Wens van man honoreren?

Haha, die vaatwasser!

Ja, dat doet mijn man ook! Dat is er echt niet uit te krijgen. Voor mij komt dit in de categorie van: jammer maar helaas, dan doe ik het wel. Pick your battles: wat is voor MIJ echt belangrijk? Dat kan anders zijn dan voor iemand anders. Wat betreft de reden: misschien is het te ingewikkeld voor hem dat die vaatwasser soms leeg is, soms vol, soms vies, soms schoon? Bedenk dat hij toch al op zijn tenen moet lopen en dit kan er misschien net niet bij.

En net als AnneJ zegt: facultatief plannen. Hij hoeft niet mee, maar jij gaat wèl. En dat zal hij niet leuk vinden, maar jij vindt ook wel eens iets niet leuk. Hij wordt gelukkig van thuis zitten, jij niet. Daar moet je dus iets mee. Dat lijkt me een "strijd" die wel de moeite waard is om te voeren. Overigens ga ik daar helemaal geen strijd over aan; ik deel het mee.

Op mailtjes krijg ik ook nooit antwoord. Mijn valkuil is dat ik dan wel heel veel alleen ga beslissen, ook over de kinderen. Daarover heeft mijn man me laatst terecht teruggefloten. Het probleem is dat hij de opvoeding bijna helemaal aan mij overlaat, en dan opeens roept: dit wil ik niet! Voor mij is nu dus de uitdaging dat ik even stop en nadenk als een kind me ergens toestemming voor vraagt: even met je vader bespreken.

contextblindheid

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6177/Malou-van-Hintum/article/detail/3607849/2014/03/05/Iedereen-moet-meedoen-maar-de-praktijk-is-ingewikkelder-dan-de-slogan.dhtml
"Participeren vraagt niet alleen een inspanning van de mensen die weer gaan meedoen, maar ook van de mensen die allang meedraaien. Die zijn op hun manier ook vaak contextblind; en ook zij herkennen dat dikwijls niet."

Hoe paradoxaal zaken vaak zijn rondom autisme. Zogenaamde 'normale' mensen stellen onmogelijke eisen maar zien niet waar ze zelf onhandig gedrag vertonen dat echt niet helpt.

Dit verhaal gaat over regels en de mogelijke uitzonderingen. Hoe je situaties aanleert.

Even algemeen / autisme bespreken

Ik klonk de afgelopen dagen wellicht wat gestressed. Dat klopte ook. Hij was in de vakantie echt continu boos en onaardig, kon echt niets goed doen. Daarna bleef hij erg bozig, het hield maar aan. Inmiddels is hij weer uit zijn boze bui en doet hij weer "normaal" en hebben we aan tafel zelfs weer gezellig met de kinderen gepraat en gelachen. Pfff.

Maar ik ga er toch wel werk van maken om dingen te veranderen, want ik houd het toch niet langer vol om steeds maar mijn conflictvermijdende gedrag te hanteren (wat overigens toch nog vaak mislukt, wat blijkt uit al zijn boze uitvallen de laatste tijd).

Maar twijfel zelf nou nog steeds of ik met hem nou toch moet praten over het feit dat hij gedrag vertoont waar ik moeite mee heb. Als ik over ass of autisme begin slaat hij misschien op tilt, maar misschien ook niet.

Aan de andere kant: ik wil best met zijn "gebruiksaanwijzing" rekening houden, maar zou het nog veel fijner vinden om dingen met hem te bespreken, wat hem zou helpen (en waar mijn grenzen liggen). Want ik kan wel dingen bedenken, maar misschien hoeven die van hem helemaal niet.

Bijv.: vaste plekken aan tafel. Ik kan wel zeggen: dat gaan we voortaan doen. Maar als hij dat helemaal niet wil?

Of vakantie: de veranderingen kunnen stress opleveren. Nu willen we misschien nog een lang weekend weggaan (ergens komende maanden). Ik kan zeggen: misschien moet je maar niet meegaan als je het te druk vindt. Maar dat vindt hij misschien niet leuk om te horen. Gaat dan toch mee, en raakt dan misschien weer zo in de stress?

