Wens van man honoreren?
Ik vind dat mijn man erg van zichzelf uitgaat. Ik wil dit, ik wil dat en wij moeten allemaal maar volgen.
Maar nu even de vraag hoe jullie tegen de volgende situatie aankijken.
Achtergrondinfo: we hebben geld genoeg en voor man speelt geld geen rol, terwijl ik nog (af en toe) probeer een beetje zuinig te doen, omdat ik sommige dingen zonde van het geld vind en het ook voor de kinderen uit opvoedkundig principe goed vind dat je maar niet al je geld over de balk smijt.
De situatie:
We zijn vorige week op wintersport geweest en daar 2 x uiteten geweest. Rest in appartement gegeten.
Voor vandaag heb ik eten in huis (nog niet klaargemaakt), maar mijn man heeft opeens (als ik thuiskom) bedacht dat we vanavond gezellig uiteten gaan (zomaar, zonder reden), "hij trakteert" (overigens: ons geld, we werken beiden en ook ik verdien goed, is van ons beiden).
Voor mij hoeft het niet, maar ik denk: het eten voor vandaag kunnen we ook morgen eten en hij wil het graag, laat ik geen spelbreker zijn.
DOchter van 14 komt thuis en als die hoort dat we uiteten gaan zegt ze meteen "o nee, we hebbben net vakantie gehad, ik wil juist weer goed gaan opletten met wat ik eet" (ze heeft inderdaad nogal de neiging wat zwaarder te worden, dus ik ben blij als ze bewust met gezond eten bezig is). En ze weet dat ze het in een restaurant met al dat lekkers heel moeilijk heeft zich in te houden.
Ze zegt het tegen mijn man, hij vindt het onzin en wil gewoon wel uiteten. Ze voelt zich niet gehoord (zegt tegen mij dat hij gewoon wil gaan, geen rekening houdt met haar wens), dus ik leg mijn man uit dat we toch vorige week al uiteten zijn geweest, dat hij begrip kan hebben voor haar (n.m.m. goede) reden en dat we toch een andere keer uiteten kunnen gaan.
Uiteindelijk is hij akkoord, maar gedraagt zich (vind ik) als een mokkend kind dat zijn zin niet gekregen heeft. NB We hebben nog een jonger kind dat wel uiteten wilde.
Wat vinden jullie nou van de situatie?
Ik vind sowieso dat mijn man had kunnen vragen (in plaats van zeggen) of we het leuk vonden uiteten te gaan. Dan had iedereen kunnen zeggen of hij/zij het leuk vond. Nu doet hij (zoals vaker): ik wil het, ik vind het leuk, dus we gaan het doen. Zolang iedereen het prima vindt, kan je dat doen, maar zeker nu dochter ouder wordt krijgt ze meer een eigen mening en is het handig daar iets meer rekening mee te houden.
Overigens is hij nu boos op mij omdat ik het tegengehouden heb (omdat ik dochter ben bijgevallen).
Had ik mijn man moeten steunen in deze situatie en hadden we dus toch gewoon uiteten moeten gaan, terwijl het van mij ook niet hoefde? (ik wilde liever thuis eten)
Lekker belangrijk
Ik vind de sop de kool niet waard en zou lekker mee uit eten gegaan zijn. Als puber niet mee wil kan ze ook voor zichzelf een ei bakken.
dochter
Mijn eerste gedachte: doe mij zo'n vent! Lekker spontane etentjes, heerlijk! Maar goed, jij houdt daar blijkbaar niet zo van. Hier is het vaak andersom, ik wil uit eten maar voor man hoeft dat dan niet zo nodig. Toch gaat hij dan mee en heeft uiteindelijk een gezellige avond.
Ik zou gewoon lekker met z'n drietjes zijn gegaan, je dochter kan toch wel een avondje voor zichzelf zorgen?
Grappig
Dochter stelde zelf al voor: anders gaan jullie (ze bedoelde mijn man en andere kind) uiteten en blijven wij gewoon thuis. Maar dat vond mijn man niet meer gezellig (leuk voor andere kind). Ik denk overigens dat als ik gezegd had: dan gaan wij met zijn drieën en blijft dochter alleen thuis dat het voor hem ook niet meer had gehoeven. Hij had zijn zin niet gekregen en is dan boos.
