Wens van man honoreren?

Herkenning

Dat negatief doen over mij herken ik ook. Het starre voorbeeld over wat jij gaf over dat sporten en altijd of niet altijd niet, daar had mijn man niet moeilijk over gedaan. Maar hij is echt oprecht van mening dat hij enorm veel doet in huis en ik heel weinig. Daar kan hij ook over gaan klagen bij zijn familie, maar ik heb de indruk dat ze allemaal hun schouders ophalen en hem inwendig uitlachen. Toevallig doe ik heel veel voor zijn familie qua mantelzorg enzo, omdat hij nergens tijd voor heeft, dus iedereen heeft mij heel hoog zitten. Ik had een paar maanden geleden een longontsteking, ik werd gelijk door gestuurd voor een foto. Hij zat voor de deur te bellen in de auto toen ik van de huisarts terug kwam, dus ik probeerde middels gebaren zijn aandacht te trekken, maar dat lukte niet. Dus ik had tegen zoon gezegd dat ik door ging naar het ziekenhuis voor de longfoto. Komt hij halsoverkop aan rennen terwijl ik in de wachtkamer zat. Dan is hij zo enorm geschrokken. Maar daarna moet ik rustig aan doen en dan doet hij dus helemaal niks. Hij heeft die avond eten gehaald bij de snackbar en gezegd dat zoon de hond uit moest laten. Maar voor de volgende ochtend heeft dochter de wekker vroeger gezet om de hond uit te kunnen laten. Hij heeft alleen zijn eigen ontbijt hoeven maken. Die avond heb ik eten gekregen van zijn moeder en de volgende dag van een vriendin. Achteraf zei dochter dat hij helemaal niks had gedaan om mij te ontlasten en toen werd hij dus echt kwaad, want hij had echt wel heel veel gedaan. Nou dat was dus om precies te zijn: naar het ziekenhuis gespurt (wat volkomen onnodig was), 1x eten gehaald bij de snackbar, 1x zoon opdracht gegeven de hond uit te laten en 1x zijn eigen ontbijt gemaakt. Maar hij gelooft dus echt dat hij heel veel gedaan heeft, alsof hij in een soort droomwereld leeft en wee degene die hem hieruit wakker maakt.

Eng

Zo, mijn posting komt wat eng over. Maar mijn leven is wat leuker geworden sinds ik grenzen trek, ook op mijn werk. En daar zit volgens mij winst voor de ontevreden echtgenotes.

verwachtingen

Het is gewoon wat simpeler om je verwachtingen bij te stellen en te zien wat je man wel kan bijdragen. Prettiger dan het conflict opzoeken. Dat helpt namelijk niemand.

Algemeen over zelfreflectie en ruzie (lang)

Even een algemene posting van mij. Ik ben reuzeblij met jullie reacties en ga zo weer op een paar specifieke reageren. Het helpt mij wel om dingen te gaan veranderen die ik soms al eerder geprobeerd heb, maar zonder succes of niet lang genoeg heb volgehouden. Gaat misschien dit keer wel beter lukken. Of andere suggesties van jullie proberen.

Bij veel dingen die jullie opperen heb ik voor mijn gevoel steeds een “weerwoord” en denk dat jullie misschien gaan denken “oh, dat is zo’n “ja maar” type”. Of het lijkt er misschien op alsof ik steeds mijn man van alles de schuld wil geven en dat ik mezelf helemaal perfect vind. Geloof me, dat vind ik allesbehalve. Ik heb echt ook mijn eigenaardigheden en vervelende gewoontjes, en doe er juist alles aan om die dingen te veranderen. Alleen de vraag is inderdaad (nu ik jullie reacties zo lees) of ik niet teveel mijn best doe om mij steeds aan zijn moeilijke gedrag en reacties aan te passen en daarmee mezelf tekort doe.

Punt wat speelt is ook: ik ben me zeer bewust van mijn eigen tekortkomingen en sta er ook open voor als anderen op mijn fouten wijzen. Ik probeer dingen te veranderen, maar niet alles lukt (karakter, ingesleten gewoontes, aard van het beestje). Maar ik probeer kritisch naar mezelf te kijken. Mijn man lijkt het woord zelfreflectie echter niet te kennen. Als er iets niet gaat zoals hij wil dan geeft hij altijd een ander de schuld en als ik in de buurt ben, ben ik dat vaak. Dat maakt het zo moeilijk.

Hij zegt nooit sorry of “je hebt gelijk”. Nooit.

Als hij mij iets verwijt is het juist wel vaak zo dat ik “altijd” dit of dat fout doe. Maf dat hij dan bij mij wel over dat woordje “altijd” viel, terwijl hij het zelf juist zo vaak zegt en als ik dan zeg “nou, echt niet altijd” dan is hij boos dat ik dat zeg!

Ik vind hem zo’n type die de splinter in andermans oog ziet, maar de balk ik zijn eigen oog niet.

Wat ik ook raar (ik denk ASS) vind is dat hij vaak niet groet als hij weggaat. En als ik wegga wens hij me nooit veel plezier, terwijl ik dat wel doe. Als ik terugkom van iets (zelfs een keer van een weekendje weg) vraagt hij niet eens hoe het geweest is. Echt zo verdrietig werd ik daarvan (slecht voorbeeld ook voor de kinderen).