Hoe pak ik dat nou aan als ik autisme/asperger (ass) niet kan bespreken met hem?

nee niet boos, kinderachtig

als ie van die spontane acties bedenkt, kan ie denk ik ook wel flexibeler zijn dat dat dan toch niet doorgaat. Hij gedraagt zich toch een beetje als een verwend kind. En als je maar uit blijft geven wordt je misschien wel verwend Het is best lastig om, als je veel uit te geven hebt, die niet over te brengen aan de kinderen trouwens. Ik zou er ook wel voor pleiten om wat rustiger aan te doen met geld uit geven.

observeren

Misschien is het handiger om eerst even goed te observeren, te luisteren en na te denken. Een concreet punt kan zijn de zithoek met de lamp. Je kunt je man vragen wat hij er van vind als iedereen in de zithoek een eigen plek heeft? En wat die plek dan zou kunnen zijn. Wat heeft iedereen nodig.
Helemaal niet nodig om daar 'autisme' of wat ook aan te verbinden. Zonder dat kun je zaken ook wel bespreekbaar maken.
En helemaal mooi is als je man zelf met iets komt wat je al gesignaleerd hebt en waar je dan met hem mee kan denken over een praktische oplossing. Want het slaat gewoon beter aan als hij daar zelf ook mee bezig is. Anders komt het voor hem misschien als een donderslag bij heldere hemel en onderbreekt het zijn gedachtentrein die met hele andere dingen bezig kan zijn.
Niet teveel tegelijk willen, maar eerst een meer analyserende houding aannemen kan helpen. Niet oordelende, maar observerende houding, neem zaken niet te snel persoonlijk.

weekend weg

Misschien kun je eerst even nadenken wat de opties zijn. In elk geval een hotel of huisje met genoeg ruimte zodat hij ook zijn rust kan nemen. Hij houdt van sport, misschien kun je iets zoeken waar hij dan alleen kan gaan sporten terwijl jullie de stad gaan verkennen.
Dan heb je al 2 opties. Hij gaat mee maar kan ook dingen alleen doen dat is voor hem eenvoudiger en minder stressvol.
Optie 2 kun je hem aanbieden om dat weekend thuis te blijven, maar dat klinkt inderdaad minder aantrekkelijk.
Denk ook na hoe je het met eten doet. Uit eten kan leuk zijn maar ook erg druk zijn. Misschien vind hij het wel prettiger als jij eten besteld en laat bezorgen. Informeer dan even bij hotel/huisje wat daarvoor de mogelijkheden zijn.
Zorg dat er genoeg rust in gebouwd zit en maak een planning zodat hij weet wanneer hij die rust heeft.
En als je dan besluit om een middag de stad te gaan verkennen, doe dat dan ook. Niet je op het laatste moment bedenken en iedereen loopt thuis rond waar hij verwacht had rust te krijgen. Verzin dan wat anders.

ross greene

De methode van ross greene is erg geschikt om te gebruiken zonder diagnose, label, of wat dan ook.
Er zijn drie stappen
Eerst iets als: ik merk dat we iedere keer irritatie onderling krijgen, als we aan tafel gaan. Wat is er aan de hand? En dan moet je slim doorvragen, tot je snapt waarom die ander geittiteerd raakt bij het aan tafel gaan.
Als je dat snapt, kun je je eigen zorg op tafel leggen, iets als: oh,ik snap nu waarom je het irritant vindt, bedankt voor je uitleg. Ik zit er alleen wel behoorlijk mee. Ik wil heel graag rustig met elkaar kunnem eten. (Of wat dan ook jouw zorg is)
En dan komt stap drie: ik vraag me af of we een oplossong kunnen verzinnen, waarbij jij .... en ik ..... heb jij misschien een idee?

Deze gesprekken doen eerst een beetje geforceerd aan. Ik doorliep de stappen verdeeld over verschillende korte momentjes. Maar tegen woordig gaat het helemaal van zelf. Het is ook wel logisch. De legitieme zorg van de een en daarnaast de legitieme zorg van de ander. Waarna je samen een oplossing zoekt, waar je allebei mee kunt leven.
Bepaalde dingen moet je niet doen. Niet ja maren. Geen verwijten. En geen zinnen zoals: jij doet ook altijd....