Maar vind je nou dat man terech boos is geworden gezien de situatie als zij geen zin heeft om genoemde reden en het van mij ook niet hoeft?
Ik had al gezegd dat ik wel meegegaan zou zijn, alleen wilde ik dochter wel in haar wens steunen, daar waar mijn man erg geneigd is daar geen rekening mee te houden en alleen naar zichzelf en zijn eigen wensen te kijken.
Op zich heb je natuurlijk gelijk dat het een onbelangrijk voorval is, maar het is natuurlijk niet de eerste keer dat zoiets zich voordoet, waarbij hij alleen vanuit zichzelf redeneert.
Eigenlijk twijfelde ik: moet ik nou mijn man bijvallen vanwege zijn wens (en mijn dochter gewoon zeggen: ga maar mee - dan was ze vast meegegaan) of mag ik mijn dochter steunen vanwege haar wens om thuis gezond(er) te eten dan in een restaurant (voor mij een begrijpelijke wens, zeker gezien de achterliggende vakantie, begrjipelijker dan de wens van mijn man)?
Ik snap wel dat je man boos is. Jij was al akkoord gegaan (al was het dan niet als vraag gebracht door hem) en vervolgens val je hem af als je dochter een andere mening heeft.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat je man dus boos is. Jij valt hem af waar de kinderen bij zijn en steunt de kinderen en niet hem.
Dat lijkt misschien voor jou niet zo iets groots maar voor hem is dat blijkbaar wel zo.
altijd?
Is hij altijd zo? Dit is dan een onbenullig voorbeeld, maar als hij altijd zo is bijv. bij aanschaf belangrijke dingen, keuze vakantie, etc, etc dan zou ik er wel problemen mee hebben. Heb jij het gevoel dat je helemaal geen inspraak meer hebt?
Gonniegans
Altijd is een groot woord, maar inderdaad, bijna altijd wil hij doen waar hij zin in heeft en wordt hij boos als hij zijn zin niet krijgt.
Het is niet zo dat ik alleen maar doe wat hij wil, maar hij kan er niet goed mee omgaan als ik niet wil doen wat hij wil.
Nu dochter ouder wordt krijgt zij meer een eigen mening (onderbouwd) en doet dus niet meer klakkeloos wat hij wil en dus geeft zij nu ook meer tegengas, wat hij niet leuk vindt.
Oja, en inderdaad wat de vakantie betreft wil hij ook zijn zin doorzetten.
Eerst hadden we het erover gehad om in de zomer naar land X (ver weg- wat de kinderen ook leuk leek) te gaan. Toen ik dat ging uitzoeken bedacht hij opeens dat hij toch niet naar land X wilde, maar ergens anders heen. Toen kon het dus echt niet land X worden maar een land dat hij wilde.
Voor komende zomer moeten we nog wat uitzoeken. We hebben laatst een lijst gemaakt met diverse bestemmingen die de kinderen en wij (los van elkaar) leuk leek. Toen dochter voorstelde dat we de lijst korter zouden maken door de bestemmingen door te strepen waar 2 van de 4 niet naar toe wilde, werd hij boos. Nee dat wilde hij niet. Ik denk dat hij bang was dat dan al zijn bestemmingen weggestreept zouden worden (maar zover waren we nog helemaal niet, ze dacht denk ik meer aan een andere bestemming die door ons andere kind was voorgesteld). Toen begon mijn man er zelfs over dat hij anders wel zijn veto-recht ging gebruiken als hij ergens niet heenwilde. Was hij dus boos.
Toen zijn we daar maar mee gestopt.
Maar terug naar het voorbeeld ben ik wel benieuwd of jullie vinden dat ik verkeerd gehandeld heb door mijn dochter te steunen (nou ja, in elk geval mijn man te vragen rekening te houden met haar wens) en mijn man terecht boos is op mij.
Er speelt veel meer
Volgen mij speelt er op de achtergrond meer en is dit een symptoom van "iets"
Het is net alsof zowel jij als je man zich chronisch "te kort gedaan" voelt en dat dat zich op deze manier uit.
Hmmm
Waarom is je man bang dat hij iets tekort komt? Voelt hij zich niet serieus genomen als jullie niet zijn zin doen? Ziet hij zichzelf als 'de baas in huis'?
Lijkt me wel een mooie insteek voor een gesprek tussen jou en je man over de rollen in jullie gezin. Dan niet verwijtend als 'jij wil altijd je zin hebben', maar om van gedachten te wisselen hoe jullie dat allebei zien.