En als gezegd, er zijn nogal wat dingen de laatste tijd waarover we moeten overleggen of waarbij we beslissingen moeten nemen. Ik wil graag dingen in overleg doen, erover praten en dan (als we een andere beeld hebben van hoe het zou moeten gaan) of de ene keer voor hem kiezen, of voor mij, of een compromis. Maar zodra we over iets praten, slaat het al heel snel om in ruzie (meestal kan ik ongeveer 1x over iets beginnen en vervolgens 2x op zijn reactie reageren – en doe dat dan zo kort mogelijk- en dan is het al mis). Vervolgens blijft hij lang boos en kunnen we dus weer niet over andere dingen praten want dan heeft hij daar geen zin in. Als ik dan toch daarover wil praten, dan ben ik aan het doordrammen en werkt hij sowieso niet meer mee (en zal altijd tegen het idee zijn wat ik heb) en wordt het weer ruzie.

Wat ook nog moeilijk is: hij wil ‘s avonds niet graag met mij praten. Hij heeft dat jaren geleden eens expliciet gezegd. Hij moet voor zijn werk al erg veel praten en is dan ’s avonds moe en heeft geen zin meer om te praten. Maar ook in het weekend is hij moeilijk bereikbaar voor (terloopse) gesprekken (ingeplande vindt hij volgens mij nog erger). Hij is aldoor met iets bezig: of buiten de deur, of thuis tv kijken, computerspel doen, in bad (met computerspel), film kijken. En reageert dan zeer geïrriteerd als ik hem daarbij stoor en zeg dat ik iets wil bespreken.

En zoals jullie merken, ik ben best lang van stof (ik denk dat het handig is dat jullie achtergrondinfo hebben, waarvan ik denk dat het relevant is). Weet dat ik bij hem probeer alles kort te zeggen, zo kort mogelijk. Dat heb ik inmiddels al geleerd, haha, hoewel dat misschien soms toch nog mislukt.

Nog wel jammer is dat ik vaak wat zeg of vraag en dat hij dan gewoon niet reageert! Echt zo raar. Dus dan zeg /vraag ik het nog een keer. Nog geen reactie. Soms word ik expliciet, soms kom ik er later nog een keer op terug. En dan wordt hij boos en zegt hij dat ik zeur. Tja.

Tot slot: hij heeft natuurlijk echt ook zijn goede en leuke kanten (en er zijn echt wel mensen die hem geschikt vinden, maar hij heeft weer niet echte vrienden die hij regelmatig ziet/spreekt), anders was ik nooit een relatie met hem begonnen en had ik het niet zo ontzettend lang met hem uitgehouden (meer dan 25 jaar). Wel is het de laatste tijd moeilijk, is hij erg vaak ruzie aan het maken en moeilijk aan het doen. Omdat hij nu aldoor zo bozig is, heeft het ook geen zin als ik hem vraag of er iets is denk ik.

In elk geval, ik waardeer jullie meedenken zeer. UIteindelijk gaat het mij niet erom hem als de boeman neer te zetten en van alles de schuld te geven, maar ideeën te krijgen van jullie in de hoop dat ik het leven voor mezelf en de kinderen (en hopelijk ook voor hem, dat zou helemaal mooi zijn) dragelijker kan maken.

Mijntje

Je zegt: Misschien moet je minder bang voor hem worden. Die boosheid niet zien als naar jou toe gericht, maar zijn eigen onmacht?

Ja, dank voor dit inzicht. Dit kan misschien helpen.
Wat moet ik er vervolgens mee doen? Als hij boos wordt is er bijna geen of in het geheel geen gesprek meer mogelijk. In elk geval kan ik dan niet meer redelijk met hem praten.

en

Je zegt: Moet je niet eerst daar eens over praten, dan over concrete dingen? Ik denk ook niet dat hij dat wilt, dat je bang voor hem bent. Wie weet is hij zich daar helemaal niet bewust van.

Ja, kan ik wel proberen. Goed idee om het daarover te hebben en niet de concrete situaties. Volgens mij heb ik het jaren geleden wel gezegd, en is het toen even wel beter gegaan. Misschien helpt het om het nog eens met hem te bespreken, als het lukt om met hem een gesprek te voeren.

tja

Het klinkt vooral alsof het handig is als je nog wat meer te weten zou komen over autisme. Je gaat er nu vanuit dat jij moet veranderen en dat hij moet veranderen. Maar misschien moet er helemaal niemand veranderen. Misschien moet je elkaar meer leren accepteren. En ja, dat is soms erg van een kant omdat iemand met autisme zijn handen vol heeft om zichzelf in positie te houden. Het kan ook erg meevallen. Maar eisen stellen en consequenties stellen is een route naar de uitgang.
En misschien is het handig als je prioriteiten gaat stellen.
Ik zie er namelijk wel een. Je vraagt je man of hij wat positiever naar jou gaat reageren. Jij doet je best niet emotioneel te doen en hij ook. Dat zou voorlopig wel eens meer dan genoeg kunnen zijn.
Dat hij zo bozig doet kan komen door stress, niet noodzakelijkerwijs thuis maar op zijn werk. Toch kun je misschien proberen om uit te leggen dat dat thuis niet zo prettig is. Dan hebben ze je op je werk al boos gemaakt en dan kom je thuis je vrouw vervelen en je avond verpesten.
Maar goed, waarschijnlijk krijg je dan weer discussies dat het aan jou ligt, maar daar zou ik een dingetje van kunnen maken.
Ik wilde dat ik het eerder had geweten, mijn ex en ik zijn gescheiden, ook doordat ik er echt geen fluit van afwist en veel te veel probeerde te overleggen en te praten, te sociaal eigenlijk.
Tegenwoordig is het contact stukken beter, ook omdat we gescheiden zijn. Maar ook omdat ik bijgeleerd heb.

