weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan....

joh

wat maakt het uit, kwel je zelf niet zo achteraf. De kans dat je nogmaals in zo'n situatie komt is erg klein en als jij jezelf in de spiegel kunt aankijken dat je hebt gedaan wat je goed achtte op dat moment is dat het belangrijkste.
Is dit diezelfde man van Zweden?
Of is dit weer een andere?
gr Angela

Niets

Het is raar dat jouw partner je alleen voor die kinderen liet zorgen en je daar niet in bijstond. Je moet de schuld dus niet bij jezelf zoeken. Blij dat je van de man af bent.

voelt nog steeds oneerlijk

nee is andere man. met die eerste man heb ik een kind. toen lang alleen geweest en toen dus een relatie met deze man.

het is inderdaad achteraf echt achterlijk. vader en moeder kregen gigaveel geld van de staat om zich te ontlasten. ik liep in de vakanties echt dagenlang met drie kinderen, dus die van hem en die van mij.

oudste kind gedroeg zich ook als een volwassene, dat hield in dat ze zich met alle volwassen processen in het huis bemoeide, ook financien, maar ook hoelaat mijn kind naar bed moest. als een vriendin van me op visite kwam ging zij erbij zitten alsof ze de derde vriendin was. als ik dan heel rustig en aardig zei dat ik liever even alleen met mijn vriendin wilde praten omdat we het over grotemensen dingen wilden hebben en vervolgens met een goed alternatief kwam (pak maar even wat drinken en ga anders even kijken of er een vriendin is, of even dit of dat) dat flipte de boel daar al door.

ook zo raar

als ik iets wilde gaan doen (bv hapjes maken) en zijn oudste kind zei: ik ga helpen (dus niet mag ik helpen) dan kon ik in geen enkel opzicht zeggen dat ik het liever even alleen wilde doen. Als ik dan aan mijn eigen kind vroeg of die ook wilde helpen was het huis te klein want vader werd dan boos omdat ik ook wel door moest hebben dat zijn oudste dochter in haar eentje wilde helpen en waarom moest mijn kind daar dan ook gelijk bij? Omgekeerd als mijn kind vroeg of hij ergens mee mocht helpen MOEST ik ook zijn kinderen vragen, anders vond vader het niet eerlijk dat ik alleen mijn kind het vroeg en oneerlijk naar zijn kinderen toe.

Ja klinkt zo

Ja, dat klinkt echt als een gezin met kinderen met autisme. Het aparte is dat het vaak niet uit te leggen valt aan hulpverlening hoe ingewikkeld dat kan zijn. En juist daar zou je hulp bij willen als ouder. Begrip, tips en overleg, puzzelen.
Die dingen die zo lastig zijn. Een kind kan het beste contact aan een op een. Maar een kind wil ook niet buitengesloten worden. Je wordt steeds handiger om dat in je gezin te bemiddelen.
Maar het kan allemaal onlogisch en onhandig overkomen, terwijl een kind echt niet zonder jou leiding en hulp kan op zo'n moment.
En sommige situaties zijn echt niet eenvoudig op te lossen en kosten veel denkwerk, overleg, puzzelen en soms toeval en geluk.

...

als dat dan zo is Annej, kan mij mij dan het volgende uitleggen:

Waarom kregen vader en moeder zoveel hulp, steun en vooral geld om zich van hun eigen kinderen te ontlasten? En werd er tegen mij gezegd succes ermee? Moeder was praktisch nooit met haar kinderen, veel te lastig enz voor haar.

Per saldo was ik vele malen meer met de kinderen dan de eigen moeder!

En andere vraag: er is een hulp instantie bij ons geweest die de kinderen testte. Die vrouw zei lachend tegen vader: wist je al dat je ook je huis kan verbouwen van het pgb?

Toen ik zei dat het toch logisch was in een samengesteld gezin dat er ook hulp en steun komt voor het complete gezin dus alle personen (mijn zoon leed er bv extreem onder dat hij continu in zijn buik werd getrapt en getreiterd)

Vrouw van hulpverlening zei letterlijk: hoe het mijn jouw kind gaat, dat maakt ons verder niet zoveel uit. Alleen de twee andere kinderen.

...

Ook zo raar:

Jongste kind kon niet tegen grapjes maken (niet tegen haarzelf maar ook niet als bv twee anderen tegen elkaar een grapje maakten) Gevolg: drie uur lang driftbuien.