Niemand doet iets altijd.

precies

Houdt het concreet, neutraal en feitelijk, zonder teveel uitwijdingen. Zeg liever even niets en denk na dan je op te gaan winden en emotioneel te worden. Dat helpt niet. Dan moet het maar weer even stoppen. Andere keer.

luister goed

En luister goed. Wijs hem niet te snel af als je denkt dat dat nou 'onzin' is of 'pietluttig' of egocentrisch of wat ook. Probeer letterlijk te nemen wat hij zegt, zonder oordeel, gewoon belangstellend.

kind van

beste Even zo,

Even een reactie op het gedrag van je dochter in relatie tot je man. Dit komt mij namelijk zeer bekend voor. Ik was ook het kind dat begon tegen te sputteren wanneer mijn vader onredelijk en humeurig was. Ik kreeg een eigen mening en ventileerde die mening ook. Dit in tegenstelling tot mijn moeder die altijd aan het schipperen was en de lieve vrede wilde bewaren.

Mijn moeder reageerde net zoals jij: toen ik eenmaal niet meer mee deed aan het sparen van mijn vader hield zij er ook subiet mee op. Ze begon mij te steunen. Aan de ene kant omdat ze het zielig voor mij vond dat mijn vader zo onaangenaam tegen mij deed, aan de andere kant omdat ze meer vrijheid rook voor zichzelf. Het resultaat van deze draaibeweging van mijn moeder was dat mijn vader natuurlijk furieus werd. Hij voelde zich plotseling van twee kanten aangevallen. Dat ik moeilijk deed was tot daaraan toe maar dat mijn moeder hem afviel was reden tot een huwelijkscrisis. Bovendien keerde de woede van mijn vader zich ook enorm tegen mij. Ik was degene die alles verstoord had.

Mijn advies aan jou is dus om duidelijk te zijn over wat jij wilt en dit niet via je dochter op te eisen. Ook zou ik niet teveel in de overlegstand gaan maar gewoon zeggen wat je gaat doen of niet doen. Natuurlijk is dit niet ideaal in een relatie maar je houdt hem zo een spiegel voor. Hetzelfde met boosheid: word jij wel eens boos? Gewoon ontploffen als hij onredelijk is kan ook helpen. Naar mijn mening is dit allemaal veel doeltreffender dan het bedenken welke stoornis manlief heeft en hoe je hiermee om moet gaan. Jouw man is namelijk niet jouw kind en jij bent ook niet zijn psychiater. Jij bent gewoon jij, zijn partner.

Zoals je ziet ben ik nog steeds goed in een beetje provoceren. Niet iedereen zal het met deze handelwijze eens zijn. Maar ik ben heel huiverig voor al die vrouwen die hum man met fluwelen handschoentjes aanpakken. Bbbrrrrrr.

Succes!

Jutta

Fijn

Wat een fijne en goede reacties van jullie allemaal.

Ik heb nu geen tijd om te reageren maar ik ben blij met jullie reacties. Stof tot nadenken en mooie concrete dingen die ik kan doen en rekening mee kan houden.

Nee

Ik zou met dochter thuis gebleven zijn. Ik zou het sterk vinden dat ze aan haar dieet denkt en dat niet zo maar onderdanig naar vader toe los laat. Ik zou aan hem de keuze laten te gaan met andere dochter of thuis mee eten,
Dus neen, ik zou dochter haar argument goed vinden en haar steunen in dit vol te houden en niet zomaar te knikken.
Aan pa de keuze wat hij doet met de overige mogelijkheden (met jongste of thuis met jou eten).

AnneJ; weekend weg

Anne, nog even over dat weekend weg.

We hebben afgesproken (met de kinderen) om naar een stad te gaan. Druk dus...

Als ik vraag of hij nou echt naar die stad wil en hij zegt "nou liever niet", dan vind ik het wel sneu om de kinderen weer teleur te stellen (eerder zouden we naar een land gaan waar ze zich op verheugd hadden en daar wilde hij uiteindelijk niet naar toe gaan). Dus ik zo bij voorkeur wel vasthouden aan de al afgesproken bestemming.

Maar rust inbouwen in het programma (voor hem) zou ik dus ook kunnen bespreken? Dat heeft hij in het verleden ook wel aangegeven dat hij dat prettig vindt.