Nils; van mijn bordje pleuren / niet hun zooi opruimen

Je schrijft: alles wat ik niet op mijn bordje wil hebben, pleur ik eraf. (....)Als je adviezen nodig hebt of ondersteuning bij het afdwingen, houd ik me aanbevolen.

Dit is wat ik nu als eerste ga doen! Ben het sowieso erg zat om alle rotzooi van de anderen (man en kinderen, maar man is het ergste!) op te ruimen, dus daar stop ik nu voorlopig maar weer mee. Kijken of het helpt. De kinderen vertel ik het dat ik komende tijd niets meer ga doen en dat ze zelf hun rotzooi (bordjes, kopjes, schoenen, schoolspullen etc) moeten opruimen.

Ik twijfel of ik het mijn man moet zeggen of alles gewoon moet laten liggen/staan? Als ik het zeg denk ik dat hij weer boos reageert.

En nog een probleem: we hebben al een hulp en oppas die dingen voor ons doen. Ik vind het zo genant dat die dan hier komen en dat het zo'n rotzooi is, terwijl zij er niet zijn om hun rotzooi op te ruimen, maar om schoon te maken en andere dingen te doen. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?

over de mail

Zijn er echt zaken die je te belangrijk vind om te laten zitten kun je ze ook nog over de mail stellen. Concreet, feitelijk en zakelijk, en de vraag aan hem die je daarbij hebt. Geen open vragen.
Of op papier. Dan kan iemand met autisme zelf het moment kiezen om er mee bezig te zijn. Vooral als het om emotionele zaken gaat, die moet je eigenlijk compleet vergeten, is het niet handig om in real time het gesprek aan te gaan.
Ik mail met ex.

opruimen

Opruimen doen we hier echt wel. Bovendien is ex heel precies.
Ik zeg het gewoon neutraal: breng je bordje en je bestek en je glas maar naar het aanrecht. Verzamel de was maar op de stoel.
Honderd keer zeggen, maar dan valt er wel een kwartje.
Voor de kinderen dan. Ik weet niet of het zou lukken om je man nog op te voeden. Maar je kunt het proberen.
En dan niet vragenderwijs maar stellenderwijs.
Niet 'wil je'? Het antwoord daarop kan namelijk 'nee' zijn.
Of anders 'kun je' daarop is het antwoord 'ja' maar dat wil niet zeggen dat het bordje dan op het aanrecht terecht komt.
Vreemd huishouden hier ? Inderdaad.

AnneJ; minder emotioneel zijn en stress

Dank voor je reactie. Ik wil me inderdaad meer in autisme gaan verdiepen. Nu nog tijd daarvoor vinden.

Je zegt: Ik zie er namelijk wel een. Je vraagt je man of hij wat positiever naar jou gaat reageren. Jij doet je best niet emotioneel te doen en hij ook. Dat zou voorlopig wel eens meer dan genoeg kunnen zijn.
Dat hij zo bozig doet kan komen door stress, niet noodzakelijkerwijs thuis maar op zijn werk. Toch kun je misschien proberen om uit te leggen dat dat thuis niet zo prettig is. Dan hebben ze je op je werk al boos gemaakt en dan kom je thuis je vrouw vervelen en je avond verpesten. Maar goed, waarschijnlijk krijg je dan weer discussies dat het aan jou ligt, maar daar zou ik een dingetje van kunnen maken.

Ja, hij gaat mij vast de schuld geven.
Hoe zou ik daar "een dingetje" van kunnen maken, denk je?

Overigens: ik heb vaak gedacht dat hij zijn stress van zijn werk op mij afreageert. Alleen was hij afgelopen vakantie ook zeer prikkelbaar en vaak en erg boos, terwijl we toch gewoon op vakantie waren en hij volgens mij niet erg met zijn werk bezig was (maar misschien heb ik dat gemist). Heb je een idee?
We zaten wel in een klein appartement (ik vond het klein maar prima, maar het was wel echt klein). Zou dat meegespeeld kunnen hebben?

