te gaan? Dat je aangeeft dat je ziet dat ze graag contact wil en er ook voor haar wil zijn maar met een dubbele belasting komt te zitten en dat zo niet lang vol te houden is. En dat je dus wil kijken naar een oplossing die voor beiden fijn is en te doen is maar dat jij ook een gezin en werk hebt en een vader die je na moet lopen.
Ik begrijp haar wel; jaren voor kinderen en een niet zo'n makkelijke man gezorgd en nu alleen met het gevoel; 'wie zorgt er nu voor mij?' Veel kennissen vervangt niet altijd het gevoel van de diepe verbinding die je met eerste lijns familie hebt. Ik herken dat. Maar misschien is het wel te verhelpen door bijvoorbeeld twee keer per week te bellen. Dat ze haar verhaal kan doen.
Nou ja sterkte, ik heb dat zelf niet zo met mijn moeder kunnen regelen toen ze in die fase kwam, die wilde altijd een soort openheid van altijd aanspraak kunnen maken op je. niet makkelijk
Ik wilde in eerste instantie niet samen met mijn moeder naar mijn vader, omdat ik al > 1 jaar zo veel last had van de spanning tussen hen, en het voor mij een opluchting was om ze apart te kunnen zien. Mijn moeder wilde het wel graag omdat ze hem niet alleen wil zien. Maar dan ben ik de bliksemafleider en dat ben ik al te vaak geweest.
Maar nu mijn vader een klein beetje tot rust lijkt te komen (te vroeg om echt te zeggen maar sinds ruim een week heb ik die indruk) gaan we het zondag proberen. Als dat zou werken, is dat voor mij inderdaad erg prettig.
Dit met mijn moeder bespreken kan wel, maar er blijft iets in de interactie waardoor ik het gevoel heb dat ik tekort schiet. Daar moet ik zelf iets mee want mijn moeder zal op dit punt niet meer veranderen. Het is dus een kwestie van grenzen voor mezelf helder hebben en ze helder stellen.
Jouw begrip voor mijn moeder helpt me echt. Je hebt gelijk namelijk. Ik hoop dat ik dat ook weer meer kan gaan voelen.
Trijsje, blij te lezen dat je moeder bij hem op visite wilt. Het kan gebeuren dat je vader na afloop met jullie mee naar huis wilt en verdrietig wordt bij afscheid. Trek dan een verzorgster aan haar jasje zodat ze hem even gezelschap kan houden terwijl zijn vrouw, na gedag zeggen, weer naar huis gaat.
Verder hield mijn vader veel van de muziek van James Last. Dat hielp bij overgang vertrek visite. Van welke muziek houdt je vader? Muziek verzacht contrast aanwezigheid visite en hun gepraat een de eenzaamheid.
Leene schreef op 18-03-2022 om 12:37:
Oeps Trijsje dat is een nog veel ingewikkelder verhaal dan uit je opening bleek.
Ik herken dat je soms mensen hebt die je niet "kwijt" kunt op een goede plek. Deze mensen zouden eigenlijk op een heel kleinschalige woongroep horen met mensen die ongeveer op hetzelfde niveau zitten maar dat is er bijna niet. Zeker niet een combi psychiatrie/cognitieve problemen.
Heeft hij überhaupt wel een diagnose dementie? Want niet alle mensen met cognitieve problemen hebben dementie.
Zelf ken ik één dagbesteding voor mensen met cognitieve problemen, met een wat bredere belangstelling en hogere opleiding en dat is het dan.
Ik snap dat je verdrietig wordt als je je vader zo ziet. Is zijn opname snel gegaan?? hebben jullie de tijd genomen om rond te kijken? Er zijn wel kleinschalige woonprojecten waar je dmv een PGB budget kunt wonen. Dan betalen jullie de zorg uit het PGB budget en dan nog apart de huur. Maar goed ik weet niet of je daar op korte termijn wat mee kunt.
(...)