Oudste kind vond het juist fantastisch om andere kinderen het leven zuur te maken en wist heel goed de zwakke plekken te vinden en continu hetzelfde te doen bij nog hele kleine kinderen.

Mijn kind moest dus steeds meemaken dat als hij per ongeluk een grapje bv naar mij maakte dat hij volledig door stiefvader de grond in werd geboord omdat dat niet kon tov zijn eigen jongste kind. Op een ander moment liep het oudste kind mijn kind te treiteren met zieke geintjes waar mijn zoon ook echt gek van werd. Daar mocht ik NIKS van zeggen want zijn kind kon er niks aan doen en hij vond het ook niet kunnen dat zij in haar pddnos belemmerd mocht worden (zij vond het leuk om dit bij andere kinderen te doen, dat mocht haar niet ontnomen worden).

Met als gevolg dat mijn zoon er echt kapot aanging. Maakte hij soms per ongeluk een grapje, dan was het huis te klein, want jonste kind kon niet tegen grapjes, dus mijn zoon was de pineut (stiefvader begon te schreeuwen tegen hem). Oudste kind liep ziek achter mijn zoon aan steeds hetzelfde grapje of liet hem honderd keer per dag schrikken.

Hulpinstantie zei dan: Ja zo is het nou eenmaal. Alleen de kidneren met de diagnose tellen. Jouw zoon heeft geen diagnose en zal dus moeten accepteren dat hij negatieve gevolgen zal ondervinden als hij een grapje maakt. Ook moet hij accepteren dat hij steeds zal schrikken of dat er grapjes worden gemaakt.

Mijn zoon moest dus tegen grapjes kunnen hoe gemeen die ook waren want die had geen diagnose!

Zo gemeen! Mijn zoon sliep er niet meer door!

Ik snap

Dat je aan de hele situatie nogal wat frustratie hebt opgelopen.
Niet aardig, maar wel duidelijk, dat de hulpverlening aangeeft er niet voor jou kind te zijn.
Maar ik betwijfel of er veel deskundige hulp is die in dit soort situaties echt goed advies en tips heeft bij jou thuis.
Wij hadden ook een ondermaats aanbod voor wie veel zaken waar ik het over wilde hebben 'hogeschool' waren.
Het klinkt wel alsof je het allemaal vreselijk oneerlijk vind. Dan moet je maar bedenken dat het voor iemand met autisme echt heel lastig is om dagelijks de dag door te komen met anderen en met alle sociale codes die voor hen moeilijk te begrijpen zijn, en voor jou als bij toverslag vanzelf werken.
Jij weet welke toon aan te slaan en in welke relatie je tot mensen staat en hoe je dan de relatie legt. Mensen met autisme weten dat niet spontaan en kunnen dat moeilijk verbeelden, zodat ze makkelijk de fout in gaan en een verkeerde toon aanslaan.
Mensen met autisme moeten daar voortdurend bij nadenken.
Dat zie je niet aan de buitenkant.
Jammer dat je er zo mee in aanraking bent gekomen en dat het zo'n nare ervaring is geworden, juist ook door het onbegrip van vader en hulpverlening.
Want zo hoeft het niet te gaan, maar dat het thuis altijd je continue aandacht en creativiteit vraagt is wel waar. Als je dat niet gewend bent is dat echt veel gevraagd.

kamille

het gaat toch niet om die anderen, het gaat om jou. Jij hebt teveel lopen compenseren. Niet handig, nee, maar je deed wat je dacht dat goed was. In dit geval (en met die man uit Zweden) ben je ontzettend met het verleden bezig.
laat het los . . .
gr Angela

Joh

Wat is je vraag?

Volgens mij gaat dit meer over de pgbs dan over hoe jij dit nou beter had kunnen doen.

...

ik vind echt dat er veel te weinig wordt gekeken naar de andere kinderen in het gezin. de kinderen met de diagnose gaan leuke dingen doen met hun begeleiders, alles wordt betaald, kosten noch moeite worden gespaard. de kinderen die dat niet hebben moeten continu maar slikken. zo ging ik ooit met mijn zoon een keer zwemmen toen de andere kinderen er niet eens waren (die kinderen deden heel veel leuke dure dingen omdat de staat betaalde). gevolg: hele huis flipte door. hoe haalde ik het in mijn hoofd met mijn zoon te zwemmen?