Troep en hulp/oppas

Die troep van jouw echtgenoot en kinderen van "je bordje pleuren" betekent dus dat de verantwoordelijkheid voor hun troep niet meer op jouw schouders rust. Ik zou het schuldgevoel laten waar het thuishoort en dat is dus niet bij jou. Ik doe wel heel stoer, maar het was een proces van jaren, incl. hulp, om zo ver te komen. Mijn man was het probleem trouwens niet, dat was ikzelf. Want ik liet hem en anderen over mijn grenzen heenwalsen. Ik herken trouwens heel veel in je verhaal over het weinig reflectief vermogen van je man. Volgens mij heeft dit niets met asperger of autisme te maken hoor, er zijn wel meer diagnosevrije mannelijke (en wat minder vrouwelijk, maar die ken ik ook) exemplaren die zichzelf in wezen fantastisch vinden. Lijkt mij heerlijk, ik zou mezelf ook graag wat geweldiger vinden... En dat ben ik ook wel gaan vinden, sinds ik wat beter voor mezelf opkom. Niet op een hysterische manier, maar gewoon door niet langer onder (gevoelde, zelf opgelegde) verantwoordelijkheid te bezwijken, maar door anderen medeverantwoordelijk te maken. Een vriendin heeft van die lange, slungelige puberzonen die de hele dag alleen maar op de bank liggen te gamen / met smartphone spelen / puber liggen te zijn. Toen ze er even alleen voor stond weigerden beide heren even boodschappen te doen, terwijl moeder nog even hard aan het werk moest. Wat heeft het me moeite gekost om haar uit het huis richting mijn huis te sleuren om daar een hapje te eten: die arme jongens zouden nog verhongeren, die schatten... Bij terugkomst waren de boodschappen gedaan en was er en passant ook nog een was gedaan en de hele keuken aan kant gemaakt. Was ze gebleven, dan had ze alles zelf gedaan, net zolang gemopperd totdat de jongens naar boven waren gevlucht en was er door hen niets gedaan. De jongens hadden echt geen dankbaarheid gevoeld, alleen ergenis. Ik kan het niet helpen, ik geloof in de militante techniek, ook al is dat eng.

vakantie

Voor iemand met autisme is vakantie een grote stresspartij. Alles gaat anders. En als je dan ook nog weinig ruimte hebt om je terug te trekken of de geluiden van de rest te ontlopen heb je er nog een stressfactor bij.
Wat ik vooral gemerkt heb is dat je die algemene regels op een gegeven moment wel leert te doorzien maar het is heel erg belangrijk om iemand letterlijk te nemen en door de 'smoesjes' heen te prikken.
Als jij altijd afwerend reageert als iemand gewoon eerlijk uitlegt waarom het niet gaat lukken dan komen de smoezen. Als jij maar blijft denken dat iemand normaal moet doen of dat zijn argumenten er niet toe doen, ze klinken soms echt bizar, dan blijf je een bron van conflicten houden.
Ik kan hier wel zeggen dat kinderen niet 2 grote gesprekken op school achter elkaar kunnen hebben maar als de school dat 'onzin' vind dan heb je er niets van begrepen.
Als jij altijd boos wordt als iemand gewoon eerlijk zegt hoe het ermee staat dan ben jij de bron van de conflicten.
Meer luisteren zonder oordeel en even nadenken wat dat eigenlijk betekent -en soms kom je er echt niet achter, maar dat is dan jammer- kan je zo vooruit helpen.

dingetje

Een dingetje betekent dat ik er desnoods een scene over wil maken. Als de rest dan maar kalm blijft. Van 1 ding kan het kwartje gaan vallen, heb je meerdere dingen tegelijk bij de kop dan kun je je doel makkelijk missen.
Maar luister dan vooral ook goed. Ik vroeg ex op een gegeven moment of hij wel van mij hield? Ik poets toch je schoenen, zei hij dan. Ons idee van laten merken dat je van iemand houd verschilt dus nogal. Dat zijn toch wel belangrijke observaties.
Maar ook als ex zijn mond weer opendeed om mij te beschuldigen dan ging ik recht voor hem staan en vroeg: is het leuk en aardig over mij? Nee, dan houdt je dat binnen! En dan draaide ik me om en liep weg.
Iemand die boos is moet je ook verder met rust laten. Ik ga nooit terugschreeuwen of aan iemand trekken. Kalm je punt maken. Teveel praten is je valkuil dan wordt je punt sowieso gemist.

Het valt me op

Omdat ik erg meegekeken heb door de ogen van mijn kinderen valt het me vaak juist op hoe zogenaamde 'normale' mensen zich tegenover mensen met autisme misdragen. Uit onbegrip, maar ze hebben vaak een veel groter en flexibeler repertoire in huis om hun onbegrip en agressie in fout gedrag om te zetten. Het is helemaal niet fijn als mensen van nature met emoties en onbegrip op jou reageren en dat is toch een ervaring die veel mensen met autisme moeten meemaken. Geen wonder dat ze sterke afweerreacties krijgen, de aanval is de beste verdediging en zeker als kind worden mensen met autisme ook vaak fysiek aangevallen of schreeuwend en emotioneel aangesproken door volwassenen en kinderen. Terwijl ze overgevoelig zijn voor geluid en hun emoties al niet goed in toom kunnen houden die dan ook heel snel van 0 naar 10 gaan. En weggaan is dan soms geen optie, dat wordt niet geaccepteerd.
Dus ja, iets meer begrip kan wonderen doen in een relatie.

@Even zo - tip

Over dat opruimen van zooi van man en kinderen.
Kan het wel eens zo zijn dat ze het ontkennen dat ze dingen laten slingeren.
Ik heb een tijdje alles gewoon op blijven ruimen, maar voordat ik dat deed, alles op de foto gezet.
Daar een collage van gemaakt en ter herinnering op gehangen, van: dit bedoel ik dus bij mijn opmerking: Ruim zelf je rotzooi op!

Dat varieerde van tassen, schoenen, scheerkwast/schuim, margarine, brood, potten pindakaas/pasta, kaas, smeerkaas, jassen, kranten, wasgoed, lege zakjes noedels, verpakkingen enzenzz.
Allemaal heel herkenbaar voor betreffende personen.