En misschien gewoon vragen hoe we het kunnen inrichten, dat weekend in die stad, zodat hij het leuk vindt?

Maar stel dat hij meer rust wil (lekker in hotel) dan wij? Dan is het toch niet gek als wij dan nog wel even extra rondlopen/dingen bezichtigen? Dan hoeven we ons toch niet helemaal aan hem aan te passen?

Even zo

Ik heb geen ervaring met een man-met-gebruiksaanwijzing, maar wel met een kind. Zo'n weekendje weg, en alle drukte die dat oplevert, is heel herkenbaar. Als het aan zoon ligt, blijven we altijd thuis. We leggen dus steeds weer aan hem uit dat we weten dat hij graag rust wil, dat altijd thuis blijven een te groot offer is voor de anderen, en dat we dus een goede balans zoeken met z'n allen. Dus wel zo nu en dan een weekendje (of hele vakantie) weg, maar inderdaad voor hem meer rust in bouwen. Dat voelt soms als ongezellig, maar werkt toch uiteindelijk het beste. Je steeds aan elkaar moeten aanpassen lukt niet, daar wordt niemand blij van, dus dan maar liever 'opsplitsen'. In de kerstvakantie waren we nog een paar dagen in een grote stad. En zoon heeft aanzienlijk minder van de stad gezien dan wij. Maar twee uurtjes alleen in het hotel vond hij heerlijk, en het gaf ons de ruimte om dingen te bezichtigen die hij niet leuk vond.
Volgens mij werkt dit prima als iedereen zich op een dergelijke aanpak instelt, dat voorkomt te hooggespannen verwachtingen. En zie ook de kansen die dit oplevert: als je man een paar uurtjes in het hotel blijft, ga je met je kinderen lekker shoppen of iets anders doen dat je niet zo snel met het hele gezin zou doen.

afspreken

Je kunt wat handiger afspreken. Pas als alles klopt gaat het door. Dus je kunt beter wachten tot je ook een goede locatie hebt met rustmogelijkheden voor man voor je dat presenteert. Nu heb je de kinderen alweer beloofd welke stad en het is dan nog maar de vraag of je een rustige locatie met sportmogelijkheid kunt vinden.
En verder gaat het dan pas door als je man er een fiat aan geeft tenzij je besluit dat het uitje door gaat met of zonder man. Nu ben je zelf conflicten aan het inbouwen.
Kijk ook even wat het beste werkt. Als je man vraagt of je arrangement goed is kan hij denken dat hij over elk detail moet beslissen en dan is er vast iets niet goed. Biedt je het aan als jou beslissing dan kan hij er in mee gaan of niet.
Het beste is uiteindelijk dat je samen gaat puzzelen. We willen een weekend weg. Wat gaan we doen, wat wil jij, wat willen de kinderen. En dan zoek je daar wat bij.
Ik zou nu ook niet teveel vragen maar gewoon aanbieden wat je uiteindelijk uitgepuzzeld hebt. Misschien heeft je man er dan nog wat aan toe te voegen en dan kun je er nog iets anders van maken.
Maar je geeft aan dat man in het hotel kan blijven of kan sporten terwijl jullie de stad ingaan.

bespreken

"Maar rust inbouwen in het programma (voor hem) zou ik dus ook kunnen bespreken?"
Zo'n vraag is veel te vaag en te open. Je weet al dat man rust wil inbouwen. Dat hoef je al niet meer te vragen. Je biedt een paar concrete punten aan, sport en in het hotel blijven, en/of je vraagt eerst aan man wat hij voorstelt als rustpunten voor zichzelf waar jij rekening mee kunt houden in je reservering.