Sinbads vrouw
Je schrijft "Het is net alsof zowel jij als je man zich chronisch "te kort gedaan" voelt en dat dat zich op deze manier uit."
Waar leid je uit deze situatie uit af dat ik me chronisch tekortgedaan voel? (ik denk wel dat je gelijk hebt dat hij zich tekortgedaan voelt)
Enne, ja, je hebt gelijk, er speelt veel meer, maar probleem is dat mijn man geen gesprek erover kan voeren. Voelt zich als ik een gesprek probeer te voeren altijd meteen aangevallen, en kan geen rustig gesprek voeren, na drie keer over en weer iets gezegd te hebben wordt hij boos en dan is er geen gesprek meer mogelijk. Moeilijk.
Maar ik wilde het eigenlijk dus los zien van het groter geheel, gewoon jullie mening hoe jullie de situatie sec zouden beoordelen als je niet weet van andere omstandigheden (ik heb eigenlijk al teveel in mijn beginposting vermeld realiseer ik me).
Probleem is nl. dat hij zich sowieso continu aan van alles en nog wat (van mij) ergert (zo erg dat het mijn dochter nu opvalt en dat ze er ook zelf iets van zei tegen mijn man). En dat hij dus bij alles boos wordt. Maar ik vroeg me dus af, als je het los ziet van alle opgebouwde ergernis, of ik dan in deze situatie - objectief gezien - (volgens jullie) verkeerd gehandeld heb.
Door jullie input kan ik dat dan meenemen om hem (misschien) beter te begrijpen en is dat misschien ook handig voor het geval het me een keer lukt wel een gesprek met hem te voeren. Die hoop heb ik nog steeds.
spontaan
Ik probeer me even in de positive van je man in te leven.
Je hebt een goed idee, waarvan je zeker weet dat iedereen dat leuk vindt. Dus dat vraag je niet, dat roep je. En dan blijkt niet iedereen dat een leuk idee te vinden. Eén persoon gaat met de hakken in het zand en wordt gesteund door een 2e persoon.
Dat zou ik niet leuk vinden, daar zou ik ook (tijdelijk) van lopen te mokken. Het voelt toch of jij een beetje wordt afgewezen.
Of je het objectief gezien 'goed' hebt gedaan weet ik niet. Op het moment dat bij zo'n spontaan idee nee wordt gezegd is de lol er denk ik sowieso al een beetje af.
Sommige dingen
Zijn niet los te zien van het grotere geheel.
Ik heb ook je vorige bericht gelezen en ik heb het gevoel dat jij je bij tijd en wijle ook miskent voelt. Kijk, ik kan het mis hebben daar niet van, maar er speelt echt meer.
Ik heb het gevoel dat jouw man misschien het gevoel heeft hij dat niet serieus genomen wordt, maar dat jij dat ook hebt. Het is net alsof jij "Altijd" jouw belangen ondergeschikt moet maken aan die van je man. (of de belangen van je gezinsleden ondergeschikt moet maken) Net alsof zijn mening altijd 1 puntje meer waard is.
Ook voelt het alsof er meer "heisa" over gemaakt wordt dan dat nodig is. het voelt alsof zijn (en jouw) reactie sterker is dan dat de situatie vraagt.
Hij zal misschien sterker gereageerd hebben dan dat nodig was, maar dat doe jij ook. Ook voor jouw is deze kwestie dusdanig belangrijk dat je op een forum vraagt of je daar gelijk in hebt of niet.
Kortom, het doet dus meer met je dan dat je eigenlijk wil toegeven.
Waarom is dat zo belangrijk?
Ook mijn man komt wel eens met de opmerking dat we wel uit eten kunnen gaan. En de ene keer heb ik daar wel zin in en de andere keer niet. Als er van mijn kant uit een "nee" komt, dan wordt dat rustig geaccepteerd, en eet hij smakelijk zijn bordje thuis leeg. En soms heb ik zin om chinees te halen, en heeft hij er geen zin in, en dan wordt dat ook "gewoon" geaccepteerd zonder dat een van ons tweeen daar later nog een vervelend gevoel bij heeft.