...

t gaat mij vooral om mijn kind

- die moet maar tegen de geintjes kunnen van een kind met een stoornis omdat hij geen diagnose heeft (oja? moet je een diagnose hebben om tegen geintjes te kunnnen? mijn zoon werd er zeer verdrietig van)
- waarom moet mijn zoon uitgescholden worden als hij per ongeluk een keer een grapje maakte?

dat maakt de hulpverlening niet uit. mijn zoon plaste op een gegeven moment weer in zijn broek en bed omdat hij elke keer bang was dat dat oudste kind weer achter een deur stond om hem te laten schrikken of ze ging middenin de nacht onder zijn bed liggen. ik maakte mij zorgen en zijn juf ook.

zegt de hulpverlening: tja...das echt het ding van het oudste meisje. je kan niet verwachten dat dat haar ontnomen wordt. zij vindt het zo heerlijk om anderen te laten schrikken, je zoon past zich maar aan, die mankeert niks.

Slecht gedrag

Kinderen met autisme imiteren veel gedrag omdat ze het zichzelf moeilijk kunnen verbeelden. En helaas is er soms juist veel slecht gedrag naar deze kinderen toe waar zij sterk onder lijden. In de vorm van pesten en buitensluiten. Maar daardoor ook zelf slecht gedrag overnemen waarvan ze de indruk hebben dat dat blijkbaar de standaard is.
Daarom had ik mijn kinderen in sommige opzichten ook liever eerder naar speciaal onderwijs gehad omdat ze daar, vooral op de school van zoon, veel beter op ingespeeld waren om dat te voorkomen, pesten te voorkomen en uit te zoeken, en goed gedrag voor te doen, uit te leggen en aan te leren.
Omdat complex sociaal moeilijk te begrijpen is, kan het al snel heftig bot gedrag over nemen omdat dat eenvoudiger te zien en te begrijpen is en na te doen.
Dan hoop je dat dat goed gedrag is maar helaas bij deze kinderen is dat vaak juist extreem slecht gedrag. Andere kinderen kunnen met extreem agressief gedrag reageren op deze kinderen waardoor het juist vaak fout gaat.

kamille. . .

laat los . . . .
wees blij dat je ervan af bent. En neem je voor hiervan te leren over jezelf, niet over wat anderen beter hadden moeten doen. dus al word je verliefd op iemand met twee kinderen met stoornis, ga er niet mee in zee. Bijvoorbeeld.
gr Angela

Waarom?

Begin je dan met dat je nog steeds niet weet wat je fout gedaan hebt?

Wil je daar echt een antwoord op? Of wil je weten waarom kinderen met een diagnose, in jouw ogen, blijkbaar zo voorgetrokken worden?

Even een tegenvraag: waarom is het een probleem dat het hele huis flipte als jij met jouw zoon ging zwemmen? Waarom laat je toe dat er zo met jou en je kind wordt omgegaan? En waarom was het jouw taak om zijn kinderen bezig te houden? Was je ingehuurd als kindermeisje?

Tja kamille

Het onbegrip in jullie relatie komt echt wel van twee kanten denk ik.

Niet mee in zee

Of bewaak beter je eigen grenzen.

ja lastig

Hij zag t niet zo. Hij zei we zijn nu samen dus t zijn nu onze kinder en. Zijn kinderen gingen naar sixflags etc de staat betaalde. Dat moest mijn zoon maar accepteren terwijl dat voor n kind van vijf ladtig kan zijn. Mar n x zwemmen met hem mocht ik niet. Ook niet als zijn kinder en niet waren. We moesten ons aanpassen aan hun diagnoses.

Jaja

Eigenlijk wil je gewoon even klagen over het pgb-beleid. Zeg dat dan eerlijk, dan hoeven mensen niet inhoudelijk op je verhaal in te gaan.

Pgb

Ik heug me inderdaad een paar collega's zelf met autisme die met speciale regelingen (heb ik in een aantal gevallen ook zelf voor gezorgd, de NVA krijgt regelmatig aanbiedingen) met hun gezin uit konden gaan met hun kinderen.
Je weet gewoon niet wat dat betekent voor een gezin met autisme.
Ik was zo flexibel dat ik overal naartoe kon met mijn kinderen, en ook zaken wist aan te passen en op te lossen.
Maar een kind met autisme heeft de ervaring nodig en wil uiteraard ook weleens normaal meekomen en naar een pretpark gaan. En als je dan een ouder met autisme hebt is dat soms een onmogelijke opgaaf. Waar ik veel bewondering voor heb als mensen zich inzetten om allereerst al een pgb te regelen.
DAt is namelik ook nogal een heksenklus.
Maar omdat je het aan de buitenkant niet ziet, valt het echt soms wel moeilijk te begrijpen. Dat snap ik.
Toch, ik had ook een veel makkelijker leven gehad met mijn kinderen als ik zelf wat meer echte hulp thuis had gehad. Het was nu meer een soort jezelf aan je haren uit het moeras houden, onmogelijk, niet normaal.
En dan heb ik geen autisme.