jeetje

Ik heb hier in huis heel wat te stellen, met man-met -gebruiksaanwijzing en kind- met- momenteel -fikse -gebruiksaanwijzing, en weet je wat nu precies zo confronterend is voor mij aan jouw berichten? Mensen hier zijn nogal geneigd een soort van *bang* te zijn voor zoon, hetgeen imo erg contra productief werkt. (maar aan man, door alle genoemde redenen, helaas moeilijk uitleggen is...en bij oma doe ik niet eens een poging!)
Op eieren lopen. Jeetje, ik wordt helemaal zenuwachtig bij het lezen van je berichten. Gaat niet goed!
Gebruiksaanwijzing, tuurlijk, rekening houden met, maar volgens mij is dat iets heel anders dan bang zijn. En zo kom je over in je postings op mij.
Weet je, het is allemaal een kwestie van communicatie. Het gaat erom HOE je bijv je eigen grenzen kunt bewaken, en niet OF. Want natuurlijk moet je dat wel doen. Tuurlijk moet je keuzes maken, het is voor niemand leuk om nonstop kritiek te krijgen, dus je maakt niet overal een strijd van. (liever nergens over trouwens, maar het kan heus zonder strijd, al vergt dat wrs de nodige oefening)
Misschien heb ik makkelijk praten, want bij mijn partner doorgaans geen enkele sprake van vervelend gedrag of agressie (behalve als zijn emmer echt te vol loopt) maar ik vraag me toch wel af wat jouw rol in dit alles is. Want vervelend gedrag of agressie pik ik ook gewoon niet. Bij mijn partner helpt overigens praten heel goed, al is het dan vaak éénrichtingsverkeer. Maar hem uitleggen hoe ik zaken ervaar helpt hem wel dingen inzien. (moet wel geregeld herhaald..)
Verder een beetje loslaten, accepteren dat dingen anders gaan dan je zou willen, dat er verschillende belangen zijn. Je hoeft niet alles voor hem op te lossen, maar je bent wel verantwoordelijk voor jezelf! Dat is hoe dan ook de boodschap die je je kinderen toch wil meegeven, en dan is het niet van belang of je bij elkaar blijft of niet.
Het klinkt ook een beetje alsof je je partner slecht kent, ik vind het bijzonder dat je bijv. geen idee hebt of hij vaste plekken aan tafel fijn zou vinden. Of ik nu een idee heb of niet, die vaste plekken zijn er hier (helaas!) al lang, heeft zoon allang opgeëist! Doe niet te moeilijk, een mooie graadmeter hier in huis is prikkelbaar gedrag, zodra mijn zoon prikkelbaar reageert weet ik dat ik iets 'fout' doe. En dan proberen we het op te lossen, liefst samen. Gewoon, heel concreet vaak, zoals Karmijn ook beschrijft. Misschien is het wel zo dat je man ook wel erg op eieren loopt thuis, om maar zo gewoon mogelijk mee te draaien?
Wat ik als eerste zou doen is weer in contact proberen te komen, probeer iets te verzinnen om jullie beiden te laten ontspannen zodat je echt weer in gesprek kunt komen. Het is echt niet zo dat mensen met ass niet kunnen praten! (maar er zijn soms wat meer voorwaarden nodig)

het frame

"Goh, dat is een goede! Ik zeg best makkelijk sorry, maar inderdaad dat misbruikt hij, voelt zich daardoor gesterkt dat ik de "sukkel" ben die de domme dingen doet. Ik ga daar eens op letten"

Wat je man doet en zegt kun je ook anders leren interpreteren. Iemand met autisme denkt vaak heel letterlijk. Alsof jij jezelf 'beschuldigt' door sorry te zeggen. En natuurlijk kan dat bijdragen aan een beeld van jou voor hem als 'sukkel' maar dat is hier niet de primaire gedachte.
Mensen met autisme zijn door hun detailgerichte manier van denken vaak gericht op 'foutjes'. Ik heb mijn kinderen geleerd dat dat voor mensen niet zo werkt. Robotjes ontleed je minutieus op 'foutjes' want anders heb je een probleem met de programmering. Mensen zijn geen robotjes. Die proberen wat, stellen zich weer bij, zijn vaag, experimenteel, lerend, sociaal. Daar kijk je niet naar de foutjes maar juist wat leuk is aan mensen en het waard om elkaar een goed gevoel over te geven. Want als je je aangenaam gedraagt naar elkaar toe kun je beter zaken voor elkaar krijgen, samenwerken, samen iets maken, het goed hebben. Bij mensen op foutjes letten is een recept voor ongenoegen en ruzie en verbroken relaties.

misbruik

Als je dat niet weet ben je blijkbaar geneigd om te denken in termen van opzettelijke slechte bedoelingen als misbruik. Het is niet met opzet dus, het is een manier van denken die an sich 'neutraal' is.

