weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan....
Hallo,
Ik zag deze rubriek en besloot ook hier iets te zetten.
Ik heb een korte relatie gehad met een man die twee kinderen had met twee kinderen met een diagnose (psychisch). Oudste kind had pdd-nos en dat kwam er in haar geval op neer dat zij de hele dag door de grenzen aan het opzoeken was
- continu vragen stellen (hoelaat gaan we dit waarom mogen we dit niet waarom mag die wel dat etc)
- continu dingen aan het verzinnen was ook over de andere kinderen om die straf te laten krijgen (dit stond ook in haar diagnose dat zij vooral afgelopen jaren bezig was geweest om andere kinderen pijn te doen fysiek en mentaal en daar vreugde uit haalde). Ze wilde ook steeds de andere kinderen bv van dingen afgooien enz....
op een gegeven moment merkte ik dat als ik bv op de vraag: hoelaat gaan we eten antwoord gaf als: rond vijf uur dat dat niet voldoende voor haar was. om een minuut over vijf kwam ze dan met een grijns op haar gezicht mij vertellen dat ik het niet goed op een rijtje had in mijn hoofd want het was al vijf uur geweest. of ze ging gillen: je had het beloofd! vijf uur is vijf uur! of ze ging me heel raar een soort van uitlachen dat ik "niet goed kon klokkijken" etc.
ik merkte dus aan mijzelf dat ik deze situaties wilde voorkomen. overigens kregen de biologische ouders veel pgb om zich van hun kinderen te ontlasten maar tegen mij werd gezegd hier zijn de kinderen succes ermee.
op een gegeven moment antwoordde ik dus vaak met antwoorden als:
- dat weet ik nog niet
- tussen acht uur en half negen zal ik je haar doen, tenzij hier iets belangrijks tussenkomt
etc
maar vader werd furieus op mij! hij vond dat ik zijn kinderen echt kapot maakte op deze manier en veel te kortaf antwoordde!
nb: ik was hartstikke lief voor de kinderen, was altijd met ze aan het knutselen, bakken, spelletjes etc, investeerde vreselijk veel tijd en geld en energie in ze. werd nooit boos op ze (buurvrouw ging bijvroobeeld altijd tegen zijn kinderen gillen)
vader werd zo kwaad op mij dat t uiteindelijk uit de hand liep. ik maakte zijn kinderen kapot, bekte ze af etc
ik heb hier nooit een goed antwoord op gekregen wat ik nou verkeerd deed???
Je mist het punt
Je mist volkomen het punt. Als je langer had gewacht had je gezien dat je niet met die man en kinderen moest gaan samenwonen.
Iedereen hier zegt dat die situatie niet goed was voor jouw zoon. Dat is allang gezien en erkend. Iedereen had van alles misschien anders moeten doen, maar wat JIJ anders had moeten doen was
1) niet gaan samenwonen met een vader plus kind die kennelijk zo slecht voor jouw zoon zijn en
2) als je dat dan wel hebt gedaan, sneller weggaan.
Ik weet niet wat je nog meer wil horen. Oh wacht. Ja, iedereen heeft het fout gedaan. Dat was het.
Nou Kamille
Ik heb ook een zoon met autisme, maar als die zich zou gedragen als de oudste dochter van die man dan had zowel oudste als manlief toch echt een megagroot probleem gehad met mij hoor.
Natuurlijk moeten kinderen met autisme zij lekker voelen in de wereld om hen heen, maar andere kinderen ook! Het mag nooit ten koste gaan van anderen. Laat dat duidelijk zijn.
Autisme hebben is inderdaad vervelend en continu aanpassen, maar dat betekent zeer zeker NIET dat het kind met autisme andere kinderen mag treiteren of mag laten schrikken of zelfs pijn man doen. Autistisch of niet, ze moeten ook leren waar grenzen zijn, net als andere kinderen. Je moet het ze alleen continu vertellen en uitleggen. Het gaat niet vanzelf en vaak moet je dingen steeds herhalen. Geloof me, ik maak het dagelijks mee.
Maar je verbergen achter het feit dat ze autistisch is DUS mag ze andere kinderen treiteren…etc…vind ik echt geen excuus en ontzettend fout. En van die hulpverleners vind ik het helemaal schandalig! Mag ik vragen bij welke instantie je bent geweest?
raar verhaal toch?
Ik bedoel, wie doet dat nou? Je moet wel érg in woningnood zitten dat je gaat samenwonen met een figuur die zulke draken van kinderen heeft. Ik kan me ook niet voorstellen dat je niet ingrijpt als kinderen zulke dingen doen.
Daar kan ik niet bij, ik vind het niet erg geloofwaardig. Sorry.
Lieverdje
die dochter kan er niets aan doen. Zij is het product van de slechte begeleiding van haar ouders (vooral papa) waar kamille de zure vruchten van plukt. Kinderen met autisme hebben veel structuur en duidelijkheid nodig; iets wat die vader zijn dochter totaal niet biedt.
Dit is het verhaal van jou kant zou ook wel erg graag de reactie van je ex willen horen.
Je komt zo enorm negatief over en het ligt vooral niet aan jou.
Het is net of je wilt horen dat jij het perfect heb gedaan maar als ik sommige negatieve stukjes lees lijkt het net een sprookje.
Sorry voor mij is het ongeloofwaardig.
Ook een ouder
Maar dat bedoel ik niet. Dat het kind zo'n draak is en ze daar zelf niet zoveel aan kan doen, dat snap ik wel. Ik neem aan dat TS wel op de hoogte was van de gezinssituatie van haar vriend, voordat ze bij hem introk: de problemen van het meisje en zijn laconieke houding. Dáár kan ik niet bij, dat je dan toch je eigen kind daaraan blootstelt en vervolgens gaat roepen dat je kind zo beschadigd is. Al is de dader autistisch, ik laat m'n kind toch niet herhaaldelijk van tafel duwen of de ogen uitkrabben/induwen of wat dan ook.
Lieverdje
Ik snap je. Ik vind het inderdaad ook erg vreemd dat TS het allemaal lijdzaam ondergaat, zo lijkt het.
Ik vind het ook een zeer vreemd verhaal
Zoon
Ik had een leuke relatie met een man die ook een autistische zoon heeft. Een lieve jongen die heel veel aandacht nodig en een hele uitgebreide gebruiksaanwijzing heeft. Zelf kon ik er heel goed mee omgaan en het ventje voelde zich prima bij mij en mijn zoon.
Maar na een paar maanden merkte ik dat mijn eigen zoon er niet gelukkiger op werd. Alles draaide om de zoon van mijn vriend en zelfs mijn zoon deed zijn best om het hem naar de zin te maken. Er waren geen ruzies hoor, maar het vergde gewoon te veel energie van mijn zoon.
Uiteindelijk heb ik de relatie beeindigd (in goed overleg ook met de moeder van de jongen) en mijn zoon was merkbaar opgelucht.
Natuurlijk vond ik het jammer van de relatie maar het is voor een puber al moeilijk genoeg als kind van gescheiden ouders. En mijn eigen kinderen gaan nu eenmaal voor.
Ik zou zeggen, stop met je bezig te houden met (diagnoses en gedrag van) zijn kinderen en de vraag wat jij al of niet fout hebt gedaan. Dat is bijzaak. Je zoon is nu aan de beurt om middelpunt te zijn.
Sterkte,
Fély