Het enige wat je fout gedaan hebt

Is dat je je eigen kind en jezelf zo onder deze situatie hebt laten leiden! Je had hier niet aan moeten beginnen en er uit stappen toen het zo duidelijk was dat jouw kind hier enorm onder leed en er aan kapot ging.

Persoonlijk denk ik dat kinderen met autisme goed gedrag aanleren ontzettend moeilijk is en dat goede! externe hulp toch heel belangrijk is om deze kinderen ondanks hun beperkingen op een goede manier mee te laten draaien erg belangrijk is.
Het gedrag van het meisje met pdd-nos (laten schrikken, zieken, echt erg naar zijn naar andere kinderen toe) is absoluut fout gedrag. Dat het meisje daar zo'n plezier aan beleeft en dat ze dat daarom maar ten koste van anderen mag doen zoveel ze wil, dat is niet goed te praten. Hier had de hulpverlening wel moeten helpen, het gedrag van het meisje zorgde voor een slechte dynamiek in het gezin en het aanleren van goed sociaal gedrag is erg belangrijk.
Ook een kind met pdd-nos kan leren dat ze niet 's nachts onder een bed van een ander kind mag gaan liggen en die wakker laten schrikken. Ook een kind met pdd-nos kan leren dat je een ander niet mag schoppen of slaan.

Dat jouw kind uitgescholden mag worden door zijn stiefvader als hij per ongeluk een foutje maakt, dat kan niet. Je bereikt veel meer als je een kind er rustig op wijst en de gevolgen uitlegt.
Geen uitje voor jouw kind als de anderen wel een uitje hebben, wat een onzin! Jouw kind heeft ook behoeftes en omdat hij zich makkelijker kan aanpassen wil dat niet zeggen dat hij zich altijd moet aanpassen.
In een gezin met kinderen met een beperking is het heel belangrijk dat die kinderen geholpen worden, maar het is ook heel belangrijk dat de rest van de gezinsleden op de been blijven en een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Het eerste was aanwezig, het tweede niet en werd ook niet belangrijk gevonden door de vader.

Ik ben blij dat je hier uit bent gestapt. Dat is voor jou en vooral voor je zoon de beste beslissing geweest. Zorg goed voor jezelf, en ook voor je zoon, hij heeft het enorm zwaar gehad.
Kinderpsychologie/speltherapie kan hem misschien helpen om dit een plekje te geven en hem duidelijk maken dat het NIET aan hem lag. Met een beetje mazzel kan de psycholoog jullie beide uitleggen waarom het kind zo reageerde en waarom het zo moeilijk was om dat bij te sturen, dan kun jij het ook wat beter een plekje geven.

De fout was denk ik de relatie tussen jou en de vader

Hij vond dat hij alles mocht bepalen en jij hebt dat toegelaten.

AnneJ geeft allerlei tips hoe je om kunt gaan met autistisch kinderen. Die tips had jij waarschijnlijk graag gehad toen jullie nog bij elkaar woonden. Degene die jou daarin had moeten opvangen, is de vader. Of de moeder, net wie daar beter in is. De hulpverlener had je ook een boek of een cursus kunnen aandragen.

De grootste les voor jou is je niet zo over je heen laat lopen. Zorg goed voor je zoon, die heeft dat nodig.
En maak je niet druk over PGB's. Dat verandert niets meer aan je situatie.

Willen loslaten

Loslaten is soms heel moeilijk. Als je begrijpt waaorm iets gebeurde, het kan verklaren, wilt dat helpen bij het proces van loslaten.
Maar loslaten is ook een keuze. Ook zonder het te begrijpen, kan je kiezen voor loslaten.

Vroeger heb ik een paar jaar zitten wachten op een excuus. Tot ik mij realiseerde dat het ecxuus eigenlijk geen waarde had; ik had dus zitten wachten / kwellen op niets. Toen had ik mijzelf een excuus gemaakt, excuus voor het verdoen van energie en tranen. Dat excuus deed een hoop gewicht van de schouders afvallen.