het oordeel

Dat vind ik het paradoxale bij autisme. Wij leggen zelf dat oordeel er in en daarmee kun je ook juist het slechte voorbeeld geven aan mensen met autisme. Die kunnen dat dan van jou overnemen maar er zelf ook ernstig door bezwaard voelen want zij maken die 'foutjes' ook en dan zijn ze blijkbaar 'slecht'.

jezelf blijven

In het begin vond ik het ook moeilijk. Ik had het gevoel dat ik me zelf corrumpeerde door me anders te gaan gedragen dan ik spontaan zou doen. Dat is wel veranderd. Omdat ik meer inzicht heb kan ik zaken ook beter oplossen en begrip vragen voor mijzelf. Omdat ik noodzakelijkerwijs over tekst en gedrag moest gaan nadenken heb ik er zelf ook steeds meer tekst bij wat ik vroeger intuitief 'gewoon' deed.
Waarom het fout loopt is omdat jezelf wel heel makkelijk kunt schakelen en dat geeft je een manier om soepel in het leven te staan. Ben je in een relatie met iemand die juist helemaal niet soepel kan schakelen dan bots je daarmee. Dat is niet de schuld of de fout van een van beiden maar een logische consequentie van de verschillende manier waarop je denkt en communiceert. De ene manier is niet minder waard dan de andere maar het is wel heel erg belangrijk dat je leert begrijpen hoe je dat beter kunt doen.
Ook al kost het veel energie is het handig om de 'conflictmomenten' te gebruiken om even stil te staan bij handiger manieren van doen.
Dat is moeilijk maar wel aan te leren. Niet bang zijn voor gedoe. Leg gewoon alles even stil en ga even nadenken wat er nou eigenlijk gebeurt.
Je man wil ineens uit eten. Jij vind het prima en zegt ja. Dan denkt je man dat het in kannen en kruiken is. Blijkbaar begrijpt hij niet dat de kinderen hier ook wat in te zeggen hebben.
Dan switch jij naar thuisblijven. Dat is nou eenmaal jou karakter. Jij vind het zowel leuk als uit eten te gaan als met het gezin thuisblijven. Dat wil niet zeggen dat je een deurmat bent en de wensen van de anderen alsmaar inwilligt. Dat wil ook zeggen dat je makkelijk kan schakelen en dat genieten niet afhangt van dit soort kleine beslissingen. Het is handiger om dat ook te erkennen. Anders lijkt het net of jijzelf ook een mens moet worden met rechtomrande wensen en eisen, want anders ben je een deurmat. Dat wil wel zeggen dat het soms moeilijk is om uit te leggen wat jij dan wel wil in een situatie.
Ik wil in elk geval dat we tot een liefst gezamenlijke maar vooral ook tot een beslissing komen waar iedereen tevreden mee kan zijn of kan accepteren. Dat betekent dat ik er moeite en energie in steek om tot die gezamenlijke beslissing te komen. Al duurt het ook even en al kost het ook denkwerk. Het is de consequentie van het samen zijn en samen werken.
Dus juist als er 'gedoe' ontstaat is het zaak om er even bij te gaan zitten, alles te laten vallen, en je even af te vragen wat er nu eigenlijk gebeurt en hoe je daar zo goed mogelijk mee om gaat. Dat vergroot je inzicht en je handelingsvaardigheden.
We zijn te vaak geneigd om zaken zelf maar door te drukken of in te geven voor de lieve vrede of omdat we moe zijn en geen zin hebben, terwijl hier juist de sleutel ligt om beter met elkaar om te gaan en in elk geval meer begrip voor elkaar te kweken.
En ja, ik denk dat dat jou fort is en niet die van je man om dat proces in werking te stellen. Van een autist willen dat die verandert is juist iets dat moeilijk is voor iemand met autisme. En jij bent juist kampioen flexibiliteit.

Incident en gevolg

Ik heb een paar dagen niet gereageerd, wel de reacties gelezen waarvoor dank, omdat ik erg druk was met werk, veel dingen regelen en afspraken.