Tsja en ik begrijp toch ook een beetje je moeder. Scheiden van een man die zo veel problemen heeft doe je ook niet zomaar. Wat had ze dan niet over zich heen kunnen krijgen? Juist als dan toch had gebleken dat het je vader niet had gelukt. Dan had ze wellicht ook te horen gekregen "dat komt door jou wens te willen scheiden"
Je schrijft dat je vader zich dan wellicht nog had kunnen bewijzen om alleen te wonen. Er zijn ook aanleunwoningen waar een VPT( = volledig pakket thuis) mogelijk is. Dus een soort verplaatste verpleeghuis zorg. Daar is het mij wel eens gelukt iemand te plaatsen met milde geheugen problemen die niet meer alleen kon wonen.
Dan woon je alleen in een flat, je krijgt 3 maaltijden per dag, je beddengoed wordt gewassen , je krijgt huishoudelijke hulp, hulp bij wassen en aankleden als dat nodig is, hulp bij medicatie. En je kunt naar een dagbesteding. Verder woon je alleen in een flat.
Is dat overwogen bij je vader? Ik merk dat ik in de hulpverleners rol schiet en er van allerlei dingen door mijn hoofd heen gaan als: "als deze man nog zo goed is waarom is er dan gekozen voor een intramurale opname, was er echt geen andere mogelijkheid, was er sprake van een rechterlijke machtiging, etc etc.
Maar goed daar schiet je nu niets mee op, misschien maar als het maar niet wil lukken daar met je vader zou ik eens op onderzoek uitgaan. Ik denk dat we in de zorg ook eens meer moeten omdenken.
(...)
Sterkte
Dankjewel Leene. Je schiet inderdaad in de hulpverlenersmodus 
. En dat snap ik. Ik werk ook in de zorg, niet in de ouderenzorg, maar er zijn wel raakvlakken en ik weet beroepsmatig ook vrij veel van dementie. Ik begrijp jouw positie dus volkomen. Het is voor mij als hulpverlener leerzaam om te zien hoe het is om het als naaste mee te maken. Er is gewoon niet voor iedereen een optimaal plekje en hoewel het personeel ongelooflijk zijn best doet, blijft het voor hem niet wat hij wil.
Ja hij heeft een diagnose dementie en die is ook nog bevestigd met een second opinion in een academisch ziekenhuis. Hij heeft geen RM, wel een artikel 21. Hij heeft een complex profiel omdat hij op sommige domeinen nog heel goed is en op andere helemaal niet. Alleen wonen, ook met VPT, zou echt niet meer gaan. Dus in dat opzicht is de opname terecht. Ik had hem alleen enorm gegund dat de interactie tussen mijn ouders zo was geweest dat het voor hen beide langer thuis houdbaar was geweest.
We hebben heel veel woonplekken bekeken en dit was absoluut de beste. In zijn soort is dit denk ik een uitstekende plek. Ze doen extra veel aan activiteiten en juist ook op hoger niveau. En hij heeft een prachtig 2-kamer-appartement.
Het is alleen heel moeilijk om hem naar die activiteiten te krijgen (hij wil niet of gaat in bed liggen). Dat begint nu op sommige dagen te lukken. Het punt is dat hij eigenlijk alleen wil omgaan met normale mensen; hij is nogal onvriendelijk over zijn medebewoners. Hij ziet uitstekend wat er mis is met de andere bewoners. Maar niet met zichzelf. Personeel koppelt hem nu bij de activiteiten aan andere bewoners die op andere afdeling wonen en wat meer op hem lijken qua opleiding en cognitief profiel. Op dat punt lukken er nu voorzichtig wat dingen.
Hij ging thuis 3 dagen/week naar een type dagbesteding zoals jij beschrijft. Daar ging het goed. Dat moest hij dus ook missen na de verhuizing (zowel qua financiering als vervoer was het niet te regelen dat hij daarheen bleef gaan). Deze week hadden we voor het eerst de indruk dat hij op de nieuwe plek hetzelfde aan het opbouwen is. Corona heeft ook zó niet geholpen. De eerste 4 weken dat hij daar was lagen alle activiteiten stil en hij moest ook nog een deel van de tijd in isolatie op zijn kamer.
