Woede uitbarstingen partner

Marianne76 schreef op 02-04-2024 om 13:51:

[..]

Hier 4 jaar therapie, hij is niet veranderd. We zijn gescheiden en hij heeft er niets van geleerd, hij doet het bij elke nieuwe vriendin weer. Hij heeft ook heel charmante kanten en is een kei in love bombing, en daar trappen nog steeds vrouwen in.

Ja je vraagt je dan ook af of die therapeuten dat niet doorzien... Bij mij zei mijn ex op een gegeven moment "ik wind ze zo om mijn vinger, jij bent de enige die me doorheeft, maar ja, jou geloven ze niet hè?" 

Naoom, ken je (misschien via via) een ex-partner van hem die jou een normaal, redelijk type lijkt? Kun je haar misschien eens vragen of hij zich tegenover haar net zo gedroeg? Dat kan jou ook wel inzichten geven, lijkt me.

En Naoom: het ligt niet aan jou! Het ligt niet aan jouw gedrag en niet aan je onhebbelijkheden.
(Tenzij al jouw vorige partners ook deze "onhebbelijkheden" in jou zagen.)

Ik ben na deze relatie nooit meer een man tegengekomen die zijn negatieve gevoelens aan mij weet. Nooit meer iemand die mij egoïstisch of niet empatisch genoeg vond (integendeel). Nooit meer iemand die onmogelijke discussies met mij voerde, waarin zaken nooit uitgepraat werden omdat hij steeds weer iets anders bovenhaalde wat ik zogenaamd fout deed. Als hij geen belachelijke argumenten meer kon verzinnen, ging het wel om een stembuiging, een blik of een door hem verzonnen onuitgesproken diepere bedoeling achter mijn woorden die "fout" was. Ik kon het in zo'n fase gewoon nooit goed doen. Waarna  er weer een fase kwam waaron hij lief en normaal deed, maar dat duurde nooit lang.

Wat wel er wel verkeerd gaat bij jou, is dat je geen grens trekt, bij hem blijft en je hebt jezelf er zelfs van overtuigd dat je van hem houdt. Je houdt van een droombeeld van hem, niet van wie hij werkelijk is. Af en toe laat hij dat droombeeld weer zien en dan hang jij weer aan zijn haak. Maar hij houdt je voor het lapje omdat hij bang is dat je anders weggaat. Maar als de buit weer binnen is, begint de emotionele mishandeling (want dat is dit) van voren af aan. En als je pech hebt, gaat hij na een aantal jaar ook slaan om zijn woorden kracht bij te zetten. Ook jouw schuld natuurlijk, want jij hebt hem zo boos gemaakt.
 
Naoom, je verdient het echt niet om zo behandeld te worden. Jij en je toekomstige kinderen verdienen een lieve, geduldige en emotioneel volwassen man.

MRI schreef op 02-04-2024 om 13:41:

[..]

Ja dat kan zeker werken, maar dan doet hij het nog niet uit zichzelf maar om haar terug te krijgen. Dan weet je nog niet of het patroon zich weer herhaalt zodra hij haar weer terug heeft. Ik zou graag verhalen horen en lezen van partners die agressief waren en na zo'n interventie als jij voorstelt, echt veranderd zijn. Misschien bestaan ze. Ik ken ze niet.

Maar goed, voor hemzelf moet dit ook niet fijn zijn. Er zit waarschijnlijk pijn onder en als dat zo is, zal het ook niet makkelijk zijn dat in de ogen te kijken. Dus mocht er maar sprankje zijn van die onderliggende pijn aan te willen gaan, dan is er veel gewonnen imho en is er misschien hoop op verandering.

Ik stel geen interventie voor, maar een soort van scheiding. Hij kan voor haar willen veranderen, maakt niet uit, als het maar verandert, toch? 
En pas echt terugnemen (bedoel je samenwonen?) als het helemaal veilig voelt natuurlijk. Laat hem die pijn maar in zijn eentje verwerken. 

Benieuwd of To nog een reactie geeft. Uiteindelijk begint het bij haar. Zij moet inzien dat dit gedrag absoluut niet ok is. En alleen zij kan haar grenzen aangeven. En natuurlijk heeft hij ook lieve en leuke kanten. De grootste monsters kunnen nog vreselijk lief en charmant zijn. Mensen bestaan uit meerdere eigenschappen. 

Ik zou persoonlijk niet meer wachten op iemand van 40 die nog moet gaan veranderen als je zelf al 35 bent. Die klok tikt. Ik geloof ook niet dat dit soort heftig en ingesleten gedrag (wellicht vanaf de jeugd) zomaar te veranderen is. Dat duurt heel erg lang. Er zijn meer vissen in de zee hoor. 

Maar ik zou ook nooit samen kunnen en willen zijn met iemand waarvoor ik bang ben en moet zijn. 

> hij zegt dat hij nooit een vrouw met een vinger aan zou raken. 
suspiciously specific denial

> Ik geloof hem maar toch maakt hij me zo bang.

Met dreigementen kun je hetzelfde bereiken als met geweld. 
Dus vraag je af: wat bereikt hij? Wie mag er boos op wie worden in deze relatie? Wie doet de huishoudelijke taken die jullie allebei vervelend vinden? Wie krijgt z'n zin als jullie het niet eens worden? Wie ruimt de scherven op? Wie vervangt de spullen die er kapot zijn gegooid?

Hij denkt dat het verschil tussen een mishandelaar en een normale man is welke middelen ze gebruiken om hun doel te bereiken.