Inmiddels weer een incident gehad over dat weekend weg. We hadden (met zijn allen bij elkaar) afgesproken weg te gaan en toen ik erover begon was hij dat kennelijk weer vergeten. Werd al pissig dat ik dacht dat het afgesproken was. Ik kreeg toch weer zoiets van "he, herinner ik het me nou niet goed, we hadden het nog over de periode gehad en de wensen van deze en gene en DAT we een weekend daarheen zouden gaan was toch afgesproken?", maar dochter bevestigde het precies zoals ik het me herinnerde (met haar eigen woorden).

Man dus geirriteerd. Toen ik vervolgens zei, nou ja, of het afgesproken is of niet, wil je wel naar ... toegaan? (ik denk: laat de afspraak maar voor wat het is). Toen hij sacherijnig nee zei en ik vroeg waarom niet: geen reactie. Toen ik vervolgens vroeg (in mijn achterhoofd: misschien vindt hij het te druk, maar heb dat niet gezegd): Vind je het vervelend als wij dan wel gaan? werd hij toch boos! Gooien met dingen in de keuken (niet naar mij, maar op de grond). Hij raakte kennelijk in paniek en kan dan dus niet reageren met "Nou nee, dat vind ik niet gezellig" of zoiets? En ik heb het echt als vraag gesteld, niet gepresenteert als feit.

Het rare is: hij heeft zelf ook een weekendje gepland met de kinderen (zonder mij, terwijl ik had aangegeven dat specifieke plan wat overdreven/niet nodig te vinden) en had het zelfs over nog een ander weekendje dat hij met de kinderen (dus ook zonder mij) iets wilde doen (nog niet gepland).

Tjee, het leek of het even iets rustiger was (we hebben zelfs laatst weer gelachen aan tafel met zijn allen), maar het is weer helemaal mis.

Nu wil hij vanavond praten heeft hij gemaild. Ik vrees dat hij nog steeds niet naar zichzelf wil kijken dus ben bang dat hij mij nu zat is en uit elkaar wil. Het zou me erg verbazen als hij zich nu opeens kwetsbaar opstelt en/of bijv. over relatietherapie zou beginnen.

Ik wil graag dat hij met iemand anders gaat praten, want deel van het probleem is volgens mij dat hij nooit met anderen praat (heeft geen echte vrienden) en dus zich alleen maar over mij en mijn gedrag ergert, zonder ooit met anderen te checken of ik echt zo vreselijk ben en of zijn reactie niet erg overdreven is (het - ik en mijn gedrag- wordt denk ik in zijn hoofd steeds erger). Maar hoe krijg ik hem aan het praten met een therapeut of zelfs maar met een familielid van hem? Ik weet niet of het helpt, maar als hij niet naar een peut wil zou ik dat nog beter vinden dan helemaal niets doen en uit elkaar gaan.

Ik heb nog niet met hem gesproken over autisme/asperger/ass.

AnneJ (e.a.) ik reageer later nog wel op jullie postings, nu geen tijd, maar bedankt ervoor.

moeilijk hoor

Vooropgesteld: je kunt zijn gedrag niet voorkomen, het is zijn gedrag.
Ik denk wel dat het niet handig is om over emoties te communiceren. Houd het bij feiten.
Ook heug ik me dat het arrangement nog niet af was. Er was nog geen voorstel voor rust of een vraag aan hem wat hij er nog in wil in dat arrangement voor zichzelf. Als het niet volslagen duidelijk is kan het verwarring opleveren.
En een emotionele respons vragen: of hij het vervelend vind, tja. Wat voor antwoord verwacht je dan? En hoe gaat dat dan verder. En wat gaat dat opleveren voor het weekend. Dat zou ik dus echt niet vragen.
Ik zou vooral oefenen in 'feitelij' maar verwacht wel reactie omdat het nu anders gaat dan anders. Je geeft aan dat je het weekend door laat gaan ongeacht zijn deelname. Dat krijg je nu terug met een initiatief van zijn kant. Daar zou ik even over nadenken.
En aangeven dat je ook graag met zijn weekend meegaat maar als hij alleen met zijn kinderen wil dat dat natuurlijk ook prima is, mits zij dat ook willen.
Maak er niet meer van dan het is. Echtscheiding lijkt me niet aan de orde. Wel dat je man een nieuwe houding moet vinden vanwege verandering in jou gedrag. En ja, dat kan dysfunctioneel zijn. Houdt jij het feitelijk en neutraal. En communiceer niet over emoties.