(stiekem vond ik het nog een sport en leuk ook om materiaal voor die foto's te vinden)

Nu sta ik wat anders overal tegenover, bij elk ding dat ik opruim van mijn kinderen denk ik: Wat zal de moeder van Marianne Vaatstra dit nog graag doen.

dat ook

Ik denk ook vaak wat ik een net huishouden zal hebben als de kinderen de deur uit zijn, maar dan zal het ook een heel stuk stiller zijn.
Neemt niet weg dat ik er ook veel energie in steek om samen met ze op te ruimen. Dat gaat toch wel heel aardig.

Over dat opruimen en de hulp en de oppas

Dat punt snap ik wel, daar zou ik ook moeite mee hebben. Ik heb er hier ook lang tegen gevochten, maar ondertussen heb ik me er bij neergelegd dat het opruimen hier in huis in mijn takenpakket zit.

Je kinderen zijn oud genoeg om hun eigen rotzooi op te ruimen, dus daar valt nog wel wat te winnen en verder zou ik alle serviesgoed wel bij houden en voor de rest drie bakken aanschaffen, voor ieder een, en daar alle losse spullen in mikken. Klaar. Van het serviesgoed opruimen zou je overigens ook wel een pubertaak kunnen maken.

Blijkbaar vind jij een opgeruimd huis belangrijk. Het is niet handig om je actieplan te beginnen met zaken die jij erg belangrijk vindt.

Hahaha Jasam

Goed idee van die foto's. Dat ga ik ook doen hier.

Mijn man heeft er ook wel een handje van om alleen maar te zien wat ik niet doe, en heeft geen idee wat ik allemaal wel doe. Hij zal nog schrikken.

En verder zit het leven soms ingewikkeld in elkaar...

dikke huid kweken

Ik hoop dat je vooral bij vriendinnen irl je ei kwijt kunt. Lijkt me echt heel zwaar als je zo weinig steun ervaart van je man. Dan ben je samen voel je je nog alleen.. Jullie praten volgens mij erg weinig. Snap ook wel dat hij geen fut heeft na een lange werkdag, daar gaat gewoon veel energie van hem inzitten. Dat moet je gewoon maar zo zien.
En je hebt wel in therapie gewerkt aan je zelfvertrouwen, maar je moet misschien ook nog een poging doen een Dikke Huid te gaan kweken. Zodat je als hij boos is dit van je af leert te glijden. Blijven herhalen in je hoofd: dit is zijn onmacht, hij is niet boos op mij.
Maar het lijkt me erg moeilijk hoor en ik bewonder je kracht om er het beste van te maken!
Begin idd maar met je kinderen te leren hun zooi op te ruimen, dat scheelt weer.
Zou wel mooi zijn als er meer toenadering komt uiteindelijk. Probeer maar dat gesprek aan te gaan, op een moment dat hij niet te moe is, over hoe moeilijk je het vindt dat je bang voor hem bent. Want ja, bang zijn voor je eigen man (en natuurlijk bang om niet geliefd te worden of verlaten te worden), dat is niet goed voor jullie relatie. En dan gedraag je je zo dat je dat gedrag van hem in stand houdt. Onder die 'hardere' laag zit vast een man die veel zachter is en niet weet om te gaan met zijn onmacht.

FayW

Even een reactie op een paar dingen op jouw posting nr. 60.

Je zegt: "Jaren heb je zaken goed gevonden of geaccepteerd, waarom nu niet meer?"

Antwoord: omdat ik het zat ben, omdat ik het niet meer trek (te veel dingen te doen, te regelen, ik word ook ouder, heb heel veel energie, maar soms is het gewoon te veel - nu meer dan voorheen). Ik merk dat ik het niet meer wil, omdat het te zwaar wordt.

En

Je zegt: "Pas op met het betrekken van je kinderen in de strijd tegen je man."

Je hebt gelijk, daar moet ik voor oppassen. Aan de andere kant, wanneer meng ik ze in mijn strijd tegen mijn man. Het uitetenvoorbeeld is een goede.
Toen hij het zei, heb ik niet duidelijk ja gezegd, maar ook niet nee, maar door niet te reageren (of nogal vaag) ging hij er vast vanuit dat we zouden gaan. Toen dochter vervolgens niet wilde met goede reden, heb ik haar gesteund. Als dochter het wel had gewild waren we wel gegaan, want vond ik het de moeite niet waard om er ruzie om te maken.
Dus nog even terugkijkend: ik heb haar niet in de strijd tegen mijn man betrokken, maar ik heb haar gesteund in haar argumenten om niet te willen gaan (omdat ik haar argumenten snapte en het haar niet te moeilijk wilde maken door uiteten te gaan).

Maar ik zal inderdaad wel opletten dat ik ze niet negatief beinvloed/opstook tegen mijn man.

En je schrijft: "Aangezien geld geen probleem is zou ik kiezen voor ingekochte hulp; huishoudelijke hulp, strijkservice, boodschappen thuis laten bezorgen etc."

We hebben al een hulp, strijk wordt gedaan, boodschappen nog niet bezorgd. En ondanks alle hulp blijft er nog steeds heel veel te regelen en te doen over (wat dus grotendeels in de avond en het weekend moet omdat ik veel werk). En omdat de communicatie zo moeizaam gaat kost alles extra veel tijd en energie.

Ginny

Je zegt: Hecht hij dan geen belang aan een schoon, fris en opgeruimd huis? Of hecht jij daar gewoon meer belang aan?