Maar dat is niet zo. Het verschil tussen een mishandelaar en een normale man is welke doelen ze van zichzelf mogen bereiken, oftewel waar ze recht ('entitlement') op denken te hebben. Welke middelen de mishandelaar nodig heeft om dat te bereiken, dat hangt af van de volgzaamheid van het slachtoffer, dat hangt niet af van de mishandelaar zelf. Iemand die zichzelf wijsmaakt dat 'ie gerechtigd is om met dreigementen en schelden z'n 'recht' te halen, die zelfs achteraf in alle kalmte vertelt waarom zijn uitbarsting mede jouw schuld was, die zal ook andere middelen inzetten om zijn 'recht' te halen als de gebruikelijke middelen niet langer werken. Dat is waarom het verlaten van zo'n relatie het gevaarlijkste moment is. De kern van het probleem is waar 'ie recht op meent te hebben. 
 

Fijn om wat van je te horen! En wat goed dat je het door hebt.
Wat jij nu nodig hebt is een plan, een plan om zonder zijn medeweten al voorbereidingen te treffen voor als het moment daar is.
Ga niet stoppen met de pil! Verzin maar een smoesjes, maar ga niet stoppen. 
Ga verder bedenken waar je heen kan, of ga je hem eruit zetten? Neem iemand in vertrouwen over je plan , het liefst iemand waar je ook heen kan gaan als de bom weer eens barst. 
Misschien is het zelfs al fijn als daar belangrijke papieren liggen of spullen.

Dit lijkt mij geen man om eens rustig te bespreken dat ie bij hem weg wilt. Durf je dat alleen, of wil je iemand erbij, of achter de hand?

Maak een plan in ieder geval.

Zo had hij ook nog nooit iemand met een vinger aangeraakt die het ‘niet verdiende’ 

Hij moet helemaal niemand aanraken, niemand verdient dat. Er hoeft maar iets te gebeuren en dan vindt hij dat hij het verdient. 

Emotionele mishandeling , het op eieren lopen is misschien nog wel heftiger dan de fysieke klap.

Heb je weleens wat gelezen over narcisme?
Je bent niet de enige dit overkomt, er zijn je heel veel vrouwen voor gegaan.

MRI schreef op 02-04-2024 om 11:06:

Nou de meningen zijn vrij eenduidig. Toch vraag ik me af: Waarom raden mensen relatietherapie aan als het probleem zo overduidelijk bij hem ligt?

Ik vraag dit ook omdat in het therapietraject met mijn later als narcistische persoonlijkheidsstoornis gediagnosticeerde partners verschillende therapeuten kwamen met: "Maar MRI, hij is gewoon heel onzeker". Eh ja, maar het uitte zich niet als onzekerheid, het uitte zich als de baas willen spelen, manipuleren, guild tripping, gaslighting, etc kortom agressief gedrag naar mij toe. Had hij zich onzeker getoond, dan was het een ander verhaal geweest.
Nu legden de therapeuten het stuk van onzekerheid naar agressie bij mij terwijl dat bij zijn proces hoorde. Ik zie dat vaak gebeuren.

Maar ik ben ook gewoon nieuwsgierig wat mensen denken dat relatie therapie kan doen als de agressieve partij niet er heel erg van overtuigd is dat zijn gedrag niet klopt en dat hij daar ook alleen met een therapeut aan moet werken.

Doet hij dat wel, en gaan ze daarnaast samen naar een (zelfde) therapeut die aangeeft wat ze kunnen verbeteren op het moment dat het weer gebeurt, is dat natuurlijk een ander verhaal.

Eens.
En bovendien heb je - als je een kinderwens hebt - geen tijd hiervoor. Want dit is niet met een jaartje therapie opgelost.

Dan lijkt het me zaak om je vertrek voor te gaan bereiden. Daarin kleine stappen zetten kan je ook al kracht geven. Het allermoeilijkste is de eerste stap. Die heb je al gezet. Je hebt hier je twijfels op het forum gezet en gevraagd om reacties. Dat was al heel dapper. En het is heel begrijpelijk dat je een klein duwtje nodig hebt, al is het virtueel, om nu door te pakken.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt bij wie je terecht kunt. Misschien is het helemaal niet nodig, maar ik denk dat je beter uit kunt gaan van een beetje een zwart scenario, dan vanmiddag meteen te zeggen dat je er klaar mee bent en dat hij dan explodeert. Dus vandaar: begin met kleine dingen.

Wat je om te beginnen zou moeten doen is zorgen dat je financieel onafhankelijk bent. Hoe lastig dat is hangt af van hoe jullie getrouwd zijn, op wiens naam het huis staat en dat soort dingen. Zet dat op een rijtje. Zorg dat je eigen spaargeld ergens staat waar hij er niet aan kan komen.
Verder is dit het moment om belangrijke papieren (je paspoort!) en bijvoorbeeld sieraden en erfstukken veilig te stellen. Breng die onder bij iemand die je vertrouwt of huur desnoods een bankkluisje.
Dan ga je nadenken over je huisvesting. Schrijf je in bij de woningbouwvereniging of (als je dat kunt betalen) bij particuliere verhuurders.
Werk je parttime, dan is het misschien verstandig om te regelen dat je meer kunt gaan werken.

En sein mensen om je heen in. Laat ze meedenken, en regel dat je ergens tijdelijk onderdak kunt krijgen als je op stel en sprong weg moet. Als je echt bang bent voor hoe je man reageert kun je ook een bekende/familielid vragen erbij te zijn als je hem meldt dat je wil scheiden. Ik zou na die mededeling sowieso even weg gaan zodat hij aan het idee kan wennen.

Heel veel sterkte. Maar onthoud, de eerste stap was het moeilijkste en die heb je al gezet!