therapie

Diagnose, therapie. Ik zou zeggen, zoek zelf een therapeut met verstand van autisme, daar ga je niet over en ik denk dat het zaken alleen maar gaat compliceren. Je wil de communicatie verbeteren, dat is je doel. Dat gaat je niet lukken met inzetten op 'praten met anderen' , diagnose autisme, relatietherapie. Niet.
Tenzij je man er zelf mee komt.

ingewikkeld

Weet je? Ik kan je vanaf hier al absoluut niet meer volgen, met die uitjes die jullie aan het plannen zijn. Het klinkt allemaal erg ingewikkeld. Ik zou voorstellen om nu eerst rust in de tent in te bouwen. Helemaaal niet weg dus. (Maar ik hou dan ook helemaal niet van de stress die veroorzaakt wordt door gezellige minibreaks, het is mij de moeite niet waard.)
Is het een idee om samen een soort van beslissingsschema te maken? Zodat jullie eerst een heldere structuur hebben en iedereen niet allerlei aannames aan het doen is? (Assumption is the mother of all....)

stempel

Ik zou zeker niets zeggen over jouw vermoeden van autisme bij hem. Tenzij je graag wilt scheiden Ik vind sowieso dat dit Vermoeden teveel gebracht wordt hier als een feit, uiteindelijk gaat een psychiater hierover. Het is niet niks waarover je praat en ik weet niet of jij wel weet waarover je praat. Hier op het forum, met herkenning door partners en kinderen wordt er al gauw in meegepraat, maar wij kennen jouw man niet irl. Als iemand niet communiceert zoals jij dat wenst is hij niet meteen een autist. En als hij dat al is dan was hij dat allang toen jij er een relatie mee begon.

Je kan er natuurlijk wel je voordeel bij doen door te kijken naar jouw manier van communiceren.

AnneJ; weekendje

Je zegt: "Je geeft aan dat je het weekend door laat gaan ongeacht zijn deelname. Dat krijg je nu terug met een initiatief van zijn kant. Daar zou ik even over nadenken."

Ik heb niet geschreen dat ik het weekend door laat gaan ongeacht zijn deelname. Ik heb gevraagd of hij het erg vond als wij toch gingen (oftewel zonder hem). Toen ging hij uit zijn dak.

Ik heb nog niets geboekt, en ga dat nu ook even niet doen.

NB. Als we in de krokusvakantie met zijn allen (incl mijn man) de AFSPRAAK hebben gemaakt dat we dat weekendje weggaan, dan ga ik er - ja heel raar - vanuit dat het weekendje weggaan een feit is! Raar om daar niet over te mogen spreken.

NB Reden om erover te beginnen voordat ik het hele weekend rond had was omdat de vluchten vollopen (echt: 's ochtends nog beschikbaar, 's avonds als deels goede/goedkopere vluchten weg!), dus daarom wilde ik toch alvast de vluchten boeken en dus met hem bespreken.

Mijntje; autisme

Je schrijft:"Als iemand niet communiceert zoals jij dat wenst is hij niet meteen een autist. En als hij dat al is dan was hij dat allang toen jij er een relatie mee begon."

Klopt, iemand is niet meteen een autist. Er zijn meer aanwijzingen waarom ik dat denk.
En inderdaad dat was hij al toen ik een relatie met hem begon. Had wel wat aparte dingen, maar niet heel opvallend (kan van alles zijn, hoeft geen autisme te zijn, was wel grappig soms, zo eerlijk). Is erger geworden toen de kinderen kwamen.

En wat wil je ermee zeggen: omdat hij het toen al was moet ik nu niet zeuren?

Als hij toen was zoals hij nu is (qua gedrag) was ik NOOIT een relatie met hem begonnen. Maar zo was hij toen dus niet!

Karmijn; beslisstructuur

Je schrijft; 'Is het een idee om samen een soort van beslissingsschema te maken? Zodat jullie eerst een heldere structuur hebben en iedereen niet allerlei aannames aan het doen is?'

Kan je dit iets meer toelichten hoe je dit voor je ziet?

M.n. gezien het feit dat ik het erg moeilijk vind om "lange" gesprekken met mijn man te voeren (lang = waarbij ik meer dan 3 x iets zeg over een onderwerp).