De keren dat eens van ons sterker reageert dan dat nodig is in een situatie, dan speelt er negen van de 10 keer iets anders op de achtergrond. Soms is het namelijk veiliger om over een "onschuldig" iets ruzie te maken om toch je ongenoegen te uiten, in plaats van werkelijk vertellen wat je dwars zit.
Want door werkelijk te vertellen wat je dwars zit, stel je je kwetsbaar op. je laat je gevoel zien, je laat je innerlijk zien. En dat kàn erg eng zijn en levert het risico op dat je gekwetst wordt in je gevoel.
Lastig
Je blijft vragen naar een oordeel van ons en dat zonder dat we iets weten over de achtergrond en jullie huwelijk maar dat toch niet? Als jullie bijv hebben besloten op die wintersport te gaan maar de maanden er na op de cent zouden gaan letten denk ik: niet uit eten gaan maar we mogen dat alleen aan jouw dochter ophangen terwijl dat jouw eerste argument helemaal niet was. Te lastig dit.
compromis
Is er bij jullie weleens sprak dat er een compromis wordt gesloten, of drijft ieder altijd zijn zin door? Je moet elkaar soms ook iets gunnen. Zo vindt jij dat etentje niet belangrijk, daardoor voelt je man zich miskend en wordt het een issue. Terwijl het een kleinigheidje is.
Maar als jij het gevoel hebt dat hij dat altijd doet, dan ga je er misschien iets te stevig tegenin. Dat zou ik dan bewaren voor de echt belangrijke keuzes die moeten worden gemaakt.
Misschien moet je er ook aan wennen dat als je dochter andere plannen heeft, je haar haar gang moet laten gaan. Dit zal vaker gaan gebeuren. Is ook goed voor haar, als je af en toe voor zichzelf zorgt.
Sinbads vrouw
Je schrijft: "Ook mijn man komt wel eens met de opmerking dat we wel uit eten kunnen gaan. En de ene keer heb ik daar wel zin in en de andere keer niet. Als er van mijn kant uit een "nee" komt, dan wordt dat rustig geaccepteerd, en eet hij smakelijk zijn bordje thuis leeg. En soms heb ik zin om chinees te halen, en heeft hij er geen zin in, en dan wordt dat ook "gewoon" geaccepteerd zonder dat een van ons tweeen daar later nog een vervelend gevoel bij heeft."
Leuk jouw voorbeeld: zo zou het bij mij ook gaan. Ik of man doet voorstel. De ander zegt: heb ik niet zo'n zin in. Oké, zegt de voorsteller dan, dan doen we het niet.
Nou, niet zo bij mijn man. Als hij iets wil doen en ik zeg "niet zo'n zin" dan is hij meteen boos.
Daarom had ik juist zoiets "oké dan gaan we wel uit eten" (zo niet gezegd tegen hem, maar in mijn hoofd), omdat ik weet dat hij dan meteen boos wordt en ik dat de moeite niet waard vond.
Toen bleek dat mijn dochter niet wilde en mijn man gewoon over haar argumenten heenwalste omdat hij gewoon uiteten wilde, had ik zoiets: ik vind dat zij valide argumenten heeft en dat hij daar best een keer rekening mee kan houden (en zelfs als ik het zelf leuk had gevonden om uiteten te gaan dan zou ik het ook hebben gelaten als ik had gemerkt dat zij er geen zin in had met argumenten - we zijn ook net vorige week al 2x uit eten geweest en het is geen speciale gelegenheid).
Gonniegans
Je zegt precies wat ik denk: ik vind dat mijn man anderen (of in elk geval mij) niets gunt.
Hij doet zelf wat hij wil, gaat sporten, naar sportwedstrijden of tv kijken in het weekend, of wat dan ook wat hij wil (en doet verder weinig in huis).
Maar als ik met een vriendin wil afspreken of zelf wil sporten (buiten mijn vaste sportavond) dan vind hij het belachelijk dat ik weer een avond wegga. Hij snapt niet dat ik behoefte heb aan dat soort dingen en gunt me niets.
Dus ja, er zit een zekere frustratie bij mij.
En ja, ik probeer wel eens compromissen te sluiten, maar ook daar is hij niet goed in. Ik heb de indruk dat hij altijd zijn zin wil hebben, altijd wil "winnen", altijd gelijk wil hebben/krijgen. Allemaal vanuit onzekerheid en stoerdoenerigheid, maar zich kwetsbaar opstellen durft hij niet. Ik heb het wel eens gezegd dat hij dat best mag doen, maar doet hij niet. Altijd maar hard van de toren blazen en met machtsvertoon zijn zin proberen door te drijven. Vermoeiend en niet leuk.