Dank voor je meedenken, ik waardeer het enorm.
tsjor schreef op 19-03-2022 om 12:14:
Trijsje, veel respect voor alles wat je doet. Teruggaand naar je eerste vraag was het probleem dat je moeder het jammer vond dat zij jou minder zag. Nu ik je hele verhaal gelezen heb denk ik dat bepaalde verhoudingen ook groeien zoals ze groeien en dat kan soms op een bepaald moment pijnlijk duidelijk worden. Maar dat wil niet zeggen dat jij er dan voor moet zorgen dat het anders wordt. Jij hebt geaccepteerd dat de relatie tussen jou en je moeder, vader en je ouders onderling is zoals die is. Je moeder zal dat ook op een gegeven moment moeten gaan accepteren: dit is het. Je doet al heel veel vind ik.
Tsjor
Dankjewel. Dit is ook een hele nuttige invalshoek.
Pinokkio schreef op 19-03-2022 om 13:21:
Als je moeder mobiel is, kan de zaak dan niet omgedraaid worden? Kan ze niet vaker bij jullie komen? Ze kan dan wat meedraaien in jullie gezin en aandacht kan ook vanuit je partner en kinderen komen, dat hoeft niet allemaal vanuit jou.
Dat doen we ook wel eens. Maar ze is niet zo makkelijk . Als mijn jongens dan iets op tv willen kijken dat zij niet interessant vindt, dan wil ze naar huis. 'Een beetje meedraaien' is niet helemaal haar stijl .
Maar dat ook dat niet mijn probleem is, is wel een nuttige gedachte 
GinnyTwijfelvuur schreef op 19-03-2022 om 18:15:
Los van de dynamiek met je moeder, die me ingewikkeld lijkt, vraag ik me af of je vader wel op de juiste plek zit.
Is er geen kleinschalige woonzorg voorhanden waar hij toch wat meer regie over zijn leven heeft? En eigenlijk ook niet helemaal los van de dynamiek met je moeder, want wellicht wordt die ook makkelijker als je vader wat meer op zijn plek zit.Heel eerlijk denk ik dat je vooral ook aan de slag moet met je eigen (schuld)gevoel. Je zat door de omstandigheden in een onmogelijke positie. Dat doet deze ziekte. En daar moet je vrede mee krijgen. Of nou ja niet moet, maar ik zou het je gunnen dat je daar vrede mee krijgt. Wellicht dat dat ook voor een verbetering tussen jou en je moeder zorgt?
Ik denk, na mijn uitgebreide zoektocht, dat er geen betere plek is, omdat hij gewoon een lastig profiel heeft. Hij heeft best veel autonomie in dit huis, en het is kleinschalig binnen grootschalig waardoor hij de voordelen van beide heeft (met name voor activiteiten is de grootschaligheid fijn want uitgebreid en divers aanbod).
Hij wil terug naar zijn vrouw, dat is het hoofdpunt, en hij begrijpt niet waarom zij hem niet meer 'wil'. Ik denk dat niets in de woonvoorziening dat zou veranderen.
Je opmerking over mijn eigen (schuld)gevoel is heel terecht. Dankjewel.
Trijsje schreef op 25-03-2022 om 23:26:
[..]
Ik denk, na mijn uitgebreide zoektocht, dat er geen betere plek is, omdat hij gewoon een lastig profiel heeft. Hij heeft best veel autonomie in dit huis, en het is kleinschalig binnen grootschalig waardoor hij de voordelen van beide heeft (met name voor activiteiten is de grootschaligheid fijn want uitgebreid en divers aanbod).
Hij wil terug naar zijn vrouw, dat is het hoofdpunt, en hij begrijpt niet waarom zij hem niet meer 'wil'. Ik denk dat niets in de woonvoorziening dat zou veranderen.
Je opmerking over mijn eigen (schuld)gevoel is heel terecht. Dankjewel.
Ik denk dat het proces van schuldgevoel uit zichzelf verdwijnt wanneer je ziet dat hij daar op zijn plek is en dit je rust geeft.