Ik dacht eigenlijk altijd van wel, maar kennelijk hecht hij nog meer aan niet veel doen dan aan een net huis. Oftewel: graag een net huis als de vrouw het netjes maak? En ik wil graag een opgeruimd huis, maar stel je vooral geen showroom voor. Er liggen overal papieren en dingen. Ik ben gewoon blij als alle servies in de vaatwasser wordt gezet (dat slingert hier nogal veel rond), de sokken, schoenen, sportspullen, tassen, opladers etc op een nette plek worden gelegd. Niet heel moeilijk, niet heel veel werk, als iedereen gewoon zijn eigen spullen opruimt. Ik wil daarin graag ook het goede voorbeeld aan de kinderen geven en volgens mij heeft hij daar juist helemaal geen behoefte aan. Hij doet het alleen als hij het zelf wil (niet als goed voorbeeld voor de kinderen of om mij een plezier te doen).

Je schrijft: Je voorbeeld met de lamp geeft mij overigens wel het idee dat jij er ook niet zo flexibel in staat. De reactie van je man is wel wat typisch, maar persoonlijk denk ik dat ik dit had laten gaan. Hebben jullie nu echt in die hele woonkamer maar een plek waar je goed leeslicht hebt?"

Inderdaad, maar een plek met goed leeslicht in de woonkamer in het deel bij de tv, waar ze allemaal zaten. En ik zei toen nog: ik kan ook wel op die andere plek gaan zitten en een lamp erbij halen, maar dan had mijn kind weer last van dat licht terwijl het tv zat te kijken (nou ja, niet praktisch dus, zou ik anderen weer tot last zijn). Moet ik op een andere plek in huis gaan zitten als ze allemaal in de woonkamer zitten, omdat ik graag lees en niet tv kijk?

Moeder van pubers

Je schrijft o.a. "Maar hij gelooft dus echt dat hij heel veel gedaan heeft, alsof hij in een soort droomwereld leeft en wee degene die hem hieruit wakker maakt."

Je hele verhaal roept wel veel herkenning op bij mij. Ja, ik denk dat mijn man en de jouwe volgens mij echt denkt dat ze heel veel doen. Misschien dat die verantwoordelijke banen van hen zoveel energie van ze kosten dat al het andere ze veel meer energie kost (dan van andere mensen) en dat ze daardoor denken dat ze zoveel doen?

Werk jij ook veel en heb je een goede baan? Mijn man doet nl. altijd nogal neerbuigend over mijn werk (hij verdient nog meer), natuurlijk om zich beter te voelen (allemaal onzekerheid van zijn kant, heeft hij kennelijk nodig). Maar leuk is het niet.

En ook mijn schoonfamilie waardeert mij zeer. Die zien natuurlijk ook al jaren wat ik allemaal regel en doe.

Overigens, iemand vroeg het nog of hij veel verwend was of niet vroeger. En ja, ik denk van wel. En zijn moeder heeft ook altijd veel gedaan en doet nog steeds veel, hoewel zijn vader veel meer doet (mn op het gebied van klusjes in huis) dan mijn man. Mjin man vervangt nog wel af en toe de lampen die te hoog hangen zodat ik ze niet kan vervangen (ben niet zo groot) en een enkele vuilniszak, maar zodra er iets met bijv. een schroevendraaier moet gebeuren doe ik het maar (hoe lang ik ook wacht, hij doet het niet - en vragen of hij het wil doen levert ook niets op - hij wil nl. geen "opdrachten" van mij).

ik brainstorm nog even door

Er vallen mij een aantal dingen op in je posts, die misschien niet zo handig zijn?

Ten eerste:
Het klinkt alsof je man een topsport levert op zijn werk. Als jouw veronderstelling dat hij ass-kenmerken heeft, klopt, kun je daarvan uitgaan. Mijn zoon met een stoornis levert ook een topprestatie, als hij 'gewoon' naar school gaat en 'gewoon' zesjes haalt. Dat is echt heel erg zwaar voor hem. Als hij moe en overprikkeld thuiskomt, dan is mijn primaire (en dus foute) reactie: 'Man, stel je niet zo aan, waarom zou je zo moe zijn? We zijn allemaal moe, we hebben allemaal een drukke dag gehad?' Maar dat mag ik niet denken en al helemaal niet uitstralen. Want, dan doe ik hem zwaar tekort. Hij is iemand met een beperking, die zich in de gewone wereld, staande probeert te houden. En dat kan hij, gelukkig. Maar het is wel topsport. Het is heel belangrijk, essentieel, dat wij dat als ouders zien. We spreken het niet altijd uit. We prijzen hem er niet om (hij houdt helemaal niet zo van geprezen worden). Maar het zit inmiddels in onze klei: topsport!

Ten tweede: Jij klinkt zelf ook zwaar overprikkeld, tegen het overspannene aan. Dus waarschijnlijk gaat dat hele topsport verhaal, voor jou net zo goed op. Bij jou komt het waarschijnlijk niet door een stoornis bij je zelf, maar misschien wel door de gevolgschade van die ass-kenmerken die je man heeft. Je klinkt als een dappere dodo die tot op haar tandvlees haar best doet om kreukels glad te strijken en dingen te regelen. Je klinkt als een heel lief mens. Maar leven met een (mogelijke) stoornis, dat is zwaar, loodzwaar. Omdat het niet ophoudt. Omdat het tot diep in je bestaan doordringt. Autisme wordt pervasief genoemd. Dat betekent 'diep doordringend'. Vooral voor de naasten is het het duidelijkste, hoe diep je hele leven wordt beinvloedt, door zo'n stoornis.