Ik had trouwens al geschreven dat mijn dochter zei: dan blijven wij wel met zijn tweeen thuis, maar dat vond man niet meer leuk. Ik heb het vervolgens niet gezegd, maar ik denk als ik toen had gezegd: nou dochter, anders blijf jij alleen thuis, gaan wij met zijn drieen uiteten, dat man ook geen zin meer had gehad, was toen al sacherijnig. Was zijn leuke plan al niet leuk meer.
En ik heb er niet zoveel moeite mee om mijn dochter meer haar gang te laten gaan. Die laten we regelmatig thuis (ook op vakantie) als ze even geen zin in iets heeft. Daar heb ik juist begrip voor en gun haar dat ook. Daar heeft man vaak meer moeite mee, omdat hij het leuk vindt als zij ergens bij is.
Het klinkt misschien wat overdreven en zelfingenomen, maar ik doe mijn hele leven niets anders dan rekening houden met anderen en anderen hun pleziertjes gunnen (man en kinderen dan), dus ik kan daar juist heel ver in gaan. Maar krijg daar met de kinderen genoeg liefde en lol en waardering voor terug. Helaas van mijn man niet.
Eigenlijk vind ik zijn reacties vaak erg kinderlijk/puberig. Als hij zijn zin niet snel genoeg krijgt wordt hij boos en opstandig. Eigelijk gedraagt hij zich vaak puberiger dan mijn puberdochter en andere kind.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet veranderen.
verongelijkt en tekort gedaan.
Je schreef om 22:50
Leuk jouw voorbeeld: zo zou het bij mij ook gaan. Ik of man doet voorstel. De ander zegt: heb ik niet zo'n zin in. Oké, zegt de voorsteller dan, dan doen we het niet.
Nou, niet zo bij mijn man. Als hij iets wil doen en ik zeg "niet zo'n zin" dan is hij meteen boos.
Daarom had ik juist zoiets "oké dan gaan we wel uit eten" (zo niet gezegd tegen hem, maar in mijn hoofd), omdat ik weet dat hij dan meteen boos wordt en ik dat de moeite niet waard vond.
en om 23:05
Maar als ik met een vriendin wil afspreken of zelf wil sporten (buiten mijn vaste sportavond) dan vind hij het belachelijk dat ik weer een avond wegga. Hij snapt niet dat ik behoefte heb aan dat soort dingen en gunt me niets.
Dus ja, er zit een zekere frustratie bij mij.
En ja, ik probeer wel eens compromissen te sluiten, maar ook daar is hij niet goed in. Ik heb de indruk dat hij altijd zijn zin wil hebben, altijd wil "winnen", altijd gelijk wil hebben/krijgen. Allemaal vanuit onzekerheid en stoerdoenerigheid, maar zich kwetsbaar opstellen durft hij niet. Ik heb het wel eens gezegd dat hij dat best mag doen, maar doet hij niet. Altijd maar hard van de toren blazen en met machtsvertoon zijn zin proberen door te drijven. Vermoeiend en niet leuk.
en
Het klinkt misschien wat overdreven en zelfingenomen, maar ik doe mijn hele leven niets anders dan rekening houden met anderen en anderen hun pleziertjes gunnen (man en kinderen dan), dus ik kan daar juist heel ver in gaan. Maar krijg daar met de kinderen genoeg liefde en lol en waardering voor terug. Helaas van mijn man niet.
Eerder schreef je op mijn eerste reactie: Waar leid je uit deze situatie uit af dat ik me chronisch tekortgedaan voel? (ik denk wel dat je gelijk hebt dat hij zich tekortgedaan voelt)
Lees bovenstaande nu nog eens. lees nu eens echt wat je geschreven hebt. Vind je niet dat je een tikkie verongelijkt en tekortgedaan overkomt? en dat je je waarschijnlijk ook zo voelt?
De vraag is nu, wil je gelijk hebben, of wil je dat er iets veranderd?
Ik weet wel, je kunt de ander niet veranderen. Je kunt wel leren anders te reageren, waardoor je anders in en uit een situatie komt, en waardoor je de kans creeert dat je man daar ook anders op reageert.