Het meezeulen van die twijfels en vragen kan ongemerkt toenemen tot een zwaar gewicht. Pas als je dat gewicht van je afgooit, merkt je hoe zwaar die woog.

Soms helpt het op je vragen op te schrijven/van je af te schrijven. De vragen hoeven niet beantwoord te worden. Het papier tot een prop vormen en dan in de vuurkorf mikken, als een soort ritueel, kan helpen dit achter je te laten.

tja

ik heb allereerst dit topic echt niet geopend om te zeuren over het pgbbeleid. wel vind ik dat dit erg raar is geregeld in nederland maar goed, daarover ga ik nu niet in discussie.

ik loop nu alweer een paar maanden met mijn zoon bij diverse therapeuten. hij heeft heel veel psychische schade opgelopen uit die tijd.

Kamille

Dat je zoon schade heeft opgelopen, dat is iets dat jij jezelf kwalijk munt nemen. Je had zijn belangen beter moeten wegen en meer voor je eigen kind op moeten komen. Lijkt me zinvol om dat deel bij jezelf te onderzoeken (en daar zou ik hulp bij zoeken!): waarom je niet jouw eigen grenzen en zelfs niet die van je kind bewaakt.
De rest lijkt mij ruis. Wees blij dat je uit die situatie bent.

eh

munt = kunt

schade

"ik loop nu alweer een paar maanden met mijn zoon bij diverse therapeuten. hij heeft heel veel psychische schade opgelopen uit die tijd."

Ja, als ik jouw verhaal zo lees, kan ik me daar wel iets bij voorstellen.

Het verleden kan je niet meer veranderen.
Accepteer dat.

Dus kijk alleen wat je NU nog eraan kan doen. Hopelijk helpt therapie voor je zoon om de "ellende" van die tijd te boven te komen.

Maar belangrijkste les voor jou is denk ik: waarom ben jij ZO LANG in zo'n relatie gebleven die duidelijk (in elk geval voor jou zichtbaar, niet in het geniep) voor jouw zoon schadelijk was?

Wat is de reden dat jij niet veel eerder uit die relatie vertrokken bent, in elk geval uit huis vertrokken? Een LAT-relatie was al veel minder schadelijk voor je kind geweest (of je had je kind daar misschien zelfs 100% uit weg kunnen houden).

Dat is denk ik wat jij moet onderzoeken om te voorkomen dat je dadelijk weer een nieuwe vriend hebt en misschien weer veel te snel gaat samenwonen, met misschien weer allerlei moeilijke situaties voor jou en je kind vanwege een samengesteld gezin.

Leer van je ervaring in het verleden en maak dezelfde fout niet nog een keer. Je kunt veel beter kijken naar je eigen aandeel, niet naar wat anderen fout deden.

Dat is denk ik wat jij zou moeten doen. Niet proberen te begrijpen waarom autistische kinderen zo doen, waarom je ex zo reageerde en of jij wel of niet iets fout deed. Het is voorbij, dus dat is verspilde energie. Ik denk dat je er veel meer mee bereikt als je je richt op bovenstaande vragen van mij.

Jippox

Jippox en ik postten tegelijk. Jippox iets korter .

Wel zelfde strekking.

...

toen ik iets met die man kreeg was het centrale gedeelte: mijn kinderen hebben een diagnose...alles draaide om die diagnoses, de pgb enz. alles moest ervoor wijken. dat was doodnormaal volgens vader want kinderen horen op nummer een te staan. ja, kinderen ja, maar niet alleen zijn kinderen. ik snap het ook niet want ik heb hulp gezocht hoor, ook bij de instanties waarbij de kinderen liepen maar die zeiden keihard: het gaat ons niet om het welzijn van jouw kind, alleen om die van de kinderen met de diagnose. als ik dan vertelde dat mijn kind weer in de broek plaste omdat het oudste kind hem steeds liet schrikken werd dat wat lachend weggewimpeld. ach ja zo is zij werd er dan gezegd. dat is haar pddnos. belangrijk is dat zij zich lekker voelt in haar wereld en daarvoor moeten anderen soms aanpassingen doen.

niet anderen

maar jij, jij bent tekort geschoten in het beschermen van jouw kind. En dat allemaal -denk ik- om een man te pleasen. Echt, daar zou ik hulp bij zoeken, anders gebeurt het weer. Dat moet je je kind niet aandoen, en jezelf trouwens ook niet.
Leg het niet bij anderen, jij alleen bent verantwoordelijk voor wat er met jou en jouw kind gebeurd en is gebeurt!