Wat doen topsporters om het vol te houden? Rust nemen, ontspannen, goede voeding, frisse lucht, positieve bekrachtiging. En niet te hoge verwachtingen wat betreft gezelligheid, feestjes, en andere vermoeiende activiteiten.

Ten derde: Het klinkt alsof er veel geharrewar is, omdat je man iets in zijn hoofd heeft. En dat wil hij dan niet meer los laten. Zijn visie is 'de visie', zijn wil is wet. Er is maar een manier om daar mee om te gaan. Of je gaat mee. Of je gaat niet mee. Het klinkt hier, of jij onduidelijk bent. In post 82 zeg je: 'heb ik niet duidelijk ja gezegd, maar ook niet nee, maar door niet te reageren (of nogal vaag)' Ik kan me die reactie van jou heel goed voorstellen. Maar dat werkt gewoon niet. Zulke vage antwoorden. Als je conflicten wilt voorkomen, moet je zulke antwoorden niet meer geven. Ja of Nee. Niet misschien. Want daar kan je man duidelijk niet mee om gaan. Dan denkt hij: 'ja'.

Ten vierde: Ik lees gedoe over een leeslamp. Weet je? Ons overkomen die dingen ook regelmatig. Dan is er een hoop gedoe om niets, een praktisch onzin ding. Een klok die niet gelijk loopt, een plek om te zitten, eten dat aangebrand is, een mes dat vies is, een fietslampje dat niet werkt, een tandenborstel die op de grond ligt een gat in een sok, noem maar op. En dat is irritant en zonde van alle energie en emotie. Maar ik heb me iets voorgenomen wat mij helpt en troost. Als er weer zo'n treurig makend voorval is geweest dan spreek ik met mezelf af: 'Ik ga ervoor zorgen dat we deze ruzie in ieder geval nooit meer hoeven te voeren.' In jouw geval bijv. was ik de volgende dag naar de Karwei gefietst om een nieuwe lamp erbij te kopen. Met een praktische oplossing voorkom je soms een hoop gedoe. En het geeft echt voldoening en vreugde, als je op een handige manier kunt voorkomen dat de ruzie van gisteren, morgen herhaald gaat worden. Wij doen dat trouwens samen met onze zoon. Bilateraal. Volgens die methode van Ross Greene.

Ten vijfde: Het valt mij op dat je veel verwacht van hem. Het lijkt of je maar blijft verwachten dat hij ineens wel begrip gaat hebben voor jou positie, voor jou perspectief. En dan ben je steeds weer teleurgesteld. Maar stel nu eens voor, dat hij die beperking heeft. Ass of wat dan ook. Dan weet je dat je ook beperkte verwachtingen zal moeten hebben. Dat gaat niet veranderen. Ook al heb je honderd keer gelijk. En ook al is het heel verdrietig voor je. En heb je het al duizend keer uitgelegd. Maar het bestaat dan niet dat hij dan ineens 'het licht' zal gaan zien en zichzelf als een invoelend persoon zal gaan gedragen. Want dat zit er niet in. En het maakt het extra treurig als je dat maar blijft verwachten. Je hébt gelijk. Hij gedraagt zich niet 'normaal'. Ten minste, ik vind de voorbeelden die je beschrijft niet 'normaal'. Maar waarschijnlijk doet hij dat niet omdat hij jou wil dwarszitten of wil kwetsen. Als je jouw posts met een 'autibril' leest (en ik ken dat niet eens zo goed, want mijn zoon heeft geen ass maar adhd), dan spat het onvermogen je tegemoet, als forumlezeres.

Nou ja, dit zijn maar wat gedachten van mij, die opkomen als ik je draadje lees. Ik hoop dat je er wat aan hebt en zo niet, vergeet het dan maar. Ik ken je natuurlijk niet, dus misschien zie ik het wel helemaal fout.

verwend

Nog even kort:

Weet je, veel kinderen met een stoornis, worden door hun ouders verwend. Vooral vroeger, toen er nog niet zoveel bekend was over het leervermogen van kinderen met een stoornis.

Maar dat is schijn. Onze zoon kon je op zevenjarige leeftijd al feilloos uitleggen wat een priemgetal is en hoe je kunt worteltrekken . Hij is best slim. Maar hij kon nog niet bedenken dat je als het sneeuwt buiten, je wanten aan moet doen.

Echt niet.

En dan liep ik dus met zijn wantjes achter hem aan. En met zijn fietssleutel, en zijn gymtas, en zijn broodtrommel, en zijn vulpen, etc. etc.

Hij is nu 15 en werkelijk dit jaar begint hij te leren, dat je wat te eten kunt pakken, als je honger hebt. Dat deed hij hiervoor nooit uit zichzelf. Dan kwam hij uit school en dan moest ik echt vragen: 'Heb je al gegeten vandaag?' En dan had hij negen van de tien keer nog helemaal niets op. Dus dan stond ik weer boterhammen te smeren. Wat een verwennerij. Maar hij kon dat echt nog niet zelf regelen.

Kinderen(en volwassenen) met een stoornis, hebben vaak een zeer dysharmonische ontwikkeling. Het ene kunnen ze bovengemiddeld, bij het ander zijn ze 4/5/6/7 jaar jonger dan hun kalenderleeftijd. En dan krijg je nog al snel het idee dat iemand verwend is.