Een mogelijkheid is om dat te doen samen met een psycholoog of psychiater te doen. Alleen of met je beide.
En als je het niet voor jezelf wil doen, dan zou je kunnen overwegen om dat voor je dochter te doen. Want ook zij leert van dit gedrag, zij leert dat dit "normaal" is. Dat het haar "taak" in het leven is om alles te doen om haar vriendje/man maar gelukkig te maken, ten koste van zichzelf.
tja, er zit meer in.....
ik begrijp wel dat hij geirriteerd reageert. Jij stemt eerst toe; eigenlijk omdat je er niet zozeer zin in hebt maar eerder voor de lieve vrede. Als vervolgens je dochter haar kontje tegen de krib gooit, ga je met haar mee.
Dat is zo'n 'waait met alle winden mee' verhaal en dat is natuurlijk niet eerlijk. Ik denk dat jij er aan moet werken dat je eerlijker bent en voor je eigen zin uitkomt. Je maakt het alleen maar erger als je vaak met hem meegaat 'voor de lieve vrede'.
Je schrijft:"Eigenlijk vind ik zijn reacties vaak erg kinderlijk/puberig. Als hij zijn zin niet snel genoeg krijgt wordt hij boos en opstandig. Eigelijk gedraagt hij zich vaak puberiger dan mijn puberdochter en andere kind.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet veranderen."
Zoals iemand anders ook al zegt: je moet hem niet willen veranderen. Als je een bepaald patroon ziet bij de ander betekent dat dat jezelf ook in dat patroon zit. De opstandige puber die steeds vaker zijn zin doordrijft omdat ie de ruimte krijgt van zijn sussende moeder. Stap uit die rol en gedraag je alsof hij een volwassene is. Want dat issie..... of zou hij moeten zijn.
meteen eerlijk zijn
Voortaan als je ergens geen zin in hebt, dan kan je dat beter meteen zeggen. En een alternatief voorstellen, "leuk idee, maar ik ga nu al koken, laten we dat komend weekend doen". Ik zou gemok hierover negeren geloof ik. Kan mij er eigenlijk weinig bij voorstellen, moet ik eerlijk zeggen. Maar ik zou het toch vooral zijn probleem vinden. Misschien zou ik hem een beetje plagen ermee. Maar dat is misschien olie op het vuur.
Maar goed, zelf eerlijk blijven en gemok negeren.
gunnen
Ja er speelt veel meer volgen mij. Jullie zijn op een punt waarbij je elkaar niks meer gunt. Als je wil dat hij rekening houdt met jouw wensen moet je hem dat vertellen en voorstellen op dag x weer zijn zin te gaan doen. Onderhandelen. Af en toe nee zeggen (als je het echt niks vindt, niet omdat je hem wil opvoeden) maar hem ook iets gunnen.
sinbadsvrouw
Zou je iets anders willen gebruiken om aan te geven wat je citeert en wat niet want helaas is het lastig lezen zo en je teksten zijn wel de moeite waard!
Dalarna
Dank je wel voor je opmerkingen, heb jij een idee of een voorbeeld hoe ik het duidelijker kan maken?
Wat dat aangaat mis ik de "quote" functie hier op het forum en ik heb nog geen prettige manier gevonden om dat te omzeilen.
@Sinbads vrouw
Quote: Sinbadsvrouw #22
Wat dat aangaat mis ik de "quote" functie hier op het forum en ik heb nog geen prettige manier gevonden om dat te omzeilen.
Niet de tijd maar het berichtnummer, naam en regel noteren.
Zou dat een optie zijn?
Jasam: Dank je wel,
Dat is inderdaad een optie 
Ik ga er aan proberen te denken!
@Sinbads vrouw
Kreeg een keertje het halve forum over me heen omdat ik niet duidelijk had gemaakt dat ik iemand "quote", aldoende leert men 
Reacties als: je hebt zelf gezegd... en nu zeg je het tegenovergestelde...
Fay W / Mijntje; eerlijk zijn of iets gunnen?
Tjee, moeilijk hoor jullie adviezen.
Fay vindt dat ik eerlijker moet zijn. Dan zou ik dus hebben moeten zeggen dat ik nu geen zin heb maar dat we een andere keer wel kunnen gaan. Is man boos, maar kan ik inderdaad zijn gemok (hopelijk niet erger) negeren.
Maar Mijntje schrijft: "Jullie zijn op een punt waarbij je elkaar niks meer gunt." Dat is dus, wat mij betreft, echt niet waar.
Ik gun hem nog steeds heel veel van zijn pleziertjes, rust en wat dies meer. Echt, geen probleem als hij iets wil doen/sporten/kijken. Ik laat hem. (Jammer alleen dat hij vervolgens weinig in het huishouden doet, maar dat terzijde). En ook gunde ik hem dus dit etentje waar ik geen zin in had, daarom zei ik er juist in eerste instantie niets negatiefs over (totdat bleek dat dochter er geen zin in had en ik wilde dat hij haar wens serieus nam).
Wat moet ik nou doen: eerlijk zijn of hem af en toe iets gunnen?
Of moet ik dan zeggen: ik heb geen zin (liever een andere keer), maar omdat jij het vast leuk vindt en ik het jou gun kunnen we wel gaan?
Nou, dan is hij ook al niet vrolijk meer.
En moet zijn wil altijd voorgaan op de wil/wens van een van de kinderen of die van mij?
Sinbads vrouw; citeren
Bij citeren kan je ook zeggen:
Jij zei/schreef/gaf aan: "......."
Ik vind...... (en dan komt je eigen mening).
Zoiets? In elk geval vind ik aanhalingstekens bij citeren wel erg handig.
Maar die van Jasam met het nummer van de posting is wel heel goed, lekker snel terug te vinden met de context.
Liefde = geven
Ik begrijp niet helemaal hoe jullie huwelijk in elkaar zit.
Je hebt het over "gunnen" en "eerlijk zijn", "winnen" en "mokken".
Sorry, maar wanneer worden jullie volwassen?
ja nee
Ok. Het is geen wedstrijdje natuurlijk in hem iets gunnen of je eigen plan te trekken. En je hoeft ook niet alles tegen je zin te doen, liever niks eigenlijk.
Maar weet je zelf nog wel allemaal wat je wilt? Als je eerst zegt ja en daarna nee is dat natuurlijk wel verwarrend en voor je man ergerniswekkend. Misschien moet je wat duidelijker zijn in wat je wilt, of niet wilt en zeggen waarom. Dan krijg je begrip. Ofwel van je man of van je kinderen.
Of wil je hem te teveel pleasen, omdat je bang bent dat hij je anders niet aardig vindt? En dat je daardoor over je eigen grenzen gaat? Is dat het? (dat herken ik wel in een vroegere relatie, en daar word je niet gelukkig van!)
Misschien tijd om eens met z'n tweetjes erop uit te trekken, in een weekend ofzo. Qualitytime.
Een warm gezin zijn
Jij bent niet de enige die zich tekort gedaan voelt. Ook jullie puberdochter voelt zich niet gehoord en gekend in haar probleem door hem. Nu kun je dat oplossen door haar niet mee te nemen, maar het zou zoveel gezelliger en warmer zijn als jullie samen een oplossing zouden kunnen vinden. Een restaurant met gezond eten en afspreken om allemaal het toetje over te slaan ofzo. Een dergelijke oplossing voedt de warme banden in het gezinsleven en iedereen komt tot zijn of haar recht en wordt gehoord.
Er zijn hierboven al zinnige dingen gezegd over jullie relatie, maar met deze houding gaat pa enorm botsen met dochter, maar straks ook met kind twee. Als ouders niet in staat zijn tot het vinden van compromissen wordt het leven met pubers heel zwaar. De oplossing om het conflict te mijden en niet iets samen te doen kan als het vaak gebeurd het gezinsleven wel erg kaal en armoedig gaan maken, ondanks de luxe die er is.
Heks
Dank voor je reactie. Inderdaad goed om over compromissen na te denken, want inderdaad anders blijven er weinig gezinsactiviteiten over.
Ik hoop daar zelf volgende keren aan te denken, en ik hoop dat mijn man daarvoor open staat. Hij wil nl. wel gezinsactiviteiten doen, als die zijn wat hij wil doen. Of hij flexibel genoeg is om zich dan op zo'n moment aan te passen vraag ik mij af.
Ik krijg steeds meer de indruk dat hij het gevoel heeft dat hij verliest, wat hij dus niet wil, als zijn voorstel niet precies zo uitgevoerd wordt zoals hij het in gedachten heeft.
Op andere reacties kom ik nog terug als ik meer tijd heb.