Dus als je man vroeger verwend is, is dat voor mij alleen maar een aanwijzing, dat hij werkelijk een stoornis zou kunnen hebben. En dat zijn moeder op een vanzelfsprekende manier zijn dysfunctioneren ging compenseren. Want dat doen moeders nu eenmaal vaak automatisch, zonder er bij na te denken.

Hihihi

'nog even kort' zei ze. Right!

@evenzo

Quote #84: hij wil nl. geen "opdrachten" van mij

Meid, dat moet je ook in een andere cadeauverpakking aanbieden.

Je zegt dan op donderdag b.v.: Schat, jij bent veel handiger dan ik met een boor en schroevendraaier, en het zou zo leuk staan, als dat schilderij daar komt te hangen, zou je even tijd vrij kunnen maken om dat zaterdag voor me te doen?

sorry

Ik zeg ook nooit 'sorry' tegen ex. Anders denkt ex dat mij echt wat te verwijten valt anders zou ik dat niet zeggen. En dan begint hij over mijn vermeende tekortkomingen. Hij snapt niet dat dat een kwestie van beleefdheid is en bedoeld om de gemoederen te bedaren. Dus sorry zeg ik bewust niet. Andersom dus ook niet.
Dat zomaar weglopen herken ik ook. Ga er vanuit dat het geen opzet is. Je kunt het wel een tijdje als 'project' inzetten. Je man uitleggen dat het veel fijner is om als je wegloopt er iets bij te zeggen dat slaat op de situatie. Formuleer precies en begin met 1 situatie.
Maar het lijkt me eigenlijk dat jullie communicatie eerst wat concreter zal moeten worden voor je er eisen aan gaat stellen. Dat je man er op kan vertrouwen dat je hem snapt en niet afwijst of veroordeelt. Dat weglopen zonder wat te zeggen is sociale onhandigheid, anders niet. En dat veranderen kost energie.

Even zo

Ik werk zelfstandig en wisselende tijden. Soms een hele week niks, maar soms ben ik een paar dagen op reis. Dat waardeert hij trouwens zeer, dan zit hij tegen iedereen op te scheppen dat ik zo goed elke taal spreek en overal ingewikkelde gesprekken kan voeren. Gemiddeld zit ik denk ik op ca. 4-10 uur per week, waardoor ik in de praktijk min of meer tbm ben en alles doe in huis. We hebben wel een hulp, maar dus ook een hond, waardoor je elke dag moet stofzuigen en de hond 4x per dag moet uitlaten, waarvan 1x ca. een uur. Als ik op reis ben instrueer ik dochter dat ze alleen voor zichzelf mag zorgen en voor niemand anders ontbijt mag maken of brood mag smeren. Want zoon is net zo makkelijk als vader en dochter is nogal verzorgend en behulpzaam en voor je het weet doet zij alles. Vantevoren nemen we de schooltijden door om te kijken wie wanneer de hond uit kan laten, dan doet vader trouwens de ochtendronde wel. We hebben een gezinsgroepsapp en dat is enorm handig. Voor het avondeten halen ze meestal een keertje wat en eten ze een keer bij oma. Binnenkort moet ik wat vaker en langer op reis, dat is denk ik wel goed voor de verhoudingen.

Zijn baan kost hem wel veel energie, hij is soms laat thuis en zit 's avonds thuis ook nog eens te werken, vaak in vakanties ook nog. Soms baalt hij van zijn werk, soms kan hij er ook erg van genieten. Over 5 a 10 jaar kan hij stoppen en daar verheug ik me wel op. Ik hoop dat alles dan weer wat gezelliger wordt.

Man is ook erg verwend thuis. Maar wat Karmijn aan geeft herken ik ook erg bij mezelf en mijn zoon. Die is ook 15 en die vergeet gewoon te eten. Hij is dan ook veel te dun (al bij dietiste geweest) en hij moet 3000 calorien per dag binnen krijgen. Dat vind ik heel lastig, ik blijf dus maar achter hem aan lopen met eten anders komt hij te kort. Maar op die manier slijt ook weer dat verwende patroon erin natuurlijk. Soms laat ik het een tijdje gaan, maar ja dan valt hij weer af. Ik wil niet dat hij later zo als man wordt.

Even zo

Hebben jullie het ook nog wel eens leuk samen? Kunnen jullie nog samen lachen? Zijn er ook dingen van hem die wel leuk zijn? Zijn er nog gelukkige momenten?
Uit jouw berichtjes rijst een beeld van een milde huistiran die alles wil beslissen en waarbij alles op zijn manier moet verlopen omdat hij anders boos wordt en die jou kleineert en op je neerkijkt. Uit jouw verhaal komt een beeld van een huishouden waarin iedereen op eieren moet lopen om de huistiran vooral maar niet boos te maken omdat die anders als een klein kind reageert.
Ik weet het niet... misschien klopt dit beeld niet maar het klinkt allemaal erg zwaar.
Als je dat op de lange termijn vol wil houden dan moet daar ook heel wat leuks tegenover staan.
Ik zou dus proberen om die connectie met je man weer te vinden, om in elk geval wel de leuke en positieve aspecten van elkaar te vinden. En dan is misschien therapie verder wel een goed idee. Als er niks meer over is en hij ook geen therapie wil dan weet ik het ook niet. Het is jouw leven natuurlijk maar ik weet niet of ik het vol zou houden.